ไร้เดียงสา

          เช้าแล้วยังสับสนกับความรู้สึกที่ตึงๆอยู่เลย วันนี้เป็นวันหยุดแต่ช่วงบ่ายก็ต้องไปซ้อมที่รร. อีกเบื่อมาก เบื่อแบบว่าไม่อยากเจอไม่อยากเจออารมณ์ที่มันไม่สนใจเราอีก

13:20 เราถึงรร. นั่งรถประจำทางมากับมะปรางเพราะมันร้อนมากเดินมาไม่ไหว

เจอน้ำฝนกับปัด นั่งอยู่ก่อนแล้ว ม่อนก็กำลังกินข้าวอยู่กับพวกนักกีฬา

น้ำฝน : มาช้าตลอดค่ะ

ปัด : สวยๆงี้ (หัวเราะ)

ขิง : จ้า กัดไปเถอะ

เราก็มองม่อน ม่อนไม่หันมาเลยนะ เรามองนานมากจนมะปรางสะกิดเรียกให้ไปซ้อมเชียร์

มะปราง : มึงโอเคมั้ย

ขิง : ก็ไม่เป็นไรนะมึง

เราทำหน้าปกติ แต่ในใจคืออยากร้องให้มากๆเพราะเราเห็นน้ำชาเดินมาตรงที่สนามเรางงว่า

มอต้นอาจารย์ไม่ได้สั่งให้มานี่หว่า มาได้ไง

น้ำชาตะโกนเรียก พี่ม่อนๆ พร้อมโบกมือไปมา 

เรามองแบบเฮ้ย เรียกทำไมว่ะ มีอะไร แต่ไม่ทันไรม่อนก็วิ่งไปหาน้ำชา

2 คนคุยอะไรกันไม่รู้แต่ที่เห็นคือน้ำชายิ้มกว้างมาก ม่อนเราเห็นแค่ข้างหลัง และม่อนก็กลับมาริมสนามทาน้ำมันมวยและก็หันมามองเรา เราพยามทำหน้ายิ้มกับเพื่อนไม่มองมัน

        เริ่มซ้อม เราก็ซ้อมจนมือแดง คอเจ็บ จำได้ว่า ปัดบอกว่า ปวดท้องขอกลับก่อน พี่ๆก็ให้กลับ พ่อปัดมารับ เราเหลือกัน3 คนนั่งซ้อมจนมือหงิกและก็พูดว่า กูน่าจะปวดท้องมั่ง 5555

แซวปัดไปอีก และซ้อมจนพร้อมเพียงพี่ๆก็ให้ไปพัก

มีร้านน้ำร้านขนมมาจอดขายหน้า รร. เราเดินไปซื้อน้ำกับเพื่อนๆ ได้ยินเสียงดังมาจากไกลๆ

ม่อน : ซื้อเผื่อด้วยนะ

เราหันไปกะจะตอบว่ามาซื้อเองสิ แต่มันไม่ได้คุยกับเรา ไอ่ม่อนมันบอกกับน้ำชา

น้ำชา : หันไปตอบมันว่า / น้ำอะไรดีพี่ม่อน เดิมๆเนอะ

เดิมๆเนอะ คือเขารู้ใจกัน เคยชอบกันมาก่อน ก็งี้ !!!!

ม่อน พยักหน้าให้น้ำชา

เรารีบหันกลับอย่างไว อะไรว่ะ เกิดอะไรขึ้น ?? อยู่ๆกูก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกับมึงแล้วหรอ ม่อน ? มันเร็วมากนะ

เรารีบซื้อและเดินมานั่งรอตรงที่ซ้อม มะปรางน้ำฝนก็งงตาแตก ถามเราใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น

เราจะเล่ายังไงเรายังไม่รู้เลยจริงๆ

มะปรางเดินไปหาม่อน โดยไม่บอกเราเลย คงโมโหมาก

และมะปรางก็เดินกลับมาหาเรา มันทำหน้านิ่ง เราเลยถามว่าไปคุยอะไรกันว่ะ

มะปรางบอกว่า ม่อนบอกว่า

ม่อน : ก็เพื่อนมึงไม่ได้อยากคบกับกูอยู่แล้วอ่ะจะให้กูทำไง

มะปราง : มึงใช้อะไรคิด

ม่อน : กูไม่โง่นะ กูคิดได้

มะปราง : มึงอย่ามาอ้าง ใจมึงอยากกลับไปคบกับน้ำชาใช่มั้ย อย่าโทษเพื่อนกู

ม่อน : แล้วแต่มึงคิด

มะปราง: เพื่อนกูเสียใจ กูเองก็ผิดหวัง

มะปรางก็เดินออกมา เราแอบเห็นม่อนมองมาทางเราตลอด เราทำหน้าเฉย เฉยอย่างเดียวที่ทำได้

อารมณ์งง ผิดหวังเข้าปะทะเราแบบไม่ทันตั้งตัว เราพยามปลอบตัวเองว่าชั่งเถอะเพราะเรายังไม่ได้เป็นแฟนกับมัน แต่มันใช่หรอว่ะ เราอยากจะร้องให้ จนซ้อมเสร็จพวกพี่ๆก็บอกว่า พรุ้งนี้ไม่ต้องมาซ้อม วันจันทร์ค่อยซ้อมใหม่ เราเดินออกมารอรถกับมะปราง น้ำฝนก็มีพี่ชายมารับ

ม่อนเดินมาดึงเสื้อเรา เราหันกลับไปแบบหน้านิ่ง

ขิง : ปล่อยกู (เราสะบัดตัวแรง)

ม่อน : กูจะคบกับน้ำชา มึงว่าไง

ขิง : เรื่องของมึงเถอะ

ม่อน : โอเค กลับบ้านดีๆนะ 

ขิง :........

มะปราง : เลิกยุ่งกับเพื่อนกูได้และ

ม่อน : เลิกยุ่งแน่ 

ขิง : ไปเลย มึงไปหาแฟนมึงเลย (เราแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว)

รถมาพอดี เรารีบขึ้นรถกลับบ้าน ทำไมว่ะทำไมๆ ถามตัวเองวนไปว่าเกิดอะไรขึ้นว่ะ

มะปราง : มึงเดี๋ยวคืนนี้กูโทรหานะ

ขิง : ไม่ต้องหรอก กูได้อยู่ว่ะ ไม่เท่าไหร่

หลังจากถึงบ้าน เราก็เข้าห้องเลย ไม่หิวไม่ทำอะไรทั้งนั้น 

สักพักนึง ไลน์เด้งขึ้น

ปัด : มึง มะปรางบอกกูแล้ว โอเคป่าว?

ขิง : โอเค กูง่วงมาก ขอนอนก่อนนะมึง

ปัด : ok.