NEO MEMORiAL

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด พลางบิดตัวไปดูนาฬิกาที่ข้างเตียง ตอนนี้ หกโมงยี่สิบห้านาที ฉันตื่นก่อนนาฬิกาจะดังห้านาที ฉันมักจะเป็นแบบนี้เสมอในวันที่มีเรื่องน่าตื่นเต้นรออยู่ วันนี้ฉันจะเข้าสัมภาษณ์ครั้งที่สาม ซึ่งโรงเรียนนี้ฉันเลือกด้วยตัวเองและครูจูดิธก็เห็นชอบจึงติดต่อไปให้ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันก็หาข้อมูลของโรงเรียนนี้มาอ่าน พร้อมกับซ้อมตอบคำถามจนมั่นใจ เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจึงไม่กังวลอะไรทั้งสิ้น แต่ความตื่นเต้นมันคงระงับไม่ได้ง่ายๆ ละนะ
 
ฉันเอื้อมมือไปกดนาฬิกาก่อนที่มันจะดัง ฉันไม่อยากรบกวนเพื่อนร่วมห้องที่ยังหลับอยู่ เธอชื่อกรีเซล เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีเลยละ รู้สึกว่าเธออยากจะไปเรียนต่อด้านอาหาร ฉันรู้สึกทึ่งเมื่อได้ฟัง เพราะในหัวฉันไม่เคยมีเรื่องพวกนั้นเลย เมื่อคืนเราจึงคุยกันมากกว่าปกติ เพราะเราอยากรู้ว่าประสบการณ์เกี่ยวกับการสัมภาษณ์ที่ได้เจอมาเป็นอย่างไร ฉันจึงหยิบสมุดบันทึกมาเปิดพร้อมๆ กับเล่าให้เธอฟัง โดยปกติสมุดบันทึกของฉันจะมีโพส์-อิทหลากสีติดไว้เต็มไปหมด ส่วนใหญ่เพื่อเอาไว้เตือนไม่ให้ลืม บางอันก็เป็นคำสั่งจากครูจูดิธบางอันก็เป็นข้อมูลที่รวบรวมมาจากเพื่อนๆ ฉันเล่าเรื่องของฉันไปเรื่อยๆ แทรกประเด็นเด็ดๆ ที่จดไว้ในโพสต์-อิท บ้างเป็นบางครั้ง และกรีเซลก็เล่าเรื่องของเธอให้ฟัง หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันเข้านอน
 
ฉันวางแผนไว้ว่าเช้านี้ฉันจะไปวิ่งซักสองสามรอบ มันจะช่วยให้สมองโปร่งขึ้น ดังนั้น หลังจากเก็บที่นอนแล้ว ฉันจึงเดินไปหยิบชุดวอร์มที่แขวนอยู่มาวางบนเตียง ช่วงที่กำลังยุ่งอยู่กับชุดฉันได้ยินเสียงเรียกดังมาจากที่ไกลๆ
 
"...เนโอ" เป็นเสียงที่ค่อนข้างคุ้นแต่มีแววตื่นตระหนกแปลกๆ
 
ตอนแรกฉันคิดว่ากรีเซลเรียก แต่ทิศทางของเสียงมันไม่ได้มาจากเตียงที่กรีเซลนอนอยู่ ฉันหยุดรอฟัง แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรอีก ฉันจึงเดินไปห้องน้ำและเปิดไฟ
 
"...เนโอ" เสียงเดิมดังขึ้นแต่อยู่ใกล้กว่าเก่า
 
ฉันยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก แล้วจู่ๆ หลังคอก็เจ็บแปลบขึ้นมา ฉันคิดว่ามีของเหลวอุ่นๆ ไหลอยู่บริเวณท้ายทอยและบ่า ฉันจึงเอามือมาแตะและพบว่าไม่ได้คิดไปเอง ของเหลวสีแดงเข้มเปรอะติดมือของฉัน ในขณะฉันกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไปหากรีเซล ร่างฉันก็สั่น ไม่ใช่อาการสั่นที่เกิดจากความหนาวหรือสั่นเพราะตื่นกลัว แต่ตัวของฉันถูกเขย่า พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างร้อนรน
 
"พี่"
 
"เนโอ!"
 
ฉันลืมตาอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่ห้องนอน แต่เป็นที่อื่น มุมมองไม่คุ้นเอาเสียเลย มีอาคาร หลังคา และท้องฟ้าเป็นส่วนใหญ่ อา! ใช่ฉันตกลงมา ตอนนี้เสียงเรียกและแรงเขย่าหยุดไปแล้ว มีแต่มืออุ่นๆ ที่จับแขนฉันไว้ ในที่สุดฉันก็ได้พบเจ้าของเสียงซะทีและคงเป็นเขานี่แหละที่เขย่าเพื่อปลุกฉัน แว่นน้อยเกรดหกชื่อรัสเซล เขานั่งอยู่ด้านขวาของฉัน มองฉันผ่านแว่นทรงกลมที่่ดูตลกๆ ของเขา ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเคลื่อนไหวอยู่ตรงหัวของฉันด้วย แต่มองไม่เห็น คงจะเป็นเพื่อนของรัสเซลที่วิ่งตามกันมา
 
"พี่เนโอ พี่เป็นไรไหมฮะ?" ฉันรู้สึกว่าเขามีอาการหอบ คงเป็นเพราะวิ่งมาจากที่ไหนซักแห่ง
 
"พี่เป็นอะไรฮะ? กระโดดลงมาจากชั้นสองทำไม?" เขาคงเห็นตอนที่ฉันหล่นลงมา แต่เข้าใจไปว่าฉันกระโดดลงมาเอง ซึ่งไม่แปลกหรอกที่เขาคิดแบบนั้น ฉันชอบอำเขาแบบนี้มาตลอด จนถึงตอนนี้เขามองว่าฉันเป็นคนที่ชอบเล่นอะไรแผลงๆ เป็นประจำอยู่แล้ว ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ควรบอกความจริง ฉันจึงพยายามจะกุเรื่องอะไรซักอย่าง แต่หัวสมองไม่เล่นเลย แล้วเขาก็เขย่าฉันอีก