NEO MEMORiAL

     หา? คำถามอะไรเนี่ย? ฉันแอบคิดในใจ เท่าที่เก็บข้อมูลมา เขามักจะถามว่า ฉันมีความถนัดอะไร? ชอบวิชาไหน? จุดแข็งจุดอ่อนคืออะไร? หรือความสามาถพิเศษคืออะไร? มันควรเป็นคำถามง่ายๆ ที่ให้ผู้ตอบ ตอบตามข้อเท็จจริงที่มี เพื่อนำไปวิเคราะห์ว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมหรือเปล่าไม่ใช่เหรอ? ซึ่งตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันก็ซ้อมตอบคำถามพวกนี้มาตลอด แถมยังเชื่อมโยงได้อีกด้วยว่าความสามารถพวกนั้น ฉันเอาไปใช้ที่วิทยาลัยได้อย่างไร แต่คำถามนี้ไม่ใช่แนวนั้นเลย เป็นคำถามปลายเปิดที่อยากฟังความคิดเห็นของผู้ตอบ ซึ่งผู้ตอบเองก็ต้องข้อมูลมากพอสมควรถึงจะตอบได้

     เท่าที่ฉันรู้เกี่ยวกับการเรียนการสอนของวิทยาลัยนี้ ก็คือ นักศึกษาจะต้องเรียนทั้งหมดห้าปี โดยสองปีแรกเรียนทั้งทฤษฎีและปฎิบัติและทำกิจกรรมอื่นๆ ร่วมกันไป ปีที่สามเพิ่มหลักสูตรฝึกงานเข้ามา ประเมินผลฝึกงานเป็นสามระดับคือ ดี ปานกลางและแย่ แต่ไม่มีผลกับการสอบผ่านเลื่อนชั้น ส่วนปีที่สี่และห้าเรียนพร้อมๆ ฝึกงานเหมือนปีที่สาม แต่การฝึกงานจะประเมินแค่ผ่านกับไม่ผ่าน และมีผลกับการเลื่อนชั้นด้วย และสองปีสุดท้ายนี้ นักศึกษาสามารถติดต่องานอื่นๆ ของวิทยาลัยมาทำได้อีกด้วย ไม่มีผลกับการเลื่อนชั้นใดๆ ทั้งสิ้น แต่จะได้ค่าตอบแทนซึ่งจะอยู่ในรูปของเงินหรือของตอบแทนอื่นๆ ซึ่งเป็นจุดที่ฉันชอบมาก สำหรับเด็กกำพร้าอย่างฉันแล้ว ยิ่งมีเงินเก็บเร็วเท่าไร ก็ยิ่งดีเท่านั้น ซึ่งฉันก็ตอบคุณมีร่าไปตามที่ฉันคิด 

      "สรุปว่าเธอชอบ ดีจ้ะ" คุณมีร่ายิ้มและก้มลงเขียนข้อมูลบางอย่างลงในกระดาษ และถามเรื่องเกี่ยวกับวิทยาลัยในมุมอื่นๆ ที่ฉันชอบอีกสองสามคำถาม ก่อนที่จะถามต่อ

     "ความสามารถของเธอคืออะไรจ๊ะ? เนโอ" มาแล้ว คำถามฉบับดั้งเดิมที่เตรียมไว้ ฉันรู้สึกหึกเหิมที่จะตอบ 

     "ฉันชอบศิลปะการต่อสู้ด้วยมือเปล่า..." 

     อีกครั้งที่คุณมีร่ายกมือห้ามก่อนที่ฉันจะพูดจบ "ไม่ใช่จ้ะ ฉันไม่ได้ถามว่า 'ชอบ' อะไร แต่ถามว่า 'มี' อะไร ต่างหาก" ฉันยอมรับว่างงในตอนแรก แต่แล้วก็เข้าใจ 

     "ฉันถนัดการต่อสู้มือเปล่าค่ะ" ฉันตอบไปโดยพยายามจะไม่สนใจมือของคุณมีร่า ฉันระแวงว่ามันจะถูกยกขึ้นมาอีก แต่ก็เปล่า คุณมีร่านั่งฟังเฉยๆ 

      "เหรอ? ยังไงจ๊ะ?" คุณมีร่าถามต่อ ถึงตอนนี้ฉันมั่นใจละว่ามาถูกทาง จึงเล่าให้เธอฟังถึงการฝึกศิลปะการต่อสู้ของโลกชาวตะวันออก ที่เรียกว่าคาราเต้ กังฟู และกำลังจะต่อด้วยยูโด ซึ่งฉันได้แต่ศึกษาข้อมูล ยังไม่ได้ฝึกจริงจัง คุณมีร่าก็กระแอมขึ้นมาซะก่อน 

      "ขอโทษที่ขัดจังหวะนะเนโอ แต่ฉันคิดว่าเธออาจจะยังไม่เข้าใจคำถามของฉันอย่างชัดเจน ขอข้ามคำถามนี้ไปดีกว่า มันจะไม่ถูกนำมาประเมินผลจ้ะ สบายใจได้" เธอมองฉัน และรู้สึกกังวล 

      "กลับมาที่คำถามข้อแรกที่เราพักไว้" เธอขยับร่างกายอีกครั้งและพูดต่อ 

     "ทำไมตอนแนะนำตัว เธอถึงไม่สูดลมหายใจเข้า เหมือนที่เธอมักจะทำบ่อยๆ?" ฉันไม่เข้าใจว่าคำถามนี้สำคัญอย่างไร คุณมีร่าถึงได้ขุดมันขึ้นมาถามอีกครั้ง มันเกี่ยวกับการประเมินอย่างนั้นเหรอ ซึ่งถ้าใช่ คุณมิร่าก็ไม่จำเป็นต้องคาดคั้นคำตอบจากฉันก็ได้นี่ แค่เขียนลงในรายงานว่ามีพฤติกรรมชอบถอนหายใจก่อนลงมือทำอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันมั่นใจเลยว่า ต่อให้ฉันถอนหายใจถี่กว่านั้น ก็ไม่ได้ทำให้โลกแตกหรือสร้างอันตรายให้ใคร ใช่ มันไม่ได้สร้างอันตรายให้คนอื่นซะหน่อย 

     แต่แล้วจู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรวิ่งเข้ามาในหัวฉัน ฉันหลับตาและพยายามทบทวนข้อมูลทั้งหมดที่เจอเช้านี้ เข้าใจละ คุณมีร่าคงต้องการให้เป็นแบบนี้ ฉันลืมตาและตั้งคำถามกับคุณมีร่า 

     "คุณมีร่าคะ รู้ตัวไหมว่าคุณชอบ เอ่อ! ขอโทษค่ะ คุณมักจะขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามฉัน?" ฉันมั่นใจว่าฉันถามไปแบบซื่อๆ ไม่ได้ต้องการจะจับผิดใดๆ ทั้งสิ้น แต่นั่นกลับทำให้สายตาของคุณมิร่าเย็นเยียบลงทันที แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากพูดต่อ 

     "พฤติกรรมที่ติดเป็นนิสัยใช่ไหมคะ? สิ่งที่คุณมีร่ากำลังจะใบ้ให้ฉันทราบ" คุณมีร่านั่งฟังนิ่ง