ภรรยายอดรัก

            ชุติมนเลี่ยงจะเดินไปอีกทาง ปภาวินรีบคว้าแขนไว้
            “ แต่คุณต้องไป”
            น้ำเสียงของเขาจริงจัง ไม่มีแววขี้เล่นอย่างตอนแรก
            ชุติมนบิดแขนจะให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา ปากก็แว๊ดลั่น
            “ ปล่อยฉันน่ะ อย่ามาทำป่าเถื่อนกับฉัน”
            “ บังเอิญผมเป็นคนป่าเถื่อนเสียด้วย”
            “ ฉันจะร้องให้คนช่วย”
            “ เชิญเลย”
            เขาท้าพร้อมกับก้มลงช้อนตวัดเอาร่างบอบบางขึ้นไว้ในวงแขน หญิงสาวร้องกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ตามด้วยการดิ้นรนสุดฤทธิ์
            “ ว๊าย ตาบ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉัน”
            ปภาวินไม่ฟังเสียง ก้าวยาวๆ พาออกไปทางหน้าบ้าน ขณะที่คนในอ้อมแขนก็ยังดิ้นรนและร้องอยู่ลั่นๆ
            “ ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันบอกให้ปล่อย คุณแม่ขาช่วยหนูด้วย”
            เสียงของหญิงสาวไม่เบาเลย ทำให้คุณมณฑากับพวกคนใช้แตกตื่นพากันวิ่งออกมาจากบ้าน แล้วก็ต้องตาโตกับภาพที่เห็น
            “ อะไรกันลูก”
            คุณมณฑาอุทานด้วยความแปลกใจ
            “ ขอโทษครับคุณแม่ ผมมารับภรรยาของผมไปอยู่ด้วย”
            ปภาวินชะงักฝีเท้านิดหนึ่งขณะตอบ คุณมณฑาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
            “ อ๋อ จ๊ะๆ เชิญเลยลูก แล้วแม่จะให้คนเก็บของใช้เอาตามไปให้ทีหลังนะ”
            “ คุณแม่ค๊า...”
            ชุติมนวี๊ดลั่นที่เห็นมารดาเปลี่ยนไปเข้าข้างเขาต่อหน้าต่อตาอย่างนั้น
            โชคดีจริงที่วันนี้ปภาวินเอาคนขับรถจากที่บริษัทมาด้วย และเจ้าหนุ่มนั่นก็ช่างรู้พอเห็นเจ้านายอุ้มภรรยามาก็รีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้ ปภาวินจึงส่งร่างงามที่อุ้มมานั้นเข้าไปในรถทางตอนหลังได้อย่างง่ายดาย แล้วปิดประตูตามหลังก่อนส่งสัญญาณให้คนขับออกรถ
            “ ปล่อยฉันน่ะคนบ้า ทำอย่างนี้กับฉันได้ไง”
            ชุติมนดิ้นฮึดฮัดอยู่ในอ้อมแขนของปภาวินที่ยังไม่ยอมคลายออกอยู่ทางเบาะหลังของรถ
            “ ชู่ว์...เบาๆสิคุณ จะเอะอะให้คนงานเก็บเอาไปนินทาหรือไง”
            ปภาวินกระซิบปรามอยู่ข้างหู ชุติมนเห็นด้วยกับเขา แต่ความใกล้ชิดจากการกระทำของเขาก็ทำเอาหล่อนใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยทีเดียว
            “ คุณก็ไม่เห็นจำเป็นต้องนั่งกอดฉันไว้อย่างนี้นี่”
            หล่อนโต้ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม ในขณะที่แววตายังขุ่นเขียวอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
        “ ก็ไม่เห็นอยากกอดอะไรนัก”
            ปภาวินกล่าวอย่างวางฟอร์ม แล้วคลายแขนออกทั้งที่ไม่เต็มใจ ก่อนหันไปนั่งตัวตรงหน้าเชิดในมาดทระนง
            ชุติมนเองก็ปรายหางตามองอย่างหมั่นไส้
            “ คุณทำอย่างนี้อย่าคิดว่าฉันจะไม่มีปัญญากลับมาได้”
            “ ก็ไม่ได้คิดว่าจะโง่ขนาดนั้น”
            เขาตอบอย่างไม่แยแส ซึ่งเล่นเอาหญิงสาวเลือดขึ้นหน้า
            “ แล้วคุณไปพาฉันมาให้เสียเวลาทำไม เพราะยังไงฉันก็ไม่มีวันอยู่กับคุณตลอดไปแน่”
            หล่อนลืมตัว เสียงดังขึ้นมาอีก
            “ ไม่เป็นไรนี่ อยู่กันมีลูกสักสอง สามคนแล้วค่อยเลิกก็ไม่ว่ากัน”
            เขาเอียงหน้ามาต่อคำ แววตายียวน ชุติมนอยากได้หินก้อนโตๆซักก้อนมาทุบศีรษะเขานัก
            “ ยี้ อีตาบ้า ฉันเกลียดคุณที่สุดในโลก”
        ทำท่าเหมือนอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้นๆแล้วชุติมนนั่งหน้าบึ้งไปตลอดทางโดยที่ไม่ยอมมองหน้าสามีตามนิตินัยของตนเลยซักนิด หญิงสาวตั้งใจไว้ว่าทันทีที่ลงจากรถได้ เธอก็จะเรียกแท็กซี่กลับบ้านของตัวเองทันที แต่เมื่อไปถึงจริงๆหญิงสาวกลับทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะความเป็นผู้ใหญ่ที่แสนดีของคุณผานิตนั้นเอง ท่านตรงรี่เข้ามารับเธอถึงประตูรถด้วยท่าทางยินดี