9&9 Hers

      ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนตอนที่คุณพ่อจอดรถ เท่าที่ฟังคุณพ่อและคุณแม่คุยกัน คุณพ่อจะแวะหาเพื่อนประมาณสิบนาที ฉันเห็นว่าใกล้ๆ นี้มีร้านสะดวกซื้ออยู่จึงบอกคุณแม่ว่าจะไปซื้อขนมและก็กระโดดลงมาจากรถ ฉันได้ยินเสียงคุณแม่บ่น แต่ท่านก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ ท่านโกรธใครไม่นานหรอก

     ฉันเลือกขนมได้สองสามอย่างจึงเดินมาที่เครื่องคิดเงิน

      “เก้าๆ” พนักงานที่ประจำอยู่ที่เครื่องคิดเงินพูดขึ้นมาดังๆ

      “คะ?” ฉันเผลอตอบไป

      “ฮะ” เสียงผู้ชายดังอยู่ไกลๆ ด้านหลังฉัน

      “ขอโทษค่ะคุณลูกค้า ฉันเรียกพนักงานที่อยู่ตรงนู้นน่ะ” เธอพูดกับฉัน ฉันจึงพยักหน้า

      “ไปเติมน้ำในตู้ให้พี่หน่อยเร็ว และเขียนมาด้วยว่าอะไรหมด” เธอพูดกับเขา เขาส่งเสียงตอบรับ ฉันจึงหันไปดูช้าๆ พบผู้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นยืน เขาตัวสูงผอม หัวยุ่งๆ ผิวเข้มนิดหน่อย แต่ดูสะอาด เขากำลังเดินไปที่ประตู ‘เขาคนนี้เหรอที่ชื่อเก้า’

     ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เวลาเราขับรถผ่านถนนเส้นนี้ ฉันจะคอยมองดูที่ร้านสะดวกซื้อทุกครั้ง เผื่อจะได้เห็นเขาออกมายืนหน้าร้าน

--------------

     เก้าเดินขึ้นบันไดมาแล้ว วันนี้เขาก็กลับช้าเหมือนเดิม เขาเดินตรงไปหน้าห้องและไขประตู ฉันไม่แน่ใจว่าควรจะโผล่ไปเลยดีไหม หรือว่าให้เขาจัดการธุระให้เสร็จก่อนดี แต่เวลามีไม่มากนัก ฉันจึงเดินตรงไปที่ห้องเขา

     “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ฉันเคาะประตู ฉันคิดว่าจะแกล้งเขาเล่นๆ จึงเอามือแตะที่บานประตูไว้ หากเขาเปิดมาจะตกใจที่เห็นมือฉันก่อน และเมื่อประตูเปิดออก

     “แต่น แต๊น!!!” ฉันส่งเสียงเพื่อทักทายเขา แต่ตัวฉันกลับพุ่งไปข้างหน้าและมาโผล่อยู่ด้านหลังเขา ฉันได้ยินเสียงผลักประตูปิดและเขายืนหอบอยู่หน้าประตู

     มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันพุ่งผ่านประตูและตัวเขาเข้ามาได้ ร่างของฉันไม่เสถียรเหรอ? ฉันสับสน

     ‘ช่างมัน ใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มดีกว่า’ ฉันตัดสินใจทำตามแผนเดิม

     “เสียมารยาท ปิดประตูใส่หน้าหญิงสาวได้ไง?” ฉันทำเป็นบ่นไม่พอใจ เขายังหันหลังให้ฉันอยู่แต่ผงกหัวขึ้นมา เหมือนเขาจะจำเสียงของฉันได้ ฉันรู้สึกดีใจ แต่เขากลับค่อยๆ หมุนตัวมาหาฉันช้าๆ และทำหน้าตื่นกลัว

     "เฮ้ย!! เข้ามาได้ไง?” เขาตะโกน “ไม่เอาผีนะเว้ย!!” และถอยหลังไปจนชิดประตู

      ‘โอเค จะให้เป็นผีใช่มะ?’ ฉันขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาเขา

     “นี่ พูดเพราะๆ หน่อย บอกแล้วไงว่าเป็นผู้ชายไม่ควรตวาดผู้หญิง” ฉันทำเสียงเข้มและประชิดเข้าไปเรื่อยๆ ก็สนุกดีที่ได้แกล้งเขา แต่จริงๆ ฉันก็อยากปรับความเข้าใจอยู่หรอกนะ ถ้าฉันมีเวลามากพอ

     เขาถอยห่างไปกว่านั้นไม่ได้หรอกเพราะหลังชนประตู เขาหลับตาปี๋ ฉันอยากได้โทรศัพท์จึงเอื้อมมือไปลองแตะที่ก้นของเขาเบาๆ ‘อื้ม! ก้นแข็งแรงใช้ได้’

     “ไม่มี” ด้านนี้ไม่เจอโทรศัพท์ ฉันจึงเปลี่ยนมือไปแตะก้นเขาอีกข้าง ฉันไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันลวนลามจึงแตะแค่เบาๆ

     “เย้!! เจอแล้ว” ฉันส่งเสียงดีใจเมื่อแตะโดนโทรศัพท์ของเขาและดึงมันขึ้นมา ฉันเดินออกห่างจากเขาและกำลังกดปุ่มให้เครื่องทำงาน ตอนที่เขาพูดขึ้นมา

      “เอ่อ! อย่าเข้าแกลลอรี่นะ ขอร้อง”

     ฉันรู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแรง ‘ภาพลับของเขางั้นเหรอ?’ พวกผู้ชายมักจะมีภาพลับๆ อยู่ในโทรศัพท์ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เป็นภาพแบบไหนล่ะ ภาพสาวๆ หรือว่าภาพหนุ่มๆ หรือว่าภาพตัวเอง ถ้าฉันมีเวลาฉันอาจจะตรวจดู แต่ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องเก็บรูปห้องของเขาก่อนจึงยกกล้องขึ้นมาถ่ายโดยทำทีว่ากำลังถ่ายภาพอยู่

     “ผมไม่ยักกะรู้ว่าผีจะถ่ายรูปติดด้วยอะ” เขาส่งเสียงมาจากทางประตู ฉันถอนหายใจสั้นๆ และหันกลับไปมองแว่บหนึ่งก่อนจะกลับมาถ่ายต่อ ฉันตรวจทุกรูปที่ได้ถ่ายไป เผื่อว่าจะมีมุมไหนตกหล่นและก็ถ่ายซ้ำอีก แม้แต่ในห้องน้ำฉันก็ไม่ปล่อยให้หลุดรอด พอสายตาของฉันมองภาพห้องของเขาได้หมดแล้ว ฉันจึงกลับไปหาเขา เขารีบถอยชิดประตูทันที ถึงจะดูตลกๆ แต่ก็น่ารักใช้ได้ ฉันยกกล้องขึ้นถ่ายอีกครั้ง คราวนี้ให้เขาติดอยู่ในกล้องด้วย

      “สี่สิบเก้ารูป ห้ามลบ โอเคมะ?” ฉันส่งโทรศัพท์คืนเขาไป เขาหยักหน้ารัวๆ

      “ครับ”

     ฉันมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ห้องของเขาเป็นแบบนี้นี่เอง ห้องเล็กๆ ของผู้ชายที่ไม่ฟุ่มเฟือย มันดูไม่ค่อยสะดวกสบายนัก

      “ไม่กวนละ บ๊าย” ฉันเอ่ยลาและเดินมาที่ห้องน้ำ ฉันไม่แน่ใจว่าร่างฉันจะหายไปแบบไหนจึงไม่อยากให้เขาเห็นแล้วฉันก็ได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์กับแม่เพื่อบอกว่าเขาเจอผี

     “ใช่ดิ ไม่ได้เจอเองนิ” เขาโวย นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

---------------------------------------------------------