Sensuality รัก? รัญจวนใจ?

 
เมื่อวาน...วันนี้...พรุ่งนี้…
ไม่มีอยู่จริง!
ของจริงมีแค่ ‘ขณะนี้’ เท่านั้น…
 
สำหรับฉันเป็นเช่นนั้น...ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้น ด้วยหมดฤทธิ์ยานอนหลับหรือยาระงับความเจ็บปวด ฉันจำไม่ได้หรอกว่าฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไรหรืออย่างไร เมื่อวานหรือวันนี้ก็แทบไม่รับรู้
ฉันจึงมีเพียง ‘ขณะนี้’ ชั่วเวลาที่ฉันมีสติรับรู้ได้
 
ฉันค่อยๆ หันมองชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง ที่ไม่ว่าจะลืมตาขึ้นกี่ครั้ง ‘คุณ’ ก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ
คุณมาคอยเฝ้าฉันไว้ บางครั้งก็กุมมือฉันเอาไว้เพื่อให้กำลังใจ
...ฉันรักคุณ...รักที่คุณไม่ทอดทิ้งฉันไป...
รักคุณที่แม้ตัวฉันนี้จะประสบอุบัติเหตุจนต้องนอนอยู่แต่บนเตียงเช่นนี้
 
บนตัวฉัน และรอบตัวเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ฉันไม่ทราบนักว่ามันมีไว้ทำอะไรบ้างเพราะช่างเถิด...ฉันยังมีคุณอยู่เคียงข้างคอยส่งยิ้มให้ฉันอยู่เสมอ
ฉันเสียดายที่มันเป็นเช่นนี้...                                                                                                           
เคยได้ยินว่า...ความรักที่เกิดขึ้นในยามคับขันมักจะไม่ยั่งยืน
แต่ไม่เป็นไร...เมื่อฉันตายความรักนี้ก็จบลงพร้อมชีวิตเช่นกัน...
 
ฉันได้ยินว่าอีกไม่นานฉันคงต้องพึ่งมอร์ฟีน นั่นเป็นสิ่งสุดท้าย...ยาระงับความเจ็บปวดตัวสุดท้ายที่ฉันควรจะได้รับ
เหตุที่เป็นเช่นนี้ เหตุที่เราได้พบกันคือ เหตุการณ์เดียวกัน...
ฉันกำลังข้ามถนน และถูกรถยนต์ที่แล่นมาอย่างรวดเร็วชนเข้า
 
คุณเป็นคนขับรถคันนั้น...คุณรีบลงจากรถมา และพาฉันมายังโรงพยาบาล แล้วฉันก็ได้รับทราบการมีอยู่ของคุณเมื่อลืมตาขึ้นครั้งแรกหลังประสบอุบัติเหตุ
คุณที่สารภาพความผิดต่อฉันตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วคุณก็มาคอยเฝ้าฉันไว้ไม่ห่าง
คุณที่ไม่ได้รู้เลยว่าสภาพคุณตอนนี้มันโทรมแค่ใด จนน้องชายของฉันเป็นคนกระซิบบอก
หลังจากนั้นอาการของฉันมีแต่ทรงกับทรุด
ฉันไม่ทราบว่าที่คุณมาคอยเฝ้าฉันเพราะไม่อยากให้ฉันตายจริงๆ หรือเพราะกลัวว่าหากเป็นเช่นนั้นจริงโทษของคุณจะเพิ่มขึ้น
 
ฉันไม่โทษคุณแต่ฝ่ายเดียวเพราะเป็นฉันที่ประมาทด้วย ฉันมักจะเผอเรอยามข้ามถนน ฉันเคยคิดว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นได้สักวัน และมันก็เกิดขึ้นจนได้
คุณบอกว่าคุณผิดที่ขับรถเร็ว ตอนนั้นอารมณ์คุณไม่ปกติ คุณเพิ่งทะเลาะกับเพื่อนมา
ฉันเข้าใจ...ฉันได้กล่าวอโหสิให้คุณแล้วอย่าโทษตัวเองอีกเลย...เราต่างผิดด้วยกันทั้งคู่
เพียงแต่...ฉันไม่ได้เอ่ยออกไปว่า ถึงฉันจะอภัยให้คุณแล้ว ฉันไม่โกรธคุณแล้ว แต่คุณยังมีบทลงโทษตามกฎหมายรออยู่ฐานขับรถโดยประมาท เพียงแค่มันจะสิ้นสุดลงตรงที่ทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บหรือทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย...เท่านั้น
 
ฉันพอจะทราบถึงสภาพร่างกายตัวเองดี ฉันหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่มีสติรับรู้ก็น้อยลงทุกขณะ
แล้วในที่สุดฉันก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายที่ควรจะเป็นของฉันได้แม้แต่น้อย
เสียงของเครื่องที่อยู่ข้างตัวกรีดร้องเสียงแหลมจนพยาบาลที่เฝ้าอยู่รีบเข้ามาดู
คุณถูกกันออกไป ฉันพยายามมองคุณส่งสายตาแทนคำพูดที่ไม่สามารถเอ่ยออกไปได้
 
ฉันอยากจะบอกคุณเหลือเกิน ‘อย่าตายเลย จงพยายามมีชีวิตต่อเถิด’
ถึงมันจะไม่ได้ดีเลิศแต่มีชีวิตต่อไป ย่อมจะต้องมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ม่านถูกรูดปิด พยาบาลโทรตามคุณหมอ ครอบครัวฉันคงโทรตามกัน
แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ...ฉันรู้ตัวเองดี...
 
-------
 
...ความรักที่เกิดขึ้นในเวลาเช่นนี้ช่างย่ำแย่ที่สุด...
 
เราน่าจะมีโอกาสได้รู้จักกันเร็วกว่านี้
หรือไม่อย่างนั้น เราน่าจะได้รู้จักกันในโอกาสอื่นที่ดีกว่านี้
ผมได้แต่เสียดายเหลือเกิน
 
ผมกับเธอไม่เคยรู้จักกันเลย…ไม่เลยสักนิด
เรื่องราวของผมกับเธอเริ่มมาจาก...วันที่ผมทะเลาะกับเพื่อนสาวคนสนิท เราสนิทกัน สนิทกันจนคิดว่าเรารู้จักกันดี แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เราเห็นต่อหน้าอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นตัวตนจริงๆ เราต่างมีสิ่งที่แอบซ่อนต่อกันอีกก็ได้
 
ผมทะเลาะกับเพื่อน ด้วยเหตุที่ผมไม่เคยทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นลับหลังผม เพื่อนที่เคยเชื่อใจกันสุดซึ้ง สุดท้ายก็จบลงเพียงเท่านี้
 
อารมณ์เป็นสิ่งที่ควรควบคุม โดยเฉพาะเวลาโกรธ เศร้า หรือเสียใจ
แล้วสุดท้ายผลที่เกิดจากการไม่รู้จักควบคุมก็เกิดขึ้น
ผมขับรถด้วยความเร็ว ผมก็แค่อยากหาที่หลบซ่อนให้ตัวเองเวลาที่รู้สึกเสียใจ อยากกลับไปยังที่ปลอดภัย
 
แต่แล้วผมก็ได้พบกับเธอ แค่หลักนาที วินาที เสี้ยววินาที ที่เรายังไม่เห็นหน้ากัน แต่ผมทำได้แค่พยายามเหยียบเบรคให้สุด ดึงเบรคมือ หรือดึงพวงมาลัยเพื่อหักหลบ
 
ผมเห็นร่างเธอกระเด็นไปไกล ผมรีบลงจากรถ เวลาแค่สักนาที วินาทีมีค่า ผมอุ้มเธอขึ้นรถพยายามนึกถึงโรงพยาบาลที่เคยขับผ่าน ยิ่งเร็วยิ่งดี เพื่อพยายามยื้อชีวิตของเธอเอาไว้
 
...ชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาทีเปลี่ยนชีวิตเราทั้งคู่ไปตลอดกาล...
 
ชั่วเวลานับชั่วโมงผมได้แต่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัด
 
ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ในใจคิดวนเวียนแค่ขอให้เธออย่าเพิ่งตาย
ในชีวิตคนเราจะคิดอ้อนวอนเพื่อคนอื่นบ่อยครั้งเพียงใด
ผมอ้อนวอนพร่ำขอสิ่งที่ผมไม่เคยเชื่อถือหรือยึดเหนี่ยวเพื่อคนที่ไม่เคยรู้จัก
 
วันนั้นเธอรอดชีวิต แต่เธอยังไม่พ้นอุ้งมือมัจจุราช
หมอบอกเพียงสั้นๆ ว่า...ยาก…
ผมย้ำกับหมอด้วยคำเดียวกับตอนที่ผมส่งตัวเธอให้หมอและพยาบาลเมื่อมาถึง
‘ได้โปรดมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอด้วย’
 
หลังจากนั้นผมก็ก้มหัวขอโทษครอบครัวของเธอด้วยความเสียใจ
ผมยินดีรับสายตาตำหนิจากครอบครัวของเธอเพราะผมผิดจริง
รวมถึงคำตำหนิจากครอบครัวของผม
พ่อของผมจัดหาทนายมาคุยกับผมดำเนินเรื่องแทนผม ซึ่งดีแล้วเพราะผมไม่มีแก่ใจจะทำอะไรนัก ด้วยกังวลเพียงแต่ชีวิตเธอ
ผมคอยเฝ้าจนเธอฟื้นโดยลืมสนใจสภาพตัวเอง ผมที่เฝ้ารอจึงแนะนำตัวและสารภาพผิดทั้งหมด ผมเตรียมตัวเตรียมใจยอมรับคำตำหนิทั้งหมด แต่ดูเธอจะพูดไม่ค่อยออกนัก เป็นน้องชายของเธอมาบอกผมว่า สภาพผมตอนนี้เป็นอย่างไร
ผมคงทำให้เธอตกใจซ้ำสองสินะ
 
หลังจากนั้นช่วงเวลาที่เราได้เรียนรู้ และทำความรู้จักกันคือ ช่วงเวลาที่เธอตื่น
ผมบอกเล่าว่าเธอหลับไปครั้งล่าสุดเมื่อใด ตอนนี้เป็นเวลาไหน
ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ผมได้รับรู้ถึงความจริงใจ ยามเราได้พูดคุยกัน
แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มีความหมายกับผมมาก
แล้วผมก็ตกหลุมรักเธอ ทั้งที่ทราบดีว่า...รักที่เกิดในเวลานี้มันเลวร้ายเพียงใด
ผมคือคนที่รอตัดสินโทษแม้ว่าครอบครัวผมจะวิ่งเต้นให้ก็ตาม และเธอกำลังจะตาย...
ยิ่งได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดและทรมานของเธอผมยิ่งรู้สึกผิดเหลือเกิน
ผมไม่ได้กลัวว่าจะต้องรับโทษ ผมกลัวการสูญเสียเธอ
ผมขอบคุณที่เธอให้อภัยผม
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะหยุดโทษตัวเอง
 
จนวันสุดท้ายแห่งการยื้อยุดชีวิตเธอ
ตอนที่ผมถูกกันตัวออกไป...ผมเห็นแล้วว่าเธอพยายามส่งสายตาให้ผม
ผมทราบว่าเธอจะบอกว่าอะไร ผมพอจะเดาได้...
ผมขอโทษ...ที่ผมทำตามที่เธอขอไม่ได้
 
เพราะความประมาทของผมคร่าชีวิตคนๆ หนึ่งไป...คน...ที่ผมรัก
หลังงานศพของเธอเสร็จสิ้น…
ผมเขียนจดหมายสั่งเสียเอาไว้
...ทรัพย์สินส่วนตัวของผมทั้งหมด ขอยกให้ครอบครัวของเธอ...
แล้วผมก็กินยาตายในห้องพักของผมนั้น
 
...ผมลงโทษตัวผมเอง...
 
 (จบ)
 
Talk:
 
ตอนนี้จะเกี่ยวเนื่องไปถึงตอนต่อไปที่เป็น BL ค่ะ แต่แยกกันอ่านได้