อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

พวกมันหันหน้ามามองฉันกันเป็นตาเดียวโดยที่ยังมีไอ้หน้าปลาจวดล็อคตัวฉันไว้จากด้านหลังอยู่ T.T
“ช่วยด้วย...ใครก็ได้...ฮอตเกร์ล...ช่วยด้วย...ฮือๆ...” เสียงฉันร้องขอความช่วยเหลือปนสะอื้น T0T
“เฮ้ย! ทำอะไรกันวะ!” เสียงนี่มัน...! เสียงฮอตเกร์ลเขามาช่วยฉันจริงๆ ด้วย โธ่! พ่อพระของฉัน T0T (รู้สึกเห็นเขาเป็นคนดีขึ้นมาทันที =0=)
ทันทีที่เขาเห็นฉันซึ่งกำลังโดนล็อคตัวอยู่นั้น...เขาก็หน้าแดงขึ้นมา =_= ห๊ะ!จะหน้าแดงหามะเขือแป๊ะเหรอคะพ่อคู้นนนน
ตึก ตึก ตึก
ฮอตเกร์ลรีบวิ่งเข้ามาทางพวกเราทันที
ตุ้บ!
พลั่ก!
ผวัะ!!!
“อ๊ากกกกกก”
โอ๊ย แงๆๆ เกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้...แต่ฉันไม่กล้าที่จะลืมตามองเลยอ่ะ T^T แล้วนั่นเสียง ใครร้องโหยหวนเป็นเปรตไร้ญาติแบบน้านนนนน มันคือเสียงของครายยย หวังว่าคงจะไม่ใช่เสียงของฮอตเกร์ลหรอกนะ T_T แต่มีฮอตเกร์ลมาแค่คนเดียวเองนะ แต่ไอ้พวกนั้นมีกันตั้งสามคนอ่ะ ฮือๆๆ ม่ายยยยยย ป่อเต็กตึ๊งมาด่วนค่า T0T
..
...
...ทำไมถึงได้เงียบไปล่ะ O_o

< ฉันค่อยๆ ลืมตามองภาพข้างหน้าอย่างช้าๆ

ทะ...ทำไมฉันมองเห็นหัวใครมานอนอยู่ใต้เท้าฉันล่ะเนี้ย หัวใครหลุดมาเอากลับไปด่วน T0T ด้วยความตกใจฉันจึงสะบัดเท้าขึ้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่มันกำลังจะลุกพอดีจึงกลายเป็นว่าฉันเตะเสยคางมันน็อคไปอีกรอบแล้วค่ะ เจริญ U_U อ้าว!ที่แท้ก็เป็นไอ้หน้าปลาไหลนี่เองไอ้เราก็นึกว่าหัวใครหลุด =_=
แต่ภาพข้างหน้าฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองฉันเห็นฮอตเกร์ลด้วย กรี๊ดดดด แสดงว่าเขายังไม่ตายใช่ไหม มีไอ้กุ้ยไร้จรรยาบรรณข้างทางสามตัวนอนสลบเหมือดอยู่ใต้ฝ่าเท้าของฮอตเกร์ลแต่ดูเหมือนว่าไอ้หน้าปลาไหลจะกระเด็นไปไกลหน่อย (เพราะว่าฉันเตะเสยคางมันกระเด็นไปไกลเลยค่ะ กรี๊ดดดด น่ากลัวอ่า T_T) และดูเหมือนว่าพวกมันจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วไอ้ลูกน้องทั้งหลายทั้งไอ้หน้าปลาจวดและไอ้นักพากย์เรือยาวเก่า (เปลี่ยนฉายาให้เพราะคิดว่ามันน่าจะเข้ากว่า -0-) ก็รีบหิ้วปีกลูกพี่ของพวกมันหนีไปอย่างติดสปีดแต่ไอ้ลูกพี่มันเหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่างมันหันกลับมามองหน้าของฮอตเกร์ลและชี้หน้าเขาพร้อมกับพูดว่า
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” อ่ะจ้า พูดอะไรไม่สารภาพ เอ๊ย! สารรูปตัวเองตอนนี้เลยเนอะ (ยังมีอารมณ์มาเล่นมุกอีกฉัน =0=)
“เป็นอะไรรึเปล่า -\\\-”
“อืม...สบายมาก” ซะที่ไหนเล่า! ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาอินเดียพาราตุ๊ด (มีด้วยรึไงภาษานั้น =_=^) มันน่ากลัวมาก แม่จ๋า T0T
“อ่ะ” จู่ๆ เขาก็ยืนเสื้อนอกของเขามาให้ฉันพร้อมกับพูดว่า ”ใส่ซะก่อนที่จะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ -\\\-” ฮอตเกร์ลพูดไปหน้าแดงไป น่ารักจังเวลาผู้ชายเขินเนี้ย
“ขะ...ขอบใจ -\\\-” ฉันจึงรับเสื้อของเขาแล้วสวมอย่างไว
“แล้วนายไม่ใส่เสื้อคลุมรึไงดูสิตอนนี้นายก็โป๊เหมือนกันอ่ะ” ตอนนี้ฮอตเกร์ลใส่เพียงแค่เสื้อสีขาวบางๆ เท่านั้นทำให้ฉันได้เห็นว่าหุ่นเขาดีแค่ไหน หุหุ =.,=
“ยัยโรคจิต 0\\\0” ฮอตเกร์ลด่าฉันด้วยสีหน้าแดงแปร๊ด แล้วหยั่งงี้ฉันควรจะโกรธที่เขาด่าฉันไหมตอบ ^0^
“ฉันว่าเราไปหาที่หลบฝนกันก่อนเถอะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อนึกได้ว่าตอนนี้เรากำลังยืนตากฝนอยู่ พรุ่งนี้ฉันต้องเป็นหวัดแน่ๆ เลย ฉันยิ่งเป็นสุภาพสตรีแสนบอบบางอยู่ด้วยนะ
และเราก็มาหลบฝนที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พอจะกันฝนได้บ้าง มันก็ยังดีกว่าไปยืนตากฝนโล่งๆ แบบนั้นแหละ ก็ลองคิดดูที่นี่เป็นสวนสาธารณะมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ ต้นไม้ และต้นไม้ =_= พวกเราจึงยืนรอ รอ รอ และก็รอให้ฝนหยุดตกไปเรื่อยๆ ฉันนี่ทั้งสวดมนต์ อ้อนวอนฟ้าดินเทพเจ้า ไซอิ๊ว โดราเอม่อน โนบิตะ โคนันอะไรก็ไม่รู้แล้ว เพื่อให้ฝนหยุดตกเร็วๆ เพราะว่าตอนนี้เริ่มรู้สึกว่ากระเพาะของฉันนั้นเริ่มจะเกิดการสั่นสะเทือนเล็กน้อย เป็นเชิงจะบอกว่าʻฉันหิว หิว หิ๊ววว หิวʼอะไรประมาณนั้น ฉันก็หิวนะโว้ย รู้น่าพูดมากน่าเดี๋ยวจับกินซะเลย! (เดี๋ยวนะ!นี่ฉันหิวขนาดจะกินกระเพาะตัวเองเลยเรอะ =0=)
พรึบ
นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน~ ทันทีที่ฝนหยุดตก เมฆฝนก้อนใหญ่ที่อยู่บนหัวฉัน ย้ำ!ว่าอยู่บนหัวฉัน! ก็ค่อยๆ ลอยออกไป ฮ้า~ ฝนหยุดตกแล้วล่ะ ^0^
“นี่นาย...” ฉันเรียกเขาพร้อมสะกิดเบาๆ แต่...
โครก~ คราก~ โฮก~ ฮาก
“อุ๊บ คิๆ ฮ่าๆๆๆ” เสียงฮอตเกร์ลหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ท้องฉันมันร้องแล้วมันน่าขำตรงไหนมิทราบยะ =_=
“ฉันว่าเราไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า...แถวนี้เหมือนจะมีแผ่นดินไหวด้วยแฮะ ฮ่าๆๆ” อะจ้า =_= ล้อกันเข้าไป เอาให้หัวเราะออกมาเป็นมดลูกเลย!
“ไปแวะหาอะไรทานกันก่อนเถอะ ^^” เขา...ยิ้มอีกแล้ว =0= วันนี้เขาดูอารมณ์ดีจังแฮะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ...ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ นะ รอยยิ้มจากเขาเนี้ย แต่ถ้ายิ้มบ่อยๆ ก็ไม่ไหวแฮะ เหมือนกับว่าฉันมานั่งคุยกับคนบ้าอย่างไงอย่างงั้น =_=
“จะกินอะไรล่ะ...” ฮอตเกร์ลพูดพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด ฉันจึงลอบมองไปรอบๆ และก็เจอกับร้านก๋วยเตี๋ยว ชายสี่มาเอี่ยว (ชื่อร้าน - -) ใครหนอมันช่างคิดชื่อร้าน เสี่ยวสุดๆ ไปเลย =_=
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นก็ได้” ฉันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนั้น
“ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง...เธอกินได้ด้วยเหรอ?”
“เอ้า! ก็ต้องกินได้สิ มันก็เป็นอาหารคนเหมือนกันหนิ =_=” อะไรกันพูดอย่างกับฉันเป็นลูกคนรวย (มันก็จริงนี่นา =_=)
เราจึงตัดสินใจกันว่าจะกินร้านนี้นี่แหละ (เพราะแถวนี้มันก็มีร้านนี้เปิดอยู่ร้านเดียวนี่แหละ =_=) และอีกอย่างคือ...ตอนนี้ท้องของฉันมันร้องประท้วงมาตลอดไม่ยอมหยุดสักทีแถมยังเพิ่มระดับอัพเลเวลความดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนแถวนั้นหันมามองกันอย่างหวาดระแวง (พวกเขานึกว่าเสียงท้องร้องของฉันเป็นเสียงแผ่นดินไหว!) โอ้ย อายๆๆ U///U
แต่เพราะว่าเราทั้งคู่ยังเปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่จึงกะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน แล้วค่อยมากินก๋วยเตี๋ยว แต่จะหาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยนล่ะ แถวนี้ก็ไม่มีร้านเสื้อผ้าด้วยนะ แต่ฮอตเกร์ลเขาบอกว่า มีๆ แล้ววิ่งหายไปเลย หวังว่าเขาคงไม่คิดที่จะทิ้งฉันไว้อย่างงี้หรอกนะ T^T
“มาแล้ว” ฉันหันไปหาต้นเสียงก็เห็นฮอตเกร์ลหอบแฮ่กๆ ในมือของเขาถือเสื้อ...เสื้อคู่ที่เราไปซื้อด้วยกันในร้านพี่ตุ๊ดนั่น...เขาเอามาด้วยเหรอ เอ๊ะ ไม่สิ เท่าที่จำได้ เราซื้อแล้วฮอตเกร์ลก็รีบลากฉันออกมาแล้วขึ้นรถกลับบ้านเลย แสดงว่าเขาคงจะโยนมันไว้ในรถนั่นแหละ แต่ก็ดีกว่าถ้าให้ฉันใส่ชุดเปียกๆ แบบนี้ ไม่สบายกันพอดี
“หันหลังหน่อย” ฉันบอกให้เขาหันหลังไปเพราะจะเปลี่ยนเสื้อในสวนสาธารณะนี่ล่ะ ก็ตรงนี้ไม่มีคนเลยนะ มีแค่เราสองคนนี่ล่ะ
“อะ...อือ -////-” ฮอตเกร์ลตอบรับก่อนที่จะหันหลังให้ฉันแต่แวบนึงฉันเห็นหน้าเขาแดงอีกแล้วล่ะ...คิดอะไรอยู่ยะ ฉันให้หันหลังนะ นายนี่กลายเป็นหนุ่มซึนไปแล้วเรอะ หน้าแดงง่ายจริงๆ แต่ก็น่ารักดีนะ >////<
ฉันรีบสวมเสื้ออย่างเร็วเพราะกลัวว่าฮอตเกร์ลจะโรคจิตหันมาแอบดูน่ะสิ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ต้องรักนวลสงวนตัวบ้าง อิอิ เมื่อสวมเสื้อเสร็จเรียบร้อยฉันจึงหันไปหาฮอตเกร์ลแต่...
“>////<” เขายังใส่เสื้ออยู่เลย แล้วอะไรกัน แผ่นหลังขาวเนียนนั่นขนาดผู้หญิงอย่างฉันยังต้องอาย ดูแลสุขภาพผิวดีมากเลยนะเนี้ย ความขาวแทงตามาก =.,=
“ยัยโรคจิต” เขาด่าฉันลอยๆ แบบที่ชอบทำบ่อยๆ พร้อมกับทำหน้าบึ้งตึงธรรมดา อร๊าย ฉันคงจะดูเป็นผู้หญิงที่โรคจิตมากในสายตาเขาสินะ ที่มายืนดูเขาเปลี่ยนเสื้อเนี้ย แต่มันก็แค่เรื่องบังเอิญ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา ว่าเขายังเปลี่ยนไม่เสร็จ และอีกอย่าง ฉันเห็นแค่แผ่นหลังขาวๆ ของเขาเองน้า =.,=
“งั้น...เราไปกินก๋วยเตี๋ยวกานนน” ฉันรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง และลากฮอตเกร์ลมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวที่หมายปองกันไว้ตั้งแต่แรก ก่อนที่เขาจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงโรคจิตไปมากกว่านี้ แต่พอมองดีๆ แล้ว ใส่เสื้อคู่กันแบบนี้...เราดูเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ เลยเนอะ >////<
“พี่คะ เอาบะหมี่เกี๊ยวชามนึงค่ะ...นายเอาอะไรเหรอ?” ฉันหันหน้าไปถามเขาเบาๆ
“เอาเธอ...”
“หะ...หา?!” เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ เผื่อฉันฟังผิดไป ช่วยตอบให้เคลียร์ด้วยค่ะ
“เอาเหมือนเธอ...” อ๋อ แต่เมื่อกี้ฉันดันได้ยินเต็มสองหูเลยล่ะ ว่าเขาพูดว่า ʻเอาเธอʼ น่ะ ช่างเถอะ =_=
“งั้นเอาบะหมี่เกี๊ยวสองชามค่ะ!” ฉันและฮอตเกร์ลนั่งรอก๋วยเตี๋ยวซักพักท้องของฉันมันก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆและเรื่อยๆ
“นี่! อยู่เงียบหน่อยเซ่! อาหารกำลังจะมาแล้ว! -0-” ฉันพูดกับท้องตัวเองเบาๆ (?) ส่วนฮอตเกร์ลนี่ถ้าเปรียบเขาเป็นโรคร้ายหรือมะเร็งเนื้องอกใต้รักแร้ (ทำไมต้องเป็นรักแร้?) ฉันว่าเขาก็คงจะเข้าขั้นโคม่าหรือไม่ก็อยู่ได้ถึง สาม...
สอง                                                                                    
หนึ่ง
แฮปปี้นิวเยียร์ แฮ่! ไม่ใช่ละ =____=^
แต่ยังไงวันนี้ทั้งวันฮอตเกร์ลเขาก็ดูแปลกไปจริงๆ นั่นแหละ เมื่อตอนเช้าฉันยังเห็นเขาร้องไห้อยู่เลยนะ =_= และเขาก็เครียดเรื่องทีคุณแม่บ้านตายจนปวดขี้! ในขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิด คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย กลิ่นหอมๆ ของก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ ก็ลอยโชยมาแต่ไกลส่งผลให้ท้องของฉันร้องดังขึ้นเรื่อยๆ
ฟุดฟิด ฟุดฟิด ฮ้า~หอม~ฟิน~ (แลดูเหมือนโรคจิตเลยแฮะฉัน)
จะทานแล้วนะคะ!เวลาที่ฉันจะทานก๋วยเตี๋ยวสิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกนั่นก็คือ...!การเขี่ยผักออกฉันเกลียดผัก มันขมๆ ไม่เห็นจะอร่อยเลย -3-
“นี่เธอไม่กินผักเหรอ!” เสียงฮอตเกร์ลถามอย่างแปลกใจ...มันน่าแปลกใจตรงไหนกัน - -‘’
“อืม ฉันไม่ชอบอ่ะ มันขมๆ”
“เอามานี่ฉันกินเอง!” ฮอตเกร์ลพูดพลางเลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวของเขาเข้ามาใกล้ๆ กับชามก๋วยเตี๋ยวของฉันเป็นเชิงบอกนัยน์ๆ ว่า ʻตักมันมา!ʼ อย่างไงอย่างงั้น =_= ฉันจึงคีบผักใส่ในชามของเขาให้หมด
“นายชอบกินผักเหรอ?” ฉันถามเขาอย่างสงสัย มันขมจะตายกินเข้าไปได้ยังไง
“อืม”
“มิน่าล่ะ...นายถึงได้สูงเป็นยีราฟกินเสาไฟฟ้าเข้าไปทั้งต้นอย่างเนี้ย =_=”
“ฉันไม่ได้สูงแต่เธออ่ะเตี้ยเองต่างหาก...คนบ้าอะไรสูงกว่าต้นมะเขือหน่อยเดียว =_=^” กรี๊ดดดดดด มาว่าฉันเตี้ยนายนั่นแหละที่สูงผิดมนุษย์ผิดมนาชาวบ้านชาวช่องเขา ฮึ่ม -^-