อุบัติการณ์พลิกล็อคหัวใจแค้นร้ายซ่อนรัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงฉันเคาะประตูหน้าห้องของฮอตเกร์ลอย่างเป็นจังหวะ เฮ้!นี่ยังไม่ตื่นอีกรึไง วันนี้ฉันมา ตรงเวลานะยะ ตีสองเป๊ะๆ เจ๋งใช่ไหมล่า ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าตัวเองจะ สามารถตื่นได้เร็วขนาดนี้ ปกติฉันจะตื่นเที่ยงนะกินข้าวเช้าพร้อมข้าวเที่ยงซะเลย แต่นี่ใช่เวลาที่ควรจะมาภูมิใจไหม
เอ๋ แล้วทำไมเขาถึงเงียบไปนะ ปกติเขาต้องตะโกนออกมาหนิหรือว่ายังไม่ตื่นจริงๆ?
แกร็ก!
เอ้า! ประตูก็ไม่ได้ล็อคนี่นา ฉันจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องของเขาแต่ก็ต้องตกใจ กับภาพเบื้องหน้าเมื่อฉันเจอกับฮอตเกร์ล...ที่กำลัง...ร้องไห้ 0.0
            “นะ...นายเป็นอะไรรึเปล่า?” ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูเขาแต่เขากลับหันหลังให้และแหงนหน้ามองขึ้นไปบนเพดานของห้อง หรือว่า...เขาคงไม่อยากให้ฉันเห็นน้ำตาของเขาสินะ...ไม่อยากให้ใครมาเห็นด้านที่อ่อนแอของเขา ฉันจึงก้มหน้าลงต่ำเพื่อที่จะไม่ได้ไปเผลอมองหน้าของเขาในเวลานี้แต่...บนพื้น...ที่ข้างๆ เท้าของเขาฉันเห็นโทรศัพท์ของเขา!ซึ่งในโทรศัพท์นั้นฉันเห็นภาพผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังถูกมัดไว้อยู่!
ยะ...อย่าบอกนะว่า...เขากำลังดูหนังโป๊อยู่เหรอ!!! o.O
                ...
                คงจะไม่ใช่มั้ง =_=^^
            “แม่บ้านตายอีกแล้ว...” เสียงฮอตเกร์พูดออกมาอย่างแผ่วเบาเหมือนกับคนที่กำลังจะหมดเรี่ยวแรงจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ดีนะที่ฉันเป็นคนหูดีเขาบอกว่า...คุณแม่บ้านตายแล้ว...
หะ...หา?!
            “นี่มันเรื่องจริงเหรอ แต่เมื่อวานฉันยังคุยกับป้าเขาอยู่เลยนะ!”
            “แล้วเธอคิดว่าเรื่องแบบนี้มันควรจะเอามาล้อเล่นกันรึไง!” ฮอตเกร์ลตอบกลับมาอย่าง เหลืออดกับความโง่เง่าเต่าตุ่นของฉัน...ถ้านี่เป็นเรื่องจริง...งั้นก็แสดงว่า...ฮอตเกร์ล เขาจะต้องอยู่ตัวคนเดียวแล้วสินะ เขาไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว...
                ฮอตเกร์ลเดินเข้าไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะข้างๆ กับหัวเตียงแล้วหยิบปืนกับมีดสั้นมาเหน็บไว้ที่ขอบกางเกงจากนั้นเขาก็หยิบรีโมทมากดอะไรซักอย่าง ทันใดนั้น...!
กึก! กึก! กึก!
                ทั้งหน้าต่างและบ้านเกิดการสั่นสะเทือนคล้ายแผ่นดินไหวก็ไม่ปานและทางหน้าต่างก็ได้มีเหล็กเป็นท่อนๆ แบนๆ ค่อยๆ เลื่อนลงมาปิดทับไว้อย่างแน่นหนา โห~ นี่ฉันกำลังหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายแอ๊คชั่นบู๊ระห่ำเลือดสาดอยู่รึไงกันนะ =_=^
หมับ
ฮอตเกร์ลหันหน้ามาหาฉันแล้วจับที่ข้อมือฉันแล้วก็ลาก ย้ำ! ลาก! ออกจากห้องและวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่เดี๋ยวนะ
            “นี่! จะพาฉันไปไหนน่ะ!” ฮอตเกร์ลไม่ตอบอะไรเขายังคงลากฉันแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนทำให้ฉันสะดุดล้ม!
            “โอ๊ย!” ฉันร้องออกมาเมื่อสะดุดล้มลงไปนอนกองกับพื้น
                “เฮ้ย! เป็นอะไร...ฉันขอโทษ...” ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจมากกว่าปกติและอะไรกันน้ำเสียงอ่อนโยนที่แสดงถึงความเป็นห่วงขนาดนั้นน่ะ...เขาเริ่มก้มลงมาดูฉันที่ล้มลงไปอย่างลุกลี้ลุกลนและดูจะเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าปกติ
                “ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร...แค่สะดุดล้มนิดหน่อยเอง...” พอฉันพูดอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าฮอตเกร์ลจะดูโล่งใจขึ้นเป็นอย่างมาก อะไรของเขากันนะ เขาจึงจับฉันลุกขึ้นและเดินไปที่รถพอขึ้นรถปุ๊บฉันจึงรีบถามคำถามที่มันค้างคาใจทันที
                “เราจะไปไหนกัน...”
                “เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว...” เสียงฮอตเกร์ลตอบกลับมาอย่างใจเย็นแต่แววตาของเขาไม่ได้เย็นอย่างที่ปากพูด เขาว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ...ปากอาจจะพูดโกหกได้ แต่แววตาของคนเราไม่เคยโกหกใคร
ขวับๆ (' ' )( ' ')
ฉันหันไปมองหน้าของฮอตเกร์ลทุกๆ หนึ่งนาที แล้วนี่ตกลงเราจะไปไหนกันแน่เนี้ย ก่อนหน้านี้ก็ตอบไม่ตรงกับคำถามสักเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาคงจะไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ฉันเลยไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากเดี๋ยวเขาจะโมโหแล้วกระโดดงับหัวฉันล่ะ แบบนั้นไม่เอานะฉันพึ่งจะสระผมมาเมื่อเช้านี้เอง ฉันนั่งมองใบหน้าด้านข้างของเขาตอนนี้สีหน้าของฮอตเกร์ลดูจริงจังมากที่หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาเรื่อยๆ เขาขมวดคิ้วเป็นปม ฉันพึ่งจะสังเกตว่าคิ้วของเขาหนามากแต่มันกลับทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากเหมือนกัน แววตาที่ดูจริงจังบวกกับดวงตาสีนิลที่น่าหลงใหลนั่น ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันเข้ากับริมฝีปากบางสีแดงที่ตอนนี้เขากัดเม้มนั่นทำให้...ฉันไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย...อยู่กันมันก็เกือบจะอาทิตย์แล้วนะแต่ทำไมไม่เคยสังเกตเลยนะ ว่าเขา...จะหล่อขนาดนี้ -\\\\-
พึ่บ พั่บ (- - )( - -) ฉันสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดประหลาดๆ พวกนั้นออกไป นี่มันใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้ไหม!
ขวับ ( ' ') ฉันหันกลับไปมองหน้าของฮอตเกร์ลอีกครั้งแต่จู่ๆ ก็เกิดรู้สึกประหม่าและร้อนๆ ที่ใบหน้า >\\\\<นี่ฉันเป็นอะไร~
ขวับ (' ' ) ฉันจึงหันหน้าออกไปมองวิวข้างทางเพื่อที่จะได้ไม่ไปเผลอมองใบหน้าของฮอตเกร์ลในตอนนี้อีก
เอี๊ยดดดดด
เสียงฮอตเกร์ลเหยียบเบรกมิดและเปิดประตูเดินออกจากรถไปหน้าตาเฉย =_= ฉันควรจะตามเขาไปสินะ โอเค ฉันจึงเปิดประตูรถและออกจากตามเขา
“นาย...พาฉันมาที่สวนสาธารณะทำไมเนี้ย =_=^”
“ไม่รู้สิ...แต่ที่นี่ดูสงบดี...” ถ้าอยากหาที่สงบๆ ทำไมไม่ไปสถานปฎิบัติธรรมล่ะหรือไม่ก็ไปบวชอยู่ป่านู้นไป ฮึ่ม! แล้วสรุปจะลากฉันมาที่นี่เพื่อ!
เขาเดินไปตามทางและมาหยุดอยู่ตรงข้างๆ แอ่งน้ำขนาดใหญ่และนั่งอยู่ริมแอ่งน้ำนั้น โอ้โห! อะไรกัน เกิดมีอารมณ์สุนทรีย์จะเล่นมิวสิควีดีโอเพลงเหรอคะ พ่อคุณ!แล้วนี่ฉันควรจะไปเล่นมิวสิคกับเขาไหม? เฮ้อ ตามน้ำไปละกัน ฉันจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เขา
จากนั้นพวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยแฮะมันดูอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ ไอ้คนข้างๆ ฉันนี่มันนั่งไหลตายไปแล้วรึไงกันทำไมถึงได้เงียบเช่นนี้~
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ ปุ๋ม
ฉันจึงหยิบก้อนหินอันเล็กๆ ที่อยู่ใกล้เอามาโยนเล่นให้เด้งในน้ำไปสามครั้งและก็จมลงไปในครั้งที่สี่ เห็นแบบนี้แล้วฉันฝึกตั้งนานแหนะกว่าจะทำได้ ไม่ง่ายๆ นะ
“ทำอะไรน่ะ =_=” ดูเหมือนว่าฮอตเกร์ลเขาจะเริ่มสนใจฉันขึ้นมาบ้างแล้ว (หลังจากที่ลากฉันออกมาจากบ้านแล้วก็มานั่งทำมิวสิคอยู่คนเดียวโดยไม่สนใจฉันเห็น ฉันเป็นแค่ไรฝุ่นสินะ กระซิกๆ T^T)
“โยนหินไง...ลองทำดูป่ะมันช่วยให้สบายใจขึ้นได้น้า^^” ฉันพูดพร้อมกับหยิบหินก้อนเล็กๆ ใส่มือของเขา
“ไม่อ่ะมันดู...ปัญญาอ่อนว่ะ =_=” ฉึก! เหมือนโดนมีดเล่มเล็กๆ ปักเข้าไปที่กลางหน้าอกของฉันอย่างจัง นี่เขากำลังด่าฉันว่าปัญญาอ่อนอยู่ใช่ไหม T^T
“แต่มันทำให้สบายใจขึ้นได้จริงๆ นะ...แบบนี้ไง”
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ ปุ๋ม
ฉันโยนก้อนหินให้เขาดูอีกครั้ง
”ลองดูดิ ^^” เขานั่งจ้องมองก้อนหินก้อนเล็กที่อยู่ในมือสักพักนึงและออกแรงโยนมันออกไปเบาๆ
ปุ๋ม
“ไม่เห็นมันจะเด้งเหมือนเธอเลยหนิ =_=”
“อ้าว! ของอย่างนี้มันก็ต้องมีเทคนิคกันบ้างสิ...แบบนี้นะ นายเหวี่ยงแขนไปในแนวราบพร้อมกับหันข้างสายตาโฟกัสไปที่ที่จะโยนและออกแรงโยนหินในแนวนอนแบบแรงๆ นะ ฉันรู้นะว่ามันอาจจะยากหน่อยสำหรับนายของแบบนี้ต้องใช่ฝีมือ ฮ่าๆๆ”
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ ปุ๋ม
ฮอตเกร์ลออกแรงโยนหินนั้นได้อย่างง่ายดาย ปะ...เป็นไปไม่ได้ ฉันใช้เวลาฝึกมาตั้งนานนับปีแต่นายนี่ =[]=! เงิบเลยค่ะงานนี้
“ละ...แล้วทีนี้นายรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างรึยัง”
“ไม่อ่ะ...นอกจากจะไม่ทำให้สบายใจขึ้นแล้วยังทำให้เครียดมากกว่าเดิมอีก...นี่ฉันทำอะไรลงไปฟ่ะเนี้ย =_=”
เป็นงั้นไป -0-
เอ๋ แต่เหมือนว่าฉันลืมอะไรไปสักอย่างนะ จริงสิ...ต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้เลย
“แล้วตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เหรอ...” เสียงฉันถามฮอตเกร์ลอย่างแผ่วเบาแปลกเนอะที่เวลาพูดกับเขากลับไม่ได้มองหน้าของเขาแต่ฉันเลือกที่จะมองไปด้านหน้า
“...”
เงียบ นี่ตกลงจะไม่บอกกันใช่ไหม?
“ถ้านายไม่อยากบอกก็ไม่เป็น...”
“มีคนฆ่าคุณป้าแม่บ้าน...ฉันสงสัยว่าน่าจะเป็นพวกเดียวกันกับที่ฆ่าพ่อ หรือไม่ใช่ ฉันก็ไม่รู้...ฉันไม่รู้อะไรเลย พวกมันบอกว่าจะฆ่าคนที่ฉันรักให้หมด ฉันไม่เหลือใครแล้ว ฉันมี่มัน...น่าจะตายๆ ไปซะ ฉันทำให้คนรอบข้างต้องตาย โดยที่พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย...” ฮอตเกร์ลพูดด้วยท่าทางที่กำลังสับสนหรือกลัวอะไรบางอย่าง ฮอตเกร์ลตอนนี้คนที่อยู่ข้างหน้าของฉัน...เขาดูเหมือนไม่ใช่ฮอตเกร์ลคนที่ฉันรู้จักเลย...ไม่ใช่แม้แต่นิด
หมับ
ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีฉันก็เข้าไปกอดเขาไว้อย่างหลวมๆซะแล้ว
“นายนี่มันแย่จริงๆ อย่ามาโทษตัวเองอย่างนั้นนะชีวิตคนเรามันมีค่าเสมอ! ถ้ามีเวลาว่างมาคิดว่าตัวเองควรตายฉันว่านายน่าจะหาทางไปให้ไอ้พวกที่มันฆ่าคนเหล่านั้นตายยังจะดีกว่า และอีกอย่าง...นายไม่ได้ตัวคนเดียวซะหน่อย ฉันไง! ฉันจะอยู่ตรงนี้! อยู่ข้างๆ นายไง! ไอ้บ้าเอ้ย! ฮือๆๆ” นายมันบ้า นายมันโง่ ฉันยิ่งเซนซิทีฟกับเรื่องพวกนี้อยู่ด้วย!
“เฮ้ย! แล้วเธอจะร้องไห้ทำไมว่ะเนี้ย!” เขาถามฉันในขณะที่เรายังคงกอดกันจากตอนแรกที่ฉันกอดเขาไว้อย่างหลวมๆ ตอนนี้เราเริ่มกอดกันแน่นขึ้นเรื่อยๆ ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่ส่งผ่านมาถึงร่างกายของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกดี อ้อมกอดของเขามันช่างอบอุ่นจริงๆ
               “ใครร้องไห้! แค่ฝุ่นมันเข้าตาต่างหากเล่า!” ฉันพูดพร้อมกับรีบปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ตอนนี้...ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเหมือนจะลืมอะไรไปสักอย่าง ใช่แล้วล่ะ...เรายังคงกอดกันอยู่!
พรึบ
เมื่อเริ่มรู้สึกตัวฉันจึงรีบผละออกจากกอดของเขาอย่างรวดเร็ว ฮอตเกร์ลซึ่งดูเหมือนว่ากำลังจะงงๆ แต่ก็ยอมปล่อยฉัน...นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย!ฉันกอดผู้ชายก่อนค่ะ! ใจง่ายเกินไปไหม T.T หมดกันภาพลักษณ์กุลสตรีไทยพับเพียบฉี่ของฉัน T0T
พรึ่บ           
จู่ๆ ฮอตเกร์ลก็ลุกขึ้นและหันหลังให้ฉันทำท่าเหมือนจะเดินไปไหน...แต่เดี๋ยวก่อนนะ
หมับ                                      
ฉันคว้าข้อมือใหญ่ของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
            “นี่นาย! จะไปไหนน่ะ!” ฉันถามเขาอย่างระแวง...ฉันกลัว...กลัวว่าเขาจะทิ้งฉันไป...
                “เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนละกัน”
เขาตอบฉันมาอย่างส่งเดชทั้งๆ ที่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าของฉันเลยด้วยซ้ำ
                “นี่นายจะทิ้งฉันไว้ตรงนี้เหรอจะหนีเอาตัวรอดแล้วทิ้งฉันไว้ใช่ไหม”
                “มันไม่ใช่อย่างนั้น...”
                “นายนี่มันไอ้คนใจร้าย ใจหยาบ ต่ำช้า เลวทราม ไร้มมนุษยธรรม ไอ้...”
                “ฉันปวดขี้! จะไปห้องน้ำ!จะไปด้วยกันไหมเล่ายัยบ้า!”
                “อ้าว แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ (น้ำเสียงแผ่วเบา -3-)” ฉันก็เข้าใจผิดได้นี่นา
“ก็บอกอยู่นี่ไง...แล้วก็ไม่ต้องกลัว...ฉันจะไม่ทิ้งเธอไว้หรอก...คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว...ฉันจะปกป้องเธอเอง...เดี๋ยวมา อย่าไปไหนล่ะ” พอเขาพูดจบก็รีบเดินจากไปฉันได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของเขาในตอนนี้ที่ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนลับสายตาไปในที่สุด... เฮ้อ เขาก็นะพูดอะไรไม่ระวังตัวเองบ้างเลย คำพูดที่เขาพูดอกมาเมื่อกี้ยอมรับนะว่ามันทำให้ฉันรู้สึกดีมากและสบายใจขึ้นก็จริง...แต่ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิงนะ มันก็ทำให้ฉันหวั่นไหวได้เหมือนกัน! ในขณะที่ฉันกำลังนั่งรอฮอตเกร์ลอยู่นั้นก็เหมือนรู้สึกว่ามีใครมาสะกิดที่หัวไหล่ด้านซ้ายของฉันเบาๆ
“น้องสาวรู้จักกับผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ด้วยเหรอ?”