NEO MEMORiAL

     "ฉันและคุณมีพฤติกรรมที่ติดเป็นนิสัยอยู่คนละอย่าง ฉันมักจะสูดลมหายเข้าลึกๆ หนึ่งครั้งก่อนที่จะลงมือทำอะไรบางอย่าง ส่วนคุณมีร่าก่อนที่จะถามคำถามฉัน คุณจะขยับตัวเล็กน้อยก่อนเสมอ" ฉันหยุดดูเธอและพูดต่อ "ถ้าจะให้ระบุให้ชัดเจน คำถามที่คุณจะใช้ต่อจากนั้นจะเป็นคำถามประเภทปลายเปิด"
     คุณมีร่ามีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที หางคิ้วขวาเธอยกสูงขึ้นพร้อมๆ กับรอยยิ้ม มือที่เคยวางคว่ำประสานอยู่บนโต๊ะถูกยกขึ้นมาประสานที่คาง 
     "อื้ม! ไม่เลว ไม่เลวเลยทีเดียว เธอสังเกตเห็นจนได้ แถมวิเคราะห์ได้เกือบดีเลยทีเดียว" ฟังแล้วชวนให้ฉันคิดว่าฉันทำได้ดี แต่ยังไม่สุด 
      "มีอะไรอยากพูดเพิ่มเติมอีกไหมจ๊ะ? ฉันรอฟังอยู่" เธอถาม หางคิ้วยังคงยกอยู่แบบนั้น ฉันเผลอสูดลมหายใจเข้าอีกหนึ่งครั้ง “อะไรที่ทำให้เกิดพฤติกรรมแบบนั้น?” คุณมีร่าถามต่อ แสดงว่าฉันยังวิเคราะห์เหตุการณ์ทั้งหมดไม่สมบูรณ์ 
     ฉันนั่งคิดอยู่พักใหญ่ ที่คิดออกตอนนี้ก็คือพฤติกรรมบางอย่างเราจะทำออกไปโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมักจะเกิดขึ้นภายใต้สภาวะบางอย่าง แต่คำถามที่ว่า ทำไมฉันถึงไม่สูดลมหายใจลึกก่อนตอบคำถามนั้น ฉันกลับยังหาส่วนที่เชื่อมโยงกันไม่ได้ ฉันหาคำตอบของคำถามนี้ไม่ได้ 
       "ในวันสมัครเธอจะไปถึงกี่โมงจ๊ะ?" คุณมีร่าคงไม่อยากรอ เพราะอยู่ๆ เธอก็เปลี่ยนคำถาม ฉันแปลกใจในคำถามแต่ก็ตอบกลับไป     
     "ฉันจะไปแต่เช้าค่ะ น่าจะไม่เกินเก้าโมง" คุณมีร่าก้มลงจดอะไรบางอย่างพร้อมกับพูดว่า "เอาเป็นเก้าโมงถึงเก้าโมงครึ่งละกันนะ" และเธอก็ถามต่อ 
     "มีเลขที่ชอบในใจไหมจ๊ะ?" ฉันคิดในใจ คำถามนี้ใช้วิเคราะห์อะไรได้ด้วยเหรอ? แล้วก็ตอบเธอไป "เลขห้าค่ะ ฉันชอบเลขห้า" คุณมีร่าก้มลงจดข้อมูลอีกครั้งพร้อมกับพูดให้ฉันได้ยิน "อื้ม! ขอให้เลขตัวนี้ เป็นเลขนำโชคนะจ๊ะ" พอเธอจดอะไรบางอย่างเสร็จเธอก็พูดขึ้น 
     "ขอโทษด้วยนะเนโอ ฉันมีธุระต้องไปทำต่อน่ะ เป็นเกียรติมากที่ได้คุยกับเธอ ขอบคุณที่สละเวลามาคุยนะ" เธอดูผ่อนคลายกว่าเดิมมาก 
     แต่ฉันไม่ ฉันตกใจ คุณมีร่าจะตัดจบแบบนี้จริงๆ เหรอ? การสัมภาษณ์ของฉันล้มเหลวอีกครั้งไม่ได้เด็ดขาด ขณะที่ฉันกำลังสติแตกอยู่นั้น คุณมีร่าก็เลื่อนซองเอกสารที่วางอยู่ริมโต๊ะเข้ามา 
      "ใบสมัครจ้ะ กรอกให้ครบแล้วเอาไปยื่นในวันสมัคร... พร้อมกับบัตรนี้นะ" คุณมีร่ากำลังหยิบอะไรบางอย่างมาจากกระเป๋าเสื้อด้วยมือข้างขวา ฟังจากที่เธอพูดน่าจะเป็นบัตร แต่ฉันคิดว่าฉันเห็นซองเล็กๆ ซองหนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นอะไรมากกว่านั้น เพราะเธอหยุดการเคลื่อนไหวไปเฉยๆ เหมือนหนังที่กดหยุดค้างไว้ แล้วสิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้น 
     มือของเธอมีเกร็ดน้ำแข็งเกิดขึ้น ฉันเห็นน้ำแข็งทั้งขนาดเล็ก ขนาดใหญ่ เริ่มปรากฏขึ้นตามตัวคุณมีร่า ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ลำคอ รวมถึงลำตัวของเธอด้วย มันเร็วมาก เริ่มจากด้านขวาของเธอและลามไปยังด้านซ้ายและกำลังลุกลามไปเรื่อยๆ ฉันตกใจจนนั่งนิ่งกับเก้าอี้ ทั้งๆ ที่ในใจก็คิดอยู่ว่าควรจะช่วยเธอ หรือไม่ก็หนีออกมาให้ห่างเพราะอาจจะได้รับอันตรายจากน้ำแข็งพวกนี้ด้วย แต่หัวของฉันก็พยายามหาคำตอบอยู่ในสิ่งที่ไม่เข้าใจนี้อยู่ น้ำแข็งพวกนี้คืออะไร? มันมาจากไหน? 
     ในขณะที่ฉันยังนั่งนิ่งอยู่นั้น ก็มีสิ่งหนึ่งมาดึงความสนใจฉันไปจากน้ำแข็งที่น่ากลัวเหล่านั้น นั่นคือมือข้างหนึ่ง ที่เคลื่อนเข้ามาจับซองเล็กๆ ที่คุณมีร่าถืออยู่และดึงมันออกไปจากมือของเธอ ซึ่งมันก็คือซองที่เธอกำลังจะหยิบให้ฉันนั่นเอง