9&9 Hers

ฉันกำลังนั่งเล่นอยู่ที่หน้าลิฟท์ของชั้นสี่ตอนที่เห็นเก้าเดินขึ้นมา ฉันตกใจเล็กน้อย เพราะปกติเขาแทบจะไม่เดินออกนอกเส้นทางเลย เช้าก็เดินตรงไปร้านสะดวกซื้อ เย็นก็ตรงดิ่งเข้าห้อง วันนี้จึงแปลกกว่าที่เคย เขาเดินไปที่หน้าต่างริมตึกด้านที่มองเห็นถนน เขามองออกไปด้านนอกซักพักก่อนที่จะเปิดหน้าต่างออก มีลมพัดเข้ามาเบาๆ ฉันเดินเข้าไปเงียบๆ กลัวเขาจะตกใจ เขากำลังเพ่งมองอะไรบางอย่างที่ฉันมองไม่เห็น ฉันส่งเสียงออกไป
 
“ลมเย็นดีจัง” เขาหันมามองทันทีแต่ไม่ตกใจ “เอ๋? วันนี้ไม่ตกใจเหรอ ไม่หนุกเลย” ฉันแหย่เขา แต่เขาก็ยังเงียบอยู่ “นายรู้จักออกมานอกห้องด้วยเหรอ?” ฉันถามและยิ้มให้เขา
 
“วันนี้มันยังไม่ค่ำนี่ เลยออกมาดูวิว” เขาตอบฉัน ฉันรู้สึกพอใจกับการเปิดสนทนาในวันนี้และไม่อยากทำลายมัน ฉันจึงไม่พูดอะไรต่อ วิวภายนอกทำให้ฉันไม่สบายใจ มันมีแต่ความว่างเปล่ากับอาคารบ้านเรือนที่แหว่งวิ่น สิ่งเดียวที่รู้สึกได้พร้อมๆ กับเขาก็คงเป็นลมเย็นที่พักมาถูกใบหน้าจนฉันต้องคอยเอามือปัดผมบ่อยๆ
 
“ตรงโน้นน่าจะมีฝนตกนะ ผมว่า” เขาเริ่มคุย
 
“เหรอ?” ฉันมองออกไปและพูดต่อ “ฉันมองไม่เห็นน่ะ”
 
“โน่นไง แถวๆ โรงพยายบาลน่ะ” เขาชี้มืออกไปในความว่างเปล่าด้านหน้าฉัน
 
“ฉันไม่เห็นอะไรเลย มันขาวไปหมด” ฉันพูดและยิ้มอย่างอายๆ “ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่ในตึกนี้แล้ว ถ้าออกไปข้างนอกก็จะมองเห็นบ้านเรือนไม่กี่หลัง ลักษณะคล้ายฉากตั้งไว้ นอกเหนือจากนั้นก็ขาวโพลนไปหมด”
 
“แต่คุณมองเห็นผม เห็นลุงโต” เขาถาม ฉันจึงพยักหน้า
 
“ฉันเห็นคนเดินไปเดินมาตามท้องถนนนะ แต่พอเขาเข้าบ้านหรือเข้าไปในพื้นที่ขาวๆ ฉันก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว แมวที่นอนอยู่บนกำแพงนั่นก็เห็น มันกระดิกหางอยู่ใช่ไหมล่ะ?” ฉันชี้ไปที่เจ้าแมวอ้วนจอมหยิ่งตัวนั้นและหัวเราะ มันตวัดหางไปมาเหมือนกับรำคาญอะไรบางอย่าง
 
“คุณไม่เห็นด้วยใช่ไหมว่าในห้องผมมีอะไรบ้าง?” เขาถามอีก ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไป เขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ฉันเห็นคิ้วของเขาขมวด ผมสีดำเข้มก็ดูยุ่งเหยิง ท่าทางจะเป็นคนคิดมาก เขาขยับปากหมุบหมิบเหมือนกับกำลังพูดคุยอยู่ในใจ ก่อนจะยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปวิวให้ฉันดู มันเป็นรูปเมฆครึ้มฝนก้อนใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือโรงพยาบาลและพื้นที่แถวๆ นั้น ฉันละลายตาจากโทรศพท์และมองออกไป ฉันเห็นโรงพยาบาลตั้งอยู่ตรงนั้น บ้านช่องที่อยู่รอบๆ ด้วย ฉันยิ้ม เมืองของฉันเริ่มมีรายละเอียดขึ้นมาแล้ว เขาถ่ายภาพแทบจะทุกมุมและเอามาให้ฉันดู เขาจะคอยอธิบายว่าแต่ละที่คือที่ไหน เราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
 
สัญลัษณ์แบตเตอรี่อ่อนเริ่มกระพริบบนหน้าจอโทรศัพท์ มันคงประท้วงว่ามันถูกใช้งานนานเกินไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงถ่ายรูปต่อไปเรื่อยๆ นาฬิกาบนจอโทรศัพท์บอกเวลาว่ากำลังจะหนึ่งทุ่ม
 
ฉันคิดว่าเขารู้ว่าฉันจะจากไปหลังหนึ่งทุ่ม เพราะมันเป็นแบบนี้มาตลอด เพราะฉะนั้นต่อให้แบตเตอรี่เตือน เขาก็ยังคงถ่ายรูปต่อไป
 
เขาส่งรูปล่าสุดมาให้ฉันดูแต่อยู่ๆ หน้าจอก็ดับไป ฉันมองหน้ามองเขา เขามองอยู่ก่อนแล้ว เขายิ้มและก็ยักไหล่ ต่อให้ไปชาร์จตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ฉันจึงส่งโทรศัพท์คืนให้เขาพร้อมกับรอยยิ้ม เรายืนอยู่อย่างนั้นอีกซักพัก
 
“กินข้าวแล้วรีบเข้านอนนะ ไปละ” ฉันพูดกับเขาและโบกมือลา
 
 
‘ถึงเวลาที่ฉันจะต้องตื่นแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่นะ’
 
 
---------------------------------------------------------