อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

หลังจากที่ฉันได้สวาปาม (ต้องใช้คำว่ากรอกใส่ปากเลยน่าจะเหมาะกว่า =_=) ฉันก็กินไปแค่สิบกว่าชามเท่านั้นเอง...เท่านั้นเอง! -_-^ แล้วใครจ่ายตังค์ หึๆ คุณก็น่าจะรู้ๆ กันอยู่ว่าฉันมาแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีตังค์ติดตัวมาหรอกจะมีก็แค่หนึ่งร้อยบาทกับยี่สิบห้าสตางค์ (ซึ่งตอนนี้หลงเหลืออยู่เพียงแค่...ยี่สิบห้าสตางค์แล้วค่ะ T^T เพราะว่าดิฉันได้นำเงินจำนวนหนึ่งร้อยบาทไปซื้อเสื้อผ้าได้ประมาณ...สามตัว -_-)

นั่นก็เท่ากับว่าตอนนี้ฉันมีตังค์ติดตัวอยู่แค่...ยี่สิบห้าสตางค์ ถ้วนๆ เลยค่ะ!ไม่มีขาดหรือเกินใดๆ ทั้งสิ้น! โถ ทำไมฟ้าดินจึงชอบกลั่นแกล้งคนสวย (เหลือน้อย =_=) อย่างเอสธี่ผู้นี้นักนะ T^T ไม่มีอะไรทำรึยังไงห๊ะ =[]=!!! ว่าแต่...เราจะไปไหนกันต่อเนี้ย

“นี่...เราจะไปไหนกันอ่ะ...” เสียงฉันถามฮอตเกร์ลด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเพราะตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกจุกแล้วล่ะ ไม่น่าตะกละกินเยอะเลย ยัยบ้า T^T

“...ไม่รู้” และนั่นคือคำตอบที่ฉันไม่อยากจะได้ยินมากถึงมากๆ ที่สุด =_=

“แล้วฉันจะไปนอนที่ไหนง่า TwT”                                                                                                                                

“...” เงียบคืออะไร T0T

“นี่นาย! พูดอะไรบ้างซิ!”

“เงียบ!”

“อุ้ยตายหวีหายกล้วยไข่ชุบแป้งทอด!” นะ...นี่ฉันสบถอะไรออกไปกันเนี้ย =0= ไอ้บ้านี่ก็นะ คิดจะพูดก็พูดซะเสียงดังเชียวดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ช็อคไปอ่ะ

“เธออยากกินกล้วยไข่ชุบแป้งทอดเหรอ?”

“เปล่าซะหน่อย! ฉันแค่ตกใจแล้วสบถออกมาต่างหากล่ะ =_=” ฉันไม่รู้ว่าเขาซื่อเกินไปหรือว่าไอ้คำที่ฉันสบถออกไปนั้น...มันไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องกันสักเท่าไหร่ -_-;;

“แล้วตกลงเราจะไปนอนที่...O.O” เสียงของฉันขาดหายไปชั่วขณะเมื่อเห็นกับคนที่ฉันคิดถึง (รึเปล่า?)

เขาคือ...

...

..

พ่อของฉันเองค่ะ!...ซวยแล้วไงทีนี้ =0=         

(- - )( - -) พรึ่บๆ

เหมือนกับว่าพ่อของฉันจะมีตาหลัง (?) เขาหันหลังกลับมามองเหมือนกับว่าเป็นสัญชาติญาณ เฮือก! เกือบหลบไม่ทัน ทำไงดีๆๆ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย ในหัวสมองมแต่คำว่า ʻทำไงดีʼ แค่ประโยคเดียว ช่วยได้มากจ้า =_=

ตึก ตึก ตึก                                                                                                                                    

เสียงฝีเท้าหนักของใครก็ไม่รู้กำลังเดินเข้ามาที่ที่ฉันกำลังเดินอยู่ฉันไม่กล้าหันกลับไปมองสิ่งที่คิดได้อย่างเดียวตอนนี้คือ...วิ่ง! ฉลาดมากจ้า =_=

หมับ

ฉันรีบคว้าข้อมือหนาๆ ของฮอตเกร์ลไว้ในขณะที่เขากำลังเหม่อลอยโดยที่ไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง -0- ฮอตเกร์ลดูเหมือนจะงงๆ ที่จู่ๆ ฉันก็คว้าข้อมือเขาไปอย่างงั้นแต่ก็ยอมวิ่งตามมาแบบเงียบๆ ฉันรีบวิ่งพร้อมจูง (ลาก?) ฮอตเกร์ลเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง...

“พี่คะสองห้องค่ะ...” เสียงฉันพูดกับพนักงานผู้หญิงที่ประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์

“ขอโทษด้วยนะคะน้องเหลือห้องเดียวค่ะ...”

“ห้องเดียวก็ห้องเดียวค่ะ! เร็วหน่อยๆ กุญแจๆๆ!!!...เร็วๆ...เร๊วววววววว >0<”

“นะ...นี่...” เสียงพนักงานตอบกลับมาอย่างสั่นๆ เหมือนกำลังคิดว่า ʻยัยนี่หลุดออกมาจากโรงพยาบาลไหนʾ ประมาณนั้น แต่ตอนนี้ ไอ ด้อน แคร์ =_=

หมับ

ฉันรีบคว้ากุญแจห้องอย่างรวดเร็วและรีบเดินตรงดิ่งไปทางห้อง...ศูนย์หนึ่งศูนย์ (รู้สึกตะหงิดๆ กับเลขห้องจังแฮะ =0=)

อ่ะจ๊ากกกก!

ตกใจ! ฉันผงะกับเลขห้องนี้ไปเพราะเลขห้องเป็นเลขศูนย์หนึ่งศูนย์แต่เพราะสภาพทรุดโทรมอย่างมากทำให้ปลายหรือตรงหัวเลขหนึ่งหลุดออกมา คือนึกภาพกันออกไหม แบบตอนนี้เลขห้องจึงกลายเป็นศูนย์แล้วก็เส้นตรงกับศูนย์อีกหนึ่งตัว ไม่รู้ว่าคนอ่านเข้าใจรึเปล่าแต่ดิฉันไม่ได้โรคจิตน้า TOT

แกร๊ก           

ฉันรีบไขกุญแจและลากฮอตเกร์ลเข้ามาในห้องแต่เขาก็ทำยึกๆ ยักๆ ฉันจึงผลักเขาไปอย่างแรงจนเขาล้มลงไปนอนบนเตียง

ปัง! เสียงฉันปิดประตูอย่างแรง

เห้อ~

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เกือบไปแล้วไงนางเอสธี่เอ๊ย

(- -“)

เฮือก!!!0.0

ฉันตกใจเมื่อหันหน้าไปเจอกับ...ฮอตเกร์ล...ว่าแต่เขามาได้ไงเนี้ย!

“เอ่อ...” แล้วจะบอกเขาว่าไงดีเนี้ย ถ้าบอกว่าหนีพ่อมาเขาต้องจับตัวฉันส่งพ่อแน่เลยอ่ะไม่แน่นะ...แต่ฉันว่าคงไม่เหลือ!

“อธิบาย!” แว้กกกก แม่จ๋า หนูกลัวง่า T0T

“เอ่อ...คือ...ฉันง่วงนอน...ฮ้าวววว ง่วงนอนอ่ะ แหะๆ” ใครเชื่อก็กินหญ้าแล้วค่ะ

“อืม...” ง่ะ...เชื่อด้วยแฮะ เขาควรจะเปลี่ยนอาชีพไปไถนาอย่างยิ่ง ฮิฮิ

แล้วฉันจะไปนอนไหนอ่ะเขายึดเตียงไปแล้ว คงต้องนอนโซฟาสินะ แล้วเสื้อผ้า...ไม่มีอีก อนาถแท้ๆ อยากเกิดเป็นผู้ชายจังดูอย่างฮอตเกร์ลนี่สิ น้ำก็ไม่อาบ ส่วนเสื้อ...ก็ไม่เปลี่ยนโคตรสกปรกเลย =_=

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                เสียงเคาะประตูอย่างเป็นจังหวะคล้ายๆ กับในหนังสยองขวัญที่ฉันเคยดู (ฉันชอบดูหนังผีนะแต่กลัวผี) ใคร...หรือว่าจะเป็น...พ่อ!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก                                

เสียงเคาะประตูยังคงไม่ยอมหยุดและยังเป็นจังหวะต่อไปเรื่อยๆ ทำเอาฉันนั่งไม่ติดพื้นหัวใจร่วงลงจกไปอยู่ตาตุ่มตาซ้ายเป๋ตาขวากระตุกและตระคิวกินที่ขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน (ขนาดนั้นเชียว =_=) บ้าไปแล้วฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วจริงๆแน่ๆ ดูเหมือนอาการที่ประหลาดๆ ของฉันจะอยู่ในสายตาของคนๆ นึงที่ไม่ยอมอาบน้ำและนอนไปทั้งอย่างนั้นก็ไม่ได้อยากจะพูดให้กระทบเขาหรอกนะแต่เขาสกปรกเกินไป ฉันรับไม่ได้!

ผู้หญิงชอบผู้ชายสกปรกกันซะที่ไหนเล่าแต่ส่วนใหญ่มักจะบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแนวเซอร์ๆ ใช่ไหม แต่ต้องแยกให้ออกนะเพราะแบบฮอตเกร์ลนี่ไม่ได้เรียกว่าเซอร์ๆ ละแต่เขาเรียกกันว่าโสโครก!=_= โอ๊ย!เหม็นจะตายอยู่ละ

ตึก ตึก ตึก

เพราะฉันมัวแต่วิจารณ์กลิ่นตัวของฮอตเกร์ลเขาซึ่งดูเหมือนอดหลับอดนอนมาเป็นสิบชาติจึงเดินไปเปิดประตูห้องด้วยความรำคาญใจที่มาเคาะประตูในเวลาแบบนี้และคงจะรำคาญฉันด้วยที่ไม่ยอมไปเปิดประตูซะที...แต่ใช่ความผิดฉันซะเมื่อไหร่ที่ไม่ไปเปิดประตูเพราะตระคิวกินขาอยู่ต่างหากล่ะ =0=

แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดด

แหม นี่ถ้าไม่ระบุไว้ว่ามันคือเสียงประตูจริงๆ ฉันคงจะต้องคิดว่า แอ๊ด คาราบาว มาเล่นคอนเสิร์ตแถวนี้แล้วบรรดาแฟนๆ ก็ต่างส่งเสียงกรี๊ดและตะโกนออกมาพร้อมกันว่า...แอ๊ด =_= นี่ฉันว่างถึงขนาดมาคิดเรี่องอะไรเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เลยเหรอเนี้ยแต่ภาพบุคคลที่ยืนอยู่หหน้าประตูทำเอาหัวใจที่แสนจะบอบบางน่าถะนุถนอมของฉัน (แหม ขอแค่ได้ชมตัวเองซักบรรทัดหนึ่งก็ยังดี) ร่วงตกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุด...นี่เขา...

...

..

ไม่ใช่พ่อของฉันนี่...แล้วเขาเป็นใคร!

ภาพเบื้องหน้าของฉันเป็นผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำทะมึนตึงหน้าตาบึ้งๆ ปากเบี้ยวๆ (อันนี้ไม่ใช่ละ เติมมันคล้องจองกันเฉยๆ!) ยืนเรียงรายกัน...เป็นโดมิโน =_=

“คุณฮอตเกร์ลครับวันนี้มีประชุมด่วนครับ!” เสียงชายชุดสูทดำใส่แว่นตาดำแม้แต่ผิวก็ยังเป็นสีดำ นี่เขาจงใจพรางตัวอยู่รึเปล่าเนี้ย ดำเมี้ยมเชียว =_=

“อืม...” เสียงฮอตเกร์ลตอบอย่างไม่ยี่หระเพราะง่วงนอนเกินทน...นี่เขาได้ฟังที่ไอ้คนพรางตัว (ตั้งฉายาให้เมื่อกี้) มันพูดรึเปล่าเนี้ยว่ามีประชุม

“คุณฮอตเกร์ล...”

“รู้แล้วน่า...” เมื่อสิ้นเสียงของฮอตเกร์ลเขาก็เดินออกไป...โดยที่ฉันยังนั่งเป็นตะคริวอยู่ที่เดิม นายลืมอะไรไปเปล่านะ?

“เอ่อ...แล้วคุณเป็นใคร?” ชายชุดดำซึ่งน่าจะเป็นบอดี้การ์ดสินะ ใช่แน่ๆ ก็ฮอตเกร์ลเขาเป็นมาเฟียนี่นาทำไมฉันไม่เคยสงสัยเลยนะ เท่าที่อ่านเจอในนิยายมาเฟียมักจะมีบอดี้การ์ดไว้ป้องกันตัว แต่ฉันไม่เคยเห็นฮอตเกร์ลเขาจะมีบอดี้การ์ดอะไรนั่นเลยนะตั้งแต่มาอยู่กับเขา บ้านก็ออกจะใหญ่โตแต่น่าแปลกไหมล่ะที่มีคนอยู่กันแค่...สามคน =_= ก็มีเขา ฉันแล้วก็คุณแม่บ้าน แต่ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับเขาแล้วสินะ...เขาคงจะโดดเดี่ยวมากแน่ๆ

“แล้วจะนั่งอยู่ทำไม...ทำไมไม่เดินตามมา =_=” ฮอตเกร์ลเดินวกกลับมาถามฉันซึ่งแน่นอน ฉันก็ตอบเขากลับไปว่า

“ตะคริวกินค่ะ ^^;;” รู้สึกอับอายยังไงไม่รู้แฮะ

“กรรม =_=” เขาสบถออกมาอย่าง...สมเพชเวทนาฉันเหลือเกิน โถ่ ก็ดูสายตาของเขาสิ

“งั้นเดี๋ยวผมอุ้มคุณผู้หญิงไปเองก็ได้ครับ คุณฮอตเกร์ลไปรอที่รถได้เลยครับไม่ต้องห่วง” นายบอดี้การ์ดที่พรางตัวอยู่ (คนนั้นนั่นแหละ) พูดขึ้นและทำท่ามาอุ้มฉันแต่

“ไม่ต้อง...ฉันเอง...” แต่ฮอตเกร์ลนั้นเร็วกว่าเขาเดินตรงมาที่ที่ฉันนั่งอยู่และอุ้มฉันขึ้นมาอย่างง่ายดาย แหมแอบภูมิใจนิดๆ นี่ฉันตัวเบาขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย โฮะๆๆ

“เธอนี่มัน...ตัวโคตรหนักเลยว่ะ =_=” เพล้ง! แหมฉันยังฝันว่าตัวเองตัวเบาแค่ไม่กี่วินาทีเขาก็ทลายมันลงไปซะแล้ว แว้กกก! นายจะไม่ขัดความสุขฉันบ้างได้มั้ยเนี้ย (แน่นอน ว่าได้แค่คิดในใจและแอบบ่นอุบอิบๆ ไปกับตัวเองเบาๆ ก็เขาเป็นมาเฟีย ฉันกลัวง่า =0=) แต่การที่เขาอุ้มฉันอยู่แบบนี้มันก็น่าอายนะ แต่ฉันไม่มีอามณ์มาคงมาเขินตามฉบับการ์ตูนตาหวานหรือนิยายรักหวานแหว๋วพรรค์นั้นหรอกนะ นั่นก็เพราะว่า...เขายังไม่อาบน้ำน่ะสิ! โฮ T0T นี่สินะที่เรียกว่ากลิ่นตัวของผู้ชาย เอสธี่ผู้อ่อนต่อโลกกว้างผู้นี้ขอบอกไว้เลยไว้เลยว่า ณ จุดๆ นี้นะคะ เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วค่ะ ฮือออ จะบ้าตายย เหม็นง่า (และแน่นอนฉันก็ทำได้เพียงแค่กลั้นหายใจจนหน้าเขียวหน้าม่วงอยู่คนเดียว ก็นะ ตอนนี้เขามีพวกเยอะนี่นา อย่าให้ฉันมีพวกบ้างละกัน) โอ๊ย! ทำไมถึงรู้สึกอยากได้กระโถนอย่างฉับพลัน!

ณ ตอนนี้เราก็ได้มานั่งที่รถแล้ว โอ๊ย นี่สินะที่เรียกว่าอากาศบริสุทธิ์ ไร้มลทิน ไร้สารแปดเบื้อนและไร้กลิ่นตัว สดชื่น เหมือนได้เกิดใหม่เลยแฮะ ดูเหมือนว่าอากัปอาการกิริยาที่แสดงออกถึงความดีอกดีใจออกหน้าออกตาจนเกินไปของฉันนั้นจะไปสะดุดตากับบุคคลที่ไม่ยอมอาบน้ำเข้า (รับไม่ได้จริงๆ คนที่ไม่ยอมอาบน้ำเนี้ย เอ๊ะ แต่ฉันก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี่นา =0=)

“เป็นอะไร...แล้วทำไม...เฮ้อ เธอนี่มันจริงๆ เลย...” เป็นอะไร ใครเป็นอะไร จะให้ฉันตอบไปว่าอะไรดีล่ะ จะบอกไปตรงเลยเหรอแบบ ʻก็ฉันดีใจน่ะสิเพราะว่าตอนที่นายอุ้มฉันนายตัวเหม็นเปรี้ยวมากʼแบบนี้เนี้ยนะ แต่ฉันว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรจะพูดเสียยังดีกว่าถ้ายังอยากมีปากไว้กินข้าวต่อไป T^T

พรึบ

ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดว่าควรจะพูดความจริงหรืออุบอิบเอาไว้ดีฮอตเกร์ลก็ขยับตัวและค่อยๆ เลื่อนตัวเข้ามาใกล้ฉันอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่ฉันได้แต่นั่งนิ่งดั่งต้องมนต์สะกดเอาไว้ ลมหายใจร้อนๆ ของเขาเป่ารดต้นคอของฉันมันให้ความรู้สึกจั๊กจี้มากแต่ฉันก็ยังคงนั่งตาค้างอยู่แบบนั้น ไม่รู้สิ วินาทีนั้น มันเหมือนกับว่าฉันได้หลุดเข้าไปอีกห้วงเวลาหนึ่งที่มีแต่ฉันและเขา หัวใจที่เต้นปกติก็ค่อยๆ เต้นแรง แรงอีกและแรงต่อไปเรื่อยๆ เหมือนกำลังจะหลุดออกมา ฉันรับรู้ได้เลยว่า...ตอนนี้หน้าของฉันแดงขนาดไหน แม้แอร์ในรถนี้จะเปิดแรงเท่าไรแต่ทำไมฉันกลับรู้สึกร้อนวูบวาบในตัวแบบนี้กันนะ..ไม่ไหวแล้ว...ผู้ชายคนนี้...อันตรายเกินไปแล้วจริงๆ

กริ๊ก

“เสร็จแล้วทีหลังก็หัดคาดเข็มขัดบ้าง รถของตระกูลนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่หรอก แล้วทำไมเธอถึงหน้าแดง?”

“หะ...หา”

“ฉันถามว่าทำไมถึงหน้าแดง =_=”

“ฉัน...คงจะ...ระ...ร้อน...มั้ง”

“ร้อนเหรอ...แต่ฉันว่าแอร์เปิดแรงจนฉันจะแข็งอยู่แล้วนะ” ห๊ะ! อะไรจะแข็งนะ =_= ฉันไม่ได้โรคจิตนะแต่คงคิดว่าหลายคนก็คงจะคิดเหมือนกัน =..=

“เขินเหรอ...”

“อะ...อื้ม...คงงั้น...ล่ะมั้ง”

“เวลาคนผู้หญิงเขินหน้าจะเปลี่ยนสี...งั้นก็แสดงว่าตอนที่ฉันอุ้มเธอ...เธอก็เขินด้วยสิ ฮะๆ เขินหน้าเขียวด้วย -0-”

“จะบ้ารึไง...คนบ้าที่ไหนเขาเขินหน้าเขียวกันล่ะเนี้ย =_=”

“ก็เธอไง...ฉันก็พึ่งเคยเห็นคนบ้าแถวนี้เขินจนหน้าเขียว ฮะๆ อย่างกับกิ้งก่าโคโมโด” นี่ฉันไม่รู้ว่าเขาโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ตั้งแต่ที่คิดว่าฉันเขิน...จนหน้าเขียว...จนถึงกิ้งก่าโคโมโด โคโมโดนั่นมันตัวอาเฮียแล้วลูก =_= บ้าไปใหญ่ละเมื่อกี้...ฉันเผลอใจเต้นแรงคนผู้ชายบ้าๆ คนนี้เนี้ยนะ บ้ากว่าเขาก็คงจะเป็นฉันเองนี่แหละ!

“แล้วแต่นายจะคิดเถอะ” ฉันว่าให้เกิดใหม่อีกสักสิบชาติฉันก็คงจะไม่เจอใครที่มันโง่เกินเขาได้เลยล่ะ จะเสียดายหน้าตาของเขาดีไหมนะ

“ไม่ชอบ...”

“อะไรนะ...นายไม่ชอบฉันเหรอ ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิ ฉันก็ไม่ค่อยชอบนายหรอกนะ”

“ไม่ได้หมายความแบบนั้น...ฉันไม่ชอบเพราะเธอไม่มีความเกรงใจ”

“ความเกรงใจ? มันมีไว้ใช้กับคนมีมารยาทย่ะ”

“เธออยู่ในฐานะอะไร...อย่าลืมสิ”

“นั่นสิฉันอยู่ในฐานะอะไรอ่ะ ลืมแล้ว =_=”

“ยัยโง่ =_=” มาว่าฉันโง่ทำอย่างกับตัวเองไม่โง่เลยนะจ๊ะ แหมพ่อคนฉลาดน้อย ”เธอ...คือคนใช้ของฉัน มีหน้าที่ทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจ?”

“ไม่เข้าใจ...ทำทุกอย่างตามที่นายสั่งเลยเหรอ...” งั้นก็แสดงว่า...นายจะสั่งให้ฉันทำอะไรก็ได้...แม้กระทั่งเป็นทาสสวาทรับใช้เธอไปจนวันตายยยย เหมือนในนิยายนางทาสรอรถเมล์ฟรี นางบำกำลังเรอ พิษรักจากเหมือกคางคกพรรค์นั้นหรอกเหรอ =0=;;

“หยุดคิดอะไรโรคจิตพรรค์นั้นเลย แน่นอนว่าฉันไม่เกิดอารมณ์กับกระดานโต้คลื่นแน่นอนสบายใจได้ ^^” กระ...ดานโต้คลื่น =[]= หน็อย นี่มันดูถูกกันเกินไปแล้วนะ (มันก็จริง ใช่นายมันจะดูถูก ดูถูกจริงนั่นแหละ มันผิดมากรึไงถ้ามันจะเล็กอ่ะ T^T)

“แล้วจะให้ฉันทำอะไร” ต้องรีบตัดบทก่อนที่มันจะมาวิจารณ์อะไรลามปามไปมากกว่านี้ โอ๊ย เขาเป็นผู้ชายที่หยาบคายสุดๆ ไปเลย!

“อืมมม อย่างแรกเธอต้องพูดจาสุภาพกับฉัน อย่างเช่นพูดว่า ʻค่ะʼ ลงท้ายประโยคตลอดแค่นี้ล่ะ...อ้อ แล้วก็เรียกฉันว่าพี่ด้วยเพราะแก่กว่าเธอปีนึงนะครับ ^^”

“อะ...เอ่อ เอาจริงเหรอ...คะ ^^;;” ไอ้ที่ให้พูดสุภาพน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่จะให้อยู่ดีๆ ก็มาเรียกเขาว่ส ʻพี่ʼ ฉันว่ามันน่าอายออก...จริงไหมล่ะ เอาแต่ใจชะมัดเลยผู้ชายคนนี้!

“ไหนลองเรียกฉันว่า ʻพี่ʼ ซิ เร็วๆ!”

“...” ไม่เอาหรอก ชิ

“เร็ว”

“...” มันน่าอายนะ ตาบ้านี่

“จะทำหรือไม่ทำ...อยากตายรึไง =_=”

“พี่ฮอตเกร์ลขา T0T”

“...ดีมาก...เด็กดีของพี่” ฮอตเกร์ลพูดพร้อมกับเอามือหนาๆ ของเขาที่นุ่มนิ่มเหมือนมือเด็กผู้หญิงมาลูบไล้ที่หัวฉันเบาๆ พร้อมกับพูดประโยคที่ทำเอา...หัวใจฉันกลับมาเต้นแรงอีกครั้งและแรงมากกว่าเดิมซะด้วยสิ...เด็กดีของพี่เหรอ...บางที เขาก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรมากนักหรอกนะ...