นายที่รักของคุณผี

               ร่างบางวิ่งออกมาก็เจอเพื่อนๆยืนหอบอยู่ หน้าตาแต่ละคนซีดเป็นไก่ต้มกันเลยทีเดียว ผมนี่ก็ฟูสภาพนี้ถ้าคนอื่นมาเห็นคงขำกลิ้งแน่ๆ ร่างบางวิ่งไปหาเพื่อนทั้งสาม ความสยองที่เจอเมื่อไม่กี่นาทีนี้ยังคงฝังอยู่ในสมองและจิตใจของพวกเขาทั้งสี่อย่างไม่มีวันลืม

               "เฮ้ย ไอ้หม่อนไมมึงวิ่งช้าจังว่ะ"ชายหนุ่มเอ่ยถามร่างบางที่เพิ่งจะออกมา

               "แล้วใครมันทิ้งเรากันว่ะ พวกแกเล่นวิ่งไม่บอกเราเลยอ่ะ"ร่างบางพูดด้วยเสียงงอนๆ

               "ไอ้กล้าคนแรกเลยย่ะ ที่ทิ้งพวกเรา"เบเบ้ว่า

               "นี่ แกก็ด้วยไม่ใช่หรอนังเบเบ้ วิ่งตามอย่างไวเลยนะ"หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มพูด

               "แหม เกรซแกก็วิ่งตามฉันมาติดๆแทบจะแซงฉันอยู่ละ"เสียงดัดสาวว่ากลับ

               "ไม่ต้องเถียงกันเลย ทุกคนนั้นแหละทิ้งเรา"ร่างบางงอนหนัก

               "หม่อน เกรซขอโทษนะ ตอนนั้นสติมันเตลิดน่ะ"เกรซกล่าวขอโทษร่างบางพร้อมกับจับมือร่างบาง

               "เออ ฉันก็ขอโทษนะเว้ยที่ทิ้งมึงน่ะ"กล้ากล่าวขอโทษบ้าง

               "น้องหม่อนค่ะ เจ้ขอโทษนะที่ทิ้งเรา"เบเบ้ก็ขอโทษเช่นกันแถมยังมาโอบไหล่เป็นการปลอบร่างบาง

               "อื้ม คราวหลังก็อย่าทิ้งเราแบบนี้อีกนะไม่งั้นงอนจริงด้วย"ร่างตอบยิ้มๆ

               "แล้วทีนี้ยังจะเข้าไปล่าท้าผีอีกมั้ย อีเบ้"กล้าหันไปมองหน้าเบเบ้

               "ไม่แล้วโว้ยยย ที่นี่แม่งเฮี้ยนชะมัด"เบเบ้ตอบกลับพร้อมกับลูบแขนตัวเองอย่างขนลุก

               "งั้นเรากลับกันเถอะนะ"ร่างบางเอ่ยขึ้นทั้งสามคนก็เห็นด้วย แล้วก็รีบเดินออกไปจากที่นี้อย่างรวดเร็ว

               "โอ้ยยย เหนื่อย แฮ่กกๆ"ร่างสูงวิ่งมาได้ซักพักก็หยุดวิ่งเพราะเหนื่อยและไม่รู้จะวิ่งไปไหนดี หลังพักเหนื่อยได้ซักพักก็หันไปมองรอบๆว่ามีใครตามหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีใครร่างสูงจึงเดินไปนั่งพักบนซากกระโปรงรถ

               "จะทำอย่างไงดีว่ะเนี่ย จำอะไรไม่ได้ซักอย่างเลยแม้กระทั่งชื่อตัวเอง"ร่างสูงบ่นกับตัวเอง 

               "ปรี้นนนๆๆ"เสียงแตรรถดังขึ้น จนทำให้ร่างสูงสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับหันไปมอง แล้วร่างสูงก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามีเงาดำๆดวงตาสีแดงกำลังจ้องมองมาที่เขา

               "ผะ..ผี อ๊ากกกกกกกกกกก"ร่างสูงสับเกียร์หมาวิ่งหนีอีกครั้ง วิ่งออกมาได้ไม่ถึงสิบก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อตอนนี้ร่างสูงกำลังเผชิญหน้ากับเจ้าที่ที่ร่างสูงเพิ่งจะวิ่งหนีมาได้ไม่นาน

               "คิดว่าจะหนีข้าพ้นอย่างนั้นหรอ เจ้าวิญญาณบริสุทธ์"ชายร่างใหญ่พูดพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ร่างสูงขึ้นเรื่อยๆ

               "พะ..พี่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ ค่อยๆคุยกันก่อนมั้ย"ร่างสูงพูดเสียงสั่นๆเพราะตอนนี้ต้องทำใจดีสู้เจ้าที่ 

               "ทำไมข้าต้องคุยกับเจ้าด้วย เอาดวงวิญญาณเจ้ามาให้ข้าซะ"ชายร่างใหญ่พูดเสียงดังขึ้นจนร่างสูงสะดุ้ง แต่ก็ยังทำการต่อรองต่อ

               "คือพี่ครับ ผมเพิ่งจะตายเองนะ ให้ผมได้ใช้ชีวิตแบบผีก่อนได้มั้ยครับบบ"

               "ข้าไม่สน"พูดจบร่างใหญ่ก็เริ่มดูดวิญญาณร่างสูงโดยไม่ให้ได้พูดอะไรอีกเลย

               "อะ..แค่กๆ ปล่อยนะโว้ย แค่ก"ร่างสูงพูดอย่างติดขัดเพราะถูกบีบที่คอ ไม่สามารถดิ้นได้เลย

               "ปล่อยเจ้าเด็กใหม่นั้นซะ ไม่งั้นแกโดนโทษหนักกว่าเดิมอีกแน่"ท่านยมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังแย่แล้ว ร่างใหญ่ได้ยินจึงหันไปมองยมฑูตที่ตนเพิ่งวาร์ปหนีมา แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยร่างสูง

               "ข้าบอกว่าให้ปล่อยไง นี่ เจ้าอยากลองดีใช่มั้ย"ท่านยมพูดจบก็เรียกเคียวออกมาและกำลังจะฟาดไปที่ร่างใหญ่นั้น แต่ร่างใหญ่หลบทันพร้อมกับเหวี่ยงร่างสูงลงกับพื้น ท่านยมเก็บเคียวพร้อมกับเข้าไปหาร่างสูงเพื่อดูอาการ ร่างสูงนอนนิ่งไม่ขยับตัวเลยเพราะไม่มีแรงเหลือแล้วตอนนี้ 

               "เจ้าเด็กใหม่ลุกไวมั้ย เจ้าต้องออกไปจากที่นี้นะ"ท่านยมพูดอย่างเป็นห่วง ซึ่งดูแล้วร่างสูงคงจะไม่มีแรงแล้ว ท่านยมจึงจำใจแบกร่างสูงเกาะหลังพร้อมกับเดินออกไปจากที่ตรงนี้ พอออกห่างมาได้ซักพักแล้วท่านยมจึงวางร่างสูงลง

               "อยู่ตรงนี้ไปก่อนล่ะกันนะ เดี๋ยวข้ากลับมาดูเจ้าใหม่"ท่านยมพูดจบก็หายวับไป ทิ้งร่างสูงไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสวนสาธารณะ ร่างสูงทำแค่นอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นเพราะไม่เหลือแรงแม้จะขยับตัวแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะรอดมาได้ คงต้องรีบตัวหาร่างให้เจอเร็วๆซะแล้วสิไม่งั้นแย่กว่านี้แน่ๆ

               "นี่ฉันตายจริงๆหรือเนี่ย...zzZ"ร่างสูงหลับตาแล้วหลับไปในทันที