หัวใจไร้รัก (Yaoi)

               เช้าของวันที่มีความหน้าตื่นเต้นอีกวันมาถึงแล้ว วันประกาศผลสอบ นนท์ดูตื่นเต้นไม่นอน รีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน  การเดินทางในวันนี้มีแม่ที่อาสาขับรถไปส่ง นนท์สนิทกับแม่มากกว่าพ่อเนื่องด้วยพ่อนนท์นั้นเข้าไปทำงานที่กรุงเทพตั้งแต่เขาเรียนอยู่ชั้นประถม5 และวันนี้มีเรื่องให้ต้องตกใจแบบที่นนท์เองไม่ทันได้ตั้งตัว
                “ปีนี้ สอบเป็นยังไงบ้าง ทำไมมัยนนท์”  แม่ถามนนท์ด้วยความเป็นห่วง
                “ทำได้ครับ”  นนท์ตอบแม่ด้วยความสบายใจ
                “นนท์ ชอบโรงเรียนนี้มัย”  แม่หันไปมองหน้านนท์ แล้วหยุดคิดเหมือนมีอะไรในใจ
                “ชอบ เพื่อนๆน่ารักดี นนท์ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะครับ”  นนท์ตอบแม่และดูออกว่ามีเรื่องจะบอกเขา
                “ปีนี้ เราจะย้ายไปอยู่กับพ่อนะ นนท์โอเคมัย”  แม่หันไปสบตาลูก
                “ย้าย!  นนท์ก็ต้องย้ายโรงเรียนด้วยใช่มัย” นนท์ดูตกใจ หน้าดูเศร้าไป
                “แม่จะเข้าไปทำเรื่องย้าย วันนี้พอผลสอบออกแล้วพรุ่งนี้เราจะเดินทางกันเลย”  แม่ดูออกว่านนท์เศร้ากับเรื่องนี้
                “ทำไม! มันกระทันหันแบบนี้ “ นนท์ตอบด้วยอาการงอล
 
                หน้าห้องเรียนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่แย่งกันเข้าไปดูผลสอบของตัวเอง บางคนดีใจกับผลสอบของตัวเองบางคนก็ดูเศร้า นนท์เห็นผลสอบตัวเองแล้วแต่ไม่แสดงความดีใจออกมาทั้งๆที่สอบได้คะแนนดี เพราะมีเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่
และวันนี้นนท์ไม่เห็นนทีเลยตั้งแต่เข้ามาโรงเรียนเช้านี้  นนท์มีเรื่องสำคัญจะบอกนทีเสียดายที่จะต้องย้ายโรงเรียนทั้งทีตัวเองเริ่มรู้สึกดีกับนที
                “นนท์ ทำไมดูไม่ดีใจกับผลสอบเลยละ”  อีฟ ทักทายเห็นนนท์ หน้าเศร้า
                “เปล่า ไม่เป็นไร เออ เห็นนทีบ้างปะ” นนท์ถามหานที
                “เอ้า ปกติอยู่ด้วยกันตลอดนี่  เราไม่เห็นนะ” อีฟตอบด้วยเสียงที่ดัง
                “อืม แล้วเรื่องที่เราขอละ ว่าไง” อีฟมองนนท์แล้วยิ้ม
                “เออ คือว่า เราว่าเรื่องแบบนี้อีฟไปบอกกับเจ้าตัวเองดีกว่านะ”  นนท์บ่ายเบี่ยงแต่รู้คำตอบของนทีอยู่แล้ว
                “โห “  อีฟหน้าเศร้ากับคำตอบที่ได้ยิน
                นนท์ยืนอยู่หน้าห้องเรียนเห็นแม่เดินออกมาจากห้องพักครู สงสัยคงทำเรื่องย้ายเรียบร้อยแล้ว แม่หันมาเห็นลูกตัวเองแล้วยิ้มให้ นนท์เองยิ้มตอบปนเศร้า วันนี้ตั้งแต่เช้า กลางวัน บ่าย นี่ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนแล้ว นนท์ไม่สบายใจที่ไม่เห็นนทีเลยเพื่อนๆในห้องเรียนต่างก็ทยอยกลับกันบ้างแล้ว เหลือแต่กลุ่มสาวๆที่ยังจับกลุ่มซุบซิบกันอยู่
                “อีฟ เราขอคุยด้วยแปปนึงสิ” นนท์มองไปทางอีฟแล้วพูดยกมือขึ้นชี้ให้ไปนอกห้อง
                “ว่าไง”  อีฟตามมาแบบหน้างงๆ
                “คือ วันนี้เราไม่เห็นนทีเลย มันคงไม่มาละ คือเราจะย้ายโรงเรียน” นนท์พูดฝากด้วยความหวัง
                “ย้าย! ย้ายไปไหน เมื่อไร ยังไง” อีฟ ตกใจ
                “ย้ายไปอยู่กับพ่อ ไปพรุ่งนี้ ฝากบอกมันหน่อยนะ” นนท์ทิ้งท้ายด้วยคำตอบนี้แล้วเดินลงจากอาคารเรียนด้วยอาการเศร้าๆเพื่อกลับบ้าน  อีฟยังตกใจ และ งงๆอยู่
 
                บรรยากาศภายในโรงเรียนเริ่มเงียบมากขึ้นเมื่อเด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันกลับบ้าน เหล่ารุ่นพี่มัธยมเริ่มลงเล่นแตะฟุตบอลกันกลางสนามโรงเรียน บรรยากาศดูเศร้าไปหมด นที มาโรงเรียนในช่วงเวลานี้เพื่อมาเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ และแวะมาดูผลสอบของตัวเองที่ติดอยู่หน้าห้องเรียน
                “โห ไอ้นนท์คะแนนชิบหาย” นทีมองคะแนนของนนท์ก่อน
                “เอ้า นทีเพิ่งมาหรอ”  เสียงอีฟดังขึ้นตรงประห้องเรียน
                “อืม เห็นว่าไม่มีเรียนเลยมาตอนนี้ทีเดียว” นที หันตามเสียงแล้วตอบ
                อีฟมองนที อย่างจดจ่อ ปกติเป็นคนพูดเสียงดังอยากพูดอะไรก็พูดตรงๆออกไป แต่กับนทีนั้น อีฟกลับดูเรียบร้อยนิ่งแบบอายๆ  สายตาไม่ลดละจากนทีเลย ในหัวคิดถึงภาพวันนั้นที่ตัวเองเห็น นนท์กับนทีคุยกันอยู่หน้า เห็นและได้นิยว่าสองคนนั้นพูดอะไร รู้อยู่แล้วว่าถ้าบอกชอบนทีไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น ส่วนนนท์กับนทีในตอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาที่มองดูพวกเขาอยู่ นทียืนมองดูคะแนนตัวเองก็ดีใจแล้วหันกลับมายิ้มให้อีฟ  ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของนทีทำให้อีฟรู้สึกคัดแย้งกับอารมณ์เธอในตอนนี้
                “นที เราชอบเธอ”  อีฟตัดสินใจพูดความในใจ
                “............................” นที นิ่งกับคำพูดของอีฟ พูดอะไรไม่ออก
                “เดี๋ยวเราไปบอกไอ้นนท์ก่อน คะแนนมันดีเกินหน้าเกินตา” นทีบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องคุย
                อีฟ รู้สึกผิดที่ไม่บอกว่านนท์จะย้ายโรงเรียนแล้ว แต่ในใจลึกๆหวังว่าถ้านทีได้อยู่ห่างๆจากนนท์บ้างตัวเองคงมีความหวังมากขึ้น  ส่วนนทีที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกดีใจที่ผลสอบของตัวเองและนนท์ออกมาดี โดยไม่มีเรื่องการย้ายโรงเรียนของนนท์เลย
 
                “นนท์ เสร็จรึยัง ไปกันได้แล้ว”
                เสียงแม่ตะโกนเรียกนนท์ในเช้าวันที่ขนของย้ายไปอยู่กับพ่อ นนท์เดินลงมาแบบคนอกหัก ดูเศร้า ไร้ชีวิตชีวา สายตามองออกนอกหน้าต่างบ้าง มองหน้าบ้านบ้าง เหมือนรอใครสักคน  มีแต่ไอ้แป๊ะเพื่อนข้างบ้านที่อยู่ห้องเดียวกัน
ยืนรอส่งอยู่หน้าบ้าน
                “โชคดีนะ อย่าลืมเพื่อนทางนี้ละ”  แป๊ะ โอบไหล่นนท์
                “อืม ปิดเทอมกูก็กลับมาบ้านแหละ”  นนท์ยิ้มตอบ
                “นี่มีใครในห้องรู้บ้างเนี้ย หัวหน้าห้องเราไม่อยู่แล้ว นี่กูอยู่ข้างบ้านเพิ่งรู้เอง”  แป๊ะถามนนท์
                “มันกะทันหันวะ กูไม่ได้บอกใครเลย เมื่อวานพอผลสอบออกทุกคนก็แยกย้ายกันกลับหมด กูบอกแค่อีฟ”  นนท์หน้าเศร้า
                “ไอ้นที  ซี้มึงละ”  แป๊ะเองตกใจที่ในห้องไม่มีใครรู้เลย
                “เมื่อวานมันไม่มา กูไม่เห็นมันวะ ฝากบอกทุกคนด้วยละกัน”  ในใจนนท์อยากให้แป๊ะไปบอกนทีตอนนี้เลย
                “โอเค เดี๋ยวบอกทุกคนเอง บายนะ” แป๊ะ โบกมือบาย
                “บาย”  นนท์หน้าเศร้ากว่าเดิม สายตายังคงมองหน้าบ้าน  มันว่างปล่าวไม่มีใคร
 
                ตลอดการเดินทาง นนท์หลับด้วยความเพลีย ตื่นขึ้นมาก็มองไปนอกหน้าต่างรถ ถนนที่เต็มไปด้วยรถ รถติดเป็นเวลานาน ผู้คนดูวุ่นวาย รถแท็กซี่จอดเรียงรายกันเต็มข้างถนนเพื่อรอผู้โดยสาร ระหว่างที่รถติดในหัวนนท์คิดถึงแต่ภาพของนที วันที่สองคนได้อยู่ด้วยกันที่โรงเรียน เล่นด้วยกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน สายตานนท์ดูเศร้าเหลือเกิน