นังเลงกลับมาเรียน

ในเย็นวันนึง
 
เคียว:อะไรกันพวกแกมีปัญหากับฉันอีกแล้วหรอ
นักเลง:อย่าคิดว่าพวกฉันจะลืมกับสิ่งที่แกทำกับพวกฉันนะ
เคียว:......
นักเลง:ทำไมวันนี้เงียบจังว่ะ รึว่าจะกลัวพวกเรารึไงฮ่าๆๆๆๆ จะกลัวก็ไม่แปลกหรอกพวกฉันมีกัน
ตั้ง12คน แกคนเดียวจะไปทำไรได้ อีกอย่างเพื่อนแกก็ไม่อยู่ด้วย คงจะกลัวล่ะสิ
(ลืมบอกเดี๋ยวถ้า จะเปลี่ยนเป็นความคิด จะใช้ชื่อคนล่ะคิดน้ะเช่น เคียวคิด เป็นต้นครับ)
เคียว:ฉันหรอจะกลัวพวกแก น่าขำวะ
นักเลง:ปากดีนักนะ!
เคียวคิด:เราต้องลงมือกับคนที่เข้ามาก่อนหลังจากนั้นเล็งไปที่คนมีอาวุธ ไม่ล่ะพวกมันคงลังเลงั้นเรา  เปิดเลยก็แล้วกัน เล็งคนใกล้ก่อนเลย
 เคียววิ่งไปที่คนใกล้ตัวสุดพร้อมกับ ง้างหมัดต่อยใส่หน้าเต็มๆไปหนึ่งคนและก็ถีบคนที่โดนต่อยไปหาพวกของมัน และในความคิดของเคียวที่คิดไว้ล่วงหน้านั้นไม่ได้ช่วยไรเลย เขาไล่ต่อยเตะอย่างกับคนบ้าแต่ก็ชนะ (ถ้าเล่าก็ยาวนะ-0-) แน่นอนเขาไม่ใช่ปีศาจเจอกับคนขนาดนั้น ก็ต้องมีแผล ฟกช้ำ และหมดแรงบ้าง และในตอนนั้นเพื่อนซี้ของเคียวก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนลน 
เคียว:ฉันไม่เป็นไรกลับล่ะ 
โยชิ:ไม่เป็นไรจริงๆหรอ อย่างน้อยก็น่าจะให้ฉันไปส่งที่ บ้าน หรือ โรงพยา-
เคียว:ไม่ต้อง!! ฉันไม่เป็นไร เข้าใจนะ
โยชิ:หัวแข็งจังเลยนะ ก็ได้วันนี้จะยอมให้ ถ้าเป็นอีกฉันจะช่วยนายเอง และจะไม่ปล่อยให้นายบาดเจ็บกลับบ้านคนเดียวหรอกนะ
    เคียวก็เดินไปจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ เขาก็พยายามจะคุมสติให้ถึงบ้านล่ะนะ ในตอนนี้เขาปวดหัวคิดอ่ะไรไม่ออกเลย
 พอเขาเดินไปถึงหน้าบ้านแล้วเขาก็หมดสติลงที่หน้าบ้านของตัวเอง
 
     เล่าออกมาไม่ดีก็ขออภัยนะครับ ไม่มีประสบการ์ณตีกัน