NEO MEMORiAL (ภาคการสอบ)

ฉันคิดไปพลางๆ ขณะที่เรานั่งเงียบกันสองคนกัน จากทฤษฏีนี้ ฉันคิดว่า ยูเป็นคนประเภทที่ใส่ใจกับความรู้สึกของตัวเองและคนรอบข้างจนถึงขนาดที่แสดงออกมาเป็นการกระทำเลยทีเดียว ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีเหตุผล เขาน่าจะเป็นคนที่มีเหตุผลในระดับที่เด็กนักเรียนอายุสิบห้าปีเขาเป็นกัน แต่เด็กนักเรียนชายอายุสิบห้าที่ฉันรู้จักจะไม่เดินมาถามความรู้สึกฉันหลังจากแพ้การแข่งขัน แต่ยูทำ

ในความคิดฉัน เราทั้งสองคนมีเหตุผลที่จะต้องเอาชนะอีกฝ่ายและเมื่อชนะก็ไม่จำเป็นต้องถามไถ่ความรู้สึกกัน แค่แยกย้ายกันไปก็จบ แต่ยูกลับเดินตามหาฉันเพื่อที่จะถามความรู้สึกของฉัน เขาคงกลัวว่าถ้าปล่อยให้อารมณ์ขุ่นมัวไปเรื่อยๆ เขาอาจจะไม่มีสมาธิจนทำอย่างอื่นต่อไม่ได้

การใส่ใจต่อความรู้สึกของผู้อื่นเป็นสิ่งที่พึงกระทำ ส่วนการรับรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองก็เป็นสิ่งที่สำคัญ ฉันจึงสรุปว่ายูเป็นคนที่น่าคบ ถ้าเขาขอเป็นเพื่อน ฉันจะไม่ปฏิเสธ

หลังจากที่เขาบอกว่าเขาแพ้เพราะอะไร เขาก็เงียบ มันอึดอัดเกินไป ฉันจึงแนะนำว่าเราควรไปช่วยคนอื่นๆ ที่จุดบริการอุปกรณ์ป้องกัน เขาพยักหน้าและลุกขึ้น ฉันจึงเอาขวดน้ำเล็กๆ ที่ฉันถือยัดลงไปในเป้ก่อนที่จะลุกตาม

เราเดินมาถึงโต๊ะตอนที่บอร์ดเล็กสุ่มตัวเลขสิบหกคนขึ้นมาพอดี ฉันจึงคว้าเกราะหน้าอกขึ้นมาและสวมให้เด็กนักเรียนชายคนหนึ่ง ดึงสายจนกระชับแล้วก็ตบหลังเขาไปหนึ่งครั้ง เรา ฉันหมายถึงเราทั้งหมดอยู่กันแค่ตรงนั้นไม่ไปไหนไกล จับกลุ่มคุยกันในตอนที่ว่าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการรุมใส่อุปกรณ์ให้คนอื่นๆ มากกว่า จนจบชุดที่สิบหก เจ้าหน้าที่จึงขอให้ช่วยตรวจสอบและนับจำนวนอุปกรณ์ทั้งหมด ก่อนจะขนย้ายออกไป

ตอนนี้ใกล้จะเที่ยง เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกนำข้าวกลางวันมาแจก เราจึงเข้าไปต่อแถวรับอาหาร ฉันมองถาดอาหารในมือในขณะที่เดินหาโต๊ะ ถาดถูกห่อด้วยพลาสติกใส มีอาหารหลายอย่างแม้จะดูแห้งๆ แต่ก็มีของน่ากินหลายอย่าง ฉันเห็นโต๊ะตัวหนึ่งมีเก้าอี้ที่ว่างหลายตัว มีเด็กนักเรียนชายนั่งหันหลังอยู่คนเดียว จึงเดินไปและนั่งลงตรงข้ามกับเขา แล้วก็ได้ยินเสียงร้องทัก

"อ้าว เธอน่ะเอง" ฉันจึงเห็นว่าเป็นเจ้าเก้าสิบสี่ที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เป็นเพราะฉันขี้เกียจหาที่นั่งใหม่จึงนั่งต่อไปและค่อยๆ แกะพลาสติกที่ห่อถาดออก

"ไง" ฉันทักกลับ "ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ? เพื่อนๆ ไปไหนหมด?" ฉันถามแบบไม่คิดอะไรมาก แค่อยากชวนคุย

"แหม! เธอพูดเหมือนกับพวกเราสนิทกันหมดอย่างนั้นแหละ" เขาตอบกลับ "ในนี้ฉันมีเพื่อนที่ไหนล่ะ? เธอเองก็ไม่มีเพื่อนหนิ" เขาพูดและมองฉัน เป็นการสนทนาที่ชวนทะเลาะมากๆ ในความคิดฉัน แต่ฉันหิวมากกว่า ฉันจึงกัดขนมปังโฮลวีตแผ่นหนาไปหนึ่งคำ

"นายพูดถูก" ฉันพูดขึ้น เขาจึงเงยหน้ามามองและแนะนำตัว

"ฉันชื่อโธมัส เรียกว่าทอมก็ได้ถ้าเธออยาก" เขาพูดสั้นๆ ห้วนๆ ในแบบยียวน ฉันจึงแนะนำตัวกลับ

"ฉันชื่อเนโอ เรียกว่าเนโอก็ได้ถ้านายอยาก" แล้วก็กัดขนมปังอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วกับการแนะนำตัวของฉัน "ฉันก็แค่อยากแนะนำตัวแบบนาย" ฉันบอก เขาจึงหัวเราะ ฉันถามเขาเรื่องการสอบ

"แพ้เธอ แล้วก็ชนะรอบสอง" เขาตอบสั้นๆ "เธอล่ะ?" ฉันมองเขาและตอบ

"ชนะนาย แล้วก็แพ้รอบสอง" เขาหัวเราะอีกครั้ง ฉันขมวดคิ้วเพราะคิดว่าเขาเยาะเย้ยฉัน

"เธอเป็นคนตลกนะ เนโอ" เขาหยิบน้ำมาดื่มก่อนจะพูดต่อ "เธอชอบเลียนแบบคนอื่นเหรอ?" สรุปว่าเขาไม่ได้เยาะเย้ยฉัน

"เปล่า ไม่เชิงหรอก นายชอบกวนประสาท ฉันก็เลยทำคืน ก็แค่นั้น" ฉันตอบตามความจริง ฉันคิดเสมอว่าฉันจะทำกับคนอื่นในแบบที่ฉันถูกกระทำ เขาพูดเสียงอ่อย

"อ้าวเหรอ? ขอโทษที" แม้จะไร้วี่แววว่าสำนึกผิด แต่เขาก็พูดขอโทษออกมา ฉันยิ้มและถามไปแบบไม่คิดอะไร มันหลุดออกไปเอง

"โกรธไหมที่ฉันทำให้นายแพ้?" เขามองฉันแบบสงสัยสลับกับมองแซนวิชในมือ คงชั่งใจอยู่ว่าจะตอบก่อน หรือจะกินก่อนดี

"เอ่อ..." ในที่สุดเขาก็เลือกแซนวิช เราจึงนั่งกินกันไปเงียบๆ เขานั่งรอจนฉันกินเสร็จและทำสัญญาณว่าให้ยกถาดไปที่จุดเก็บภาชนะ เราจึงลุกจากโต๊ะและเดินกันไปเงียบๆ ฉันหมุนตัวกลับหลังจากวางถาดแล้ว เขาก็พูดมาจากข้างหลังฉัน

"เธอชนะฉันตามกติกา ฉันไม่โกรธอยู่แล้ว ไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้นด้วยซ้ำ" เขาหยุด และก็พูดขึ้นมาเร็วๆ "ขอตัวนะ" แล้วเขาก็วิ่งเหยาะๆ ออกไปอีกทางหนึ่ง