9&9 Hers

ฉันเดินเล่นอยู่บนชั้นสี่ตอนแมวอ้วนตัวหนึ่งเดินขึ้นบันไดและมาหยุดมองฉัน ดูจากท่าทางหยิ่งๆ ของมัน มันคงกำลังสงสัยว่าใครมาเข้าอยู่ในอาณาเขตของมันแน่ๆ มันยกจมูกขึ้นสูดดมไปรอบๆ พักหนึ่งและก็เดินลงบันไดไป ฉันรู้สึกอยากแกล้งมันจึงเดินตามลงมา มันคงไม่ทันรู้ตัว ฉันจึงเอามือจับหางที่ชี้โด่เด่ของมัน มันหันมาส่งสายตาดุร้าย ฉันจึงปล่อยหาง มันมองฉันอยู่อีกพักหนึ่งก่อนที่จะหมุนตัวเดินจากไป

ฉันจับหางมันได้เหมือนกับตอนจับโทรศัพท์ แสดงว่ามือของฉันเสถียรกว่าร่าง แบบนี้ฉันน่าจะจับตัวเขาได้เหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปจับตัวเขานี่นา ฉันนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วหูก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องลอยขึ้นมาเบาๆ เก้าคงกลับมาแล้ว วันนี้ฉันจะพูดดีๆ กับเขา ฉันตกลงกับตัวเองและก้าวลงบันได

ฉันเดินมาหน้าห้อง ลองใช้มือแตะที่บานประตู ฉันแตะมันได้และรู้สึกถึงผิวที่เรียบมัน ฉันกลั้นหายใจและคิดถึงภาพภายในห้องของเขา และทันใดนั้น ฉันก็มาโผล่อยู่ตรงกองฟูกที่ถูกเก็บอย่างเรียบร้อย ฉันมองดูในห้องมีข้าวของหลายอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบมากขึ้น ฉันเห็นเขากำลังถอดเสื้อพนักงานออก

เขาผอมแบบคนทั่วไปที่ไม่ได้ใส่ใจกับการออกกำลังกาย แต่ไม่ได้ผอมแห้งซะทีเดียว เขาพอจะมีกล้ามเนื้ออยู่บ้าง กล้ามเนื้อพวกนั้นคงเกิดจากการที่ต้องยกของทุกวัน ถึงจะไม่ได้กล้ามโตเหมือนพวกที่เข้ายิม แต่เขาก็ดูดี ถ้าจับแต่งตัว หุ่นแบบเขาจะทำให้เสื้อผ้าเข้าทรงสวยมากทีเดียว

ฉันจินตนาการเขาในชุดต่างๆ จนมาถึงตอนที่เขากำลังปลดตะขอกางเกงและรูดซิปลงมาแล้ว ฉันรู้สึกหน้าแดง

“อย่าถอดนะ!!!” ฉันตะโกนให้เขาได้ยิน

“เฮ้ย!!” เขารีบบิดตัวหันหลังให้ฉันทันที “อยู่ๆ ก็โผล่มาได้ไงเนี่ย?” เขาบ่นต่อ ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะคอมพ์และกดเปิดเครื่องแก้เก้อ เครื่องคอมพ์เริ่มส่งเสียง

“เอ่อ เธอจะไม่ขออนุญาตซักหน่อยเหรอ?” เขาเดินมาถามฉัน ตอนนี้เขากลับมาอยู่ชุดพนักงานอีกแล้ว ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เขาคงไม่กล้าเปลี่ยนชุด ฉันกำลังจะตอบคำถามแต่เนื่องจากเขาหาเรื่องฉันก่อน ฉันจึงอยากเอาคืน

“ทำไม? มีปัญหาเรอะ?” ฉันหันไปจ้องหน้าเขา “อยากเห็นอิทธิฤทธิ์ใช่มะ?” ฉันเตรียมจะลุก

“ป่าวครับๆ เชิญเลย” เขาตกใจอีกครั้ง คราวนี้กระเด้งออกไปนั่งห่างมาก ฉันว่าถ้าเขาตกใจง่ายแบบนี้คงไม่ดีแน่ ซักวันคงเป็นบ้า ‘แต่...ก็น่าแกล้งอ้ะ’

สถานการณ์ในห้องค่อนข้างอึมครึม ฉันจึงเสิร์ชหาเพลงฟัง ฉันสังเกตว่าเขานั่งท่าเดิมมานานและก็นั่งบิดไปบิดมาได้ซักพักแล้ว สงสัยเหน็บจะกินขา ฉันรู้สึกสงสารเขา

“คุณตายยังไงครับ?” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาและถือโอกาสเปลี่ยนท่านั่งไปพร้อมๆ กัน ฉันก็เข้าใจนะว่าเขาอยากหาเรื่องคุย แต่เรื่องอื่นๆ ก็มี ทำไมถามอะไรประหลาดๆ แบบนี้ ถึงฉันจะชอบที่ได้คุย แต่ฉันไม่พอใจคำถาม จึงโกหกไป

“ตรอมใจ” ฉันหันใบหน้าด้านข้างแบบเย็นชาให้เขา เผื่อเขาจะสังเกตเห็นและเปลี่ยนเรื่อง

“น่ารักขนาดนี้ ยังอกหักจนต้องตายเนี่ยนะ?” ฉันช็อค ฉันนั่งกระพริบตาปริบๆ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยอกหัก และในชีวิตที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครกล้าหักอกฉัน ‘มโนเก่งมาก ตรงไหนที่บอกว่าอกหัก ฮึ?’

“เสียมารยาท ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่าอกหัก” ฉันว่าเขา

“อ้อ! ขอโทษครับ” เขาพูดขึ้นมาอ่อยๆ

เราควรมีบทสนทนาที่ดีกว่านี้เหมือนวันแรกที่เจอกันไง เก้าเอ้ย! ใจดีกับเขาหน่อย

“แล้วคุณตายนานหรือยัง?” เขาชวนคุยต่อ ฉันขำแต่ก็อยากจะร้องไห้ นี่ถ้าเขาจีบฉัน ฉันกล้าเอาหัวเป็นประกันเลยว่าฉันจะนั่งฟังอย่างสงบ ไม่โต้แย้ง ไม่เถียง ไม่โวยวาย เปิดโอกาสให้เขาจีบเต็มที่ แต่ดูคำถามซิ สาบานได้ไหมว่าคิดดีแล้ว?

เพลง วี โด้นท ทอลค แอนี่มอร์ กำลังเล่นอยู่เบาๆ ฉันหันใบหน้าด้านข้างไปหาเข้าอีกครั้ง

“เกือบร้อยปีแล้ว” ฉันพูดแบบไม่ได้คิด ขอตัวเลขเยอะๆ ไว้ก่อน แล้วก็มานึกขึ้นได้ว่าชุดที่ฉันใส่ตอนนี้มันแย้งกับคำตอบอย่างเห็นได้ชัด

เขาเงียบไปพักใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ เขาจะต้องรู้ว่าฉันโกหก ‘เอาไงดี?’

“แล้วคุณไม่ไปไหนบ้างเหรอ?” ในที่สุดเขาก็เปิดกระทู้ใหม่ขึ้นมา คำถามไม่ค่อยชัดเจน ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับเรื่องตายไหม

“ฉันจะอยู่ที่นี่!” ฉันตอบโดยตั้งใจพูดคำว่า ‘จะ’ อย่างเร็วๆ และเบาๆ กลัวเขาคิดมากว่าฉันอยากอยู่ในห้องนี้ทั้งคืน ฉันหันไปมองเขา แต่ เขากลับมีปฏิกิริยาแปลกๆ

เขาถอยกรูดไปอยู่ในท่าคุกเข่าอีกครั้ง ตาโต ปากค้าง และมองฉันอย่างตั้งใจจนดูผิดปกติ

‘อืม! คิดอะไรฟุ้งซ่านอีกแล้วซิท่า’

ฉันคงแกล้งเขามากเกินไป ฉันจึงหันหน้ากลับมา ฉันเริ่มรู้สึกผิด ฉันกับเขาควรจะคุยกันได้แบบปกติ แต่ทุกครั้งที่เจอกัน ฉันกลับทำให้เขาตกใจบ่อยๆ และมันบ่อยกินไป น้ำตาฉันเริ่มเอ่อ ฉันไม่กล้าลุกหนีจึงนั่งเสียใจอยู่แบบนั้น ตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าร่างกายไม่เสถียร ร่างของฉันก็จางไปมากแล้ว ฉันคงห้ามไม่ได้ เขาจะได้เห็นตอนที่ฉันกำลังหายไป

‘ขอโทษนะ’

--------------------------------------------------------