ลิขิตรักฝากใจ

          

          ระหว่างนี้ดากานดาต้องมาตรวจตามนัดที่โรงพยาบาลทุก 2 สัปดาห์ และพบกับ

หมอปริณอยู่เป็นประจำ ทั้งสองได้พบกันบ่อยครั้ง และตัวหมอปริณเองก็ได้ดูแลเทคแคร์เธอ

เป็นอย่างดี  ดากานดารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับปริณ จนเผลอตกหลุมรักปริณ

โดยไม่ทันได้รู้ตัว

“คุณดากานดาคะ วันนี้คุณหมอปริณลานะคะ อาจจะต้องตรวจกับคุณหมออีกท่านแทนค่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ  แล้วไม่ทราบว่าหมอจะเข้ามาที่โรงพยาบาลอีกหรือเปล่าคะ”

“คงไม่นะคะ เพราะคุณหมอปริณไม่สบายค่ะ วันนี้ลาป่วย”

“ป่วย เป็นอะไรมากไหมอ่ะ” ดากานดาพรึมพรำในใจพร้อมทั้งเปิดกระเป๋าดูขวดโหล

ที่บรรจุขนมคุกกี้ เธอบรรจงผูกด้วยโบว์สีชมพูตกแต่งอย่างสวยงาม

“เฮ้อ!!! อดเจอเลยพระเอกเกาหลีของชั้น”

"กริ๊งๆ กริ๊งๆ"

เสียงโทรศัพท์หน้าห้องตรวจดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ  ห้องตรวจ 2 ค่ะ  คุณดากานดาหรอคะ ตอนนี้นั่งรออยู่ที่ห้องหมอมานพค่ะ” 

“คุณดากานดาคะ หมอปริญโทรมา ขอให้ไปพบที่ห้องพักแพทย์ค่ะ  ดิฉันจะพาไปนะคะ”

เธอเดินตามหลังพยาบาลไปด้วยความประหลาดใจ  สองมือกอดกระเป๋าไว้แน่น ประครอง

ขวดโหลขนมคุ๊กกี้อย่างมั่นคง วินาทีแรกที่เธอเห็นเขา ผมเผ้าฟูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนมาหมาดๆ

ปากแดงกล่ำ ผิวหน้าสีชมพูเรื่อๆ เขาดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

"สวัสดีค่ะคุณหมอ" เธอยกมือสวัสดีทักทายหมอประจำตัวของเธอ เขารับไหว้ตอบและผายมือ

เชิญให้นั่งลง

“ว่าไงตัวแสบ ดีขึ้นนะวันนี้”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ สบายๆชิวๆ วันนี้ได้รับยาเข็มสุดท้ายแล้วนะคะ ดาไม่ต้องมาโรงพยาบาลอีก

แล้วค่ะ เบื่อมากๆ รอคิวก็นาน"

"เบื่อโรงพยาบาล แต่คงไม่ได้เบื่อผมเน้าะ"

ปริณก้มหน้าก้มตาเขียนบันทึกการรักษาต่อ โดยไม่ได้รอฟังคำตอบจากเธอ แต่กระนั้นก็ทำให้

พยาบาลผู้ที่ยืนรออยู่อมยิ้มและส่งสายตาไปหาดากานดา เธอรีบหันหน้ากลับเพราะเขินอายไม่

และเปลี่ยนไปโฟกัสทางอื่นแทน

“โอเค ถ้าดีขึ้นแล้ว ยาที่เหลือก็ไม่ต้องกินแล้วนะ หยุดได้”

“หมอคะ เห็นคุณพยาบาลบอกว่าหมอไม่สบาย ดีขึ้นแล้วหรอคะ ปากยังแดงหน้าจะแดงอยู่เลย

ไข้ขึ้นหรือเปล่าคะ”

เธอถามด้วยความห่วงใย ปริณส่งยิ้มมาให้เธออย่างละมุน

“ก็ดีนะ ไม่มีไข้แล้ว เหลือแค่คัดจมูกนิดหน่อย” 

“ไม่สบายแล้วทำไมไม่หยุดพักล่ะคะ มาทำงานทำไมค”

“ผมจำได้ว่าวันนี้คุณมีนัด ผมเลยต้องมา อยากรู้ว่าคุณดีขึ้นหรือยัง ดีนะที่ยังมาทัน นึกว่าคุณ

จะตรวจเสร็จไปแล้วซะอีก”

เธอได้ยินแบบนั้นถึงกับอึ้งกิมกี่ และหันหน้าไปมองพยาบาลที่กำลังยืนยิ้มให้เธออยู่ เธอพยายาม

สื่อสารทางสายตาเพื่อหวังให้พยาบาลเข้าใจว่าไม่มีอะไรเกินเลยมากไปกว่าหมอกับคนไข้เลย

ขณะนั้นใจของเธอยังสั่นระรัว ไม่กล้าสบตาหมอหนุ่มตอบ เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอแอบปลื้ม

เขาอยู่นั่นเอง

“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมคะ” 

ประโยคคำถามปลายปิดประโยคสั้นๆ แต่ทำให้ปริณรู้สึกวาบหวิวในใจ

“ผมจำได้ว่าทุกครั้งที่คุณคุยกับผม คุณชอบถามคำถามนี้ จำไว้ให้ดีนะดา อย่าถามคำถามนี้

กับผมบ่อยๆ มันไม่ดี”

ดากานดาถึงกับงงกับคำถามที่เธอพูดออกไป กับอีแค่เหนื่อยไหม มันผิดตรงไหน ทำไมถาม

ไม่ได้ เรายังถามคุณพ่ออยู่บ่อยๆ เลย อีตาหมอนี่ก็แปลกซีเรียสไม่เข้าท่า เธอคิดในใจ

แต่หารู้ไม่ว่า หมอปริณนั้นแอบชอบเธอและรู้สึกพิเศษกับเธอมากเกินกว่าสถานะคนไข้แล้ว

“ผมไปรอที่รถนะ เสร็จตรงนี้แล้วก็ตามไปละกัน”

“ไปที่รถ ไปทำไมคะ”

“ก็ไปส่งไง วันนี้ต้องติวสอบอีกไม่ใช่หรอ”

“ใช่ค่ะ แต่ดาว่าจะกลับเองค่ะ ดาจะแวะเข้าบ้านก่อน”

“ดีเลย งั้นเดี๋ยวผมไปบ้านคุณด้วย”

“ไปเพื่อ”

“ไปสวัสดีคุณแม่คุณไง เผื่ออนาคตได้ขออนุญาตพาไปเลี้ยงขนมได้”  

ปริณเดินหนีออกมารอที่รถมือกำพวงกุญแจโยนขึ้นโยนลง ทำท่าทีกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างผู้ชนะ

ที่เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

ระหว่างเดินทาง ดากานดายิ่งประหม่า ความใกล้ชิดสนิทสนมทำให้เธอวางตัวไม่ถูก  มือไม้วาง

ไม่ถูกที่ถูกทาง  สาวผมบ้าง ลูบแขนบ้าง และแง้มเปิดปิดกระเป๋าอยู่บ่อยๆ 

“ในกระเป๋ามีอะไรอ่ะ ผมเห็นคุณเปิดมองมันตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว อย่าบอกนะ

ว่าคุณเตรียมแหวนมาขอผมแต่งงาน”

ปริณหยอดมุกหวานใส่ไปดอกหนึ่ง

“แหวนเหวินอะไรคะ เพ้อเจ้อ” 

ดากานดายิ่งรนรานหนักเข้าไปอีก หันหน้าหนีมองออกไปด้านนอกกระ เธอเพ่งมองวิวทิวทัศน์

ข้างทาง เพื่อล็อคโฟกัสของสายตาไม่ให้หันมองปริณซึ่งกำลังขับรถอยู่ เธอยังคงเขินอายไม่บอก

ว่าเธอเตรียมอะไรมาให้เขา

“ว่ายังไง สรุปว่าในกระเป๋ามีอะไร ขนม นม รองเท้าผ้าใบ ตู้เย็น” 

ความยียวนกวนประสาทของปริณทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเธอ

ยิ่งสะกดใจให้ปริณมองจนไม่ละสายตา เด็กน้อยเธอช่างน่ารักเหลือเกิน

“คนบ้าอะไรคะพกตู้เย็นใส่กระเป๋า” ดากานดาพูดไปหัวเราะไป

“ก็บอกสักทีว่าในนั้นมีอะไร”

“คุกกี้ค่ะ ดาตั้งใจจะเอามาขอบคุณหมอที่ดูแลจนหายดี ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ” 

“จะกินได้ไหมอ่ะ ท้องไม่เสียใช่มะ” ปริณแซ็วกลับไป

“สรุปไม่เอาเนอะ ก็ดีค่ะ ดาจะได้กินเอง แล้วจะเสียใจที่พลาดโอกาสชิมคุกกี้ที่อร่อย

ที่สุดในโลก เชอะ”

เธอแกล้งสะบัดหน้าหนีทำทีงอน กิริยาของเธอยิ่งทำให้ปริณเอ็นดูเธอมากขึ้น

“โอเค โอเค รับๆ ยินดีรับคร้าบบบบ”

“ดาเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ดาว่าจะกินเอง”

“เอ้า!!! ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ”

“ก็คุณหมอลีลาไง เล่นตัวไม่เข้าเรื่อง ดาจะกินเองกินให้หมดให้อ้วนตายไปเลย”

“คือนี่เรียกว่าอ้วนแล้วหรอ"

ปริณเปรยตามองสำรวจมาที่ตัวเธอ

"แต่ก็อย่างว่านะ วันนั้นที่ผมอุ้มคุณเข่าผมแทบทรุดเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ ”

“คุณหมอ  แซ็วอีกแล้วนะ”

“ผมล้อเล่น น่ารักดี” ปริณรีบมองหลบออกไปทางอื่น  และขับรถต่อไปทำทีไม่สนใจเธอ

"อะไรนะคะ เมื่อกี้พูดว่าอะไร" 

ปริณจอดรถที่หน้าโรงเรียน

“เอ้า!!! ถึงแล้ว ไปเรียนได้แล้วไอ้ตัวแสบ ตั้งใจเรียนนะ จะได้สอบพยาบาลได้ ”

"บอกมาเดี๋ยวนี้ เมื่อกี้พูดว่าอะไร"

เธอยังไม่ยอมลงจากรถ แต่ยังคงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ปริณมากขึ้น จนปริณต้องผละตัวเองหลบ

จนชิดกระจกฝั่งเขา  เธอยังคาดคั้นให้ตอบคำถามให้ได้ ปริณจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอเช่นกัน

และพูดเน้นทีละคำอย่างแผ่วเบา

."น่า....รัก....ดี" 

"ไม่เอา พูดดีๆ พูดชัดๆ กว่านี้ เร็ว!!!"

เธอยังแกล้งจ้องหน้าปริณไม่หยุด ปริณเอามือปัดตัวเธอออก เธอเลี่ยงหลบ 

ทั้งสองยกมือปัดป้องหยอกล้อกันไปมาจนขวดโหลขนมคุ้กกี้หลุดมือ ทั้งสองรีบโน้มตัวมาคว้าไว้

ทำให้จมูกของปริณแนบชิดกับแก้มของเธอทันที ปริณได้โอกาสกระซิบเบาๆ ให้พอได้ยิน

"น่ารักดี แก้มก็หอมด้วยนะ "

ปริณอมยิ้ม ส่งสายตาหวานแหววให้เธอได้ละลายใจ เธอรีบขยับตัวหนีห่างออกมา

"ไปแล้วค่ะ  ไปเรียนแล้ว"

ดากานดาอายจนหน้าแดงกล่ำ เพราะแพ้สายตาพิฆาตของหมอปริณเข้าอย่างจัง

"เย็นนี้ผมไปรับที่บ้านนะ"

“จะไปไหนคะ”

“ไม่บอก”

“เอ้า!!! ไม่บอกแล้วจะขอคุณแม่ยังไงล่ะคะ”

“ฮ่าๆๆ เออเนอะ ผมจะพาไปยิม ไปตีแบดกัน ไม่ได้ออกกำลังกายมานานมากแล้ว”

“ตีแบด!!!” เธออุทานด้วยเสียงตกใจ

“ใช่ ทำไม ไม่อยากไปหรอ”

“ไม่ไปอ่ะ หมอไปเถอะค่ะ”  เธอก้าวขาขึ้นฟุตบาทเดินฉับๆไปยังกลุ่มเพื่อนของเธอ 

ปริณยังคงขับชะลอตามไปเรื่อยๆ เพื่อรอคำตอบ ปริณก้มผ่านช่องกระจกรถเพื่อถามเธออีกครั้ง

“ตกลงว่าไง จะไปไหม” 

“ไม่ค่ะ”

เธอยังดุ่มๆ เดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่หันมามอง

“โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นผมจะไม่มาหาอีกแล้วนะ บาย”

ปริณปิดกระจกรถและขับแซงเธอออกไป เธอหยุดชะงักฝีเท้าลง และแอบใจหายเล็กๆ

กับประโยคนั้น เธอยืนมองจนรถของปริณขับไปถึงหน้าประตูทางออกของโรงเรียน 

"อื๊ด...อื๊ด" โทรศัพท์ในมือของเธอสั่น เบอร์ที่โทรเข้ามาทำให้เธอยิ้มไม่หุบ

“โทรมามีอะไรไม่ทราบคะ”

“ผมลืมของ ช่วยค้นในกระเป๋าให้ที เจอมั้ย” 

เธอรีบหยิบกระเป๋ามาเปิดซิปและค้นอยากรุกรี้รุกรน

“ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่คะ แก่แล้วเอาไปวางแล้วลืมที่หรือเปล่าคะ อัลไซเมอร์กินแล้วล่ะคะดาว่า”

“ไม่มีจริงหรอ ตายล่ะ ผมจะทำยังไงดี ผมว่าผมเอาใส่ไว้ในนั้นนะ”

“มันคืออะไรคะ สำคัญไหม เดี๋ยวดาค้นใหม่อีกทีเผื่อจะเจอค่ะ รอแป๊ปนะคะ”

“สำคัญซิ หัวใจของผม ใส่ไว้นานแล้ว ค้นให้หน่อยนะว่าเจอไหม”

เธอหยุดการค้นหาในทันที และยืนเท้าสะเอวมองไปที่รถ ปริณมองมาที่กระจกหลังและหัวเราะ

ใส่เธอในโทรศัพท์

“เยอะตลอด ไม่มีหรอกหัวจงหัวใจอ่ะ กลับไปได้แล้ว”

เธอยืนอายม้วนต้วนอยู่ริมทางจนเพื่อนๆ ต่างส่งเสียงแซ็ว

“ไม่มีจริงอ่ะ”

“ไม่มี!!!!” เธอตอบเสียงเข้มใส่ปริณ

“โอเค ไม่มีก็ไม่มี เดี๋ยวเอามาฝากไว้ให้ใหม่ คราวนี้จะเอามาให้เองกับมือเลย”

ดากานดาแอบอมยิ้ม 

 “สรุปจะโทรมาแซ็วแค่นี้ใช่มั้ยคะ”

“ไม่ๆ จะถามว่าเย็นนี้เอาไง จะไปหรือไม่ไป”  

ดากานดานิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง

"แล้วอยากให้ไปหรือเปล่าล่ะ"

ปริณเริ่มนับ

“5 4 3 2”

“ไปค่ะ ไปๆ”

“ก็แค่นี้ ทำเล่นตัวไปได้ จะบอกให้ว่าคิวผมยาวนะ นี่อุตส่าลัดคิวให้คุณก่อนเลย จะมาเล่นตัวบ่อยๆ ไม่ได้นะ"

"คร้า...ทำอย่างกับหล่อระดับพระเอกเกาหลี หล่อเลือกได้จริงๆ"

"ถ้าไม่หล่อ คุณไม่หลงผมขนาดนี้หรอกน่า ฮ่ะๆๆๆ"

"แหวะ....หลงตัวเองชะมัด"

"โอเคๆ งั้นเจอกันเย็นนี้ เดี๋ยวไปรับที่บ้าน บอกพ่อกับแม่ด้วยนะ ว่าลูกเขยจะไปหา”

“บ้า!!! เดี๋ยวเถอะ”

“ล้อเล่นน่า ไปก่อนนะ ผมขับรถก่อน บาย” 

ตู้ดๆๆๆๆ ปริณกดวางสายไป เธอยังยืนมองดูจนรถของปริณ

ขับพ้นสายตา ดากานดาเดินยิ้มไม่หุบ สายตามีประกายแห่งความสุข เธอรู้สึกอยากเร่งให้เวลา

เดินไวมากกว่านี้เพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดเขาอย่างที่หวังไว้