Just Friend เพื่อน...เท่านั้น

     "ตึ๊งตึ่ง" เสียงการแจ้งเตือนของแชทไลน์ดังขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากการนอนหลับในตอนบ่าย ช่วงเวลาหลังจบปริญญาตรีนี่มันดีจริงๆ ทำให้เราได้พักผ่อนจากการเรียนหนักตลอดระยะเวลา16ปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่อนุบาล แต่คิดอีกแง่หนึ่งมันก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของชีวิตจริงเท่านั้น เฮ้อออ ฉันนี่คิดมากจริงๆ หลังจากคิดอะไรพึมพัมกับตัวเอง ฉันจึงเข้าไปอ่านไลน์ ซึ่งห้องแชทที่เห็น เป็นห้องแชทที่ว่างมาเป็นเวลาอย่างน้อย2-3ปีแล้ว ใช่แล้วหล่ะ มันคือห้องแชทกลุ่มห้องชั้นมัธยมปลายนั่นเอง

"พวกมึงกูมีข่าวดีมาบอก งานแต่งกูจะจัดวันเสาร์นี้นะ ใครสนใจมามั่งจะได้นับจำนวนแขก"

"แหมมึง ไวเชียวนะรีบแต่งไรเบอร์นั้น" 

"ยินดีด้วยนะมึง แต่กูคงไม่ว่างไปว่ะ"

"กูไปปปปป"

"กูด้วย"

และอีกหลายความคิดเห็นแสดงความยินดีกับงานแต่งงานของเพื่อนร่วมห้อง หากแต่ข้อความเหล่านั้นได้เพียงแค่ผ่านสายตาของฉันไป จนมาสะดุดอยู่ที่ข้อความสุดท้าย

"กูไปด้วย" เป็นเพียงข้อความสั้นๆแต่มาจากคนที่ฉันรอมานานแสนนาน

.

.

.

ออกัส 5ปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน