นายที่รักของคุณผี

               แสงแดดในยามเช้าสาดส่องลงมาที่เปลือกตาของร่างบาง ทำให้ร่างบางรู้สึกตัว ร่างบางลุกขึ้นนั่งบีดขี้เกียจเล็กน้อย หลังจากที่นั่งบีดขี้เกียจเสร็จแล้วร่างบางก็ยังไม่คิดที่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะวันนี้ไม่มีเรียน
               "พ่อกับแม่ครับ ผมคิดถึงพ่อกับแม่จัง"ร่างบางเอ่ยเสียงเศร้าๆ พลางลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ ร่างบางใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานก็ออกมาแต่งตัวและเตรียมลงไปทำอาหารเช้ารองท้อง
               "เหลืออะไรบ้างเนี่ย"ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าตู้เย็นพร้อมกับเปิดดูตู้เย็นว่ามีวัตถุดิบอะไรเหลือบ้าง
               "ทำข้าวต้มกินล่ะกัน เย็นนี้ค่อยออกไปซื้อ"ร่างบางพูดจบก็ลงมือทำข้าวต้ม
               ร่างบางอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่เป็นบ้านให้เช่าราคาถูกและอีกอย่างมันใกล้กับมหาลัยที่ตัวเองเรียน ร่างบางย้ายมาอยู่หลังจากที่พ่อและแม่เสียชีวิตไปได้ 2 ปีกว่าแล้ว ตอนนี้ร่างบางก็อยู่ปี 2 แล้ว ซึ่งตอนที่เสียพ่อกับแม่ใหม่ๆร่างบางกำลังสอบเข้ามหาลัย ร่างบางรู้ถึงความลำบากหลังจากเสียคนสำคัญไป ร่างบางต้องหางานทำเพื่อที่จะส่งตัวเองเรียนกว่าจะเข้าที่เข้าทางก็ทำให้ร่างบางท้อมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังคงสู้เพื่อที่จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจถึงแม้พวกท่านจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
               "ไอ้หม่อน อยู่มั้ย"เสียงของกล้าตะโกนเรียกร่างบางที่ทานข้าวเสร็จแล้วกำลังนั่งเหม่ออยู่ พอร่างบางได้ยินจึงเดินออกไปเปิดประตูดูหน้าคนที่มาเรียกเขาแต่เช้า(จริงๆก็ไม่เช้าแล้วนะ 10 โมงกว่าแล้ว)
               "อยู่ มีอะไรหรอกล้าเรียกซะดังเชียว"ร่างบางตอบกลับเพื่อน ที่ยืนทำหน้าหล่ออยู่
               "จะมาชวนไปเที่ยวเว้ย อีเบมันบอกให้มาชวนน่ะ"กล้าตอบอย่างเซ็งๆ กล้าเป็นพวกไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยว สิงตัวอยู่แต่ในบ้าน แต่เพราะเป็นเพื่อนก็เลยขัดไม่ได้ยิ่งเป็นเจ้เบเบ้แล้วด้วย คงเพราะกลัวจะต้องทะเลาะเลยต้องทำตามคำสั่ง
               "หรอ งั้นรอแปบนะ ไปเปลี่ยนชุดแปบ"ร่างบางตอบแล้วก็เข้าบ้านไปเปลี่ยนชุด
               "เร็วๆนะโว้ยยย"กล้าตะโกนบอก
 
 
               ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมา ร่างสูงลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆพร้อมกับมองหาท่ามยมที่ช่วยเขาไว้เมื่อคืน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ร่างสูงลุกขึ้นยืนและเดินไปนั่งลงที่โต๊ะไม้ที่อยู่ใกล้ๆ
               "เฮ้อ..."ร่างสูงถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
               "อ้าว ถอนหายใจซะดังเลยนะเจ้า"เสียงทุ้มของท่านยมพูดดังมาจากด้านหลัง ร่างสูงตกใจเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมอง 
               "ท่านยม"ร่างสูงพูดขึ้น หลังจากที่ท่านยมมานั่งข้างๆแล้ว
               "อะไร"ท่านยมตอบ
               "ท่านยม"....
               "มีอะไรก็พูดดิว่ะ เรียกอยู่ได้"ท่านยมเริ่มหงุดหงิดนิดๆล่ะ
               "อะ คือท่านยมช่วยผมกลับเข้าร่างหน่อยดิ"ร่างสูงพูดอย่างขอความช่วยเหลือ
               "ข้ามาเพื่อรับวิญญาณไม่ได้มาช่วยใครให้กลับเข้าร่าง"ท่ายยมบอกไปตามความจริง เพราะยมฑูตอย่างพวกเขามีหน้าที่มารับดวงวิญญาณไปพิจารณาบาปบุญเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นแล้วก็จะไม่ทำเพราะไม่ใช่งานของตน
               "แล้วผมจะทำอย่างไงอ่ะ ร่างผมอยู่ไหนผมก็ไม่รู้"ร่างสูงพูดอย่างหมดปัญญาแล้ว พรางหันไปทำสายตาอ้อนให้ท่านยม
               "ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้นเลย ข้าช่วยเจ้าไม่ได้จริงๆ"ท่านยมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ร่างสูงถอนหายใจออกมาดังๆคิดอะไรไม่ออกแล้ว ทำได้แค่เงียบไปสักพัก
               "เจ้ามีเวลาแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นในการตามหาร่าง ถ้าเกิดเจ้ายังเข้าร่างไม่ได้เจ้าก็จะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน"ท่านยมพูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันไปสักพัก
               "หนึ่งเดือนหรอ ทำไมมันให้เวลาน้อยจังว่ะแล้วจะหาเจอมั้ยเนี่ย"ร่างสูงบ่นเบาๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นหูท่านยมไปได้
               "ข้าว่าเจ้าเอาเวลาที่บ่นไปหาคนที่ช่วยเหลือเจ้าได้ไม่ดีกว่าหรอ"ท่านยมพูดด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อย
               "แล้วผมต้องไปหาใครล่ะ?"ร่างสูงถามกลับ
               "ข้าจะไปรู้กับเจ้ามั้ย เจ้าลองไปทักผู้คนดูสิเผื่อจะมีคนเห็นเจ้า"
               "งั้นผมลองไปเดินทักคนดูล่ะกันนะ"ร่างสูงพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปทางที่มีคนเดิน
 
               "สวัสดีครับ คุณช่วยผมหน่อยได้มั้ย"ร่างสูงเดินเข้าไปทักชายหนุ่มร่างบางหน้าตาน่ารัก ซึ่งร่างสูงมีความรู้สึกคุ้นๆเหมือนวิ่งผ่านกันมาเมื่อคืนนี้
               "เอ่อ มีอะไรให้ช่วยหรอครับ"ร่างบางตอบกลับโดยที่ยังไม่ได้หันไปมอง เพราะกำลังมองดูของในกระเป๋าสะพ่ายอยู่
               "ไอ้หม่อน มึงคุยกับใครน่ะ"กล้าถาม เพราะเห็นคุยคนเดียว
               "ก็ผู้ชายคน..."ร่างบางพูดพร้อมกับหันไปมองคนที่มาขอความช่วยเหลือ แต่แล้วร่างบางก็ต้องชะงักไปเพราะคนที่มาขอความช่วยเหลือนั้นไม่ใช่คน ร่างสูงพอเห็นร่างบางหันมาก็ยิ้มหวานให้
               "ไอ้หม่อน เป็นไรว่ะ"กล้าเห็นร่างบางทำหน้าตาช็อคจึงถามกลับ ร่างบางยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น และยังคงสบตากับผีหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแม้จะเป็นผีก็ตาม