Vampire Chilly รักนายแวมไพร์เย็นชา

ครืน ครืน

     ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นขึ้นมาดูว่าใครโทรมาหา 

- รันเวย์ -

     ยัยเวย์จะโทรมาทำไมเนี้ย ทันทีที่ฉันกดรับปลายสายก็รีบพูขึ้นมาทันทีโดยไม่ห้ฉันพูดอะไรเลย

  'แหม บอกไม่ไปกับเพื่อนก็เพราะมีนัดนี้เองนะ'

  "อะไรของมึง อีเวย์" ฉันงงกับคำพูดของมันจริงๆนะ

  'อย่ามาตีหน้าซื่อ พวกฉันเห็นนะทีี่มึงกลับพร้อมวินเทอร์อะ' ว่าแล้วเชียว ว่าต้องปิดยัยพวกตาดีทั้งหลายไม่ได้แน่ๆ

  "ฉันไม่ได้นัดเขา แค่บังเอิญเขาไปช่วยงานครูเหมือนกันเฉยๆยะ"

  'อ่อออ นี้เพื่อนเชื่อจริงๆนะ' เสียงตอแหลขนาดนี้ ฟังก็รู้ว่าโคตรเชื่อ- -

  "ก็แล้วแต่มึงจะคิดละกัน เพราะกูพูดความจริง!" ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องแค่นี้ อยากจะวางสายมันทิ้งจริงๆ

  'กูก็แค่จะโทรมาเตือนให้รับมือกับยัยที่เหลือนั้นดีๆละกัน' นั่นสินะ ยัยเมจะต้องอยากฆ่าฉันมากแน่ๆเลย ยัยเมเป็นคนประเภทที่รักและหวงเพื่อนมาก ใครจะมาจีบพวกฉันที่นิต้องผ่านการสแกนจากยัยเมไปให้ได้ก่อน

  "เออๆ งั้น...."

 ครื๊นน! เปรี้ยง!

  "กรี๊ดดด!" ฉันสะดุ้งและร้องออกไปเพราะจู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมา ฉันยิ่งยืนคุยโทรศัพท์ข้างหน้าต่างอยู่ด้วย ฉันไม่ชอบเวลาที่ฝนตก และกลัวเวลาที่ฟ้าร้องมากๆเลยด้วย 

  'มาย มึงเป็นอะไร ตอบกูด้วย' ฉันได้ยินเสียงยัยเวย์ดังออดมาจากโทรศัพท์ที่ตอนนี้ตกอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว

  "ไม่เป็นไรๆ แค่ตกใจฟ้าผ่านะ" ฉันเก็บมันขึ้นมาจากพื้นแล้วตอบยัยเวย์ไป

  'กูก็ตกใจหมดนึกว่ามึงเป็นอะไร'

  "งั้นกูวางนะ บาย" ฉันกดวางสายยัยเวย์ทันที และรีบวิ่งไปนอนซุกตัวอยู่บนเตียงพร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่และเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ ขอให้มันหยุดตกสักทีเถอะนะ

     ฟ้าฝนเป็นใจให้กับฉันมากๆเลยละ ตกมาตั้งหลายชม.แล้วยังไม่ยอมหยุดอีก กะจะตกจนกว่าน้ำจะท่วมรึไง ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว ฉันไม่เคยนอนหลับเลยเวลาที่ฝนตก ลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างดีกว่า ฉันหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วจึงเดินลงมาข้างล่าง ดีนะที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่นี้เปิดตลอด24ชม. ฉันเดินหยิบขนมไปเพลินๆ แต่มันก็ยิ่งแย่กว่าเดิมเมื่อ....ไฟในซุปเปอร์มาร์เก็ตดับลง

  "ขออภัยลูกค้าทุกท่านด้วยนะคะ ตอนนี้ทางร้านของเรากำลังเปิดใช้ไฟสำรอง กรุณารอสักครู่นะคะ"

     ฉันยืนอยู่นิ่งๆ ไม่กล้าขยับไปไหน เพราะฉันกลัวความมืดมากกว่าสิ่งใดในโลกนี้ซะอีก ไฟในร้านเริ่มสว่างขึ้นมาละ แต่ก็ไม่ได้สว่างมากเหมือนกับในตอนแรก แต่ก็พอที่จะเดินต่อไปได้อยู่ ฉันเดินไปจ่ายเงินแล้วกำลังเดินออกมาก็พบกับบางคนที่ไม่คิดว่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้ในเวลาแบบนี้ด้วย

  "วินเทอร์??" ฉันเรียกเขาเพราะเห็นเขายืนเขี่ยโทรศัพท์เล่นอยู่ตรงหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

  "เธอลงมาทำอะไรตอนนี้" แล้วทำไมฉันถึงจะลงมาไม่ได้ละยะ

  "อืม นอนไม่หลับนะเลยลงมาหาไรกิน"

  "อืม..."ถ้าช่วยตอบแบบเต็มใจกว่านี้ก็จะขอบคุณมาก

  "แล้วนายลงมาทำอะไรอะ"

  "คงเป็นเหมือนกับเธอแหละมั้ง..." แบบฉัน?

  "นอนไม่หลับเหมือนกันหรอ อันที่จริงปกติฉันก็หลับแหละ แต่แค่วันนี้ฝนตกนะก็เลยนอนไม่ค่อยหลับ"

  "เธอกลัวฝน?"

  "ทำนองนั้นแหละ มันเป็นช่วงเวลาที่แลดูว่างเปล่าและเหงามากๆเลยมั้ง ฉันถึงไม่ค่อยชอบเวลาที่ฝนตก"

  "...."

  "นายจะกลับขึ้นห้องยัง"

  "ทำไม จะขึ้นไปด้วยรึไง"

  "แฮร่ ฉันไม่ชอบขึ้นลิฟท์คนดียวนะ ขี้เกียจเดินขึ้นบันไดแล้วด้วย"

  "อืม" เขาไม่ได้ตอบอะไรไมากกว่านี้ ได้แต่เดินออกไปและฉันก็เดินตามเขาไปด้วย เขาคงจะสงสารฉันสักหน่อยนะ

  "ขอบคุณนะ"

  "เรื่อง?" 

  "ที่ยอมขึ้นลิฟท์มากับฉัน"

  "หึ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนิและฉันก็จะขึ้นห้องพอดี" ถึงเขาจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ แต่ก็รู้สึกขอบคุณอยู่ดีแหละ เมื่อไรจะถึงห้องนะ ไม่สิต้องเมื่อไรฝนมันจะหยุดตกสักที

 ครืดด!

  "กรี๊ดด!" เวรกรรมอะไรของฉันเนี้ยเมื่อกี้ก็ไฟดับละตอนนี้ยังมาลิฟท์ค้างอีก

หมับ!

  "ไหวไหม" เขาคว้าเอวฉันไว้และค่อยๆวางฉันลง เขาคงเห็นว่าฉันเซและใกล้จะเป็นลมละมั้ง 

  "อืม ไม่เป็นไรมากหรอก"

 วูบ

  "ฮืออ" ไฟดับอีก อีเวรเอ๊ยย!

  "เดียวก็คงมีคนมาช่วย" ฉันรู้ว่าความปลอดภัยของคอนโดนี้ดีมากแต่มันก็ต้องรออยู่ดีและฉันก็กลัวความมืด ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองและซุกหน้าลง ทำใจดีๆไว้มายเดียร์ แค่แปบเดียว

  "เธอกลัวหรอ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าตา แต่เขาคงมองไม่เห็นหรอก เพราะมันมืดมาก ฉันพยักหน้าส่งให้เขา 

  "เอ๊ะ!" ฉันต้องสะดุ้งอีกครั้งเพราะจู่ๆเขาก็ลงมานั่งข้างๆฉันและยังดึงฉันเข้าไปกอดอีก

  "กลัวไม่ใช่รึไง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก" ฉันควรจะกลัวอะไรกันแน่นะตอนนี้ ฉันเหนื่อยมากเลยวันนี้มีแต่เรื่องหน้าปวดหัวจริงๆ ฉันค่อยๆซุกตัวลงกับอ้อมกอดของเขาตาฉันก็เริ่มจะปิดแล้วด้วยสิ ง่วงจัง....

- วินเทอร์ talk -

  "มายเดียร์" ผมเรียกชื่อคนตัวเล็กที่นอนพิงไหลผมอยู่ในตอนนี้ แต่ก็ได้รับแต่ความเงียบตอบกับมา เธอคงหลับไปแล้ว มีแต่เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอ

 ติ๊ง!

     ไฟในลิฟท์กับมาทำงานเหมือนเดิม แล้วผมควรทำยังไงกับคนขี้เซาที่นอนอยู่ตรงข้างๆผมนี่ละ งั้นก็คงต้องใช้วิธีนี้แล้วละ ผมกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น9 พร้อมกับอุ้มคนขี้เซาขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน และพบว่าเธอตัวเบากว่าที่ผมคิดไว้อีกหลายเท่าเลย ปกติเธอกินอะไรเป็นอาหารเนี้ยถึงได้ผอมขนาดนี้ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกผมก็ก้าวเท้าออกจากลิฟท์และเดินไปตรงหน้าห้อง285

  "สงสัยคืนนี้เธอคงต้องนอนห้องฉันแล้วละ:)"