Practical Lover ขอโทษครับ...นักรักมือใหม่

                     เลิศวริศ วรปรีดาโชติ   (พี่ริช)

ณ ห้องบอลรูมขนาดใหญ่มีแขกเหรื่อทะยอยเข้ามาในงานทุกคนต่างแต่งตัวอวดความแพงจากเครื่องประดับและชุดที่สวมใส่ในงานนี้มีแต่ระดับไฮโซเซเลบและมหาเศรษฐี
 “คุณป๋าขา ทำไมดอลลี่ต้องมางานแบบนี้ด้วยน่าเบื่อจะตาย”
หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีครีมบ่น เจ้าสัวธวัชชัย อัครกิตติพงศ์ ผู้เป็นเจ้าของเจียโป กรุ๊ปทำธุรกิจโรงแรมระดับห้าดาวมีสาขาทั่วเอเชียมีลูกสาวคนเดียวคือ ดอลลี่หรือดลลยาหญิงสาวร่างสูงเพรียว ผมยาวสีน้ำตาล เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้
“อาดอลลี่ป๋าแค่อยากให้หนูออกมางานสังคมรู้จักผู้คนบ้างหนูเรียนจบกลับมาไทยทำห้องเสื้อป๋าอยากให้ได้เจอกับคุณริช ลูกชายของ คุณหญิงนันนภัส วรปรีดาโชติ ป๋าเป็นคนจ้างบริษัทเขาจัดการระบบไฟและตกแต่งภายในห้องเสื้อหนู”
ดลลยาทำหน้าเบ้
 “อ๋อ…ป๋าคิดจะจับคู่ให้หนูอีกนะสิ
“ป๋า..ตามใจหนูทุกอย่างอยู่แล้วนะ…แค่มาแนะนำตัวรู้จักกันไว้เฉยๆ” ผู้เป็นพ่อตอบลูกสาวคนสวย
 “ยัยบื้อเธอเดินลำบากทำไมไม่บอกละ”
เลิศวริศพูดระหว่างยื่นมือไปช่วยหญิงสาวลงจากรถ เก็จแก้วไม่เคยใส่ส้นสูงขนาดนี้ทำให้เธอก้าวเดินลำบาก“จับฉันไว้สิ…ไม่งั้นจะเดินได้ยังไง”เลิศวริศประคองเธอเดิน
“แก้วเดินได้แล้วค่ะ พี่ริชปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดเดี๋ยวแก้วจะเดินไปอยู่กับคุณหญิงป้า
”พูดจบหญิงสาวก็ปล่อยมือชายหนุ่มละก้าวเดินอย่างรวดเร็ว
 “เห้ย…ระวัง”เก็จแก้วสะดุดกระโปรงตัวเองหกล้มเธอมั่นใจว่าเธอต้องเจ็บมากแน่ๆแต่แปลกที่เธอไม่ล้ม
 มือยาวของใครบางคนมาคว้าเอวของเธอไว้ทัน
 “ระวังหน่อยสิครับคุณ” นี่ไม่ใช่เสียงของเลิศวริศ
“เราพบกันอีกแล้วนะครับ”
ชายหนุ่มยิ้มหวานให้หญิงสาว
“อาจารย์….พีรดนย์”
“ว้าวจำผมได้ด้วยหรอ” หนุ่มหล่อในชุดสูทสีขาวพยุงเธอขึ้นท่ามกลางสายตาไม่พอใจของเลิศวริศ
“ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เลิศวริศบอกพลางดึงเก็จแก้วกลับมา
“ว้า….พี่ชายขี้หวงซะด้วย……ไว้เราค่อยคุยกันนะสาวน้อย” พีรดนย์พูดพลางส่งยิ้มและเดินจากไป
“อ้าวเด็กๆมาอยู่ตรงนี้เอง”
 คุณหญิงนันภัสก้าวเข้ามา
 “ตาริชแม่ตามหาลูกตั้งนาน หนูแก้วด้วย มานี่เลยแม่มีคนอยากแนะนำให้รู้จัก”
 คุณหญิงพูดพลางจูงมือเลิศวริศไป เก็จแก้วจึงแยกตัวไปดูที่ซุ้มขนมเค้กที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากสี
ร่างสูงในชุดสูทสีดำเดินตามมารดาไปอย่างว่าง่าย
“นี่คุณธวัชชัยและคนนี้หนูดลลยา”คุณหญิงนันนภัสพูดแนะนำตัว
เลิศวริศยกมือไหว้ชายสูงวัย
“สวัสดีครับเจ้าสัว”ชายหนุ่มกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับคุณดลลยา”เขาเอ่ยทักทายหญิงสาวที่วางหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจเขา
 “สวัสดีค่ะพี่ริช ในที่สุดก็พบกันสักทีนะคะ”หญิงสาวร่างบางหุ่นเอสไลน์กล่าวทักทาย
“ดิฉันว่าพวกเราไปหาโต๊ะนั่งเถอะค่ะงานใกล้จะเริ่มแล้ว”
 คุณหญิงนันนภัสกล่าวพร้อมเดินนำหน้าไปกับเจ้าสัวธวัชชัย
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ”เลิศวริศเอ่ยกับดลลยา
“ดอลลี่ไปด้วยนะคะพี่ริช”พลางขว้าแขนของชายหนุ่มมาควงทำให้ทั้งเธอและเขาตกเป็นจุดเด่นภายในงาน
ระหว่างที่เก็จแก้วกำลังเลือกขนมอยู่นั้น
 “กินเค้กตอนนี้ระวังอ้วนนะครับ”
เก็จแก้วเงยหน้าขึ้นก็พบชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวผมดำสนิทยืนอยู่ข้างเธอ
 “อาจารย์”
“ตอนนี้ไม่ใช่มหาวิทยาลัยและไม่ใข่เวลาเรียน เรียกพี่พีก็ได้” ชายหนุ่มกล่าว
“ผู้ชายอะไรแม้แต่ลูกศิษย์ก็ยังไม่เว้น”
เสียงของดลลยาดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเลิศวริศที่อยู่ข้างเธอ
 “เก็จแก้ว เธอมาอยู่ตรงนี้ทำไมรู้ไหมว่าคุณแม่ตามหาไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
 เลิศวริศขว้าจานเค้กในมือหญิงสาวมาถือพร้อมทั้งจูงกึ่งลากเก็จแก้วออกมา
 “เธอไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นทำไม” เลิศวริศถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่เก็จแก้วก็ปล่อยให้ชายหนุ่มจูงมือไปที่โต๊ะเงียบๆโดยที่ไม่เถียงอะไรบรรยากาศภายในงานเริ่มมืดลงเก็จแก้วนั่งข้างกับเลิศวริศ เสียงพิธีกรสาวที่ออกมาจากเวที
 “สวัสดีค่ะแขกผู้มีเกียรติขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานปันน้ำใจเพื่อน้องในวันนี้ซึ้งเราจัดกันทุกปีก่อนอื่นต้องขอเชิญคุณหญิง ถนัดศรีขึ้นกล่าวเปิดงานในวันนี้ค่ะ” เสียงปรบมือดังขึ้น
 “ดิฉันมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้มากล่าวเปิดงานในวันนี้ซึ่งงานจะเกิดขึ้นไม่ได้เลยหากไม่มีการสนับสนุนของทุกท่าน  ดิฉันขอให้ทุกท่านที่มาร่วมงานได้พบกับความสุขและอิ่มเอมกับการเป็นผู้ให้เพื่อช่วยเหลือเด็กยากไร้ในวันนี้สวัสดีค่ะ”
ระหว่างที่บนเวทีมีการเดินแฟชั่นโชว์เก็จแก้วกลับนั่งสัปหงกข้างๆชายหนุ่มเธอเผลอหลับไปขณะที่พิธีกรขึ้นมาบนเวลาอีกครั้งจากนี้จะเป็นการประมูลดอกไม้กติกาง่ายๆเราจะสุ่มหญิงสาวผู้โชคดีจากภายในงานเพื่อเดินทางไปมอบทุนการศึกษาให้เด็กยากไร้มาบนเวทีพร้อมถือช่อดอกไม้ผู้ที่ประมูลดอกไม้จากในมือของหญิงสาวได้จะได้เดินทางไปมอบทุนการศึกษาด้วยกันค่ะแสงไฟสาดมาตรงที่นั่งของหญิงสาวที่กำลังสัปหงก
และตอนนี้เราได้หญิงสาวผู้โชคดีละค่ะ เชิญคุณเก็จแก้วขึ้นมาบนเวทีด้วยนะคะเก็จแก้วไม่ทันตั้งตัวก็ถูกกลุ่มคนพาขึ้นเวทีพร้อมถือช่อดอกไม้ในมือ
เอาละค่ะเรามาเริ่มการประมูลกันเลยนะคะ สองพันบาท บาทเสียงของชายชราที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง ห้าพันบาท เสียงของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงข้าม
“หนึ่งหมื่นบาท”เสียงชายชราดังขึ้นอีกครั้ง
“หนึ่งแสนบาท”ครั้งนี้เป็นเสียงของอาจารย์หนุ่มของเธอ เอาละค่ะหนึ่งแสนบาทครั้งที่หนึ่ง หนึ่งแสนบาทครั้งที่สอง พีรดนย์ยิ้มอย่างมีชัย
 “ห้าแสนบาท” เสียงของเลิศวริศดังก้อง ห้าแสนบาทครั้งที่หนึ่ง ห้าแสนบาทครั้งที่สอง  ห้าแสนบาทครั้งที่สาม เลิศวริศไม่มีทางยอมให้เก็จแก้วเดินทางไปมอบทุนกับอาจารย์ของเธอแน่นอน ขอเชิญผู้ชนะการประมูลขึ้นมารับช่อดอกไม้ที่บนเวทีด้วยค่ะ ชายหนุ่มเดินขึ้นเวทีพร้อมด้วยเสียงปรปมือเก็จแก้วมอบช่อดอกไม้ให้กับเขาเธอรู้สึกดีใจที่เลิศวริศชนะการประมูลในครั้งนี้เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเดินทางไปมอบทุนการศึกษากับคนแปลกหน้า
   ดลลยารู้สึกขัดใจที่เห็นพีรดนย์ประมูลแย่งช่อดอกไม้จากเลิศวริศ
 “ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับอิตาบ้านั่นแล้ว”
เธอพูดพร้อมเขวี้ยงตุ๊กตาหมีตัวโตลงพื้น แน่นอนระหว่างเธอกับพีรดนย์ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคนรักแค่คนเหงาในต่างแดนมาเจอกันเขาไม่เคยบอกรักเธอและไม่มีวันที่เขาจะรักเธอแต่ในที่สุดดลลยาก็ตัดสินใจหลังเลิกเรียนเธอตัดสินใจบอกรักเขา
“ดอลลี่ชอบพี่พีมานานแล้ว…เรามาคบกันได้ไหมคะ”
ดลลยากลั้นใจสารภาพรักออกไปเธอรู้ดีว่าเขาต้องปฏิเสธเธอแน่ๆ แค่สักครั้งให้เขารู้ว่าเธอคิดยังไง ดลลยาเป็นผู้หญิงตรงไปตรงมาออกจะขวานผ่าซากและเอาแต่ใจเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวธวัชชัย ดลลยาเสียแม่ตั้งแต่ยังเล็กทำเธอโตมาภายใต้การตามใจของเจ้าสัวไม่ว่าเธออยากได้อะไรก็ต้องได้ การที่เธอเลือกที่จะมาเรียนที่LSEเพราะเธอตามรุ่นพี่คนนึงมาเรียนต่อ
“ตกลง แต่เราจะไม่เป็นแฟนกันและพี่มีสิทธิจะควงใครก็ได้ ดอลลี่ทนได้ไหมละ” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดออกมาอย่างเห็นแก่ตัว
“ได้ค่ะ แต่พี่พีต้องไปกินข้าว ดูหนังและ ช้อปปิ้งกับดอลลี่นะคะ” หญิงสาวพูดสิ่งที่เธอต้องการ
“ถ้าดอลลี่คิดว่าการที่พี่ทำแบบนั้นแล้วมันคือความรักพี่ก็จะทำให้ครับ” ชายหนุ่มพูดเรียบๆเย็นชา
ไม่เป็นไรดลลยาคิดในใจขอแค่ได้อยู่ข้างพีรดนย์ก็พอถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มองเห็นเธอเลยก็ตาม
“พี่พีอยู่ไหนละคะดอลลี่รออยู่ที่เลสเตอร์สแคร์วละนะคะ” หญิงสาวโทรศัพท์หาชายหนุ่ม
 “พอดีพี่เตะบอลเสร็จกำลังจะไปนะครับ”
ดลลยารู้สึกน้อยใจที่พีรดนย์ไม่เห็นความสำคัญของเธอขนาดนี้ทั้งที่นี่เป็นเดทแรกของเธอกับเขา
หญิงสาวสวมเดรสหรูของเบอเบอรี่สีครีมยืนรอชายหนุ่มเดทแรกเขาทิ้งให้เธอต้องรอเขาชั่วโมงครึ่งโดยปกติดลลยาไม่มีทางทนกับเหตุการณ์แบบนี้แน่นอนแต่เพราะทั้งรักทั้งหลง พีรดนย์ทำให้เธอยืนรอแม้ว่าหิมะจะตกก็ตาม แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่อดีตไปแล้วตอนนี้เธอเลือกที่จะทิ้งเขาไว้ข้างหลังการพบเจอกับเขาในงานเลี้ยงการกุศลครั้งนี้สั่นคลอนหัวใจของเธอ ไม่ ไม่มีทางเธอจะไม่มีวันกลับไปรักไปหลงเขาอีก
 
พีรดนย์ บูรณพันธ์ ในสายตาของคนทั่วไปเขาเหมือนเป็นหนุ่มหล่อเฟรนด์ลี่อัธยาสัยดีกับทุกคนแต่น้อยคนจะรู้จักตัวตนที่แท้จริง เขาเดินทางมาเมืองไทยเพื่อตามหาคนสำคัญในครอบครัวเบาะแสที่มีอยู่คือน้องสาวของเขาอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่กับเพื่อนของพ่อ                      “มีอะไรนพดล”
 ชายหนุ่มถามพ่อบ้านประจำตัวที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“คุณพีครับทางเราได้เบาะแสของเธอละนะครับนี่คือรูปถ่ายของเธอครับ”
ชายหนุ่มก้มมองรูปถ่ายในมือ หญิงสาวผิวขาวอมชมพู ผมดำ ดวงตากลมโต
“นี่มัน…เก็จแก้ว” เขาก้มลงมองรูปนี่คือนักศึกษาสาวที่เขาสอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มครุ่นคิดเขาคงไม่สามารถเดินไปบอกเธอว่าเธอเป็นน้องสาวของเขาได้เป็นแน่
เขาเลยตัดสินใจจะแอบดูแลเธอเงียบๆไม่ให้เธอรู้ตัวรอให้เก็จแก้วพร้อมสักวันเธอจะได้รู้ความจริง