อุปมา (simile)

    โลกอันแสนมืดมิด มณีเนตร เดินมาอย่างไร้จุดหมาย มันเหมือนอยู่ในโลกที่ดูว่างเปล่า ไม่มีแม้กระทั่งผู้คน 
 "นี่ฉัน..อยู่ที่ไหนกัน?" มณีเนตรผู้กับตัวเอง แล้วมองไปรอบๆ "หรือฉันคงฝันไปแน่ๆ" 
    แต่อีกคนนั้นช่างไร้ซึ้งการเดิน มณีเนตรเห็นเข้าก็ตกใจทันที หน้าตาของมณีเมฆมันดันเหมือนเธอ มณีเนตรตกใจแล้วพยายามตั้งสติในที่สุด มณีเมฆก็ไม่ต่างกัน มณีเมฆเดินมารอบๆตัวของมณีเนตร 
 "นี่เธอคือฉัน?" มณีเมฆถาม มณีเนตรมองหน้าอย่างสงสัย
 "แล้วเธอก็คือฉันหรอ?" 
 "ไม่มีทางหรอกนะ! ฉันคือมณีเนตร"
 "เดี๋ยวๆ" มณีเมฆขัด แล้วพยายามนึกทบทวนกับคำพูดของเธอ "ฉันชื่อมณีเมฆ..ส่วนเธอชื่อคล้ายฉัน"
 "ใช่! เดียวก่อนเถอะนะ! ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน? ฉันฝันไปแน่ๆ หรือเราไปอยู่ในภิพบหนึ่ง"
 "ภิพบหรอ? มองไปทางไหนก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนะ" พวกเธอสองคนเริ่มหันไปรอบๆตัวอีกครั้ง "ฉันสงสัย ล่าสุดที่เราลืมตาขึ้นมาเรา"
 "ไม่มีทาง!" มณีเนตรพูดขึ้น ทำให้มณีเมฆมองหน้าทันที "พวกเราต้องฝันกันอยู่แน่ๆ"
 "ตื่นได้แล้วยัยโง่!" มณีเมฆโมโหทันที "เราน่าจะตาแล้วด้วยซ้ำ! เธอเลิกคิดไปเองว่าเธอฝันซะที"
 "ฉันไม่อยากตายนะ" มณีเนตรเริ่มนำตาคลอ สิ้นหวังกับสิ่งที่เป็นอยู่ "แบบนี้ฉันจะไปอยู่กับตาชัยได้อย่างไงละT^T" 
 "....."มณีเมฆเริ่มตั้งสติแล้วหลับตา เธอเริ่มพูดในใจ 'หากข้าพเจ้ายังมีบุญ ขอให้ข้าพเจ้าได้ขึ้นไปแก้ไข้กับสิ่งที่เป็นอยู่ด้วยเถิด'
 
  'เจ้าไม่ต้องอะไรให้มากความ' 
 
   เสียงประหลาดทำให้มณีทั้งสองหันหน้ามามองพร้อมกัน แสงสีทองเริ่มประกายขึ้น พวกเขาทั้งสองเริ่มก้าวเข้ามาเล็กน้อย แล้วมองแสงทันที 
 "คุณเป็นใคร? แล้วฉันอยู่ที่ไหน?" ความสงสัยของมณีเนตรได้กล่าวออกมาจากปากของเธอ 
 
  'เจ้าต้องไปทำหน้าของพวกเจ้าทั้งสองเสียก่อน'
 
 "หน้าที่? หน้าที่อะไร ฉันไม่เล่นอะไรสนุกๆหรอกนะ ฉันต้องการกลับไปที่เดิม"
 "ฉันก็ด้วย แม่คงคิดถึงฉันแน่ๆ" มณีเนตรเริ่มท้อใจ 
 
  'เจ้าก็รู้'
 
  แสงสีทองเริ่มประกายมากขึ้นจนมีแรงดึงดูดของเราทั้งสองคนเข้าไปอยู่ด้วยทันที มณีเนตรพยายามจะต้านลมแต่ดันเข้าไปในแสงเสียก่อน มณีเมฆได้แต่ต้านเอาไว้ เพื่ออยากจะกลับไปที่ของเธออีกด้วย แต่จะทำอย่างไรก็ทำไม่สำเร็จอยู่ดี พวกเขาสองคนก็ต้องตกอยู่ใน วิภพของแสงสีทอง
 
 
 ปี ค.ศ.18xx 
   เมืองที่เติมไปด้วยความเจริญ ทุ่งหญ้าสรวยตามพื้นราวกับเทพนิยาย ซึ้งมีเมืองเล็กๆในแทบพระราชวังโซลแอล เมืองที่ไม่มีใครหาได้เจอ พวกเขาเป็นคนคริสซะเกือบหมด แต่มีแค่ครอบครัวหนึ่ง ที่นับถือศาสนาต่างจากพวก คือครอบครัวภักตรี(พัก-ตรี) ครอบครัวนี้เป็นตระกูลปานกลาง มีฐานะมั่นคง ครอบครัวประกอบไปด้วย พ่อ แม่ แฝดหญิงหนึ่งคู่ และชาย 
   แฝดหญิงคนแรกชื่อ ริเชล พี่กลางของบ้านผู้รอบรู้เกี่ยวกับทุกสิ่งที่เธอจะไม่รู้ แฝดคนต่อมาชื่อ ราเชล แฝดที่ชอบออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจ และจะชอบออกแบบชุดให้กับราชินี เบลล่า ราชชินีแห่งเกาะตะวันตก คนสุดท้ายผู้ชายที่สุดในบ้านคือ โรฮาร์ พี่จอมเพี้ยนที่ชอบเขียนนิยายอยู่ตลอดเวลา แต่หนังสือของเขาก็มักจะขายดีเทน้ำเทท่าอยู่เสมอ 
   วันเวลาผ่านไปรวมหลายปี ความสาวความสวยก็เริ่มกำเนิดขึ้น พระราชาเป่าประกาศทั่วราชอาณาจักร เพื่อให้ลูกชายทั้งสองได้เจอหญิงงามที่เขาถูกใจในอีกสองวันถัดไป ครอบครัวภักตรี ได้ส่งลูกสาวของพวกเขาไปงานที่พระราชาต้องการ แต่ระหว่างเดินทางความตายของพวกนางสองคนก็เริ่มมาเยือน ระหว่างการเดินทาง รถม้าของพวกเธอได้เสียหลักตกเหวที่สูงที่สุดของเมือง ผู้คนแถวนั้นช่วยพวกเธอไม่ได้ทันการนัก รถม้าเลยเสียหลัก ลงเหวทันที สาวทั้งสองสิ้นลมหายใจลงในที่สุด 
 
   สถานที่แห่งหนึ่ง 
  มณีเนตรได้ฟื้นจากการตกใจไปซักพัก เธอหันไปรอบๆกายของเธอ ตอนนี้เธอได้อยู่ในสภาพชุดขาวกระโปรงยาว เธอจับใบหน้าตัวเองขึ้นทีที่
 "ฉันยังไม่ได้*0*" มณีเนตรตกใจ แล้วมีผู้หญิงวัยหนุ่มสาวได้เดินเข้ามาหาเธอพอดี
 "ราเชล ฝื้นแล้วหรอ?" ผู้หญิงตรงหน้าได้ทำของหล่นทันที น้ำตาของเธอไหลราวกับสายโลหิต มณีเนตรตกใจสงสัยทันที ว่าเขาจะร้องไห้เพื่อเธอทำไม "ลูกแม่" เขาเดินเข้ามาหาแล้วกอดมณีเนตรเน้นทันที 
 "นี่ฉันอยู่ที่ไหน?" มณีเนตรถามผู้หญิงตรงหน้าของเธอ เขาทำหน้าไม่ดีหนักจึงอธิบายให้เธอฟัง
 "ราเชล ลูกตกหน้าผาสูงมาก แต่ลูกกับรอดมาได้ นี่คือบูญของลูกแน่"
 "ราเชล? คือใคร?"
 "คือลูกนั้นและ ส่วนคนที่นอนอยู่ข้างๆ" ผู้หญิงตรงหน้าชี้ไปข้างซ้ายของฉัน เป็นผู้หญฺิงหน้าเหมือนฉันกำลังนอนหลังอยู่ ฉันทำหน้าเสียลุคทันที "นั้นคือริเชลพี่สาวฝาแฝดของลูกนั้นและ" 
 "ห๊ะะะะ!!!!!!!!" มณีเนตรเริ่มตกใจในคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าเธอ ผู้หญิงที่นอนอยู่ได้ตื่นขึ้นมาในสภาพงงๆ แล้วเธอก็มามองหน้าของมณีเนตรทันที 
 "เห้ยยย!! นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนเนื้ย!?" มณีเนตรส่งสัยทันทีว่านี้จะเป็น "เธอคือมณีเนตรใช่ไหม?" มณีเนตรสตั้นไปชั่วครู่ แต่คนที่แย่ยิ่งกว่าคือ ผู้หญิงข้างๆมณีเนตร มณีเนตรพยักหน้าแล้วส่งสายตาว่า 'ใช่' 
 "แม่จะเป็นลม" ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าแม่เป็นลมสลบไปทันที มณีเนตรเห็นเข้าก็พยายามพยุ่งให้ลงบนเตียงของเธอ 
 "ฉันมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรเนื้ย" มณีเมฆเริ่มสงสัย แล้วลุกขึ้นเพื่อดูตัวเองในกระจก "หู้ยฉันก็สวยไม่ใช่ย่อยนะเนื้ย" 
 "มณีเมฆ เราคงมาไกลจริงๆ"
 "มาไกล?อะไรหรอ?" มณีเมฆสงสัย มณีเนตรเริ่มชี้ที่ปฏิธินทันที "1...8...7....5..!!!!! นี่ค.ศ.ใช่ไหม" 
 "ถ้าคิดเป็นพ.ศก็ประมาณ 2417 เลยละ เรามาไกลขนาดนี่แถมเราก็มาอยู่บนเมืองเล็กๆในชนบทอีก" มณีเนตรตอบ แล้วถอดหายใจ "เราไม่ได้ชื่อมณีเนตรแล้วละ"
 "เธอรู้?" มณีเมฆเดินเข้ามาหาพร้อมสีหน้าจริงจัง "เราเป็นใครกันละ?"
 "จากผู้หญิงคนนี้" สายตาของมณีเนตรมองไปทีผู้หญิงทีนอนอยู่ "คนนี้เป็นแม่ของเรา ส่วนฉันชื่อราเชล ส่วนเธอชื่อริเชล ริเชลเป็นพี่สาวของราเชล แถมพวกเรา..เป็นฝาแฝดกันอีกตั้งหาก"
 "ไม่มีทาง! พวกเรามาจากโลกที่อยู่ในอนาคตนะ จะมาในโลกอดีตได้ไง" มณีเมฆเริ่มโวยกับสิ่งที่ตัวเองได้ฟัง "แถมพวกเราก็ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสอีกนะ"
 "ไม่ใช่แน่นอนหรอก พวกเราจริงๆก็ไม่มีทางที่จะเป็นฝาแฝดหรอก แต่ทำไมมาอยู่ที่นี้ต้องมาเป็นพี่น้องกันด้วย" มณีเนตรชักสงสัยขึ้นที "แต่มันก็ดีเหมือนกัน เอาเป็นว่าเรามาดูแลว่าที่แม่ของเราก่อนเถอะ ก่อนอะไรมันจะดูประหลาดมากไปกว่านี้" 
 
   มณีเนตรกับมณีเมฆเริ่มดูแลคนที่เข้ามาช่วยดูแลเธอ ไม่ได้ช่วยดูแลสิ พึ่งเข้ามาไม่ถึงนาที ก็ทำให้พวกเธอนั้นได้รู้หลายๆอย่างว่าพวกเธอนั้น เป็นใครกันแน่ในสถานที่แห่งนี้ 
 
----------------------------------------------------------------------------------
ช่วง คุยกับนักเขียนนนนนนนนนนนน
  สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่านด้วยคะ นิยายเรื่องนี้ชักจะเขียนเริ่มยากแล้ว เพราะจะลองแนวแบบนี้ดู ถ้ามันเวิร์กก็จะเขียนไปตลอดเลย ถ้าไม่เวิร์ก ก็คงจะฝืนเขียนต่อไป ฝากเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ -3-