NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ด้านหน้าของทางเข้าวิทยาลัย มีทั้งเด็กนักเรียน ผู้ปกครอง เด็กน้อย เจ้าหน้าที่ ยืนกันเต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะพูดคุยสอบถามกัน ไม่มีเจ้าหน้าที่ว่างซักคน ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ นักเรียนชายหญิงส่วนใหญ่ใส่ชุดของโรงเรียนเก่า แต่บางคนก็ใส่ชุดวอร์ม มีน้อยมากที่เป็นชุดไพรเวท มีเด็กผู้หญิงสองคนกำลังยืนคุยกัน ชุดที่ใส่มีสีสีนสดใส ฉูดฉาด ฉันมองแว่บแรกก็คิดถึงห้าสาวจากวงสไพซ์เกิร์ลสตอนที่ออกอัมบั้มชุดแรก เพียงตอนนี้มีแค่สองคนถ้ามาครบห้า คงสนุกกว่านี้
 
เด็กน้อยดูเหมือนจะเป็นคนกลุ่มเดียวที่มีความสุข เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่เด็กหัวเราะ เด็กวิ่งเล่นสนุกสนาน เด็กยืนกินขนม เด็กพูดคุยกัน มีเด็กอ้วนคนหนึ่งยืนอยู่กับนักเรียนชายที่กำลังวุ่นกับการหยิบเอกสารสลับไปสลับมา เด็กอ้วนคนนั้นถือไอศรีมถึงสองโคนแน่ะ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นของพี่ชายเขาหนึ่งอัน แต่เขาก็เลียสลับขวาที ซ้ายที อย่างมีความสุข เขาจะรู้ตัวหรือเปล่านะว่าคนอื่นๆ รอบตัวเขากังวลกันขนาดไหน? ฉันยิ้มให้เขาและเขาก็ยิ้มตอบกลับมา
 
ฉันเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาเรื่อยๆ ใกล้จะถึงประตูทางเข้าพบผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตะโกนเร่งเด็กๆ ที่ยังยืนออกันอยู่ข้างนอก ฉันเดาว่าเธอคงส่งลูกของเธอเข้าไปแล้วตอนนี้จึงมาช่วยระบายความแออัดหน้าประตู พอฉันเดินเข้าไปใกล้เธอเธอก็เอามือมาจับไหล่ฉันไว้ในขณะที่อีกมือก็ส่งเด็กกุล่มหนึ่งเข้าไปแล้วเธอกันหันมายิ้มกับฉัน
 
"ไงจ๊ะ ไม่เห็นเธอเตรียมเอกสารเลย? ไม่ติดปัญหาอะไรใช่ไหม?" เธอถามเสียงสดใส
 
"หนูเตรียมมาจากที่โรงเรียนแล้วค่ะ" เธอพยักหน้ารับ
 
"ดีจ้ะ ช่วยเจ้าหน้าที่ได้เยอะเลย เธอก็เห็นว่าข้างนอกนี่วุ่นวายขนาดไหน เจ้าหน้าที่ไม่ว่างซักคน" แล้วเธอก็หัวเราะ "แต่มันก็เป็นสีสันของที่นี่ละนะ" เธอพูดต่อ
 
"คุณพูดเหมือนมาที่นี่หลายครั้งแล้วเลยค่ะ" ฉันถาม เธอยิ้มกว้างและตอบกลับ "สี่ครั้งแล้วจ้ะ มาส่งหลานๆ สามครั้ง ส่วนปีนี้มาส่งลูกชาย เพิ่งเข้าไปเมื่อกี๊นี้เองจ้ะ" ในขณะที่เธอพูดเธอจะมีท่าทางประกอบไม่ว่าจะเป็นการยกมือมาทำเลขสี่ ยกมือขึ้นมาแสดงระดับความสูงของลูกชาย หรือการชี้นิ้วไปที่ประตู ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าเธอเล่านิทาน เธอจะเล่าได้สนุกแค่ไหนนะ?
 
"รีบๆ เข้าไปข้างในเถอะจ้ะเธอยังต้องไปต่อแถวอีก รีบไปจะได้อยู่หัวแถว" เธอจับฉันบิดไป บิดมาเพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่างในขณะที่พูด ก่อนจะจับฉันหมุนและดันหลังฉันไปที่ประตู แล้วเธอก็หันไปเร่งเด็กๆ กลุ่มอื่นต่อ ฉันเดินไปสองสามก้าวก่อนจะหันมาก้มหัวให้เธอและออกเดินต่อไป ข้างหน้าฉันเป็นทางเข้าที่กว้างมากๆ มีถนนสำหรับรถวิ่งอยู่สองเส้นซึ่งมีป้อมสีขาวคั่นกลาง น่าจะเป็นทั้งทางเข้าและทางออกไปในตัว มีป้ายขนาดใหญ่บอกชื่อสถานที่อย่างชัดเจน 'วิทยาลัยช่างฝีมือทหาร แกรนด์ฟอร์ท' ฉันจึงเดินเข้าไป
 
เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างประตูหันมาสบตาฉันและก้มหน้าลงนิดหน่อย แม้ไม่พูดอะไรแต่ก็พอดูออกว่าเป็นการทักทาย ฉันจึงก้มหน้าตอบและเดินเข้าประตูมา ฉันยิ้มให้กับตัวเองพลางคิดว่า วันนี้น่าจะเป็นวันที่ดีของฉัน ที่ได้เจอคนน่ารักมากมาย ไม่ว่าจะเป็นน้ำใจของคุณโรนี่ที่ขับรถมาส่ง รอยยิ้มของเด็กอ้วน คำแนะนำของผู้หญิงหน้าประตู การทักทายแบบเงียบงันของเจ้าหน้าที่หน้าประตู แม้จะเล็กน้อยแต่ล้วนเป็นการแสดงออกถึงการยอมรับการมีตัวตนของฉันทั้งนั้น แค่เพียงเราเปิดตามอง เราจะเจอ