9&9 His

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้นตอนที่ผมเพิ่งถอดเสื้อออก ผมจึงตะโกนตอบกลับไป

“ครับ ครับ ซักครู่ครับ” หลังจากผมเปลี่ยนเสื้อเสร็จ จึงก้าวยาวๆ ไปที่ประตู จริงๆ ก้าวแบบธรรมดาก็คงไม่เสียเวลาเท่าไร จากหน้าห้องน้ำซึ่งมีตู้เย็นกับโต๊ะวางของกิน เดินมาสองสามก้าวก็ถึงโต๊ะญี่ี่ปุ่นเตี้ยๆ ตัวที่ผมเอาไว้วางคอมพ์ อีกสองสามก้าวก็ถึงประตูแล้ว ห้องมันเล็กจนแทบไม่ต้องรีบอะไรเลย

“พี่กล้วยเหรอครับพี่?” ผมเดาไปสุ่มๆ เพราะที่นี่ผมรู้จักคนไม่เยอะ และก็มีแค่พี่กล้วยคนเดียวที่ชอบแวะมาสอบถามเรื่องสินค้าในร้าน พอถึงประตูผมก็เปิดเข้ามาและต้องตะลึงไปซักพัก เพราะคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ขาวใส ไร้มลพิษ ผมรู้ตัวว่าผมอ้าปากค้าง เธอส่งยิ้มแบบทะเล้นๆ มาให้ผม

“นายเห็นกล่องที่วางอยู่หน้าห้องใช่ป่ะ?” เธอถามแบบเรียบๆ เรื่อยๆ ไม่เร่งรีบอะไร ผมยังคงตะลึงในความน่ารักของเธออยู่ จึงได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป “ของเรา” เธอพูดต่อพร้อมกับจบคำพูดด้วยการยิ้มและชี้นิ้วไปที่ตัวเอง ‘น่ารักเป็นบ้า’ แต่นี่คือหลุมพรางแหงๆ

“ผมจะรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของคุณจริงๆ?” ผมถามกลับไป ซึ่งนั่นทำให้เธอขมวดคิ้วทันที ‘ขนาดขมวดคิ้วยังน่ารักเลย’ ผมเคลิ้ม แต่ต่อให้น่ารักแค่ไหนก็ไว้ใจไม่ได้หรอก คนสมัยนี้น่ากลัวจะตาย ผมเพิ่งนึกไ้ด้ว่าเปิดประตูซะอ้าซ่าเลย คิดว่าเธอคงเห็นหมดแล้วล่ะ แต่ขอขยับเพื่อเอาตัวยืนบังไม่ให้เห็นภายในห้องไปมากกว่านี้ละกัน

“มันจะมีการ์ดอยู่บนกล่อง ในป้ายจะเขียนว่า ‘ของขวัญสำหรับเก้า’ ใช่ป่ะ?” เธอสะบัดผมและกอดอก เธอพยายามชี้แจง “ฉันชื่อเก้า กล่องนั้นเป็นของฉัน” ผมแอบยิ้มในใจ ‘เธอชื่อเก้า ชื่อน่ารักชะมัด’ เธอจ้องหน้าผม ผมจ้องตอบ ผมคิดว่าตอนนี้เธอเริ่มโมโหแล้วละ ถึงอย่างนั้นก็ยังน่ารักอยู่ดี แต่ผมไม่เชื่อเธอง่ายๆ หรอก เพราะคนชื่อเก้าไม่ได้มีคนเดียวบนโลก

“ผมก็ชื่อเก้า” ผมตอบพร้อมยักคิ้ว ผมชื่อเก้าจริงๆ นะ ไม่ได้กวนโมโหเธอเลย

“จริงง่ะ?” เธอพูดออกมาสั้นๆ เธอเอานิ้วชี้มาเคาะตรงหางคิ้วทำท่าคิด “นายเปิดกล่องแล้วหรือยัง?” เธอหยุดเคาะและถาม ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบอีกครั้ง

“ไปเปิดเลย ในนั้นจะมีรองเท้าอาดีดาส รุ่นซูเปอร์สตาร์ ขีดสีชมพูอยู่หนึ่งคู่ เบอร์สามสิบสอง พ่อซื้อให้ฉัน ไปเปิดเลย” เธอย้ำ ผมมองกลับไปที่ ‘กล่อง’ นั้น แต่ยังไม่ได้ขยับไปไหน ไม่ใช่ไม่กล้าไปเปิดหรอกนะ แต่ผมรู้สึกมีความสุขกับการที่ได้คุยกับเธอ ผมมองกลับมาที่เธออีกครั้ง เธอคงโมโหจริงๆ แล้วละ เธอเอียงคอและกำลังกัดฟันเบาๆ ‘เฮ้อ ถ้าได้มองทั้งคืนคงจะดีไม่น้อย’ ผมแอบเพ้อในใจ

“เร็วๆ ค่ะ!” เธอเอานิ้วมาเคาะที่ประตูและกำชับผมอีกครั้ง ผมจึงหยุดเพ้อและเดินกลับมาที่โต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ ของผม ผมมองกล่องใบนั้นอย่างตั้งใจ พลางนึกถึงตอนที่เจอมัน

---------------------------------------------------------