Just Friend เพื่อน...เท่านั้น

          หลังจากที่เห็นข้อความว่าออกัสจะไปงานแต่งงานของเพื่อนร่วมห้อง ทำให้ฉันตัดสินใจอย่างไม่ลังเลเลยที่จะไปงานนี้ ถึงแม้จะเป็นงานของเพื่อนที่ฉันไม่สนิทนัก แต่มันอาจเป็นเพียงโอกาสเดียวที่ฉันจะได้เจอกับออกัสอีกครั้งหลังจากห่างหายกันไปนานตั้งแต่จบชั้นมัธยมปลาย ไม่เหมือนกับเมย์และปันปัน เพื่อนสนิทอีก2คนที่ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังพูดคุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่เรื่อยๆ แต่กับออกัสที่แทบจะหายไปเลยหากฉันไม่ติดต่อไปก่อน จึงทำให้ตลอดระยะเวลา5ปีมานี้ เราไม่ได้เจอกันเลย แต่ยังแปลกที่ทำไมหัวใจของฉันยังสั่นอยู่เหมือนเดิมเมื่อได้ยินชื่อของเขา
 
        พอนึกถึงเรื่องที่จะได้เจอออกัสในอีกไม่กี่วันทำให้ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนความรู้สึกสมัยม.ปลายกลับมาอีกครั้ง ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันได้แต่คิดวนไปวนมาและยิ้มอยู่กับตัวเองเหมือนคนบ้า ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา -////-
     หลังจากนั่งอมยิ้มกับตัวเองสักพัก ฉันจึงนึกถึงเฟรนด์ชิพที่เขาเขียนให้ฉันสมัยม.ปลาย ก่อนที่เราจะแยกจากกัน ฉันจึงเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากกล่องที่ฉันเก็บเอาไว้อย่างดี ซึ่งหากไม่เห็นว่ารอยปากกานั้นเริ่มจางลง ก็แทบไม่รู้เลยว่ากระดาษแผ่นนี้อยู่กับฉันมา5ปีแล้ว ฉันหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านด้วยความตื่นเต้น ซึ่งข้อความในกระดาษที่เข้าเขียนบอกฉันมีอยู่ว่า
'ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆตลอด3ปีที่ผ่านมานะ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือในหลายๆอย่าง และไม่เคยทิ้งกูไปไหน ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้มาเป็นเพื่อนสนิทกัน จากนี้ไปขอให้มึงโชคดีนะ'
เป็นเพียงข้อความสั้นๆแต่กลับทำให้ฉันมีความสุข และเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน ทำไมกันนะคนคนเดียวถึงอยู่ในใจของฉันมานานได้ขนาดนี้.... เฮ้อออ เพ้ออีกแล้ว พอๆ
"ไปเตรียมตัวฟิตหุ่นดีกว่าจะได้ใส่ชุดสวยๆไปงานแต่งในอีกไม่กี่วัน ออกัสจะต้องตะลึง โฮะๆๆๆๆ" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง