Your Heart's Guardian แล้วรักฉันจะดูแลเธอ

แฟนเก่าที่ไม่รู้จัก
 
“ไงน้ำ :)”
“กะ..กาย! มาได้ไง”
           ฉันอึ้งไปกับภาพที่เห็น เพราะแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นไม่ใช่พี่เตวิน แต่กลับเป็นกาย แฟนเก่าหมาดๆของฉัน คนที่เป็นสาเหตุให้ฉันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่ถึงสามวัน
 
“เค้าอยากมาขอโทษแล้วก็เคลียร์เรื่องทั้งหมด” กายพูดกับฉันด้วยแววตาที่รู้สึกผิด
“มาทำไม!” เสียงกั้งดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน
           เมื่อหันไปมองก็พบว่าตอนนี้เพื่อนทั้งสองมายืนเป็นแบคอัพให้กับฉันเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองมองหน้ากายอย่างไม่เป็นมิตร ทอฟฟี่เอื้อมมือมาจับมือฉันและบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ
 
“เราแค่อยากมาคุยกับน้ำ” กายตอบ
“ก็คุยสิ มีอะไรก็คุยกันตรงนี้แหละ” ทอฟฟี่พูด
“ใช่ มีอะไรก็รีบๆพูด จะได้รีบๆกลับไปซะ!” กั้งเสริมอีกคน
“เราขอคุยกับน้ำตามลำพังได้ป่ะ” กายเริ่มพูดด้วยหางเสียงห้วนๆ คิ้วเขาเริ่มขมวดอย่างไม่พอใจ เห็นทีฉันคงจะต้องทำอะไรก่อนที่จะได้มีการเปิดศึกระหว่างเพื่อนกับแฟนเก่าฉันซะแล้ว
 
“พวกแก เดี๋ยวฉันขอเคลียร์กับกายตามลำพังละกันนะ ฉันรบกวนพวกแกกลับไปก่อนเหอะนะ” ฉันหันกลับไปพูดกับเพื่อนทั้งสองด้วยสายตาอ้อนวอน
“เฮ้อ~~~ ก็ได้ มีอะไรก็โทรบอกนะยะ”
“ขอเข้าไปหยิบของก่อนละกัน”  ทั้งสองยอมแต่โดยดี หลังจากนั้นฉันให้กายเข้ามาในห้องหลังจากที่ทั้งสองคนออกไปจากห้องแล้ว ถึงเวลาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงแล้วสินะ
 
“น้ำค้างคือ..เค้าขอโทษนะเค้าคงไม่มีอะไรจะแก้ตัวอ่ะ เค้ารู้ว่าเค้าผิดจริงๆ” กายเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนาหลังจากที่เราทั้งสองนั่งลงที่โซฟา
“อื้ม เรารับคำขอโทษละกันนะ เราพอจะทำใจได้แล้วแหละ” ฉันฝืนยิ้มและพูดให้เป็นปกติที่สุด
“แต่เค้าไม่ได้อยากให้เรื่องของเรามันจบแบบนี้นะ” กายเอื้อมมือมาจับมือฉันด้วยสายตาอ้อนวอน
“แต่เรื่องของเรามันก็จบไปแล้วกาย แล้วก็ไม่ต้องแทนตัวเองว่า ‘เค้า’ แล้ว กายเก็บไว้ใช้กับแฟนใหม่ของกายเถอะ เราว่าเรากลับไปเป็นแค่เพื่อนกันก็พอนะ” ฉันพูดพลางถึงมือตัวเองออกมาจากมือของกาย แต่เขายังขืนไว้ไม่ยอมปล่อย
“ไม่เอาดิ เค้า...กายไปเคลียร์กับชมพู่แล้วนะ แล้วก็ขอเลิกไปแล้วด้วย กายเลือกน้ำนะ เรากลับมาคบกันได้ไหม”
“ต่อให้เรากลับไปคบกัน ความรู้สึกมันคงไม่เหมือนเดิมแล้วกาย เราคงไว้ใจกายอีกไม่ได้ ยิ่งเราอยู่กันคนละมหาลัยแบบนี้ด้วย ให้มันจบลงตรงนี้แหละดีแล้ว” ฉันพูด
“แต่กายไม่จบ กายยังรักน้ำอยู่ น้ำจะให้กายทำอะไรก็ได้อ่ะ กายขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้งเถอะนะ” กายขอร้องฉันพลางบีบมือฉันแน่นขึ้น
“ถ้ากายรักน้ำจริง กายคงไม่ไปมีคนใหม่ลับหลังน้ำตั้งแต่แรกหรอก”
“ก็ตอนนั้นกายแค่เหงาก็เลยเผลอไป แต่ตอนนี้กายสำนึกได้แล้วนะ”
“กายอย่ามาอ้างว่าเหงา เราอยู่ทางนี้เราก็เหงาแต่ทำไมเรายังไม่เห็นต้องไปคบคนอื่นเลย ถ้าเรากลับมาคบกัน พอกายกลับไปมหาลัย กายก็เหงาอีกอยู่ดีนั่นแหละ เราว่ากายพอแค่นี้เถอะ เราไม่อยากเสียใจแล้วนะ”
      ฉันอ้อนวอนเขาพร้อมทั้งพยายามดึงมือออกมาจากเขา ตอนนี้ความเจ็บปวดมันเริ่มถาโถมเข้ามาจนฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องอดทนไว้เพราะฉันไม่อยากเป็นคนอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายที่ทำร้ายฉัน แต่แล้วในที่สุดฉันก็กลั้นไม่อยู่ น้ำตาของฉันมันเอ่อล้นจนไหลออกมา กายพยายามจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ แต่ฉันก็หันหน้าหนีและกระชากมือออกมาจากเขาแล้วปาดน้ำตาลวกๆ
“เอาเป็นว่า เรายืนยันว่าเราจะไม่กลับไปคบกับกายอีก เราให้กายมากสุดแค่คำว่าเพื่อน แค่นั้น กายกลับไปได้แล้ว” ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่มองหน้าเขา
“กายไม่กลับ กายไม่เชื่อหรอกว่าน้ำไม่รักกายแล้ว แค่จะตัดขาดกับกายน้ำยังไม่กล้ามองตากายเลย นี่” กายจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วพยายามหันตัวฉันให้ไปเผชิญหน้ากับเขา
“มองตากายแล้วบอกมาสิว่าไม่รักกันแล้ว” กายจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง แววตาของเค้าจ้องเข้ามาข้างในตาของฉันอย่างค้นหาความจริง ซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ สับสน และเจ็บปวดไปหมด
          ฉันมองตากายแล้วก็ได้แต่คิดวนไปวนมาในหัวว่า เขายังใช่กายคนเดิมของฉันอยู่หรือเปล่า? ทำไมเขาถึงมาแคร์เอาตอนนี้? เขายังรักฉันอยู่จริงๆเหรอ? หรือเขาทำเพราะอยากเอาชนะ?  ถ้าเรากลับไปคบกัน ฉันจะเจ็บปวดอีกครั้งไหม ฉันจะกลายเป็นคนโง่คนนึงที่ถูกหลอกซ้ำหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันยังรักยังไว้ใจเค้าได้อยู่อีกหรือเปล่า? คำถามมันตีกันวุ่นวายไปหมดในหัว ทำให้ฉันไม่สามารถจะพูดตอบอะไรเขาออกไปได้เลย
 
“ถ้าน้ำไม่ตอบ งั้นเราจะพิสูจน์เอง” พูดจบกายก็ดึงฉันเข้าไปจูบโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
          มันเป็นจูบที่ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน กายบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรงราวกับจะเค้นอะไรออกมาจากตัวฉัน มันไม่อ่อนโยน ไม่รู้สึกดีเหมือนตอนที่เรายังคบกันสักนิด น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“อื้อ!”
“โอ๊ย!” ‘เพี้ยะ!’
          ฉันตั้งสติและกัดริมฝีปากของเขาและผลักเขาออกพร้อมกับตบหน้าเรียกสติอีกที ฉันรีบลุกออกมาห่างจากโซฟาที่เราเพิ่งนั่งด้วยกันแล้วตัดสินใจยื่นคำขาดกับเขา
“เราว่าสิ่งที่มันเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่รักแล้วล่ะกาย เราว่าเธอแค่อยากจะเอาชนะ เธอไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย เราจบกันแค่นี้เถอะ เธอกลับไปได้ละ แล้วเราก็ไม่อยากเจอเธออีก!” 
        ฉันพูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้องเพื่อย้ำว่าให้เขาออกไป แต่แล้วเขาก็ทำสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด เขาเดินมาปิดประตูดังปัง! และดันตัวฉันเข้ากับกำแพงแถมยังก้มลงมาจูบฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เราไม่กลับ และเราจะไม่ยอมปล่อยน้ำไปด้วย!” เค้าประทับรอยจูบที่หนักหน่วงลงมาอีกครั้ง
“อื้อ! กาย หยุดนะ! อย่ามาทำบ้าๆ ยิ่งเธอทำบ้าๆแบบนี้เราจะยิ่งเกลี..” เสียงของฉันถูกกลืนหายไปกับรอยจูบของเขาอีกครั้ง ฉันพยายามดิ้นก็แล้วแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเค้าล็อกตัวและข้อมือของฉันไว้แน่นมาก แถมแรงผู้หญิงอย่างฉันจะไปสู้แรงผู้ชายอย่างเขามันก็ยาก
“ฮึก! กายเราขอร้องนะ อย่าทำแบบนี้เลย ฮึก” ฉันได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนแต่เหมือนเขาจะไม่ฟังแล้ว เขาเริ่มเลื่อนลงไปจูบไล่ตามลำคอและซอกหูของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงและเริ่มกลัวกับสิ่งที่เขาจะทำต่อจากนี้
 
‘ผลัวะ’
“เฮ้ย! อะไรวะมึง..”
‘พลั่ก!’
          เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก ประตูห้องฉัน ซึ่งไม่ได้ล็อกถูกเปิดเข้ามาโดยซันชายน์ และกายที่กำลังจับฉันกดติดกำแพงอยู่หันไปมองอย่างตกใจก็โดนซันชายน์ต่อยร่วงลงไปกองกับพื้นทันที
 
“น้ำเป็นไงมั่ง”
“แกเป็นอะไรมากป่าว”
         ทอฟฟี่กับกั้งที่ตามมาข้างหลังซันชายน์รีบเข้ามาหาฉันและสำรวจตามเนื้อตัว ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพราะพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้ออกมาและโผเข้ากอดพวกมันสองคนทันที
 
“เฮ้ย! นี่มันบ้าอะไรวะ มึงเป็นใครมาต่อยกูทำไม” กายที่ลุกขึ้นได้เริ่มโวยวายใส่ซันชายน์ ฉันเองก็ยังไม่เคยเห็นกายสติแตกเท่าวันนี้มาก่อน ยิ่งขึ้นกูขึ้นมึงนี่ไม่เคยเห็นเลย
“ผมต่างหากที่ต้องถาม ว่าคุณกำลังจะทำอะไรน้ำค้าง” ซันชาย์ตอบกลับนิ่งๆแต่ฉันแอบเหลือบไปเห็นว่าเขากำหมัดแน่นมาก ราวกับว่ากำลังสะกดอารมณ์โกรธเอาไว้เต็มที่
“แล้วมึงมาเสือกอะไร นี่มันเรื่องของกูกับแฟนเว้ย” กายผลักอกซันชายน์จนเซไปเล็กน้อยเล็กน้อย ซันชายน์ที่ดูจะโกรธเป็นทุนเดินอยู่แล้วก็เลยจะสวนกลับ แต่ว่า...
 
‘เพี้ยะ’ ทอฟฟี่ผละออกจากฉันและชิงตบหน้ากายซะก่อน
 
“เป็นแค่แฟนเก่าอย่ามาทำกร่างแถวนี้ ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่ายัยน้ำไม่กลับไปคบคนอย่างแกแน่ ดีนะที่พวกฉันคอยอยู่ดูสถานการณ์ นี่ฉันคิดไม่ถึงเลยนะว่าแกจะเลวถึงขนาดจะปล้ำยัยน้ำได้อ่ะ ไอ้น้ำ แจ้งความเลยไหมแก พวกฉันเป็นพยานให้”  ทอฟฟี่ชี้หน้าด่ากายที่ตอนนี้ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆ ก่อนจะหันมาพูดประโยคหลังกับฉัน
 
“ม่ะ..ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ขอให้กายอย่ามาเจอฉันอีกก็พอ” ฉันตอบและมองไปที่กายที่ก็มองมาที่ฉันเช่นกัน สายตาของเขายังฉายแววโมโหอยู่ แต่มันก็อ่อนลงเมื่อเขามองมาที่ฉันและเริ่มเปลี่ยนเป็นสายตาของคนที่รู้สึกผิด
 
“น้ำ กายขอโทษนะ เมื่อกี้กายโมโหจนหน้ามืดไป กายไม่ได้..”
“เราจะถือว่าให้มันแล้วไปแล้วกัน  แต่อย่างที่บอก เราไม่อยากเจอหน้ากายอีก เราจบแล้วจากกันด้วยดีแค่นี้เถอะนะ” ฉันตัดบทก่อนที่เขาจะพูดจบ
“ได้ยินแล้วก็กลับไปดิวะ ยืนโง่อยู่ทำไม หรือรอให้ฉันเข้าไปตบอีกฉาดจะได้ครบองค์” ยั้ยกั้งออกปากไล่หลังจากที่เงียบดูสถานการณ์มาพักใหญ่
“กายไปก่อนก็ได้ แต่กายไม่ยอมแพ้หรอกนะน้ำ” ว่าจบกายก็เดินกระแทกไหล่ทอฟฟี่และซันชายน์ออกไป หาเรื่องจนนาทีสุดท้ายจริงๆ เขาได้กลายเป็นกายที่ฉันไม่รู้จักจริงๆแล้วล่ะนะ
            หลังจากที่กายกลับไปแล้วเพื่อนทั้งสองก็เข้ามารุมดูอาการฉันใหญ่เลย ดีที่ฉันไม่ได้เจ็บตัวอะไรมาก แค่ช้ำๆที่ข้อมือนิดหน่อย แต่ที่เจ็บหนักน่ะคือใจ ทั้งเสียใจ เจ็บใจ สับสน กลัว ความรู้สึกมันถาโถมเข้ามาจนฉันแทบทนไม่ไหว สุดท้ายฉันก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งแล้วหันไปกอดยัยกั้งแล้วซุกหน้าร้องไห้ที่ไหล่ของนาง กั้งเลยพยุงฉันเข้ามานั่งที่โซฟาและกอดปลอบฉันอยู่อย่างนั้น
          ฉันได้ยินเสียงซันชายน์ก็ขอตัวออกไปเพราะเห็นว่าน่าจะเป็นเวลาที่ฉันอยากอยู่กับเพื่อนแค่ลำพัง ทอฟฟี่ก็บอกขอบคุณเขาที่มาช่วยและเป็นคนทำหน้าที่แทนฉันโดยการออกไปส่งเขา ฉันคิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันนี้ไม่ได้ทอฟฟี่ กั้ง แล้วก็ซันชายน์มาช่วยวันนี้ ฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่คิดเลยจริงๆว่าคนที่เคยรักกันอย่างกายจะทำร้ายฉันได้ถึงขนาดนี้ ฉันไม่คิดจริงๆ