ลิขิตรักฝากใจ

“คุณดากานดา เชิญที่ห้องตรวจ 2 ค่ะ”

 “สวัสดีครับ  เป็นอะไรมาครับ”

หมอปริณเงยหน้าขึ้นทักทายคนไข้ของเขาอย่างปกติที่เคยทำ ทันที่ที่ได้พบหน้ากับหญิงสาว
ผิวขาว ผมยาว ร่างเล็ก  เธอรวบผมตึง สวมชุดพละศึกษา ตัวเธอดูอ้อนแอ้นบอบบาง  
รอยยิ้มที่เธอส่งมาทำให้ปริณชะงักงันไปหลายวินาที

“สวัสดีค่ะ หนูปวดท้องมาก  พอดีว่าเมื่อวานวิ่งเล่นกับเพื่อนในห้องแล้วลื่นไปกระแทกกับ
ขอบโต๊ะในห้องเรียนค่ะ”

“ไม่ค่อยแสบเลยซิเรา”  หมอพูดพร้อมกับส่ายหัวและอมยิ้มไปด้วย

“’งั้นเชิญขึ้นนอนบนเตียงเลยครับ” 

หญิงสาวขึ้นนอนรอบนเตียงตรวจด้วยอาการประหม่าไม่น้อย

“ผมจะกดที่ท้องนะครับ ตรงไหนปวดก็บอกนะครับ  ด้านนี้ปวดมั้ยครับ”

“ไม่ปวดค่ะ”

“ตรงนี้ล่ะครับ”

“ไม่ค่ะ”

หมอค่อยๆ เลื่อนมือต่ำลงเรื่อยๆ กดด้ายซ้ายที ขวาที

“โอ๊ย!!!! ปวดค่ะหมอ  ปวดตรงนั้นมากเลย”  อีตาหมอนี่มือหนักชะมัด  ดากานดาพรึมพรำในใจ

“โอเค งั้นเดี๋ยวผมขอส่งเอ็กซเรย์สักหน่อยนะครับ จะได้รู้ว่าข้างในมีการบาดเจ็บอะไรไหม
คุณพยาบาลจะพาไปที่ห้องเอ็กซเรย์ ถ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วให้กลับมาพบผมอีกครั้งนะครับ”

หลังจากเอ็กซเรย์เสร็จเรียบร้อย ดากานดามานั่งรอที่หน้าห้องตรวจ  ระหว่างนั่งรอเธอได้เหลือบขึ้นไปอ่านชื่อหมอที่เป็นผู้ตรวจเธอ

“นายแพทย์ปริณ  ปรีชากาญจนาวาณิชย์”  

“ชื่อก็เพราะ นามสกุลก็ยาว หล่อก็หล่อ พระเอกเกาหลีชัดๆ เลย บุญของแกแล้วยัยดาเอ้ย ”  
ดากานดารำพึงรำพันถึงหมอสุดหล่อซึ่งเป็นแพทย์ประจำตัวของเธอจนไม่ได้ยินเสียงพยาบาลเรียกเข้าห้องตรวจ

“คุณดากานดาเชิญห้องตรวจค่ะ คุณดากานดาคะ คุณดากานดาเชิญที่ห้องตรวจค่ะ”

“ค่ะๆ” เธอยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆ ยิ้มเขินอายให้พยาบาลที่เธอมัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้ยินเสียงเรียกเลยแม้แต่น้อยและแอบคิดในใจ 

“นี่เราเพ้อถึงหมอเกาหลีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย อิอิ”

“คุณดากานดานะครับ เท่าที่ผมดูภาพเอ็กซเรย์ ผมเห็นว่าจุดนี้มีกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานอักเสบ

จึงทำให้ต่อมน้ำเหลืองบริเวณขาหนีบโต เดี๋ยวผมจะให้ฉีดยาแก้อักเสบเพื่อลดขนาดของ
ต่อมน้ำเหลืองนะครับ สะดวกมาฉีดที่นี่ หรือฉีดโรงพยาบาลใกล้บ้านครับ”

“สะดวกที่นี่ค่ะ” 

หลังได้รับคำตอบปริณอมยิ้มให้เธอ เหมือนกับว่าในใจก็แอบลุ้นให้เธอกลับมารับการรักษา

ที่นี่อีกเช่นกัน

“คุณดากานดาไม่มีอาการข้างเคียงอะไรแล้วนะคะ  เชิญลุกนั่ง แล้วกลับบ้านได้ค่ะ”

ดากานดารู้สึกว่า ขาข้างขวาของตนเองนั้นชา ไม่มีแรง แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรนัก
เธอพยายามเดินต่อ ขณะที่เธอกำลังเดินลงบันไดเพื่อออกไปรอรถประจำทางที่หน้าโรงพยาบาล เธอจึงทรุดไถลลงบันไดลงมา 3 ขั้น เธอตกใจจนร้องไห้ออกมาเพราะขาของเธอนั้นถลอก
เป็นแผลมีเลือดไหลซึม แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ขณะนั้นหมอปริญเดินผ่านมาพอดี
จึงรีบวิ่งเข้าไปดูเธอ ปริณสังเกตเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ

“ขาของดาเป็นอะไรคะหมอ  ขาเป็นอะไร ทำไมดาไม่รู้สึกอะไรเลย ดาจะเดินไม่ได้แล้วหรอคะ” 

เธอร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดเมื่อเจ้าหน้าที่เปลมาถึง หมอปริณจึงได้รีบอุ้มเธอขึ้นมาและให้เธอนั่งบนรถเข็นเพื่อไปสังเกตอาการต่อที่ห้องฉุกเฉิน วินาทีนั้นดากานดารู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก  
ปริณมองเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่บนใบหน้าของเธอ จึงได้ปลอบใจเพื่อให้เธอได้คลายความวิตกกังวลลง

 “ไม่มีอะไรนะตัวแสบ อาจจะเป็นเพราะตอนฉีดยาปลายเข็มคงไปถูกปลายประสาทที่ขาเข้านิดหน่อย นอนพักสักครู่ใหญ่ๆ จะดีขึ้นนะ” หลังจากนอนพักฟื้นร่วมชั่วโมง ดากานดาเริ่มรู้สึกและ
ขยับขาได้มากขึ้น  หมอปริญช่วยพยุงเธอลงเดิน เมื่อเดินได้ถนัดขึ้นจึงอนุญาตให้เธอกลับบ้าน

“บ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ  ดาเดินไหวแล้ว เดี๋ยวดาจะกลับไปเรียนช่วงบ่ายต่อ วันนี้ติวสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยค่ะ”

“แล้วเรียนที่ไหนหล่ะเราอ่ะ”

“โรงเรียนสุทธิวัฒนาค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมจะเข้าไปประชุมที่โรงแรมแถวนั้นพอดี ทางผ่านผมเลยหล่ะ เดี๋ยวผมแวะไปส่งนะ เดินแบบนี้ขึ้นรถลงเรือยังไง เป็นภาระคนอื่นอีก”

ดากานดาตวัดสายตามองค้อนปริณที่มาหาว่าเธอเป็นภาระ

“จะลงเรือได้ยังไงล่ะคะ ไม่มีท่าเรือสักท่า แป่ว!!!! ”

เธอส่งเสียงเอฟเฟ็คด้วยตนเอง ปริณอมยิ้มเอ่ยในลำคอเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าด้วยสายตาเอ็นดูพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ 

 “ไอ้ตัวแสบเอ้ย!!!”

บนรถ ดากานดาทำตัวไม่ถูก นั่งเกร็ง ไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ในสมองวนเวียนแต่ภาพที่หมอปริณอุ้มเธอไว้แนบอก เธอได้แต่คิดในใจ 

“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะกอดแน่นๆ และนานๆเลยหล่ะ อิอิ” 

เธอเผลอยิ้มเขินอายออกมาแบบไม่รู้ตัว

“ลงรถได้แล้ว  มัวคิดเพ้อเจ้ออะไร”

ดากานดามองค้อนใส่ปริณอีกยกหนึ่ง ที่มาเบรกฝันหวานๆของเธอ

“ตั้งใจเรียนด้วยนะตัวแสบ  อย่าลืมมาตรวจตามนัดด้วยนะ อันนี้เบอร์โทรผมนะ ถ้ามีปัญหาอะไร

โทรมาได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะ ” 

“ขอบคุณค่ะ” 

เธอยกมือไหว้ขอบคุณและก้าวขาลงจากรถ เธอเดินมาแอบอยู่ที่ซอกตึกของอาคารเรียน
และยืนมองจนรถของเขาขับผ่านรั้วโรงเรียนออกไป ดากานดาก้มอ่านนามบัตรที่อยู่ในมือของเธอ

 “นพ.ปริณ ปรีชากาญจนาวาณิชย์  คือพระเอกเกาหลีมาก โอปป้าที่สุด อยู่ใกล้ยิ่งอบอุ่น เทคแคร์ก็ดี แต่คงทำแบบนี้กับคนไข้ทุกคนแหละน่า เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วยัยดาเอ้ย!!! เค้าเป็นหมอและนี่ก็คือหน้าที่ของเค้า จบๆ ไปติวหนังสือต่อดีกว่า” เธอเขกหัวตัวเองเบาๆ ให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน

“ว่าแต่ว่าป่านนี้หมอคงประชุมเสร็จแล้วมั้ง ลองโทรไปหน่อยคงไม่เสียหายอะไร”

เธอบ่นคนเดียวหลังจากติวสอบเสร็จ

"อื๊ด...อื๊ด" โทรศัพท์ของปริณสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง 

“ฮัลโหลครับ ผมปริณพูดครับ”  

เสียงตอบรับปลายสายช่างนุ่มละมุนละไมเหลือเกิน ดากานดาอึ้งไปชั่วขณะ

“สะ สวัสดีค่ะ ดากานดานะคะ”

“ว่าไงยัยตัวแสบ มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ ดาจะโทรมาถามว่าเลิกประชุมหรือยัง”

“ประชุมอะไร ไม่มี”

ปริณลืมในสิ่งที่ตัวเองโกหกไว้ เพราะตอนนั้นเค้าแค่หาข้ออ้างเพื่อมาส่งเธอเท่านั้น

“อ้าว ก็หมอบอกว่ามีประชุมนี่คะ”

“อ๋อ....ถ้าไม่บอกว่ามีประชุม ผมจะได้มาส่งคุณหรอ” 

เธอยืนอึ้งกับคำพูดที่หมอหนุ่มตอบเธอมา รู้สึกได้ว่าใจสั่นระรัวรู้สึกว่าเขินจนหน้าชาไปหมด 

“ตอนนี้ผมอยู่บ้าน สรุปว่าเรามีอะไรถึงได้โทรมา ปวดขาหรือเปล่า”

“อ๋อ  ดาจะโทรมาขอบคุณคุณหมอค่ะ ที่ช่วยดาในวันนี้และที่มาส่งดาที่โรงเรียนด้วย”

“ผมจำได้ว่า คุณขอบคุณผมแล้วนะตอนจะลงจากรถ”

“จริงหรอคะ”  

เธอยืนอายบิดตัวไปมาแทบจะเป็นเกลียว 

“ไม่เป็นไร โทรมาก็ดี นี่เบอร์คุณนะ ผมจะได้เซฟไว้”

“ค่ะ  เบอร์ดาเอง งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวซิ เพิ่งจะโทรมาเอง จะรีบวางทำไม”

“ไม่กล้าคุยนานค่ะ  กลัวแฟนหมอจะว่าเอา”

“ฟงแฟนอะไร ไม่มี ผมคนโสดปี 2018 เลยนะ” 

“เชื่อก็โง่แล้วล่ะค่ะ” ดากานดาคิดคนเดียวในใจ

“ขาเป็นไงบ้าง  หายดีหรือยัง ยังปวดอยู่อีกไหม”

“ไม่แล้วค่ะ  ปกติดีแล้ว ปวดท้องก็เบาลงแล้ว”

“หายก็ดีแล้ว ไว้สอบเสร็จจะพาไปกินไอติมละกันนะ  แล้วคิดไว้หรือยังจะสอบเข้าคณะอะไร”

“ดาอยากเรียนพยาบาลค่ะ  แต่ดาเรียนไม่เก่ง  ไม่รู้จะสอบติดหรือเปล่า”

“ชอบสายนี้ด้วยหรอ  ยังไงก็ขอให้สอบได้นะ  ตรงไหนไม่เข้าใจถามผมได้ จะติวให้เข้มข้นเลยล่ะ ผมอยากให้สอบได้ ผมชอบพยาบาล เอ่อ…ผมหมายถึงพยาบาลเป็นอาชีพที่ช่วยหมอได้เยอะน่ะ เค้าเป็นอาชีพที่เสียสละมากกว่าอาชีพของผมอีก ประมาณนี้”

“อ่อค่ะ ถ้าสอบติดสัญญาแล้วนะคะจาพาไปเลี้ยงไอติม”

“แน่นอน”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ดาจะกลับบ้านแล้ว สวัสดีค่ะ”

“โอเค บาย” 

หลังวางสาย ดากานดานั่งรถประจำทางกลับเข้าบ้าน เธอนั่งยิ้มอย่างมีความสุข เหมือนกับได้เจอชายในฝัน ทั้งหล่อ การศึกษาดี และอัธยาศัยดี แต่ด้วยวัยที่ต่างกันทำให้เธอต้องหยุดชะงักความคิดลง

“เป็นไงบ้างลูก  ไปหาหมอวันนี้ แม่ติดประชุมไม่ได้พาไป ขอโทษทีนะลูก”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ดาฉีดยาแล้วขาชาล้มเข่ากระแทกบันได หมอปริณ หมอที่เป็นคนรักษาดาอ่ะค่ะเค้าเข้ามาช่วยไว้ และขับรถพามาส่งที่โรงเรียนด้วยค่ะ”

“ตายจริง ลูกให้เค้ามาส่งได้ยังไง เกรงใจเค้าแย่”

“เค้าทำดาเจ็บ เค้าก็ต้องดูแลซิคะแม่”

“นี่แน่ะ พูดเป็นเล่นไปซะทุกเรื่องเลย” นารีตีเข้ามาที่ไหล่ของลูกสาวเธอเบาๆ

 “ความจริงก็คือหมอมาประชุมแถวโรงเรียนดาค่ะแม่ ทางผ่านเค้าเลยแวะมาส่ง แค่นี้เอง  
ประหยัดเงินค่ารถด้วย เนอะๆ อิอิ”

“แสบใหญ่แล้วนะเรา ไปๆ ขึ้นไปอาบน้ำและลงมาทานผลไม้  แม่เตรียมไว้ให้ที่ดาชอบทั้งนั้นเลย”

“ขอบคุณค่ะแม่”  

วันนี้ดากานดาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อาบน้ำเปิดเพลงฟัง และร้องตามเสียงดังมาถึงชั้นล่าง อาจเป็นเพราะเธอได้มาเจอกับหมอหนุ่มหล่อสูงยาว เข่าดี หน้าตี๋ สไตล์เกาหลีตามสเป็คที่เธอวาดฝันไว้นั่นเอง