9&9 Hers

การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่รู้จักแต่จำอะไรไม่ได้และก็มองไม่เห็น ทำให้ฉันรู้สึกกลัว ฉันแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย และการที่จะหาคนที่จะมาถ่ายรูปในบริเวณนี้ก็ยากมาก เมืองนี้ในสายตาของฉันมันก็ยังคงแหว่งๆ ดูสยองเหมือนเดิม

วันนี้ฉันเดินเตร็ดเตร่อยู่ในตึก กำลังคิดอยู่ว่าจะหาวิธีปรับความเข้าใจกับเก้าให้ได้ แต่เขาจะยอมฟังหรือเปล่า เพราะตอนนี้ ฉันได้กลายเป็นผีไปแล้วเรียบร้อยแล้ว

“ไอ้เก้า” ฉันได้ยินเสียงลุงโต รปภ. ที่ป้อมร้องทักเขาฉันจึงย่องไปดู เห็นเขากำลังคุยกับลุงโตเกี่ยวกับการแลกของอะไรซักอย่าง ฉันต้องไปเก็บข้อมูล

ฉันย่องเข้าไปจนถึงป้อม ฟังการสนทนาของคนสองคนแล้วก็แอบดูว่าในป้อมมีอะไรบ้าง

ฉันเห็นป้อมครบทั้งสี่ด้านจากภายนอก แต่ภายในป้อมมีบางจุดที่ถูกสีขาวกลืนไปฉันจึงไม่รู้ว่ามันมีอะไรอยู่ตรงนั้น

“ก็ลิขสิทธิ์ตัวการ์ตูนไง คราวก่อนเป็นลิงหัวโตงะ… เฮ้ย!!” อยู่ๆ เขาส่งเสียงร้องออกมาอย่างดัง

“เฮ้ย!!” ลุงโตที่นั่งอยู่ในป้อมก็ร้องตาม “อะไรๆ มีอะไร?” ลุงโตยืนขึ้นและมองออกมา

“ลุงเห็นมั้ย มีผู้หญิงยืนอยู่ข้างๆ ผมน่ะ” เขาส่งเสียงตอบกลับอ่อยๆ พร้อมกับชี้นิ้วมาทางฉัน

“เห็นซิวะ!! แหม่! ร้องซะดังลั่น” ลุงโตบ่นก่อนจะหันมาหาฉัน “มาหาใครละหนู?” ลุงโตถามฉัน ฉันจึงยิ้มและตอบกลับไป

“หนูมาหาเพื่อนค่ะ” ฉันคิดว่าถ้าตอบแบบปกติคงไม่สนุก จึงตอบลุงโตกลับไปด้วยเสียงยานๆ และค่อยๆ หมุนตัวเดินออกมาช้าๆ

“ผมไปก่อนนะลุง” เขาคิดจะหนีขึ้นห้องก่อนฉัน ฉันจึงกลั้นหายใจและร่างฉันก็มาโผล่ในห้องของเขา ฉันเดินไปเปิดคอมพ์และนั่งรอให้เขาเปิดประตูเข้ามา

“เอ้า!” ฉันส่งเสียง “กลับมาแล้วเหรอ?” ฉันส่งยิ้มเมื่อพูดจบ เขาอึ้งอยู่ซักพัก

“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาน่ะ?” เขาโวยวายและไม่ยอมสบตาฉัน ฉันจึงเงียบ เขาควรู้สึกผิดสังเกตจึงหันหน้ามามองตาฉันที่กำลังจ้องเฉยๆ นิ่งๆ และฉันก็พูดขึ้น

“กล้าขึ้นเสียงเหรอ?” ฉันถามพยายามทำเสียงเข้ม

“ไม่ครับ ไม่ได้ขึ้นเสียงครับ” เขาทรุดลงนั่งคุกเข่าทันที อย่างเรียบร้อยซะด้วยตรงหน้าประตูนั่นแหละ ฉันเกือบหลุดขำแต่ยังพอจะเก็กหน้าเข้มไว้ทัน ‘ตกใจง่ายจัง’ ฉันหันหน้ากลับมาที่คอมพ์ เสิร์ชหาหนังดูไปเรื่อยๆ จนไปเจอหนังน่ารักๆ เรื่องหนึ่งเข้าจึงเปิดดู

ฉันยอมรับว่ามันผิดแผนไปหมด ฉันจึงไม่ค่อยใส่ใจกับหนังเท่าไรนัก ฉันพยายามจับสังเกตอาการของเขามากว่า เขานั่งอยู่ท่านั้นมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว นั่งกระดุกกระดิกไปมา ฉันคิดว่าเขาคงทรมานพอสมควร แต่ฉันจะทำยังไงล่ะ ถ้าหันไปเขาก็จะตกใจอีก ถ้าชวนคุยก็ไม่รู้ว่าเขาจะตอบไหม อีกใจก็พยายามจะหาวิธีปรับความเข้าใจกับเขา แต่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยเลย

ช่วงหลังของหนังเริ่มมีมีสันขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สังเกตจากการที่เขาพยายามชะเง้อคอดูและขยับเข้ามานิดหน่อย ฉันแอบยิ้ม ฉันโล่งใจขึ้นมากตอนที่เขาเปลี่ยนท่านั่ง ฉันจึงพอจะรู้สึกตลกกับหนังและหัวเราะออกมาได้บ้าง

ฉันรู้สึกหิว ถึงแม้จะไม่เข้าใจกระบวนการทำงานของร่างกายซักเท่าไร แต่ฉันหิวจริงๆ ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะวางอาหารเย็นของเขาหลังจากหนังจบ ฉันเห็นขนมปังแผ่นหนึ่งแถวใหญ่ จึงหยิบขึ้นมาจากถุงและแกว่งให้เขาดู

“หนมปังแผ่นนี่กินได้มะ?” ฉันถามเขาไป

“อื้อ! เอาสิ กินเลย” เขาตอบฉันโดยไม่หันมามอง กำลังจดจ่ออยู่กับเบื้องหลังของหนัง ฉันจึงพลิกดูวันหมดอายุข้างถุงขนมปัง

“เธอหิวด้วยเหรอ?” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา

“หิวสิ วันนี้มาเร็วเลยยังไมไ่ด้กินข้าวน่ะ” ฉันตอบไปแบบนั้นและส่งยิ้มทะเล้นๆ ไปด้วย เขาพยักหน้าช้าๆ

“มานั่งที่โต๊ะซิ” เขาเรียกและลากโต๊ะหนังสือออกมาพร้อมกับหยิบหนังสือออก ฉันจึงถือถุงขนมปังเดินไปนั่งข้างๆ เขาและลงมือแกะ

“เอาแยมไหม? มีแยมอยู่ในตู้เย็นน่ะ เนยถั่วก็มีนะ” เขาถามและลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น

“เอาแยม อึ๊! เนยถั่วด้วยก็ได้” ฉันอยากลองกินทั้งสองอย่างเลย เขาจึงค้นหาอยู่ซักพัก

เขาเดินกลับมาพร้อมขวดแก้วสองใบ จานและช้อนเล็กๆ เขาแบ่งขนมปังเป็นสองฝั่งคือฝั่งที่ทาแยมกับฝั่งที่ทาเนยถั่ว พอทาเสร็จเขาก็ให้สัญญาณ

เรานั่งกินขนมปังกันเงียบๆ จนหมด ตอนนี้หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ฉันจึงลุกขึ้นและบอกลา

“ไปก่อนนะ บ๊าย” ฉันพูดเพียงเท่านี้และก็เปิดประตูเดินออกมา ไม่กล้ามองเขา

ฉันยืนพิงประตูและถอนหายใจ ฉันไม่มั่นใจว่าสิ่งนี้เป็นดินเนอร์หรือป่าว เราแค่นั่งกินขนมปังทาแยมกับเนยถั่วในห้องพักเล็กๆ ของเขา ไม่หรูหรา ไม่มีแสงเทียน ไม่มีไวน์ แต่สำหรับฉันมันเป็นมื้อที่ทำให้มีความสุขมากที่สุดอีกมื้อหนึ่งเลยทีเดียว

---------------------------------------------------------