NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ฉันนั่งอยู่ที่ม้านั่งคนดูบนสเตเดี้ยม หลังจากที่เดินไปเดินมาอยู่นานก็เห็นว่ามีบันไดทางขึ้นไปที่นั่งคนดู ฉันเลยลองเดินขึ้นมา วิวบนนี้ทำให้เห็นว่าตึกนี้ใหญ่โตมากจริงๆ ฉันเดินมานั่งตรงจุดที่มองเห็นสนามหมายเลขห้า ซึ่งด้านล่างตอนนี้เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกกำลังเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ออก น่าจะกำลังรื้อถอนสนามทั้งแปดไปด้วยเลย เพราะการสอบทั้งสองรอบจบไปแล้ว

'อะไรที่ทำให้คนสองคนตกลงเป็นเพื่อนกันนะ?' อยู่ๆ ความคิดของฉันก็วิ่งไปที่คำถามนี้ ฉันนึกถึงนิสัยของยูและเคยคิดว่าจะรับเขาเป็นเพื่อนหากเขาขอและก็นึกถึงทอมที่บังเอิญได้คุยกัน หลังจากที่ฉันเอาได้เอาปากกาเมจิกสีแดงด้ามใหญ่กากบาททับหน้าเขาในจินตนาการไปเรียบร้อยแล้ว สองคนนี้เป็นเพื่อนกับฉันหรือยัง?

ฉันมองไปด้านล่างมีนักเรียนชายหญิงคุยกันอยู่มากมาย บ้างเป็นคู่ บ้างเป็นกลุ่ม กลุ่มเล็กใหญ่คละกันไป ทุกคนต่างต้องการเพื่อน ยังไม่ต้องถึงขั้นเป็นเพื่อนสนิท แค่เป็นเพื่อนที่ชวนเราไปนั่งคุยด้วยก็พอแล้วสำหรับวันนี้ แล้วฉันก็นึกถึงยูอีกครั้ง เราเคยนั่งคุยกันอยู่พักหนึ่งและฉันก็ยังไม่ได้ตอบคำถามเขาเลย ตอนนี้เขาไปนั่งเศร้าอยู่ที่ไหนนะ? ฉันถามตัวเอง ฉันควรไปเดินตามหาเขา

ฉันกำลังจะลุกก็ได้ยินเสียงตะโกนมาแต่ไกลอย่างอารมณ์ดี

"อยู่นี่เอง" ฉันรู้ว่าเป็นฉันที่โดนทัก เพราะข้างบนนี้มีฉันนั่งอยู่คนเดียว ฉันหันไปจึงเห็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาหาฉัน "สวัสดีจ้ะ" เธอทักและนั่งลงข้างๆ "ฉันชื่อรูเซรี่ เรียกสั้นๆ ว่ารูซก็ได้นะ ข้างบนนี้มีอะไรให้ดูเหรอ?"

นักเรียนหญิงที่ชื่อรูซถามในขณะที่กำลังรวบผมที่ยาวให้ม้วนเป็นเกลียวอยู่ตรงท้ายทอย

"สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเนโอ ไม่มีชื่อเรียกสั้นๆ แบบเธอนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" รูซขำและตอบกลับมา

"เช่นกัน"

ฉันชี้ไปข้างล่าง

"ฉันคิดว่าเขากำลังเคลียร์สนามน่ะ คนที่นี่รีบร้อนกันจังนะ" รูซพยักหน้า

"ใช่ ช่วงบ่ายเขาจะเอาตึกไปใช้งานอื่นน่ะ"

"เหรอ?" ฉันพึมพำ เมื่อสักครู่เด็กสองร้อยกว่าคนยังสู้กันอยู่เลย ตอนนี้สนามถูกรื้อซะแล้ว รู้สึกใจหายแฮะ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ารูซมีจุดประสงค์บางอย่างที่ขึ้นมาหาฉันที่นี่

"เธอตามหาฉันอยู่เหรอ? มีอะไรหรือเปล่า? ฉันมองเธอ รูซหันมายิ้ม

"มีซิ เราต้องจับคู่กัน" เท่าที่ฟังจากรูซเล่า

ช่วงบ่ายเราจะย้ายจากตึกนี้ไปตึกอื่น ตึกนี้จะเป็นสนามสอบของเด็กนักเรียนที่ลงทะเบียนด้านนอก รูซบอกว่า ทุกๆ ปี เด็กที่มาสอบที่นี่จะถูกแยกเป็นสองกลุ่มเสมอ

กลุ่มแรกเป็นเด็กที่ไม่ได้ผ่านการสัมภาษณ์ ทางวิทยาลัยจะถือว่าเป็นบุคคลภายนอกทั้งหมด พวกเขาจะต้องได้รับการตรวจสุขภาพ วัดสมรรถภาพทางร่างกายและสอบในช่วงบ่าย รูซบอกคร่าวๆ ว่าข้อสอบเป็นการวัดความถนัดห้าหัวข้อรวมห้าร้อยข้อหากทุกอย่างเข้าเกณฑ์มาตรฐาน พวกเขาจะได้เข้าสอบอีกครั้งในวันรุ่งขึ้นและเมื่อสอบผ่านก็จะแยกย้ายไปประจำตามวิทยาลัยที่เหมาะสมกับพวกเขา

ส่วนเด็กกลุ่มที่สอง คือเด็กที่ผ่านการสัมภาษณ์ รูซบอกให้รู้เพิ่มเติมด้วยว่าเด็กส่วนใหญ่ 'สัมภาษณ์พอเป็นพีธี' เท่านั้น เด็กกลุ่มนี้จะถูกวัดสมรรถภาพการต่อสู้แบบเดี่ยวในช่วงเช้า และช่วงบ่ายจะเป็นการต่อสู้แบบทีม หากทุกอย่างผ่านเกณฑ์ ก็จะได้เข้าสอบในวันรุ่งขึ้น เมื่อสอบผ่านจะได้เข้าเรียนที่วิทยาลัยนี้ นี่คือสิ่งที่รูซเล่าและฉันสรุปได้

"มีอะไรสงสัยไหม?" รูซถามและจิบน้ำ ฉันนึกถึงลูกชายของผู้หญิงที่หน้าประตูวิทยาลัยขึ้นมา

"กลุ่มที่ถูกเรียกว่าบุคคลภายนอก ทำไมต้องไปเรียนที่อื่นละ? เขาเลือกสถานที่เรียนได้ไหม?" รูซม้วนผมเล่นและตอบกลับมา

"วิทยาลัยนี้เป็นวิทยาลัยสายวิศวกรรมที่ดูแลโดยทหาร ใช่มะ? ดังนั้น เด็กนักเรียนของที่นี่จะเข้าสังกัดกับกองทัพโดยอัตโนมัติ จะกองทัพไหนก็ค่อยไปว่ากันอีกทีนะ การคัดเลือกจึงมี 'รูปแบบเฉพาะ' อย่างที่เธอเห็น แต่วิทยาลัยอื่นๆ เช่น สายรัฐศาสตร์ สายเศรษฐศาสตร์ สายแพทย์และพยายาล และอีกสองสามวิทยาลัย จะไม่เกี่ยวข้องกับกองทัพ คุณสมบัติด้านการต่อสู้จึงไม่ได้เอามาวัด ดังนั้น ต่อให้สอบผ่านก็ไม่ได้เรียนที่นี่ ต้องไปที่อื่นน่ะ แล้วเด็กที่สอบผ่านโดยส่วนใหญ่จะไม่มีโอกาสเลือกนะ วิทยาลัยใช้แบบทดสอบความถนัดเป็นตัวกรองว่าใครเด่นด้านไหนและมีการทดสอบอื่นๆ ประกอบอีก หลังจากวิเคราะห์แล้ว ชื่อทั้งหมดก็จะถูกแยกไปตามวิทยาลัยต่างๆ น่ะ"