อุปมา (simile)

 "เนตร ลงมาหาแม่หน่อยได้ไหมลูก" เสียงผู้หญิงที่กำลังทำอาหารเช้าให้ลูกสาวของเธอทานก่อนที่จะไปเรียน วันนี้คือเมนูพิเศษของเธอ คือข้าวแกงกระหรี่ที่ลูกสาวของเธอชอบมาเป็นพิเศษ 

 "ค่ะแม่ หนูลงมาแล้ว" เด็กสาวใสๆ แสนซื่อบื้อของหัวอกคนเป็นแม่นั้น ได้ลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตามที่แม่ของเธอสั่ง ในมือของเธอ มีกระเป๋าใบใหญ่เพื่อจะไปเตรียมการสอนในวันนี้ 

 "วันนี้จะไปสอนม. ไหนหรอลูก? มณีเนตร" แม่มลถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมเสริฟอาหารเช้าให้ลูก

 "เห็นตาชัยบอกกับหนู หนูต้องไปเก็บคะแนนให้ครูแก้วไปสรุปเกรดให้นักเรียนคะ" มณีเนตรตักข้าวแล้วเข้าปากไปตามขั้นตอน 

    มณีจันทร์เป็นลูกคนเดียวของแม่มล แม่ที่รักและดูแลมณีจันทร์มาโดยตลอด พ่อของเธอเลิกกับแม่มลตั้งแต่ยังเยาว์วัย ทำให้ความรักของแม่มีมากขึ้นเป็นหลายเท่า แม่มลเป็นเจ้าของเกี่ยวกับเพชร แต่โชคดีที่สามรถเลี้ยงมณีเนตรได้อย่างสบาย เธอสอนให้มณีเนตรเป็นคนที่ดี และมีเมตตาเสมอ และความเก่งของมณีจันทร์ ทำให้เธอได้สอบชิงทุนเข้ามหาลัยคณะครุศาสตร์ สาขาชีวะวิทยา ได้ที่หนึ่งในระดับประเทศ ความเก่งของเธอ ทำให้คนไทยนั้นได้ชื่นชมเธออยู่เสมอ และได้เป็นตัวแทนของประเทศไทย ที่ได้ไปแคนนาดา เพื่อไปทดลองวิทยาศาสตย์ แม่มลภูมิใจกับมณีเนตรมากที่สุด 

 "ลูก จดหมาย.." แม่มลยื่นให้มณีเนตร มณีเนตรหันหน้ามาแบบงงๆ แล้ววางช้อนของเธอลง

 "จดหมายอะไรหรอค่ะแม่"

 "เปิดเอาดูสิ" มณีเนตรไม่รอช้า จึงเปิดซองจดหมายออกมา มันคือ.."ยินดีด้วยนะลูก ลูกได้ไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วนะ" มณีเนตรยิ้มแล้วเดินมากอดแม่มลด้วยความดีใจ 

 "ขอบคุณนะคะแม่" มณีเนตรหอมแม่ด้วยความดีใจ แม่มลตกใจทันที แล้วหอมเธอกลับ "หนูรักแม่นะคะ"

 "แม่ก็รักหนู มณีเนตรของแม่" 

 ปริ๊ด ปริ๊ด 

 เสียงรถมอไซค์มาจอดหน้าบ้านของมณีเนตร เธอเงยหน้ามองตรงหน้าต่างแล้วยิ้มทันที แม่เห็นเข้าจึงหยิบกระเป๋าให้มณีเนตร 

 "โชคดีนะลูก ขับรถกันดีๆ อย่าเร็วมากละ แม่เป็นห่วง" มณีเนตรไหว้แม่แล้วเดินออกจากประตูบ้านเพื่อไปหาเพื่อนชายที่เธอสนิทมากที่สุด 

  ชัยเดช เพื่อนสนิทของมณีเนตร เป็นเพื่อนแท้เพื่อนตาย แต่ในใจของชัยเดชคือสามารถตายแทนเพื่อนสาวของเขาได้เช่นกัน ชัยเดชแอบรักมณีเนตรมาตลอด แต่พยายามทำดีเท่าไหร่ มณีเนตรก็ดันไปมีแฟนซะก่อน ทำให้ความในใจของเขา ไม่สามารถบอกกับเธอได้ 

  มณีเนตรคิดกับ ชัยเดชได้แต่เพื่อนเท่านั้น ไม่สามารถคิดอะไรเกินเลย เพระคำว่าเพื่อมันคำคอของเธออยู่ ถึงจะอยากพูดเท่าไหร่เธอก็กลัวสายตาของคนที่กำลังจับจ้องมองเธอ เพราะทุกคนล้วนมีศัตรูเหมือนกัน มณีเนตรก็มีเช่นกัน ทำให้เธอนั้นต้องแคร์สายตาผู้อื่น 

 "ชัย ฉันมาแล้ว" มณีเนตรเดินเข้าไปหาชัยที่กำลังจะหยิบหมวกกันน็อตมาให้พอดี "ขอบใจ"

 "เธอกินข้าวมายังอะ" ชัยเดชถาม มณีเนตรมองหน้าชัยเดชแบบสงสัย

 "นายยังไม่ได้กินหรอ?" มณีเนตรชี้หน้าทันที แล้ยิ้มกรุบกริบเพื่อพยายามเอาความจริงจากปากเพื่อนสนิทออกมา 

 "อือออ ยังอ่ะ หิวมากๆ งั้นไปกินข้าวผักกระเพราเป็นเพื่อนหน่อยดิ" สายตาอดอ้อนของชัยเดชทำลายล้างหัวใจของมณีเนตรทันที 

 "ก็ได้ๆ ให้เวลาไม่เกินแปดโมงครึ่งนะ เดียวครูแก้วจะด่าฉันเอา ส่วนนายระวังเถอะ!" มณีเนตรเตือนเพื่อนสนิท ทำให้ชัยเดชนึกบ้างสิ่งบ้างอย่างขึ้นทันที 

 "จริงด้วย! ไม่งั้นครูพอตด่าฉันตายแน่ งั้นเรารีบกันไปดีกว่า" ชัยเดชสตาร์ทรถคู่ใจทันที แล้วบิดสุดแรงม้า ทำให้ผมของมณีเนตรพริ้วทันที 

    สถานที่ต่างกันแต่เวลาก็เปลื่ยนไปเช่นกัน ยามเย็นแบบนี้คนส่วนใหญ่จะเลิกงานกันเกือบทั้งหมด แต่หญิงสาวผู้มุ่งมั่นความพยายามของเธอ มณีเมฆ หญิงสาวผู้ออกแบบบ้านให้กับ พ่อของเธอ พ่อของเธอทำงานเกี่ยวกับการออกแบบบ้าน คอนโด หรือทุกสิ่งที่รัฐบาลสั่ง ภายในใจของมณีเมฆนั้น เธออยากเป็นครูสอนวิชาวิทยาศาศตร์ แต่ครอบครัวเธอไม่ยื่นยอม เพราะพ่อของเธอมีฐานะ มณีเมฆ มีพ่อคนเดียว เธอไม่มีแม่ทำให้ไม่รู้ว่าเธอต้องตัดสินใจอย่างไร พ่อเธอบังคับเธอทุกอย่าง แม้กระทั่งเธอทำงาน 

    เธอใช้ชีวิตหลังเลิกงานของเธอ ไปช่วย วิรัฎฐ์ เพื่อนสนิทของเธอ เป็นครูสอนพิเศษ วิรัฎฐ์มีงานทำประจำ แต่เวลาว่าง เขาก็มาสอนเด็กๆติวเข้ามหาลัย ทำให้วิรัฎฐ์ชอบในการสอนเหมือนกับมณีเมฆ มณีเมฆเดินเข้ามาในสถานที่เรียน พร้อมแปลงงานของเธอเยอะมากจนล้นมือ นักเรียนพยายามเข้ามาช่วยมณีเมฆได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอได้พักหายใจได้ซักพักใหญ่ๆ วิรัฏฐ์เห็นถ้าจะไม่ดี เลยเทน้ำใส่แก้วให้มณีเนตรได้ดื่ม 

 "เอิ่ม กินซะเดียวเป็นลมตายพอดี" มณีเมฆดื่มน้ำจากวิรัฏฐ์หมดแก้ว 

 "ขอบใจแก" มณีเมตรเดินไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ "วันนี้เด็กมาเยอะไหม?"

 "เยอะอยู่ มันใกล้ช่วงมิดเทอมพอดี"

 "แกสอนไปถึงไหนแล้วละ?" มณีเมฆมองหน้าวิรัฏฐ์ 

 "อนุพันธ์ของฟังก์ชันประกอบ" วิรัตน์บอกชื่อเรื่องให้กับมณีเมฆ เธอนั่งนึกว่าจะสอนอะไรให้กับเด็กๆดี

 "งั้น..ฉันสอนวิชาวิทย์ก็แล้วกัน เพราะนายสอนไปกี่บทแล้วละ" มณีเมฆถามด้วยความสงสัย

 "บทเดียว แคลคูลลัสเบื้องต้น" วิรัฏฐ์เสริม "แกก็อย่าเอาอะไรยัดหัวเด็กมากเกินไปละ เดียวมันจะระเบิด" วิรัฏฐ์ยิ้มน้อยๆ มณีเมฆเห็นเข้าก็ตบแขนเขา

 "้บ้า! ฉันไม่ฆ่าเด็กวิธีนี้หรอกนะตาบื่อ!" มณีเมฆลุกขึ้น หยิบแก้วแล้วเดินไปที่ตู้กดน้ำ "ฉันแค่ทำงานก็ปวดหัวจะบ้า แต่ก็ยังมีเวลามาสอนพวกเด็กๆอยู่ กำลังใจของฉันคือพวกเด็กๆนั้นและ"

 "เธอก็พูดดีเหมือนกันนิ" วิรัฏฐ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ "ขอบใจนะที่มาช่วยฉันสอนเด็กๆ^^" วิรัฐฏ์ยิ้ม มณีเมฆเกิดความรู้สึกหวั่นไหวขึ้นทันที วิรัฏฐ์จับหัวมณีเมฆด้วยความอ่อนโยน แต่พวกเขาสองคนไม่รู้เลยว่า พวกเขานั้นกำลังโดนแอบมองจากพวกเด็กๆกันอยู่ 

 "หู๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" เสียงดังมาจากห้องข้างนั้น จนเขาสองคนต้องหันไปมอง มณีเมฆตั้งสติได้ 

 "ไปๆ เลยพวกเธอ ถึงฉันจะสอนพวกเธอแล้ว! อย่ามั่วแต่เพ้อเจอกันอยู่" มณีเมฆเดินเข้าไปในห้อง จนเหลือแค่วิรัฏฐ์ คนเดียว เขาได้แต่ยิ้มน้อยๆเท่านั้น

  18.00น. ถนนเส้นหนึ่ง

    มณีเนตรเลือกงานจึงกลับพร้อมกับชัยเดช ชัยเดชขับรถมาอย่างช้าๆ เพราะถนนที่มณีเนตรจะต้องผ่านมันมือมากจนเข้าเร็วๆไม่ได้ มันคือเส็นถนนใหญ่สายเล็กๆ ที่กำลังเข้าตัวเมือง ทำให้รถค่อยข้างที่จะเยอะเป็นพิเศษ ชัยเดชขับรถไม่โอเคสำหรับมณีเนตร ชัยเริ่มบีดแรงขึ้นกว่าเก่าจนสามารถแซงรถยนต์ได้ มณีเนตรใจไม่ค่อยจะดีมากซะเท่าไหร่ เธอมีความรู้สึกว่าเธอคงไม่รอดแน่ๆ แต่ก็พยายามจะไม่นึกถึง เพราะชัยเดชมีความสามารถมากกว่านี้ แล้วขับมากกว่า 5 ปีแล้ว มันเป็นสิ่งที่มณีเนตรเชื่อใจมากที่สุด ระหว่างกับกัน มณีเมฆก็ขับรถปกติ และเป็นเส้นทางเดียวกับมณีเนตรนั้นมาด้วย มณีเมฆรู้สึกคนถึงพ่อของเธอขึ้นมาทันที แต่สิ่งที่เธอทำได้คือ การกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ เธอพยายามเร่งความเร็ว มอไซค์ที่มณีเนตรนั้นดันไปเจอะเข้ากับมณีเมฆ ความตกใจทั้งสองฝ่าย ทำให้รถของเขาสองคนประสานงากันทันที มณีเนตรไร้ลมหายใจ ส่วนมณีเมฆเป็นร่างไร้วิญญาณ