NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

เช้านี้อากาศยังเย็นเหมือนทุกๆ วัน ฉันขึ้นรถตามแผนที่วางไว้เมื่อคืน พอมาถึงเมืองเมโทรโปลิสรถโดยสารก็เลี้ยวเข้าวงเวียนแต่เนื่องจากรถคันนี้จะวิ่งวนรอบวงเวียนฉันจึงต้องลงก่อนที่จะเลยไปไกล

ฉันก้าวลงจากรถโดยสารประจำทางทันทีที่ประตูเปิดออก ฉันมองไปรอบๆ จึงเห็นทางที่จะเดินไปต่อ เท่าที่จำได้จากเมื่อวานที่คุณโรนี่ขับรถมาส่ง ฉันจะต้องเดินไปตามวงเวียนและเลี้ยวซ้ายที่แยกแรกเพื่อออกจากวงเวียน หลังจากนั้นก็เดินตรงไปเรื่อยๆ ข้ามแยกหนึ่งครั้งก็จะถึงประตูทางเข้าวิทยาลัย ความทรงจำของฉันยังดีอยู่ เวลาอีกครึ่งชั่วโมง ฉันน่าจะไปทัน ฉันเดินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากข้างหลังแล้วก็มีรถยนต์สีดำคันหนึ่งแล่นมาเทียบริมทางเดิน

"เนโอ!"

รูซโผล่หน้าออกมาจากช่องหน้าต่างหน้าทันทีที่รถหยุด

"ขึ้นมาเร็ว! เดี๋ยวสาย" เธอกวักมือเรียก ฉันจึงวิ่งไปที่รถและก้าวขึ้นไปนั่งที่ด้านหลังและดึงประตูปิด รูซพูดต่อ "แปดโมงแล้วนะ อีกครึ่งชั่วโมงเอง เธอยังมาเดินอยู่แถวนี้อีก" เธอดุฉัน ฉันจึงหัวเราะ

"ก็รถบัสไม่วิ่งมาทางนี้นี่นา ฉันก็ต้องลงเดินน่ะสิ อ้อ! อรุณสวัสดิ์นะ"

รูซทักทายกลับก่อนจะหันไปทางคนขับและแนะนำฉัน

"พ่อคะ นี่เนโอที่หนูเล่าให้ฟังเมื่อวานไง"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" ฉันจึงหันไปกล่าวทักทาย

"อรุณสวัสดิ์! เมื่อวานรูเซรี่คงทำให้เธอลำบากแย่เลยซินะ" ชายที่ขับรถอยู่ยิ้มและตอบกลับ รูซหันไปทำหน้านิ่วใส่คุณพ่อ และเปลี่ยนมาคุยกับฉันอีกครั้ง

"ขอแนะนำให้รู้จักคุณริชาร์ด เดลมอร์" รูซแนะนำคุณพ่อให้ฉันรู้จัก ด้วยน้ำเสียงสดใสและยกมือสองข้างขึ้นมาโบกสะบัด แล้วก็เอาลงพร้อมกับทำหน้าเจื่อนๆ ยักไหล่ "จบการแนะนำตัว พ่อฉันเขาคุยไม่เก่งหรอก ฉันต้องชวนคุยตลอด ไม่งั้นเขาจะแอบหลับ"

"ทั้งๆ ที่ขับรถอยู่น่ะเหรอ?" ฉันตกใจ คุณริชาร์ดหัวเราะเสียงดัง

"เปล่า ฉันหมายถึงโดยปกติน่ะ" รูซพูดเบาๆ คุณริชาร์ดคงอยากแก้ต่างเลยพูดขึ้นมาบ้าง

"ใครว่า พ่อพูดไม่ทันต่างหาก พ่อว่านะเนโอ ถ้าหนูอยู่กับรูเซรี่ หนูก็จะเป็นอย่างพ่อนี่แหละ" รูซหันไปมองคุณริชาร์ด

"ไม่จริง!!"

"จริง แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวนี้แม่ลืมวิธีพูดไปแล้ว" แล้วเขาก็หัวเราะอีก ฉันพลอยยิ้มตามไปด้วย

รถเลี้ยวซ้ายฉันจึงเห็นประตูทางเข้าวิทยาลัย คุณริชาร์ดจอดรถฉันจึงหันไปหาเขาและกล่าวขอบคุณ

"สู้ๆ นะ และก็ฝากรูเซรี่ด้วย" เขาตอบกลับ ฉันพยักหน้าและก้าวลงจากรถ ฉันหันไปมองหน้ารูซ

"คุณพ่อเธอน่ารักดีนะ ฉันว่าเธอคล้ายเขามาก" รูซยิ้มแล้วเปลี่ยนมาเม้มปากและก็ยื่นถุงกระดาษมาให้

"เนโอ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอมาจากโรงเรียน... เอ่อ... บรัชเวลล" ฉันพยักหน้าและยื่นมือไปรับถุง จึงเห็นว่าข้างในเป็นเสื้อวอร์มตัวเมื่อวาน

"ใช่ แล้วยังไงเหรอ?" รูซอ้ำอึ้งในขณะที่ฉันเปิดเป้และเอาถุงกระดาษใส่ลงไป

"ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำให้เธอ... คือ ฉันลืมตัวไปหน่อยเลยแนะนำคุณพ่อไปแบบร่าเริงเกินเหตุ" เธออธิบาย ฉันเข้าใจละ

"เธอเลยคิดว่าฉันจะน้อยใจเหรอ?" รูซพยักหน้า "คิดมากไปได้ แนะนำแบบนั้นดีแล้ว พ่อของเธอจะได้รู้ว่าเธอภูมิใจในตัวเขา เออนี่! เมื่อวานเป็นไงบ้าง มีอะไรไปเตือนให้กินยาไหม?" ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย ฉันอยากรู้ด้วยว่ามันทำงานอย่างไร รูซก็เล่าอย่างตื่นเต้นว่า

'ตอนกลับบ้านเธอนั่งหลับบนรถ ไปตื่นอีกทีก็ตอนที่คุณริชาร์ดมาปลุกตอนถึงบ้านแล้ว เธอเดินงัวเงียออกจากรถเข้าไปในบ้าน เธอบอกว่าเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าถืออะไรติดมืออกมาบ้าง พอเข้าบ้านก็โยนทุกอย่างไว้บนเก้าอี้ในห้องรับแขกและก็ขึ้นไปอาบน้ำ กว่าจะเสร็จก็ค่ำแล้วจึงลงมากินอาหารเย็นพร้อมคนอื่นๆ และก็ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อรอเวลาดูมูกี้วูกี้ เธอบอกทุกคนในบ้านไว้หมดว่าเธอจะดูมูกี้วูกี้ตอนสองทุ่มครึ่ง แต่ไม่ได้บอกใครเรื่องยาเลย พอถึงเวลลเธอก็มานอนเล่นบนโซฟาและเปิดดูมูกี้วูกี้ ช่วงที่โพสต์-อิทมันเตือนคือช่วงที่เธอกำลังยื่นมือไปรับรีโมทจากพี่ชาย เธอสังเกตเห็นผิวตรงข้อมือเธอกำลังลอก ตอนแรกมันปูดขึ้นมาก่อน แล้วก็ลอกเป็นแผ่นใหญ่ๆ เธอบอกว่าเธอตกใจมาก ยื่นให้พี่ชายดูแต่เขาไม่แสดงอาการตกใจอะไร พอมันลอกครบสี่ด้านก็เปลี่ยนเป็นโพสต์-อิทพร้อมข้อความ'

"แค่นี้เองเหรอ?" ฉันถาม รูซบอกว่ามีต่ออีก

'ตอนนั้นเธอจึงมองนาฬิกา มันเป็นเวลาสองทุ่มสี่สิบสี่นาที ตอนแรกเธอเข้าใจว่าอาจจะนับเวลาผิดพลาด เธอจึงลุกขึ้นไปหยิบยาและกำลังเดินหาน้ำ แต่พอผ่านไปอีกสักพักก็มีเสียง 'ปี๊บ ปี๊บ' ดังขึ้นและด้านหน้าของเธอห่างออกไปประมาณสามสิบเซ็นติเมตรมีโพสต์-อิท ลอยอยู่ในระดับสายตา มันคือโพสต์-อิทสีฟ้าที่มีข้อความ '20:45 น. กินยาเม็ดสีฟ้าด้วย' เธอบอกว่าเธอลองเอามือไปจับ แต่นิ้วทะลุผ่านไปเลย มันจับไม่ได้ มันลอยอยู่ประมาณห้าวินาทีแล้วก็สลายไป'