NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

กรรมการประจำสนามสอบบอกให้เรารีบไปที่ห้องพยาบาลที่อยู่อีกตึกหนึ่ง ตึกที่ยูเรียกว่าตึกที่สี่ ฉันขอบคุณเขาก่อนที่จะพารูซเดินออกมาจากห้องและเลี้ยวซ้ายตรงไปตึกที่สี่

พอไปถึงเจ้าหน้าที่ก็จับเราแยกตรวจ ฉันมีแค่รอยฟกช้ำที่ไม่เป็นอันตรายร้ายแรง ไม่มีบาดแผล หลังจากตรวจแล้วเจ้าหน้าที่พยาบาลก็ส่งยาให้ฉันหนึ่งแผง จะว่าเป็นแผงก็ไม่ถูกนักเพราะมันมีเม็ดเดียว เป็นแคปซูลใสสีฟ้าหน้าตาน่ากิน ฉันถูกกำชับว่าให้ทานก่อนนอน ฉันกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่พยาบาลและก็เดินออกมาจากห้องนั้นและก็เห็นรูซเดินออกมาจากอีกห้องพอดี จึงวิ่งเหยาะๆ เข้าไปหาเธอ

"พยาบาลว่ายังไงบ้าง?" ฉันถาาม เธอจึงยิ้มพร้อมกับยกแขนทำท่าเบ่งกล้ามให้ฉันดู

"หายดีแล้ว ดูซิ" เธอยืนบิดตัวซ้ายขวาอย่างรวดเร็วให้ฉันดู

"แต่เมื่อกี๊เธอดูแย่นี่นา" ฉันยังไม่วางใจ แต่รูซยักไหล่และสะกิดฉันให้ออกเดิน

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ตอนสอบฉันอาจจะตื่นตระหนกไปบ้าง แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วละ ฉันเพิ่งเคยสู้กับคนอื่นแบบจริงจัง ครั้งแรกน่ะ"

เธอคงถูกเลี้ยงดูมาต่างจากฉันพอสมควร ฉันนึกภาพรูซตอนที่อยู่บ้านไม่ออกว่าวันหนึ่งๆ เธอทำอะไรบ้าง เธอจะเล่นกีฬาบ้างหรือเปล่านะ? แต่ตอนที่วิ่งขึ้นบันไดมาชั้นสามนี่ เธอก็ไม่แสดงอาการหอบแบบรุนแรงให้เห็นเลย

รูซพาฉันเดินมาเรื่อยๆ เราลงบันไดมาถึงชั้นสอง เธอก็ถามขึ้นมา

"เจ้าหน้าที่พยาบาลให้ยาเธอมาหรือเปล่า เม็ดสีฟ้าน่ะ?" เธอยิ้มรอคอยคำตอบ ฉันจึงพยักหน้า

"ได้มาเม็ดนึง" ฉันเคาะที่ช่องกระเป๋าด้านหน้าเพื่อบอกว่ามันถูกเก็บไว้แล้ว รูซกำชับฉันเหมือนที่เจ้าหน้าที่พยาบาลบอก

"กินก่อนนอนนะ ห้ามลืมเด็ดขาด ปกติเธอนอนกี่ทุ่มเหรอ?"

คำถามนี้เจ้าหน้าที่ไม่ได้ถามแฮะ

"เอ่อ! ก็สี่ถึงห้าทุ่มละมั้ง ทำไมเหรอ?" ฉันตอบไป รูซหันมาทำตาโต

"ดึกไป คืนนี้ห้ามนอนเกินสามทุ่มนะกินยาแล้วนอนให้มากที่สุด ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ" ฉันพยักหน้าช้าๆ "แต่ถ้าเธอมีอะไรต้องทำเยอะ ฉันก็อนุญาตให้นอนสี่ทุ่มก็ได้ แต่ยังไงก็ห้ามลืมกินยาเด็ดขาด ฉันก็ต้องไปบอกแม่ไว้ก่อนว่าให้เตือนฉันด้วย"

ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"แหม คืนนี้มูกี้วูกี้จะออกมาทำอาหารโชว์นี่นา ฉันไม่ใช่แฟนคลับหรอก ฉันแค่อยากรู้ว่าจะมีอะไรใหม่ๆ ออกมาบ้าง"

ถึงแม้ฉันจะรู้สึกว่ารูซเป็นคนคุยสนุก เพราะเธอพูดได้เรื่อยๆ ทุกเรื่องโดยที่ไม่ต้องเสียเวลาคิด แต่มีอีกหลายเรื่องที่เธอพยายามไม่เอ่ยถึง ฉันคิดว่าฉันควรจะถาม ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รู้เลยว่า ‘ความสามารถ’ คืออะไร

เรากำลังจะเดินออกจากตึกที่สี่ ฉันเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ จึงเอ่ยถาม

"รูซ ตอนที่ฉันล้ม เธอทำอะไรบางอย่างกับฉัน เจ้าสองคนนั่นเลยมองไม่เห็นใช่ไหม?" ฉันมองเธอ เธอก็มองฉัน

"ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่อง 'ความสามารถ' ไหม” เธอพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องทั่วๆ ไป “ที่ฉันใช้มันเป็นรูปแบบหนึ่งของ 'ความสามารถ' น่ะ ที่เจ้าสองคนนั่นใช้ก็ใช่ ก็จริงๆ แล้วเราถูกห้ามไม่ให้ใช้ในการสอบนะ แต่เจ้าพวกนั้นคงสู้เธอไม่ไหว จึงฝ่าฝืนกฎ ฉันก็เลยจำเป็นต้องใช้"

ฉันเพิ่งรู้ว่ารูซก็ถูกห้ามเหมือนกัน แต่เธอก็ยังใช้เพื่อช่วยฉัน

"เท่าที่ฉันรู้ สิ่งนี้ไม่ได้มีกันทุกคน คนรอบตัวฉันก็ไม่มี ผู้เข้าสอบสองร้อยกว่าคนก็ไม่ได้มีกันทุกคน เราแค่โชคร้ายที่บังเอิญรอบนี้มาเจอถึงสองคนพร้อมๆ กัน"

ฉันพยักหน้า ฉันคิดว่ามันคงไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับเธอเท่าไรที่จะปล่อยให้เธอเปิดเผยความสามารถอยู่เพียงฝ่ายเดียว ถ้าเราจะเป็นเพื่อนกันฉันต้องแสดงความจริงใจต่อเธอ

"รูซ เธอจะกินยาตอนกี่ทุ่มล่ะ?" ฉันถามเธอพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นมาในลักษณะคว่ำ รูซมองมือฉันพร้อมกับตอบมา

"สามทุ่ม ไม่ๆ น่าจะสองทุ่มสี่สิบห้านะ เผื่อไว้ก่อน" ฉันหงายมือซ้ายให้เธอดู มีโพสต์-อิทสีฟ้าอยู่หนึ่งอัน รูซหัวเราะชอบใจ "เธอเล่นกลได้ด้วย? เจ๋งชะมัด สอนฉันบ้างสิ" ฉันเองก็หัวเราะ รูซเป็นคนตลก

"เปล่า นี่คือ 'ความสามารถ' ของฉันน่ะ ฉันถูกห้ามไม่ให้ใช้เหมือนกัน แต่ในเมื่อเธอยอมฝ่าฝืนกฎเพื่อปกป้องฉัน ฉันก็ควรแสดงน้ำใจต่อเธอ" ฉันพูดพร้อมๆ กับหยิบปากกมาเขียนลงบนโพสต์-อิท '20:45 น. กินยาเม็ดสีฟ้าด้วย' และก็ดีงโพสต์-อิท มาแปะที่ข้อมือซ้ายด้านในของรูซ

"ฉันเพิ่งลองใช้ไม่กี่ครั้ง แต่น่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดนะ"

โพสต์-อิทสีฟ้า จะถูกเรียกขึ้นมาเมื่อฉันต้องการที่จะ 'ตั้งเตือน' ซึ่งหน้าที่ของมันก็แค่เตือนเท่านั้น ไม่มีผลใดๆ ต่อตัวผู้ถูกเตือน ผู้ถูกเตือนจะทำตามที่เขียนไว้หรือไม่ทำก็ได้และมันก็จะหายไปเมื่อการเตือนจบสิ้น

"มันจะเป็นยังไงต่อ?" รูซถามอย่างกระตือรือร้น

"ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น รูซ มันก็แค่เตือน" ฉันบอกเธอไป

"แล้วฉันต้องบอกแม่ด้วยไหม?" เธอถาม ฉันจึงพยักหน้า

"บอกไว้หน่อยก็ดี เผื่อเธอเผลอเอามือมาป้ายจนข้อความมันเลอะเลือน" เท่าที่ฉันลองมันยังไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนั้น แม้แต่กับรัสเซลเอง เขาก็ยังเอาข้อความไปให้ครูจูดิธได้อย่างครบถ้วน

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว เราเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเราใส่ชุดของวิทยาลัยอยู่ก็ตอนที่เรากำลังเราเดินลงมาจากตึกที่สี่และเห็นเด็กนักเรียนคนอื่นๆ เราจึงหัวเราะให้กันและวิ่งกลับขึ้นไปบนตึกอีกครั้ง หลังพบห้องที่มีป้ายเขียนว่า 'ห้องรับชุด' และป้ายห้องน้ำใกล้ๆ กัน เราตรงเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดและเอาชุดไปคืนที่ห้องนั้น

เจ้าหน้าที่รับชุดคืนไปโดยบอกให้เราเก็บบัตรและป้ายวงกลมไว้ พรุ่งนี้ให้นำมาแสดงตนที่เต้นท์หน้าตึกที่สี่ ก่อนแปดโมงครึ่ง เราขอบคุณเจ้าหน้าที่สำหรับคำแนะนำและพากันเดินออกมา

เราเดินลงมาจากตึกและตรงออกไปที่ประตูทางเข้าออกของวิทยาลัย เราคุยกันไปเรื่อยๆ จนถึงประตู

"เธอกลับยังไงเหรอ เนโอ?" รูซเอ่ยถาม ฉันกำลังมองหาป้ายรถประจำทาง

"รถประจำทางน่ะ น่าจะอยู่แถวๆ นู้นนะ" ฉันชี้บอกรูซ แต่เธอแย้งกลับ

"ถ้าเป็นรถที่ออกนอกเมโทรโปลิสต้องไปขึ้นที่สถานีจ้ะ มาๆ ตามฉันมา" เราเดินออกห่างจากทางเข้าวิทยาลัย และเลี้ยวเข้าถนนเส้นหนึ่งที่ผู้คนเดินไปเดินมาบางตา แต่ก็มีเด็กนักเรียนเดินไปเดินมาอยู่หลายคน คงเพราะยังอยู่ใกล้เขตวิทยาลัย

เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ รูซขี้ให้ดูร้านขนม ร้านเสื้อผ้าที่เธอตั้งเป้าเอาไว้ว่าจะหาเวลามาแวะซักครั้ง เราเดินมาถึงสถานีรถประจำทาง ฉันจึงเดินไปตรงจุดขายตั๋วและพอเจอชื่อเมืองบรัชเวลล จึงเข้าไปถามราคาและเวลาออกรถ ซึ่งคนขายตั๋วบอกว่าให้ขึ้นรถได้เลยเพราะรถกำลังจออกในห้านาทีนี้แล้ว ฉันจึงบอกรูซขอบคุณเธอที่พามาส่งและร่ำลากัน เมื่อรูซเดินออกไปจากสถานีฉันจึงซื้อตั๋วและเดินไปขึ้นรถ