NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

เท่าที่ฟังจากรูซ ถ้าฉันจะสรุปว่าวิทยาลัยนี้เป็นเหมือนสนามสอบแทนวิทยาลัยอื่นๆ ก็คงไม่ผิด ฉันเกิดข้อสงสัยขึ้นมา
 
"แล้วถ้า... ถ้าสมมติว่านาย A ทำแบบทดสอบความถนัดได้สูงเท่ากันสองหัวข้อล่ะ? จะได้โอกาสเลือกไหม?" รูซผู้รอบรู้ตอบแบบไม่ต้องคิด
 
"ถ้าคิดแค่ผลจากแบบทดสอบน่ะนะ นาย A จะถูกจัดให้อยู่ในกลุ่ม ‘ผู้ที่มีทักษะโดดเด่นแบบไม่โดดเด่น’ แต่วิทยาลัยก็จะเอาผลทดสอบอื่นก็จะมาประกอบอยู่ดี ฉันไม่รู้กระบวนการนะ แต่หลักการจะเป็นแบบนี้สรุปคือ โอกาสที่จะได้เลือกเองน้อยมากๆ" ฉันพยักหน้า
 
"นี่" รูซเรียกฉัน "ช่วงบ่ายเป็นการสอบแบบทีม เรามาจับคู่กันนะ" พอรูซพูดฉันก็นึกถึงคำถามสำคัญขึ้นมาได้
 
"ทำไมเธอถึงเลือกฉันล่ะ?" รูซลุกขึ้นและยืนเกาะราวทางเดิน
 
"ก็เท่าที่ฉันดูการสอบรอบสอง มีเด็กนักเรียนไม่มีกี่คนที่ฉันพอจะพึ่งพาได้แต่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด เด็กผู้หญิงอีกสามสี่คนที่ฉันมองไว้ ก็...อืม..."
 
รูซคงกำลังเลือกหาคำพูดมาเปรียบเทียบเด็กนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นกับฉันซินะ จะใช้คำพูดไหนมาล่อลวงฉันล่ะ?
 
"ฉันไม่ตัดสินละกันว่าพวกเธอเป็นคนอย่างไร ที่ฉันเห็นคือพวกเธอไม่เคยไปช่วยคนอื่นใส่ชุดอุปกรณ์ป้องกันเลย ไม่เฉียดเข้าไปบริเวณนั้นเลยยกเว้นตอนที่ถึงรอบของตัวเอง แต่เธอไม่ เธอขลุกอยู่บริเวณนั้นตลอด" ฉันทึ่งในการให้เหตุผลของเธอจนเผลอยิ้ม
 
"พวกนั้นอาจจะยุ่งเรื่องอื่นๆ หรือเครียดอยู่ก็ได้นะ” ฉันออกความเห็น “เอาสิ เราจับคู่กัน” ฉันบอกเธอ ท่าทางเธอจะดีใจพอสมควร แล้วความคิดหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
 
รูซเอาเวลาตอนไหนไปจับตาดูทุกๆ คนจนรู้ว่าใครทำหรือไม่ทำอะไร ถ้าเธอมีเวลาขนาดนั้นก็เท่ากับว่าเธอเองก็ไม่ได้ไปช่วยคนอื่นๆ เขาเหมือนกัน
 
 
 
เด็กนักเรียนด้านล่างยังคงพักผ่อนกันอยู่ ตอนแรกฉันคิดว่าจะไปเดินตามหายูก็ยังติดอยู่บนอัฒจรรย์นี่กับรูซ เด็กผู้หญิงที่มาร้องขอให้ฉันเข้าทีมด้วย แต่ฉันกำลังสงสัยในพฤติกรรมของเธอ ฉันจึงลุกขึ้นและเดินไปเกาะราวใกล้ๆ เธอ
 
"ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันทำ และสามสี่คนนั้นไม่ทำ? เธอจะไม่มีเวลาไปจับตาดูใครแน่นอนถ้าเธอไปช่วยงานที่จุดนั้น" รูซหันมายิ้ม
 
"ใช่ เธอพูดถูก ฉันไม่ได้ไปช่วยที่จุดนั้นเลย พวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้ทำน่ะ" รูซชี้นิ้วไปตรงจุดที่ฉันเคยเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ ตอนที่มีประกาศกติกาการสอบรอบที่สอง "เธอเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มนึงยืนอยู่แถวๆ นั้นใช่ไหม?" ฉันมองตามและพยักหน้ารับ
 
"พวกเราคือเด็กนักเรียนที่ผ่านการสัมภาษณ์เหมือนทุกคนที่อยู่ที่นี่แหละ แต่ว่าเราถูกแยกออกด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ไม่ต้องเข้าสอบรอบเช้า แต่ฉันไม่ชอบหรอกนะ เพราะฉันเองก็อยากลองทดสอบฝีมือเหมือนกัน" ฉันไม่รู้ว่ารูซพูดจริงมากน้อยแค่ไหนเรื่องที่เธอเธออยากลงทดสอบ แต่ฉันสนใจเรื่อง 'เหตุผลบางอย่าง' ที่เธออ้างถึงมากกว่า
 
"เหตุผลบางอย่างที่เธอว่าคืออะไร?" รูซมองฉันอย่างจริงจัง เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่าเธอลังเล เธอเสยผมด้วยมือทั้งสองข้างและพูดขึ้นมา
 
"เธอรู้ใช่ไหมว่าเด็กนักเรียนที่ยืนอยู่ที่นี่ตอนนี้ บางคนเป็นเด็กกำพร้า?" ฉันพยักหน้า
 
"ใช่ ฉันรู้" ฉันตอบ รูซจึงพูดต่อ
 
"เธอคิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง หากรู้ว่า มีนักเรียนบางกลุ่มได้สิทธิ์เข้าเรียนแน่นอนอยู่แล้ว แค่มาสอบพอเป็นพิธี?" ฉันถอนหายใจ
 
"ฉันว่าทุกคนคงคิดว่าถูกเอาเปรียบ ไม่ใช่แค่เฉพาะเด็กกำพร้าหรอก ทุกคนนั่นแหละ"
 
ฉันในฐานะผู้เข้าสอบคนหนึ่งพอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกไม่พอใจ อำนาจของคนบางคนที่ทำให้ลูกหลานตัวเองได้สิทธิ์เข้าเรียนจะทำให้สิทธิ์ของเด็กอีกหลายๆ คนหายไป
 
"พวกเราคือเด็กกลุ่มนั้น” รูซใช้นิ้วโป้งขวาถูฝ่ามือซ้ายของตัวเอง “เพราะแบบนี้แหละเราจึงถูกแยกออก วิทยาลัยไม่ให้เราออกมาตอนช่วงเช้า เพราะถ้าออกมาให้คนอื่นเห็น แต่ไม่โดนจับคู่สอบซะที คนก็จะสงสัย" เธอยิ้มและเงียบ
 
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพูดนะ รูซคงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เป็นอยู่ ฉันเองก็อยากให้เด็กทุกคนเข้ารับการทดสอบเหมือนๆ กันและสิทธิ์ในการได้เข้าเรียนก็ควรจะได้เท่าๆ กัน ด้วยเหตุนี้ รูซจึงมุ่งประเด็นไปที่เด็กกำพร้า ซึ่งมีโอกาสที่จะได้เข้าสอบน้อยกว่า เพราะจำเป็นต้องผ่านการสัมภาษณ์และต้องได้รับใบรับรองด้วย แค่ขั้นตอนขอเข้าสัมภาษณ์ก็ยากแล้ว ยังจะต้องสัมภาษณ์ให้ผ่านและได้รับใบรับรองอีกด้วย