NEO MEMORiAL

ฉันยืนขึ้นและก้าวมาหยุดตรงปลายทางเดินน้ำแข็ง พยายามมองหาร่องรอยอะไรก็ได้บนพื้นเบื้องล่าง ร่องรอยที่จะบอกว่าเจ้าฮู้ดนั่นกระโดดลงไปแล้วหรือหลบซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่มี ฉันมองไปด้านซ้ายมือซึ่งเป็นสนามคอนกรีตกว้าง มีเด็กนักเรียนอยู่สองสามกลุ่มที่ขอบสนามฟากโน้น ส่วนใหญ่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ บางคนก็กำลังเขียนอะไรอยู่บนโต๊ะ แต่ทั้งหมดไม่ได้แสดงอาการที่ผิดปกติ ทางเดินปูอิฐแดงและแปลงไม้พุ่มเตี้ยๆ ที่ยาวตลอดแนวอาคารทุกอย่างดูปกติไม่มีร่องรอยการหลบหนี เจ้าฮู้ดทำได้อย่างไร?

ฉันนึกถึงคำถามของคุณมีร่าขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องความสามารถอะไรบางอย่าง ตอนนี้ฉันพอมองออกแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร มันคือความสามารถบางอย่างที่ไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้ ไม่ใช่เรื่องกีฬา ไม่ใช่เรื่องดาษดื่นแบบนั้น มันเหนือกว่า

สิ่งที่เจ้าฮู้ดมีคือสร้างหรือควบคุมน้ำแข็ง ฉันไม่แน่ใจว่าจะครอบคลุมไปถึงเรื่องควบคุมความเย็นและสภาพอากาศด้วยหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะยังไง ความสามารถนั้นก็ไม่น่าจะทำให้เจ้าฮู้ดนั่นหายตัวได้ เจ้านั่นต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ ฉันคิดว่าจะย้อนกลับทางเดิมและกำลังจะหมุนตัว แต่ยังไม่ทันได้ยกเท้า มือของใครคนหนึ่งก็จับเข้าที่คอของฉันจากทางด้านหลัง

มือนั้นไม่ได้ออกแรงบีบอะไรมากมาย แต่ความสยองคือความเย็นที่แผ่ออกมาจากมือและส่งมาที่ต้นคอของฉันอย่างรวดเร็ว มาพร้อมๆ กับเสียงเกร็ดน้ำแข็งที่กำลังก่อตัว ฉันรู้สึกหายใจลำบากขึ้น แล้วเจ้านั่นก็พูดขึ้นมา "คนอย่างเธอ อยู่ที่นั่นไม่ได้หรอก" ฉันตกใจกับเสียงนิ่งๆ เรียบๆ ของเจ้านั่น และงงกับคำพูดที่ไม่ชัดเจน ที่นั่น? หมายถึงวิทยาลัยช่างฝีมือทหารเหรอ? ฉันอยากจะเอ่ยถามแต่ฉันทำไม่ได้เพราะคอของฉันถูกความเย็นเล่นงาน

อยู่ๆ เจ้านั่นก็เลื่อนนิ้วโป้งมาที่หลังคอฉันและออกแรงกด ฉันรู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มเข้ามาที่หลังคอ มันเจ็บจี๊ดขึ้นมาเพียงแว่บเดียว คงเป็นเพราะคอของฉันชาจากความเย็นความเจ้บปวดจึงไม่มาก เป็นไปได้ว่าเจ้านั่นอาจจะสร้างน้ำแข็งขึ้นที่นิ้วโป้งและใช้มันแทงเข้ามา ถ้าไม่สลัดให้หลุด น้ำแข็งจะแทงทะลุหลอดลมแน่ๆ ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง ฉันสังเกตเห็นว่านิ้วโป้งอยู่ทางด้านขวา ดังนั้นมือที่จับคอฉันอยู่ต้องเป็นมือซ้าย ระดับแขนของเจ้านั่นอยู่ในระดับไล่เลี่ยกับหัวใหล่ของฉัน ฉันจึงยกแขนซ้ายขึ้น งอศอกและเหวี่ยงไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว กะให้ศอกของฉันกระแทกเข้าที่ศอกของเจ้านั่น ซึ่งก็ตรงพอดิบพอดี คอของฉันจึงหลุดจากการจับ

ตัวของฉันหมุนครบครึ่งรอบพอดีตอนที่เท้าของฉันเหยียบลงไปบนความว่างเปล่า ดูจากมุมนี้ฉันจะต้องตกจากทางเดินน้ำแข็งลงไปบนพื้นทางเดินปูอิฐแน่ๆ ฉันจึงใช้เท้าขวาถีบทางเดินน้ำแข็ง เพื่อดันตัวเองให้เบี่ยงเข้าหาตัวอาคารและยกมือทั้งสองข้างมารองศีรษะไว้ และฉันก็ตกลงมาโดยแปลงพุ่มไม้รออยู่เบื้องล่าง