e-sport love : คู่แค้นแข่งรัก

"เธอจะเลือกใครระหว่างฉันกับมัน!!"
      ฉันตะโกนดังลั่นห้องที่มีผู้ชายที่รัก และเพื่อนของเขาอีก 4 ชีวิต ฉันน้ำตาคลอเบาทันทีหลังจากเดินเข้าไปเจอพวกเขากำลังมีโปรเจ็คใหญ่ แล้วคนที่ฉันรักไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยแม้แต่น้อย 
 
"เธอ เธอฟังเค้าก่อน" ไมค์ แฟนของฉันพยายามควบคุมสติของฉัน แต่ตอนนั้นสติกับฉันมันดันแตกเสียแล้ว
"เธอจะให้ฉันฟังอะไรไมค์! เธอกำลังจะไปไหนก็ไม่รู้ โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"เต้.." แววตาของเขาเริ่มจางลง ดังหมดทางที่จะสู้ "จะให้ฉันทำไง?"
"งั้นเธอก็ตอบฉันมาสิ! ว่าระหว่างฉัน กับเกมส์ เธอจะเลือกใคร!!!" ฉันยืนคำขาดต่อหน้าเพื่อนของเขา และเขาด้วยเช่นกัน สีหน้าของเขา ลังเลอย่างจนฉันไม่อยากจะเชื่อ เขาเป็นคนมั่นใจสูง แต่ทำไม...
"ฉันมีภาระหน้าที่ เธอคงยังไม่เข้าใจมากพอ..ลาเต้ ฉันต้องไป เราเลิกกันเถอะ"
"............" ฉันอึ้งกับคำพูดเขาทันที เขาได้แต่หลบสายตาของฉัน ไม่คิดสู้หน้าฉันแม้แต่น้อย เพื่อนของเขาก็พอๆกับฉัน ฉันได้แต่เดินถอยหลังแล้วปิดประตูใส่หน้าพวกเขาทันที 
 
     ฉันคิดไว้เสมอว่ายังไงก็ต้องมาถึงวันนี้ ฉันเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างออกจากบ้านเขาเพื่อจะได้ไปอยู่กับพร เพื่อนสนิทฉัน ฉันถึงหน้าบ้านของเธอ ฉันก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟัง ตอนแรกเธอก็ไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าฉันเลิกกับเขา พรได้แต่โอ๋ฉันภายในบ้าน 
"ยัยเต้ เธอก็ไม่น่าพูดกับเขาแบบนั้นเลยนะ"
"ฮื่อออ แต่ฉันพูดไปแล้ว เขาเลือกเกมส์มากกว่าฉันจริงๆ ฮื่ออ TT"
"เธออยู่กับเขา? แต่เธอไม่รู้เรื่องว่าเขาจะไปแข่งเกมส์จริงๆหรอ?" ฉันหันมาหาพรทันทีหลังจากเธอพูดขึ้น
"แข่งเกมส์? คืออะไร?0.0"
"เขาคงไม่ได้บอกเธอจริงๆใช่ไหม?" ฉันมองพร สายตาใสซื่อใส่เธอทันที "ฉันเป็นนักข่าวในงานเกมส์ระดับโลก ไมค์ไปแข่งเกมส์ csgo"
"ไอที่ยิงปืน ปิ้วๆ นั้นอ่ะหรอ?" ฉันทำท่ายิงปืนเล่นๆ 
"ใช่ ตอนนี้มันถึงระดับโลกแล้วนะ เธอรู้หรือป่าว?"
"จริงหรอ" ฉันคิดไว้ตลอดว่า คนอย่างเขาเล่นแต่เกมส์ ไม่มีการแบ่งเวลาอะไรเลย บ้างครั้งเขาก็พูดอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เลย ว่าคนอย่างเขา จะมีวันนี้ "แล้วจะไปแข่งที่ไหนละ เธอรู้ไหม?"
"คนอย่างฉัน? ทำไมจะไม่รู้ละ ฉันเป็นนักข่าวนะ ไม่รู้ฉันคงตกงานแย่เลย" พรมองฉันอย่างแปลกๆ เสมือนฉันคิดอย่างไง
"เอ้า บ้างอย่างเธอก็ไม่รู้นะ"
"บ้า ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเกมส์นะยะ"
"จ้าาา" ฉันถอดหายใจออกจากอกทันที "เธอไปนอนเถอะ"
"เธอก็เหมือนกันเพื่อนรัก พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเที่ยวก็แล้วกัน" ฉันมองพรอย่างสงสัยทันที 
"เที่ยวไหน? ฉันพึ่งจะโสดมาร้อนๆเลยนะ!"
"เอาเถอะนะ! ฉันเชื่อว่ายังไง เธอก็ต้องเข้าใจไมค์เขาแน่นอน!" 
 
 ณ ห้างใกล้บ้าน
    ฉันเดินเขามาพร้อมพร เธอแต่งตัวแซ่บจนฉันบอกไม่ถูกเลยละ คนจับจ้องเป็นตาเดียวกันหมดทั้งห้าง เธอสวยนะฉันยอมรับ เธอสวยมากกว่าฉันเป็นพันเท่าเลยด้วยซ้ำ เธอพาฉันมาร้านกาแฟแล้วเราก็นั่งสั่งกาแฟมาดื่ม ของฉันเป็นลาเต้ ส่วนพรเป็นคาปูชิโน่ พวกเรานั่งริมหน้าต่างเหมือนพรกำลังรอใครสักคน ฉันเลยถามเธอ
"พร แกจะรอใคร?"
"รอหัวหน้าของฉัน" พรดื่มกาแฟพร้อมตอบฉันไปด้วย
"เพื่ออะไรอะพร?" ฉันถามต่อเนื่องทันที 
"เอาเถอะนะ เดียวฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง เอานั้นไงมาแล้ว" พรลุกขึ้น ผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ เป็นคนที่หล่อมากกกก กอไก่ล้านตัวจริงๆ ดูสมาร์ทมาก หุ่นล่ำ สูงสง่ามาก ฉันจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ "สวัสดีค่ะ หัวหน้า^^" พวกเขาสองคนทักทายกันจนเสร็จ พรหันมาหาฉันแล้วแนะนำให้หัวหน้าของเธอรู้จัก "หัวหน้าคะ นี่เพื่อนของหนูเองค่ะ"
"สวัสดีค่ะ ฉันลาเต้" ฉันทักทายเขา จนยิ้มกว้างจนรูหู 
"สวัสดี ผมพอตครับ" เขาทักทายฉันกลับ จนเขาหันไปถามพร "คนนี้ใช่ไหม? ที่พรบอกให้พี่พาน้องคนนี้เป็นผู้ช่วยของพร ตอนไปงานแข่งเกมส์ the major Championship ที่เมกาใช่ไหม?" อ้าปากค้างหลังจากเขาพูดขึ้น พรได้แต่ยิ้ม
"ใช่ค่ะ จะให้พรไปกับแม็คก็ไม่ได้นะคะพี่ พรจะให้ลาเต้ไปช่วยจดรายละเอียดเวลาของการแข่งเท่านั้นเองค่ะ"
"เอิ่ม น่าสนใจนะ พรนี่เธอทำงานดีมาตลอดจริงๆ อย่าทำให้พี่ผิดหวังแล้วกันละ^^" 
"โอเคค่ะ พี่พอต" พรหันมาหาฉันแล้วยิ้มให้ฉัน กับสีหน้าฉันที่กำลังอึ้งคำพูดของพวกเขาสองคน
"งั้นพี่ไปหาเมียพี่ก่อนตอนนี้คงซื้ออะไรไปมากกว่านี้แน่ๆ" คำของเขาทำให้ฉันหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ แบบไร้เหตุผล ทำไมพรถึงไม่บอกกับฉันก่อน! ว่าพี่พอตมี 0.0!!!
"ระหว่างน้องรันลูกพี่ไปซื้อของเล่นอีกนะคะพี่พอต" ลูกก!!! ฉันจะเป็นลมม -[]-
"งั้นพี่ไปก่อนนะ" พี่พอตยิ้มให้ฉันและพร ทั้งๆที่หน้าฉันอ้าปากค้างอยู่ ทำให้ต้องหุบทันที 
"ค่ะ" ฉันและพรพูดพร้อมกันจนที่เขาจากไป ฉันมองหน้าพรทันที 
"นี่!พร ทำไมไม่บอกฉัน!!"
"บอกอะไรของเธอลาเต้"
"ว่าพี่พอต....-*-"
"อ๋ออ พี่พอตแกแต่งงานมา 5 ปีแล้วละ เป็นไง? แซ่บอะดิ" พรรู้ว่าพี่พอตคือสเป็คฉัน
"5 ปี แถม ลูกอีก 1 แกนี่ทำให้ใจฉันแทบจะละลายทั้งเป็น"
"อะไรละลายไม่ทราบ"
"ใจอะสิ ละลายจนกลายเป็นน้ำแล้ว" ฉันถอนหายใจจนพรขำขึ้นทันที จนพรดื่มกาแฟไม่ถึงครึ่งแก้ว เธอก็ตาโตขึ้นมาทันทีจนฉันแปลกใจ
"พร..แกเป็นไรของแก?" ฉันมองไปที่ปลายตาของพรทันที ปลายตาของพรนั้นอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าของร้าน ปลายตาของพรคือผู้ชายที่ฉันเคยรัก มากับผู้หญิงคนใหม่ที่มันไม่ใช่ฉัน เหมือนเขาคุยกันสนุกมาก จนฉันเกิดความโมโหขึ้นทันที พี่พอตยังไม่ออกจากร้านฉันเลยวิ่งไปควงพี่พอตทันที พี่พอตทำหน้างงทันที พรก็อึ๊งคูณ2
"ลาเต้..???0.0"พี่พอตหันมาหาฉัน ฉันซบไหล่พี่พอตทันทีหลังจากทีไมค์หันมามองพร้อมสาวสวยที่เขาควงมา
"พี่พอตคะ เราไปซื้อของกันเถอะคะ^^" ไมค์มองจองมาทางฉัน ฉันก็มองเขากลับ 
"ลาเต้เธอทำ..0*0" ฉันเอานิ้วชี้ไปสัมผัสกับปากของพี่พอตทันที 
"ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกค่ะไปกันเถอะค่ะ" ฉันลากพี่พอตออกมาข้างนอกจนทิ้งพรไว้คนเดียวในร้าน พวกเราสองคนเดินออกมาจากร้านประมาณ 50 ม. ฉันหันมาหาพี่พอตแล้วไหว้พี่พอตอย่างเร็วไว "พี่หนูขอโทษ >/\<" พี่พอตกำลังจะเอยปากพูด แต่ฉันโดนกระชากผมทันที
"แก! นังหน้าด้าน พลี๊ยย!!!" ฉันโดนผู้หญิงคนหนึ่งตบหน้าด้านซ้ายของฉัน เธอสวยแต่งตัวดีมากจนฉันไม่กล้าเทียบ
"มิล่า!! นี่ลูกน้องผม" พี่พอตกำลังพยายามห้ามผู้หญิงตรงหน้าฉัน พรมาพอดิบพอดีเลยพยายามพยุงตัวฉันขึ้น ผู้หญิงที่ชื่อมิล่าชี้หน้าฉัน
"แกมากล้าดียังไงมายุ่งกับผัวฉัน!" พี่มิล่าโมโหฉันจัด จนพรต้องเข้ามาอธิบายให้ฟัง
"พี่มิค่ะ ฟังพรก่อนนะคะ" พี่มิล่ามองหน้าฉันอย่าโหดเหี้ยมและสบัดแขนออกจากมือพี่พอตทันที พรถอดหายใจแล้วยืนอธิบาย "เพื่อนหนูพึ่งเลิกกับแฟนมันมาค่ะพี่ แล้วเมื่อกี้ก็เจอพอดิบพอดีด้วยค่ะ มันเลยหาวิธีแก้...."
"พอเหอะ" ฉันตบไหล่พรเบาๆ แล้วมองหน้าพี่มิล่าที่กำลังทำหน้ามุยอยู่ "ถ้าพี่คิดว่าหนูจะมาเอาผัวพี่ไป หนูขอผิดอย่าคิดว่าเลยนะคะ" ฉันไหว้ขอโทษเธอ "หนูขอตัวก่อนนะคะ" ฉันไหว้พี่พอตทันที แล้วดึงตัวพรให้เดินออกมาจากตรงนั้น 
    
     ฉันเห็นแววตาของไมค์ทำให้รู้ว่า เขาไม่คิดอะไรกับฉันเลย แม้แต่จะเสียดายเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน แววตาเขาว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัด ฉันเลยอยากจะแก้ตัวอะไรให้พี่มิล่าเขาอย่างชัดเจน พรมองหน้าฉันจนเข้าใจว่าฉันนั้นคิดอย่างไง เธอได้แต่ปลอบแล้วพาฉันกลับ..
 
 บ้านพร
"เธอพูดกับพี่พอตเรื่องนี้จริงๆหรอ?"  ฉันถามพรที่กำลังนั่งเขียนนิตยสารประจำเดือนมิถุนายน พร้อมขนมจีบที่อยู่ข้างโต๊ะ
"ใช่! ฉันเล่าเรื่องของเธอให้พี่พอตแกฟัง แกเลยเข้าใจแล้วอยากให้เพื่อนของฉันเนื่ยกลับไปคืนดีกับไมค์ซะด้วย"
"เธอก็เห็นไมค์เขา..." ฉันนั่งก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้พรเห็นน้ำตาของฉัน พรหันหลังมาหาฉันแล้วได้แต่ถอดหายใจ
"ไมค์อาจจะมาคุยงานก็ได้มั่งนะ"
"เธอเห็นสายตาเขานิ เขามองฉันโคตรเหมือนคนไม่รู้จักเลยนะ"
"เพื่อนเธอใจเย็นๆ พี่พอตบอกฉันมาว่า พรุ่งนี้เตรียมตัวไปเมกาได้เลย" ฉันหันมองหน้าพร
"เมกา? ไปทำไมอะ" ฉันทำหน้าสงสัย แล้วปาดน้ำตาทันที
"เธอความจำสั้นใช่ไหม?" พรถอดหายใจแล้วหันไปเขียนงานของเธอต่อ "พรุ่งนี้เราเริ่มทำงานแล้วนะ แล้วโทรไปบอกพ่อแม่เธอหรือยัง? ว่าแกทำงานนี้แล้ว" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อลองโทรหาแม่กับพ่อ 
"ฉันกำลังจะบอกอยู่เลยละ ฉันว่างงานมาสองอาทิตย์ขอบใจแกมากนะ ที่พาฉันมาทำงานที่นี่"
"ไม่เป็นไรหรอก ที่จริง" พรหันมาแล้วหยิบหนังสือที่อยู่ข้างหน้าฉัน "พี่พอตแกมองแกไวตั้งนานแล้วละ"
"ห้ะ? มองฉัน?" 
"เอิ่ม ใช่ มองมาตั้งแต่ฉันพาแกไปกินข้าวตอนปี 4 นั้นและ" ฉันพยายามนึกสถานการณ์ตอนนั้น จนฉันจำได้แค่รางๆเท่านั้น "ที่เป็นรุ่นพี่ฉันปี 1 นั้นและ แกเปิดสำนึกงานตีพิมพ์หนังสือ"
"ที่ผู้ชายผอมๆ สูงๆหน่อยอะหรอ?" ฉันหน้าเสียทันที
"ใช่ๆ นั้นคือพี่พอต พี่เค้าเลยปลื้มแกตอนแรกที่เจอกัน แต่รู้ว่าแกมีแฟนพี่พอตเลยไม่กล้ายุ่งกับแก พี่พอตเลยพยายามเล่นหุ่นให้หล่อๆ เหมือนตอนนี้ไง" ฉันนั่งฟังจนฉันเสียดายขึ้นมาทันที "แต่ก็สายไปแล้วละ ในเมื่อแม่ของพี่พอตให้ไปแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของห้างเพชร พลอย จนมีลูกหน้าตาแสนน่ารักแบบนี้" คำนี่เสียดายพี่พอตเข้าไปอีก T0T
"พอๆ เอาเป็นว่าฉันขอไปคุยกับแม่ฉันก่อน" ฉันลุกกำลังเดินออกจากเก้าอี้ ยัยพรดันหันมาก่อน 
"ลาเต้ แกอยากรู้หรือยังว่าไมค์ของแกอยู่ทีมไหน?" ฉันเดินเข้าไปหาพรเลยทันที พรเปิดภาพที่เหมือนเพื่อนของไมค์อยู่ด้วย ใต้ภาพบอกรายละเอียดของไมค์ แต่เขาไม่ได้ใช้ชื่อจริงๆเขา..
"ทำไม?.."
"ไมค์ใช่ชื่อว่า shrould(ชาวด์) เป็นนามแฝงนั้นและ" ฉันมองไปรอบๆแล้วดูรูปเพื่อนของเขา ทำให้ฉันสงสัยขึ้นมาทันทีว่าทำไม?
"แต่ตอนที่ฉันบอกเลิกกับเขาทำไม? มันต้องมีเพื่อนของเขาสักคนสิ"
"ฉันว่าพวกนั้นแค่สมัครเข้าทีมแต่ดันไม่ผ่านมั่ง"
"ไม่ผ่าน?"
"อื้ม ไม่ผ่านเพราะทุกทีมต้องแข่งเท่านั้นถึงจะเป็นส่วนหนึ่งของวงการเกมส์"
"แบบนี้นี่เอง ไมค์คงเก่งมาก"
 ติ๊ง ติ๊ง ตื้อ ติ๊ง เสียงเรียกเข้าของมือถือที่อยู่ในมือของฉันดังขึ้น ฉันมองพรเพื่อทำให้รู้ว่าฉันต้องไปรับโทรศัพท์ 
"ว่าไงค่ะแม่" ฉันพูดขึ้นหลังจากรับโทรศัพท์
'ลูกโทรมาหาแม่ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือป่าว?' แม่ฉันพูดธรรมดาและความห่วงใย
"แม่หนูมีงานใหม่แล้วนะ แล้วหนูต้องไปเมกาแล้วคืนนี้" 
'ไปกับใครหรอลูก ไมค์หรอ?' แม่พูดถึงชื่อของไมค์ ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาได้ ปลายสายได้ยินเสียงสะอื้นของฉันทันที 'ร้องไห้ทำไมลูก?'
"ไมค์เลิกกับหนูแล้วค่ะแม่" ฉันพยายามควบคุมเสียงให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
'เฮ้ออ คนเราก็ต้องมีเลิกกันบ้างละลูก แต่ถ้าไมค์เขาคือคู่แท้ของลูก ยังไงเขาก็ต้องกลับมาแน่นอน'
"ขอบคุณค่ะแม่ เอาเป็นว่าหนูไปจัดของก่อนนะแม่ เดียวจะตกเครื่อง"
'ไปดีมาดีนะลูก' เสียงอ่อนหวานที่คุ้นเคยเริ่มกลับมา
"ลาเต้รักแม่นะ"
'แม่ก็รักหนู โชคดีจ้ะ^^' ฉันวางสายแม่ทันทีหลังคุยเสร็จ ฉันเดินกลับห้องพรไปช้าๆแล้วนั่งคิดกับตัวเองว่า ถ้าไมค์คือคนที่ฉันรักและเป็นคนสุดท้ายจริงๆ ยังไงเขาก็ต้องกลับมาหาฉันใช่ไหม? ยัยลาเต้