e-sport love : คู่แค้นแข่งรัก

 ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

      ฉันเดินออกจากรถด้วยความนิ่งๆ นิ่งจนพรยังแปลกใจ แต่เธอก็ไม่ถามอะไรฉันหรอกนะ เพราะคงรู้ว่าฉันคงไม่อยากตอบอะไรกับเธอตอนนี้ เหมือนฉันไม่อยากที่จะคุยกับใครทั้งนั้นเลยนะ เหมือนโลกทั้งใบมันน่าเบื่อไปหมด ฉันไม่อยากจะทำอะไรเลยแม้แต่จะกินข้าว ฉันขอแค่ลาเต้แก้วเดียวฉันก็อยู่ยันบ่ายเลยละ 

      พวกเราสองคน เดินเข้ามาในสนามบินเพื่อเดินทางไปที่อเมกา โดยมีพี่ชัย เป็นคนพาพวกเรา พี่ชัยคือตากล้องที่ร่วมงานกับพรอยู่บ่อยๆ ฉันเลยไม่เอะใจเลย ว่าทำไมพี่ชัยถึงชอบมาก่อนเสมอเพราะ....

"พรกาแฟคาปูชิโน่ น้ำตาลน้อย พี่ซื้อมาให้^^" พี่ชัยเดินเข้ามาพร้อมยื่นกาแฟให้พร พี่แกยิ้มจนพรต้องยิ้มตาม ผู้ชายร่างสูง หุ่นล่ำจนถึงขั้นสเป็กฉัน ผมหมัดหางม้า ผมยาวเท่าไหล่ สายตาละมุนมาก จนฉันแทบละลาย ผู้ชายในสังคมของพรมันช่างหายยากเสียจริงง ><

"ขอบคุณค่ะพี่ชัย^0^" พรหยิบกาแฟในมือของพี่ชัยแล้วพี่ชัยก็หันมามองฉัน จนพรดึงสติกลับมาได้ "อ๋อ! พี่ชัยนี่เพื่อนหนูเอง ลาเต้นางจะมาทำงานกับเรานะ"

"สวัสดีค่ะ พี่ชัย" ฉันสวัสดีพี่ชัย พี่ชัยก็สวัสดีกลับเป็นตามมารยาท

"อืม สวัสดีพี่ไม่ได้ซื้อกาแฟมาให้เราด้วย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดียวหนูไปซื้อเองก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องให้พี่เหนื่อย" ฉันยิ้มให้พี่ชัย

"มันกินลาเต้ แถมเรื่องเยอะด้วยพี่ งั้น.." พรหันมาหาฉัน "งั้นแกไปเอาตั๋วก่อน แล้วค่อยไปซื้อโอเคป่ะ?" ฉันพยักหน้าให้พร "โอเคร! งั้นเราไปทำธุระอะไรให้เสร็จก่อน ไปกันเถอะพี่ชัย"

     ฉันทำเรื่องให้เสร็จเพื่อจะได้เดินไปซื้อกาแฟคู่ใจดื่ม แต่ฉันก็ลืมว่ายังไงก็เอาน้ำขึ้นเครื่องไม่ได้อยู่ดีเนอะ พรเลยชวนพี่ชัยมากินกาแฟในร้านเลยที่เดียว พวกเราสามคนเลยต้องอยู่ในร้านกาแฟเกือบชั่วโมงเพื่อขึ้นเครื่อง พวกเขาสองคนไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่กลางร้าน ฉันจึงเดินเข้าไปสั่งกาแฟได้สะด่วกๆ สั่งเสร็จเหลือแต่แค่รอ พนักงานบอกให้ฉันกลับโต๊ะ เดียวจะไปเสริฟให้ถึงที่ ฉันเลยต้องกลับโต๊ะ ฉันเห็นพรและพี่ชัยนั่งคุยอะไรสักอย่าง ฉันเดินเข้าไปพวกเขาก็ยังคุยเหมือนเดิม 

"พี่ชัย ตอนที่เราเข้าไปในงานเราต้องแสดงบัตรนักข่าวอีกหรอ?" พรถามพี่ชัย 

"อืม ยังไงมันก็ต้องแสดงอยู่ดีนั้นและ ถึงพี่พอตจะบอกกับทางงานไว้แล้วก็เหอะ"

"พี่แล้วลาเต้มันจะเข้าได้หรอ?"

"พี่พอตโทรมาหาพี่เมื่อเช้าแล้วละ ว่าลาเต้เป็นเด็กฝึกงานทางงานเลยให้เข้าได้"

"รอดไป" พรถอดหายใจ "แล้วที่พักละ?"

"ที่พักทางงานเขาจัดให้เรียบร้อยแล้วละ เธอไม่ต้องกังวลเลยพร" พี่พอตพูดเสร็จ กาแฟของฉันเลยมาเสริฟถึงโต๊ะ พวกเราสามคนยิ้มให้กับพนักงานเพื่อเป็นการขอบคุณ "แต่ที่พี่กังวลคือ ห้องนอนมันนอนได้แค่สองคนอะสิ"

"พี่ชัยก็เอาเตียงเสริมมาสิ อย่าคิดมากไปได้"

"พี่ไม่ได้หมายความว่างั้น" พี่ชัยดื่มกาแฟที่อยู่ในมือของเขา แล้วมาพูดกับพรต่อ "ยังไงพรกับลาเต้ก็ได้นอนด้วยกันแน่ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะเจอดวงซวยอะไรหรือป่าว?"

"ดวงซวย?" ฉันถามพี่ชัยอย่างสงสัย พรมองหน้าฉันแล้วเหมือนพยายามกลั้นขำ

"คืองี้นะ เมื่อปีที่แล้วที่ฉันไปงานเกมส์อ่ะ ฉันนอนแยกกับพี่ชัย พี่ชัยดันโชคร้ายดันไปนอนกับผู้ชาย"

"ผู้ชาย? ผู้ชายก็ปกตินิ"

"มันไม่ปกติไงประเด็นอะ" พี่ชัยถอดหายใจแล้วยิ้มมุมปาก "พี่ดันไปนอนกับตุ๊ดไง พี่เลยต้องขอมานอนกับพร"

"จนได้นอนด้วยกัน 3 คนเลย" พรยิ้มแล้วหันไปหาพี่ชัย "ถ้าคืนนั้นผู้ชายคนนั้นทำอะไรพี่ชัยเชื่อสิพี่ชัยคง..."

"พี่ฆ่ามันตาย!" พี่ชัยดูโมโหนิดๆ แต่สุดท้ายพรก็หลุดขำออกมาทำให้พี่ชัยต้องยิ้นขึ้นทันที เสียงนาฬิกาของพี่ชัยได้ดังขึ้น "ถึงเวลาเครื่องขึ้นและ เราไปกันเถอะ ลาเต้กินกาแฟให้หมดด้วยละ"

"ค่ะพี่ เดียวหนูตามไปนะ" ฉันบอกพี่ชัย แล้วหันไปดื่นกาแฟจนหมด แล้วเดินตามตูดพรไปติดๆ 

     พวกเราสามคนขึ้นเครื่อง ผู้โดยสารสายการบินนี้เยอะจริงๆ เกือบ 200 กว่าคน ฉันแทบจะไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย แต่ก็ดีที่พวกเราสามคนนั่งตรงกลางเครื่องแล้วอยู่ข้างหน้าเลยสบายไปหน่อย พรบอกกับฉันว่า เครื่องบินสายนี้มันร่วมพวกนักข่าวแล้วนักแข่งอีกด้วย มีเปอร์เซ็นต์ 80% ที่เป็นได้สูงที่ฉันจะได้เจอกับไมค์ ไมค์ตัวเป็นๆเลยนะลาเต้!!

ฉันนอนบนที่นั่งสุดพิเศษของฉันพร้อมใส่หูฟังเพื่อจะได้นอนสักงีบเพราะต้องใช้เวลาถึง 12-15 ชั่วโมงที่พวกเราจะถึงอเมริกา ตอนนี้พรกับพี่ชัยกำลังคุยงานกันอยู่ ทำให้ฉันต้องนอนฟังเพลงไปเพลินๆ ฉันได้แต่คิดว่า วันนี้จะได้เห็นไมค์ไหม? ถ้าเห็นก็ขอให้เห็นสภาพที่ฉันสวยๆหน่อยก็ดิเถอะ ตอนนี้หน้าฉันซีดแถมไม่ได้แต่งหน้า ฉันสกิดพรเพื่อถามถึงเครื่องสำอาง เพราะพรจะติดตัวไว้ตลอด ส่วนของฉันอยู่ในกระเป๋าเดินทางเรียบร้อย 

"พรๆ ฉันขอยืมเครื่องสำอางแกหน่อย ของฉันมันอยู่ในกระเป๋า" ฉันบอกพร ตอนที่เธอหันมาพร้อมงานในมือเธอ 

"เอาสิ เธอหยิบเลยอยู่ข้างล่างอะ ฉันใส่อยู่ในนั้น" ฉันก้มตามที่พรบอก ในนั้นมีน้ำปล่าว ผ้าห่มแล้วก็....ชิบแล้วไง

"อีพร กระเป๋าเครื่องสำอางแกหายไปไหน" ฉันหันหน้าขึ้นมาหาพรทันที พร้อมหน้าตกใจสุดขีดเพราะแน่ๆ ราคาในนั้นเกือบครึ่งแสน! พรหันมาพร้อมทำหน้าแปลกใจ แล้วก้มลงไปดู พรถึงกับหน้าเสียทันที 

"ตาย! เครื่องสำอางฉัน! ฉันเอาไปลืมไว้ทีไหนอีกวะเนื้ย?!" พรจับหัวตัวเองขึ้นทันที จนพี่ชัยเห็นสีหน้าของพวกเราสองคนไม่ดีเลย หันมาถามฉัน

"ลาเต้ พรเป็นอะไร? ของอะไรหายหรอ?"

"เครื่องสำอางสิพี่!!! ขอหนูมันหายไป!!" ฉันกำลังจะพูดให้พี่ชัยแกฟัง แต่พรดันพูดขึ้นก่อน 

"เอ้าแล้วจะทำไงดีเนื้ย งานก็ยังคุยไม่เสร็จเลย" พี่ชัยถามฉัน ฉันเลยคิดหนทางที่จะช่วยกระเป๋าเครื่องสำอางของพร 

"คิดออกแล้ว! เดียวพรคุยงานกับพี่ชัยไป เดียวฉันไปหาเองได้ พรคงได้วางอยู่ในเครื่องบินนิและ"

"ลาเต้! ฉันเข้าห้องน้ำแน่ๆ แล้วลืมแกลองไปแถวๆห้องน้ำก็แล้วกันนะ มันน่าจะอยู่ในนั้น" พรชี้ไปทางไปห้องน้ำของเครื่องบิน ทำให้ฉันรู้ทางไปได้ต่อ 

     ฉันลุกขึ้น จากที่นั่งของฉันแล้วเดินไปที่ห้องน้ำโดยทันที เพื่อจะได้หากระเป๋าเครื่องสำอางลายคิดตี้ ฟังไม่ผิดหรอก คิดตื้! พรชอบมากคลั่งจนรูปหน้าจอโทรศัพท์ยันแปรงสีฟัน ฉันเดินไปหน้าห้องน้ำ แต่มันดันมีคนเข้าซะก่อน ฉันเลยต้องเดินไปหาแอร์เพื่อถามเกี่ยวกับกระเป๋า มีแอร์ผู้หญิงสวยๆที่กำลังจัดน้ำอยู่ใกล้ๆ เธอเลยเดินมาถามฉันทันที ฉันยิ้มให้เธอ

"มีอะไรฉันช่วยไหมค่ะ?^^" พนักงานแอร์สุดสวยเดินเข้ามาหาฉันพร้อมลายยิ้ม

"คือ เพื่อนฉันลืมกระเป๋าเครื่องสำอางคะ พอดีมีคนเก็บได้ไหมค่ะ?" ฉันถามด้วยลอยยิ้ม

"อ๋อ น่าจะไม่มีคนมาส่งเลยนะคะ ดิฉันว่าอาจจะอยู่ในห้องน้ำที่เดิมนะคะ แต่ถ้าในนั้นไม่มีเดียวฉันก็....." มีผู้ชายเดินมาหาพนักงานสาวสวยพอดี เหมือนน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานด้วยสิ ในมือของเขาคือกระเป๋าคิดตี้นิ!

"แพรว มีคนทำกระเป๋าหายช่วยประกาศที่ ว่าให้มาเอา" หลังจากที่ผู้ชายข้างหน้าฉันพูดเสร็จ เขาก็หันมาหาฉันทันที "เอ้านี่?..ผู้โดยสารเขา?"

"เขาจะมาหากระเป๋าเครื่องสำอ้างของเขา ที่มันอยู่ในมือเต้นั้นและ" แอร์ชี้ไปในมือผู้ชายของเขา 

"ขอโทษนะคะ แล้วใครเป็นคนนำมาให้หรอคะ?" ฉันถามจนผู้ชายข้างหน้าหันมามองฉันแล้วยิ้มให้ 

"คุณผู้ชายครับ เขาบอกว่าคุณอาจจะไม่รู้จักเขา แต่เขารู้จักคุณ เขาเก็บกระเป๋าคิดตี้มาได้เลยฝากเอามาให้ผมเพื่อมาประกาศหาเจ้าของครับ" เขายืนกระเป๋ามาให้ฉัน ฉันจึงหยิบกระเป๋าในมือของเขามา แล้วพยายามขอบคุณเขาแต่ประตูห้องที่ฉันยืนหันหลังให้มันกับเปิดออกมา

     ฉันโดนประตูห้องน้ำตีหลังทำให้ฉันหันมาอย่างกระทันหันแล้วดันไม่พอพื้นมันดันลื่นอะไรตอนนี้ก็ไม่ทราบ ฉันไม่มีแรงทรงตัวเลยตอนนี้ แต่มือปริศนาก็ทำให้ฉันกลับมายืนได้อีกครั้ง สีหน้าคมชัด จมูกโด่ง สีผิวขาว ผมสีดำน้ำตาที่ฉันเคยเห็น แอร์ทั้งคนอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ผู้ชายที่ช่วยฉันอุ้มฉันในอ้อมกอดของเขา ใช่เขาจริงๆด้วย สิ่งที่ฉันคิดไว้เสมอ 80%ที่ฉันจะต้องมาเจอหน้าเขาอีกครั้ง

"ไมค์..."ฉันพูดน้ำเสียงเบาๆ เพราะหน้าของเรานั้นใกล้มากจนเห็นได้ชัด เขามองหน้าฉันและพยายามออกห่างระหว่างฉันกับเขา "ขอบคุณที่เก็บกระเป๋าของพรนะ" ฉันพูดเสร็จก็หันหลังให้เขาทันที แล้วพยักหน้าเพื่อขอบคุณแอร์ทั้งสองคนที่ช่วยตามหากระเป๋าอีกด้วย 

     ฉันเดินกลับที่นั่งเร็วไว้ หน้าฉันออกอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาฉันคลอเบาทันที พรเห็นเข้าเลยรู้ว่าฉันคงต้องไปโดนอะไรมาแน่ๆ 

"ลาเต้ แกคงเจอไมค์อีกใช่ไหม?" ฉันพยักหน้าให้พรทันที แล้วยื่นกระเป๋าสุดทีรักของเธอให้

"กระเป๋าครึ่งแสนของแกอะ" พรรับไปแล้วเช็คของในกระเป๋า พรก็หยิบกระดาษขึ้นมาแล้วยื่นให้ฉัน

"ลาเต้ มีคนฝากมาให้แกอะ" พรยื่นกระดาษใบเล็กๆให้ เป็นซองจดหมายเล็กๆมินิๆ ฉันเลยหยิบมาจากมือของพร ฉันเปิดออกมาทันที พรเลยเข้ามาหันมาดูด้วยอีกคน "ไหนดูสิใครกันแน่ที่ส่งจดหมายมาให้เพื่อนฉัน"

"แล้วพรรู้ได้ไงว่าเขาจะส่งมาให้ฉัน?"

"งั้นก็ดูสิ" ฉันพลิกจดหมายขึ้น มันเขียนชื่อฉันไว้ ฉันเลยหันหน้าไปหาพร พรส่งสายตาว่าให้เปิดเร็วๆ ฉันเลยแกะจดหมายออกมา ในนั้นเขียนว่า...

    'ฉันไม่ใช่ไมค์หรอกนะ ฉันเก็บกระเป๋าได้แล้วรู้ว่าเป็นของเธอ ฉันเลยเก็บมาให้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันแจ็คเพื่อนไมค์เอง'

"แจ็ค? แจ็คคือใครหนอ?" พรพูดขึ้นแล้วยิ้มให้ฉันทันที 

"บ้าเหอะ แจ็คอาจจะเพื่อนต่างทีมก็ได้ หรือไม่ก็ผู้จัดการส่วนตัว นักแข่งเขามีใช่ไหมละ?"

"มี แต่หนึ่งทีมมีผู้จัดการคนเดียวนะ" พรหยิบสมุดที่ติดตัวพรเสมอแล้วพยายามหาคนชื่อแจ็ค "นี่ไง แจ็คชื่อในการแข่งชื่อ Stewie2K คือเก่งมากคนนี้ฉันยอมรับเลย"

"เก่งขนาดไหน?" ฉันถามพร พรก็ยิ้มอย่างร้ายๆ

"ก็ 1 ต่อ 5 เขาเก็บ 5 หมดยกทีมเลยละ" ฉันหู้กับคำพูดของพรทันที แจ็คคงเก่งสุดๆแน่ 

"เห้ออ เขาคงไม่สนใจอะไรฉันหรอก เขาแค่เอากระเป๋ามาให้แค่นั้นและ ฉันนอนนะ" ฉันหันไปนอนตะแคง แล้วเอากระดาษให้พร ฉันยังไม่ได้หลับตาแต่พรก็เรียกฉันก่อน 

"ลาเต้ๆ แจ็คบอกว่า ถ้าแกอยากเจอเขา ตอนลงเครื่องให้ไปรอตรงที่ร้านกาแฟ"

"ทำไมฉันต้องไปเจอเขาละ?"

"เขาคงมีเรื่องอะไรบอกกับเธอแน่ๆ แกก็ลองไปนะ" ฉันมองหน้าพรแล้วคลุมโป่งทันที ส่วนพรก็นั่งแต่งหน้าทันทีหลังจากที่พูดกับฉันเสร็จ ฉันคงต้องนอนแบบนี้อีก 10 ชั่วโมงแน่นอน