NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

เราเดินเข้ามาภายในวิทยาลัยแล้วตอนที่รูปเล่าจบและกำลังตรงไปที่เต้นท์ ฉันมองเห็นว่ามีจอขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้นด้วย
 
"ฉันตกใจจริงๆ นะตอนที่มันกำลังลอกออกมาจากข้อมือน่ะ " รูซกำลังมองข้อมือตัวเองขณะพูด
 
เท่าที่ฉันฟังจากรูซ เธอไม่ได้สังเกตดูโพสต์-อิทอีกเลยหลังจากที่เราแยกกัน มันคงจะอยู่ในสภาพล่องหน พอถึงบ้านก็เลยจำไม่ได้จนมันมาโผล่มาอีกครั้งตอนสองทุ่มสี่สิบสี่นาที แล้วก็มาลอยอยู่ตรงหน้าเธอตอนสองทุ่มห้าสิบห้านาที
 
ช่วงเวลาตั้งแต่ 'มันโผล่มา' จนถึง 'มันมาลอยอยู่ตรงหน้า' ไม่น่าจะถึงหนึ่งนาที เพราะรูซใช้คำว่าสักพัก แต่เธอระบุให้ชัดเจนว่ากี่วินาทีไม่ได้
 
ที่ผ่านมาฉันก็เคยใช้โพสต์-อิทสีฟ้า ไปแค่สามครั้ง คือตอนตามหาเจ้าฮู้ดกับใช้ให้รัสเซลไปตามครูจูดิธ ซึ่งทั้งสองแผ่นนั้นใช้โดยบังเอิญ อีกสองครั้งก็ใช้ทดสอบง่ายว่ามันจะเตือนตัวฉันเองได้หรือไม่ แต่คราวนี้ฉันลองใช้แบบกำหนดเวลาลงไปด้วยซึ้งมันก็ได้ผลดี อันนี้ฉันต้องจำไว้
 
"เนโอ เนโอ" ฉันคิดว่าได้ยินเสียงรูซเรียก "คู่ปรับเธออยู่โน่นแน่ะ"
 
เธอชี้นิ้วไปตรงที่เคยมีบอร์ดห้าอันติดตั้งอยู่ ฉันมองตามจึงเห็นยูยืนอยู่ตรงนั้น เขาอยู่ในชุดนักเรียนสีดำทั้งชุด รูเซรี่กับฉันอยู่ในชุดสูทกระโปรงสั้นแต่สีและรูปแบบต่างกันนิดหน่อย ของรูเซรี่จะเป็นสูทสีฟ้า ไทน้ำเงินกระโปรงสีดำเป็นลายตาราง ของฉันเทาเข้มทั้งชุดไม่มีลวดลายอะไรเป็นพิเศษ
 
ยูหันมาเห็นฉันก็ทำท่าเหมือนเพิ่งจำได้ เขาวิ่งเหยาะๆ เขามาหา
 
"อรุณสวัสดิ์" เราทักทายกัน "พวกเธอใส่ชุดนี้ ฉันเลยจำไม่ได้" เขาเอามือลูบศีรษะ
 
"แต่ฉันจำนายได้ ทันทีเลย" รูซตอบโต้ ฉันหัวเราะ
 
"เมื่อวานพวกเธอเป็นไงกันบ้างละ? ฉันออกมาไม่เจอใครเลย" เขาถาม
 
ฉันจึงเล่าไปคร่าวๆ ตัดส่วนที่เป็นเรื่องเด็กกลุ่มพิเศษกับ 'ความสามารถ' ออกไป รูซไม่ได้ออกความเห็นอะไรเพิ่มเติม ฉันถามเขากลับ เขาจึงเล่ามาให้ฟังสั้นๆ ว่าเขากับหมายเลขสามสิบสามเข้าสนามพร้อมกันแต่แยกสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง หมายเลขสามสิบสามไม่ค่อยเก่งเรื่องต่อยตี แต่คล่องแคล่วมาก
 
เขาสามารถหลบการโจมตีของคู่ต่อสู่ได้พร้อมๆ กับโจมตีก่อกวนไปเรื่อยๆ และล่อให้ฝ่ายตรงข้ามทั้งสองคนอยู่ในแนวเดียวกัน ยูจึงผลักทั้งสองคนออกนอกสนามได้ง่ายๆ
 
"นายผลักคู่ต่อสู้เหรอ? แค่ผลักเนี่ยนะ?" รูซถาม ฉันเองก็สงสัย มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
 
"เอาน่า อย่าถามเยอะเลย มันก็ผลักๆ ดันๆ นี่แหละ บอกเยอะไม่ได้ เผื่อฉันต้องสู้กับเนโออีก เธอจะรู้ท่าฉันหมด" รูซทำเสียงจิ๊จ๊ะ ฉันขำ
 
"เราคงไม่ต้องสู้กันเองแล้วละมั้ง วันนี้ไม่ได้ทดสอบการต่อสู้นี่" ยูพยักหน้าพร้อมกับบ่นเสียดาย เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่คอรูซจึงเอ่ยถาม
 
"คอเธอยังช้ำอยู่นี่ ใช่ไหม?" เขาแสดงอาการกังวล รูซพยักหน้า
 
"อื้ม แต่ไม่เจ็บหรอก ขอบใจที่ถามนะ" รูซขยับคอเสื้อไปมาฉันจึงเห็นรอยช้ำจางๆ แล้วก็นึกถึงรอยคล้ำที่ต้นแขนของเธอ
 
เราคุยกันไปเรื่อยๆ แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคุ้นๆ ทางด้านหลังจึงหันไปดู
 
 
 
ทอมกำลังคุยกับเพื่อนอยู่อย่างสนุกสนาน ถึงตอนแรกเขาจะบอกว่าไม่มีเพื่อน แต่ตอนนี้ก็คงมีแล้วหนึ่งคน ทอมหันมาเห็นฉันพอดี เขายักคิ้วให้
 
"เธอนั่นเอง เป็นไงบ้าง?"
 
"ก็ดี นายล่ะ?" ฉันตอบพร้อมๆ กับตั้งคำถามกลับไป เขาโยกหัวเล่นซ้ายขวาก่อนจะตอบ
 
"ไม่ค่อยดีเท่าไร ตื่นสายไปหน่อย สอบเมื่อวานเป็นไงบ้าง?" ฉันหัวเราะกับคำตอบประหลาดๆ ของเขาและยักไหล่
 
"ชนะอยู่แล้ว" ฉันพูดอย่างมั่นใจ เขายักไหล่
 
"ก็คิดอยู่ โหดๆ แบบเธอ แพ้ก็แปลกแล้วละ" ยังกวนประสาทเหมือนเดิมนะ
 
"แล้วนายล่ะ แพ้?" ฉันทำท่าเยาะเย้ยไปล่วงหน้า
 
"ให้ฉันได้เรียนที่นี่ก่อนเถอะ จะใส่ชุดไปอวดเธอถึงหน้าบ้านเลย" ฉันหัวเราะ เขาก็หัวเราะด้วย แล้วเขาก็โบกมือ ฉันจึงโบกมือกลับ
 
"เพื่อนเธอเหรอเนโอ? กวนประสาทชะมัด" รูซถาม
 
"ไม่แน่ใจว่าเป็นเพื่อนหรือเปล่า" ฉันตอบ
 
"แล้วไปรู้จักกันได้ยังไง?" รูซยังคงถามต่อ
 
ฉันจึงเล่าเรื่องการสอบรอบแรก พฤติกรรมแย่ๆ ของเขา ผลการสอบ และความบังเอิญตอนกินข้าวกลางวันเมื่อวานให้รูซฟัง โดยตัดรายละเอียดการพูดคุยออก
 
"อืม! ประหลาดดี" รูซออกความเห็น
 
"ไปรวมกับที่เต้นท์เถอะ จวนจะได้เวลาแล้ว" ยูบอกพวกเราและออกเดินนำ
 
ตอนนี้หน้าเต้นท์ มีเด็กนักเรียนมารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก ฉันคิดว่าจะมากกว่าเมื่อวานด้วยซ้ำ มีเด็กนักเรียนชายหญิงหน้าตาไม่คุ้นเคยรวมอยู่ด้วย ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน รูซพูดขึ้นมาลอยๆ ประมาณว่า น่าจะเป็นการรวมทั้งกลุ่มบุคคลภายนอกและกลุ่มที่ผ่านสัมภาษณ์เข้าด้วยกัน
 
ฉัน รูซและยูเดินเข้าไปใกล้ๆ เต้นท์ เพื่อรอฟังประกาศ
 
 
 
"สวัสดีครับ ผมขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ผ่านการทดสอบแรกทุกท่าน และยินดีต้อนรับสู่การทดสอบวันที่สอง การทดสอบในวันนี้คือ 'การทำภารกิจให้สำเร็จภายในเวลาที่กำหนด'”
 
ในที่สุดก็มีประกาศขึ้นมา ไม่ได้มีแต่ข้อความเสียงเท่านั้น แต่มีภาพให้ดูบนจอขนาดใหญ่ด้วย ทันทีที่ภาพของผู้ประกาศแสดงขึ้นมา ฉันก็จำใบหน้าเศร้านั้นๆ ทันที เขาคือคุณเซนดริก เจ้าหน้าที่ที่ไปหาฉันที่โรงเรียนหลังการสัมภาษณ์นั่นเอง
 
“ทุกท่านจะต้องลงทะเบียนเพื่อรับภารกิจหนึ่งอย่างที่สนามสอบปฏิบัติการซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของจุดที่เรายืนอยู่นี้ การลงทะเบียนจะเปิดตั้งแต่แปดโมงสี่สิบหน้านาทีเป็นต้นไปและประตูสนามสอบจะเปิดตอนเก้านาฬิกาสามสิบนาทีจนถึงสิบนาฬิกา พวกคุณต้องทำภารกิจให้สำเร็จภายในเก้าสิบนาที
 
ภารกิจที่พวกคุณจะได้รับเป็นภารกิจแบบสุ่ม มีทั้งหมดสี่ประเภทคือ การค้นหา การเก็บรวมรวม การเก็บกู้ และการวิเคราะห์ข้อมูล มีรายละเอียดอยู่ในคู่มือ กรุณาอ่านเพื่อทำความเข้าใจก่อนเข้าสู่สนามสอบ เพราะเวลาจะเริ่มนับทันทีเมื่อท่านผ่านเข้าสู่ประตูสนามสอบครับ"
 
พอคุณเซนดริกพูดมาถึงตรงนี้ จอก็เปลี่ยนภาพมาเป็นแผนที่ของสนามสอบ เสียงคุณเซนดริกอธิบายต่อไปเรื่อยๆ สรุปได้ประมาณว่าสนามสอบปฏิบัติการเป็นสนามสอบที่มีพื้นที่กว้างมากถึงหนึ่งในสามของวิทยาลัย พื้นที่ที่จะใช้ทดสอบเป็นเพียงเพื้นที่เล็กๆ ที่กระพริบอยู่มุมหนึ่งแผนที่ใหญ่ทั้งหมดและภาพก็เปลี่ยนมุมและเคลื่อนที่เข้าใกล้จนภาพสนามสอบใหญ่ขึ้น ฉันจึงเห็นว่าสนามสอบมีรูปร่างใกล้เคียงสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีจุดลงทะเบียนหนึ่งจุดตั้งเป็นโต๊ะยาว มีแนวรั้วลูกกรงยาวอยู่ด้านหลังจุดลงทะเบียนและมีประตูทางเข้าสนามสอบทั้งหมดห้าประตู เรียงเป็นตัวอักษร A ถึง E ระยะห่างกันประตูละสิบเมตรและจอก็เปลี่ยนเป็นภาพคุณเซนดริกอีกครั้ง เขามากล่าวสั้นๆ เพียงว่า
 
"ทุกคนมีเวลาเก้าสิบนาทีก็จริง แต่หากใครทำภารกิจเสร็จก่อนก็ออกจากสนามสอบได้เลย แต่ขอให้ทบทวนคำตอบก่อนที่จะส่ง เพราะวิทยาลัยต้องการคำตอบที่ถูกต้องมากกว่าความรวดเร็ว ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จ" แล้วภาพก็ดับไป
 
ถัดจากนั้นก็เป็นเจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่งเดินมาประกาศต่อเพื่อให้พวกเราทยอยเข้าไปรับชุดที่ตึกกิจกรรมและเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย และถ้าใครพร้อมก็ให้เดินไปรอที่หน้าสนามสอบปฏิบัติการได้เลย
 
ฉันลากรูซออกมาระยะหนึ่งถามเธอ
 
"เธอจะมีปัญหาอะไรกับการเปลี่ยนเสื้อไหม รูซ?” ฉันพูดพร้อมกับแตะต้นแขนขวาตัวเอง เธอยิ้มตอบกลับมา
 
"สบายมาก"
 
พวกเราสะกิดยูเมื่อการประกาศจบและพากันเดินเข้าไปในตึกกิจกรรมเพื่อรับชุด โดยเจ้าหน้าที่แจ้งให้เด็กนักเรียนชายขึ้นไปที่ชั้นสองและสาม ยูจึงแยกตัวออกไปโดยนัดกันว่าจะไปเจอกันอีกครั้งที่หน้าตึก แต่ฉันกับรูซนัดกันว่าจะเจอกันก่อนแถวๆ หน้าห้องน้ำ เมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จซึ่งก็กินเวลาไปหลายนาทีจึงเดินมารอรูซ
 
เมื่อเธอออกมาฉันจึงเห็นรอยช้ำที่คอของเธอ ฉันมองอย่างตั้งใจจนเธอต้องบอกกับฉัน
 
"ฉันสบายดีน่า ไม่เจ็บแล้วล่ะ" พร้อมกับเอามือลูบที่ต้นคอ เราเดินออกมาที่หน้าตึก ถึงแม้รูซจะบอกว่าไม่เจ็บ แต่เธอคงจะกังวลกับรอยช้ำมากพอสมควรเพราะเธอเอามือลูบต้นคอแทบจะตลอดเวลา พอยูมาถึงเราจึงเดินไปยังหน้าสนามสอบ