9&9 His

ผมกำลังเดินกลับหอพักหลังจากที่ทำงานแบบลืมตาย วันนี้ผมไม่ได้เดินตลาดเพราะซื้อของมาจากในร้านติดมือออกมา ตอนนี้ยังเย็นอยู่ ยังไม่น่ากลัวเท่าไร ผมจึงเดินสบายๆ แต่พอถึงหน้าหอพัก รู้สึกได้ถึงความทะมึน เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้ทะมึนอะไรหรอก สว่างโล่งโจ้งซะขนาดนี้ แต่ผมไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ผมโดนผีผู้หญิงน่ารักตามหลอกหลอน ไม่สิ! เธอไม่ได้หลอกหลอน เธอแค่โผล่มาแล้วก็หายไป แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น แล้วทำไมผมต้องกลัวล่ะ ผมทำใจแข็งเดินเข้าหอพัก

“ไอ้เก้า” ลุงโตร้องทักผมมาจากป้อม ผมจึงเดินเข้าไปหา

“มีอะไรฮะ?” ผมเอ่ยถามหลังจากที่ลุงโตเงยหน้าขึ้นมา

“ช่วงนี้เขามีอะไรให้ข้าแลกมั่ง? ข้าอยากได้กระติกน่ะ มีป่ะ?” ลุงโตชอบสะสมสติ๊กเกอร์เพื่อเอาไว้แลกของ ผมเคยช่วยเขาสะสมอยู่บ่อยๆ ล่าสุดก็ได้ถ้วยกาแฟไปสองใบ ตอนนี้เขาหาเรื่องสะสมอีกแล้ว

“ยังไม่มีฮะ ค่าลิขสิทธิ์มันแพงนะฮะ เขาคงต้องประชุมกันก่อนน่ะ” ผมตอบไปแบบถูๆ ไถๆ

“ลิขสิทธิ์อะไรของเอ็ง?” ลุงโตถามต่อ

“ก็ลิขสิทธิ์ตัวการ์ตูนไง คราวก่อนเป็นลิงหัวโตงะ… เฮ้ย!!” ผมส่งเสียงร้องออกมาอย่างดังก่อนจะพูดจบ

“เฮ้ย!!” ลุงโตที่นั่งอยู่ในป้อมก็ร้องตาม “อะไรๆ มีอะไร?” ลุงโตยืนขึ้นและมองออกมา

“ลุงเห็นมั้ย มีผู้หญิงยืนอยู่ข้างๆ ผมน่ะ” ผมส่งเสียงตอบกลับไปอ่อยๆ จากหางตาผมเห็นเก้ามายืนเกาะกระจกป้อมอยู่ข้างๆ

“เห็นซิวะ!! แหม่! ร้องซะดังลั่น” ลุงโตบ่นผมก่อนจะหันไปหาเก้า “มาหาใครละหนู?” ลุงโตทักเธอ? ลุงโตเห็นเธอเหรอ? เฮี้ยนเกินไปแล้ว สลัด!!

“หนูมาหาเพื่อนค่ะ” เก้าตอบลุงโตกลับไปแบบเสียงยานๆ และค่อยๆ หมุนตัวเดินออกไปช้าๆ โอย! ได้อารณ์หนังผีชะมัด

“ผมไปก่อนนะลุง” ผมรีบชิ่งหนีขึ้นห้องก่อน ผมคิดว่าถ้าผมไม่เปิดประตูรับ เธอไม่น่าจะเข้าได้ แต่ว่าไม่มีอะไรจะสกัดกั้นเธอได้อีกต่อไป เก้ากำลังนั่งเล่นคอมพ์อยู่

“เอ้า!” เธอส่งเสียง “กลับมาแล้วเหรอ?” เธอหันมาถามผมพร้อมกับส่งยิ้ม ‘โอย! จะทำหน้าน่ารักทำไม?’ แต่ถ้าไม่ขึ้นเสียงซะบ้าง เธอจะเข้าใจว่าผมอนุญาตให้เข้ามาได้ตามใจชอบ

“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาน่ะ?” ผมทำเป็นโวยวาย แต่เลี่ยงที่จะไม่สบตาเธอ เธอเงียบไม่ยอมตอบ ผมคิดว่าเธอคงจะเสียใจอยู่จึงเผลอมองตาเธอ เท่านั้นแหละ ความกล้าก็ดับไปทันที

เธอจ้องกลับมาเฉยๆ นิ่งๆ และพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ “กล้าขึ้นเสียงเหรอ?”

“ไม่ครับ ไม่ได้ขึ้นเสียงครับ” ผมนั่งคุกเข่าลงทันที ตรงหน้าประตูนั่นแหละ ผมว่าผมเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ

ทุกๆ นาทีที่ผ่านไป ผมตกอยู่ในความหวาดกลัวแม้แต่จะกลืนน้ำลายผมยังต้องทำเบาๆ กลัวเสียงจะไปเข้าหูเธอที่กำลังมีสมาธิกับการดูหนัง บรรยากาศในห้องเหมือนหนังสองเรื่องกำลังเดินเรื่องไปพร้อมๆ กัน ฝ่ายชายอยู่ในหนังผีไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ส่วนฝ่ายหญิงอยู่ในหนังรักกุ๊กกิ๊กที่ส่งเสียงหัวเราะมาเป็นระยะๆ

ตอนแรกผมก็ไม่สนใจหนังที่เธอดูหรอก แต่พอผมเห็นเธอหัวเราะอย่างมีความสุข ผมก็เลยเผลอนั่งดูหนังไปพร้อมๆ กับเธอจนจบ ผมมารู้ตัวอีกทีตอนที่เธอบ่นหิวและเดินไปค้นถุงของร้านสะดวกซื้อ

“หนมปังแผ่นนี่กินได้มะ?” เธอถามเพื่อขออนุญาตผม

“อื้อ! เอาสิ กินเลย” ผมกำลังดูเบื้องหลังของหนังอยู่จึงตอบไปแบบอัตโนมัติ แต่พอมานึกๆ ดู เธอเป็นผีนะ

“เธอหิวด้วยเหรอ?” ผมหันขวับไปถามเธอที่กำลังยืนอ่านถุงขนมปังแผ่น

“หิวสิ วันนี้มาเร็วเลยยังไมไ่ด้กินข้าวน่ะ” เธอตอบกลับมาและยิ้มแบบทะเล้นๆ แบบที่ผมเจอเธอครั้งแรก

“มานั่งที่โต๊ะซิ” ผมลากโต๊ะหนังสือของผมออกมาและหยิบหนังสือออก เธอถือถุงขนมปังเดินมานั่งข้างๆ และลงมือแกะ

“เอาแยมไหม? มีแยมอยู่ในตู้เย็นน่ะ เนยถั่วก็มีนะ” ผมถามและลุกขึ้นเดินไปหาตู้เย็น

“เอาแยม อึ๊! เนยถั่วด้วยก็ได้” เธอตอบกลับมา

เรานั่งกินหนมปังทาแยมและเนยถั่วกันจนเกือบหมด เพิ่งหนึ่งทุ่มกว่า แต่เธอก็ลุกขึ้นและบอกลา

“ไปก่อนนะ บ๊าย” เธอพูดเพียงเท่านี้และก็เปิดประตูเดินออกไป ผมยังไม่ทันได้โบกมือลาเลยด้วยซ้ำ

---------------------------------------------------------