9&9 Hers

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ฉันเคาะประตูของเขาอย่างไม่มั่นใจนัก ซักพักก็มีเสียงตะโกนตอบกลับมา

“ครับ ครับ ซักครู่ครับ” ฉันได้ยินเสียงเขาวิ่งเบาๆ อยู่ภายในห้อง แค่ชั่วขณะเดียวเขาก็มาถึงประตู

“พี่กล้วยเหรอครับพี่?” เขาร้องถามในขณะที่บิดลูกบิดไปมา และเมื่อประตูเปิดออก ฉันก็เห็นเขาอ้าปากค้าง จริงๆ นะ ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนอ้าปากค้างได้น่ารักเท่านี้อีกแล้ว แต่ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าฉันชอบใบหน้าแบบนั้น ฉันจึงส่งยิ้มเย็นชาออกไป

“นายเห็นกล่องที่วางอยู่หน้าห้องใช่ป่ะ?” ฉันถามแบบเรียบๆ เรื่อยๆ ไม่เร่งรีบอะไร เขายังคงตะลึงอยู่ซักพักแล้วก็พยักหน้าตอบกลับมา “ของเรา” ฉันพูดต่อจนจบ ส่งยิ้มตามธรรมเนียมและชี้นิ้วมาที่ตัวเองให้ดูแบบไม่มีพิษภัย

“ผมจะรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของคุณจริงๆ?” เขาถามกลับมา เสียงแข็งท่าทางเอาเรื่องทีเดียว ฉันจึงแกล้งขมวดคิ้ว ‘หัดไว้ใจคนอื่นบ้างก็ได้นะ’ ฉันคิดในใจ ดูเหมือนเขาเพิ่งจะนึกไ้ด้ว่าเปิดประตูอ้าอยู่ เขาจึงขยับเพื่อเอาตัวยืนบังไม่ให้ฉันเห็นภายในห้อง แต่ไม่ทันแล้วล่ะพ่อคุณ ถ้าฉันเห็นจริงๆ ฉันคงเห็นไปหมดทุกอย่างแล้ว

“มันจะมีการ์ดอยู่บนกล่อง ในป้ายจะเขียนว่า ‘ของขวัญสำหรับเก้า’ ใช่ป่ะ?” ฉันทำทีสะบัดผมและกอดอก เพื่อให้ฉันดูมีมาดและน่าเชื่อถือ “ฉันชื่อเก้า กล่องนั้นเป็นของฉัน” ฉันจึงจ้องหน้าเขา เขาจ้องตอบกลับมาพร้อมกับทำหัวคิ้วย่นๆ ดูท่าทางเขาขี้ระแวงกว่าที่คิด ‘แต่เอาเถอะ หน้าตาเขาตอนระแวงก็น่ารักดี ยอมให้คนนึงละกัน’

“ผมก็ชื่อเก้า” เขาตอบพร้อมยักคิ้ว ‘ทำเป็นถือไพ่เหนือ ฉันรู้นานแล้วเหอะ’

“จริงง่ะ?” ฉันทำท่าทางตกใจเล็กน้อยและแกล้งเอานิ้วชี้มาเคาะตรงหางคิ้วทำท่าคิด ฉันต้องทำให้เขาเชื่อว่ากล่องนั้นเป้นของฉันจริงๆ เขาจะได้ไว้ใจฉันและยอมให้ฉันเข้าไปในห้อง “นายเปิดกล่องแล้วหรือยัง?” ฉันถามเพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะเปิดมันไหม ซึ่งเท่าที่ฉันเดา เขาไม่เปิดมันหรอก และก็ใช่! เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบ ‘หน้าตาตอนซื่อๆ ก็น่าแกล้งดีชะมัด’

“ไปเปิดเลย ในนั้นจะมีรองเท้าอาดีดาส รุ่นซูเปอร์สตาร์ ขีดสีชมพูอยู่หนึ่งคู่ เบอร์สามสิบสอง พ่อซื้อให้ฉัน ไปเปิดเลย” ฉันกล้าท้าทายเพราะฉันจับรองเท้าคู่นั้นยัดลงไปในกล่องเองและมาวางกล่องเองด้วยมือ ไม่มีทางผิดแน่นอน เขามองกลับไปที่ ‘กล่อง’ นั้น แต่ยังไม่ได้ขยับไปไหน ‘ทำไมไม่ไปเปิดละท้าขนาดนี้แล้วนะ’ เขาหันกลับมามองฉันอีกครั้ง ฉันต้องแกล้งทำเป็นโมโห ฉันจึงเอียงคอและกัดฟันเบาๆ ‘ไปเปิดซะทีสิพ่อคุณ’

“เร็วๆ ค่ะ!” ฉันต้องเอานิ้วไปเคาะที่ประตูและกำชับเขาอีกครั้ง เขาจึงยอมเดินกลับไปในห้องและยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ฉันพยายามมองสำรวจในห้องของเขา แต่นอกจากประตูแล้ว ฉันไม่เห็นอะไรเลย มันขาวโพลนไปหมด ตัวเขาเองก็เหมือนลอยอยู่กลางอากาศ ‘นายเก้าที่แสนดี ฉันจะมีวันได้เข้าใกล้นายมากกว่านี้ไหมนะ’

---------------------------------------------------------