Vampire Chilly รักนายแวมไพร์เย็นชา

- วินเทอร์ talk -

     ผมอุ้มเธอมาวางลงบนเตียงของผม ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้ก็ประมาณ 500 ปีผ่านมาได้แล้วมั้ง หะๆ...ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมไม่มีวันตายเพราะผมเป็นแวมไพร์:) แต่ผมยังอยากเป็นเด็กอายุ 17 อยู่เลย ผมเลยสมัครเรียนใหม่มาครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วนแล้วมั้ง พวกเพื่อนๆผมก็เหมือนกันเรามีกันอยู่ 4 คน รวมผมด้วย ก็จะมี บัสเตียน มิดไนต์ และเซย์ริว พวกเราเป็นแวมไพร์ชนชั้นสูงเหมือนกันหมด ทำนองว่ามีฐานะร่ำรวยได้ประมาณนั้น เรารู้จักกันมาตั้งๆแต่เด็ก เที่ยวเล่นมาด้วยกันตลอด แต่เป็นแวมไพร์ชั้นสูงก็ใช่ว่าพวกเราจะไม่กินเลือดมนุษย์นะ แค่พวกเรารู้จักควบคุมความกระหายเลือดในตัวก็แค่นั้นเอง ไม่ทำร้ายใครโดยพลการ เราถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี บางครั้งพวกเราก็ดื่มเลือดจากสัตว์ที่มีขายตามร้านของแวมไพร์อย่างเราๆ โดยที่พวกมนุษย์นั้นไม่รู้หรอก ร้านที่มีขายมักจะมีตราค้างคาวสีดำแปะอยู่ นั้นแหละเป็นสัญลักษณ์ของแวมไพร์ แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกสนใจในตัวผู้หญิง เพราะเลือดของเธอนั้นมีกลิ่นหอมมากจนน่าลิ้มลอง แต่ผมก็ไม่ได้แย่ถึงขั้นจะลักหลับเขาหรอกนะครับ ผมชอบดื่มเลือดจากคนที่เต็มใจให้ดื่มก็เท่านั้นแหละ อ่อ...พวกเราแต่ละคนนั้นจะมีสัมผัสที่ต่างกัน ประมาณว่าเลือดในตัวมนุษย์แต่ละคนจะหอมหวานสำหรับแวมไพร์บางคนเท่านั้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้สึกว่าเลือดของเธอนั้นหอมหวานเหมือนผมหรอก อ่า....พูดไปเยอะๆแล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมาเลย ผมเลยเดินไปเปิดประตูตูเย็นแล้วหยิบแก้วน้ำที่มีเลือดของสัตว์อยู่ขึ้นมาดื่ม จากนั้นผมก็เดินไปนั่งอ่านหนังสือตรงโซฟา ไม่ต้องแปลกใจหรอก แวมไพร์อย่างพวกเราไม่เคยหลับหรอกนะ

- วินเทอร์ talk end -

  "อืออ...." แสงแดดส่องรอดเข้ามาจากผ้าม่านที่ถูกปิดไว้ ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าเช้าแล้ว ฉันเริ่มขยับไปมาบนเตียง แต่ก็ยังไม่คิดที่จะลืมตาขึ้นมา กี่โมงแล้วนะ ง่วงชะมัดเลย นาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ทำไมถึงยังไม่ดังนะ ฉันเลยลืมตาขึ้นมาและก็พบว่า....

  "นี้ไม่ใช่ห้องฉันนิ!" ฉันมานอนอยู่ในห้องใครเนี้ย ฉััันสำรวจชุดของตัวเองว่ามันยังอยู่ครบทุกชิ้นบนตัวฉัน เฮ้ออ...โล่งอกมาหน่อย แต่ห้องนี้มีความคล้ายกับห้องของฉันอยู่มาก ละสรุปมันห้องใครกัน?? ฉันเลยเดินเปิดประตูห้องนอนออกไป ก็เจอกับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยาว รูปของวินเทอร์นิ งั้นก็แปลว่าฉันอยู่ในห้องของเขาสินะ 

  "สำรวจห้องคนอื่นเสร็จรึยังละ?" อุ้ย! สะดุ้งหมด ฉันหันหลังไปตามต้นเสียง ก็พบว่าเขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ โดยยังแต่งชุดนักเรียนไม่เรียบร้อยดีนัก กระดุมเม็ดบนเขายังไม่ได้ติดตั้ง 2 เม็ดแน่ะ! >//< กรี๊ดด ตาชั้นน

  "นะ นายพาฉันมาห้องนายทำไม" ฉันถามออกไปหลังจากที่ตั้งสติได้

  "ก็เธอเผลอหลับไป ฉันไม่รู้ว่าห้องเธอมีไหนก็เลยพามาที่นี้" อ่ออ นี้คือเขาทำดีใช่ไหม ที่ไม่ปล่อยฉันนอนอยู่ข้างในลิฟท์นะ

  "งั้นฉันควรขอบคุณนายสินะ"

  "ฉันว่าเธอควรรีบกลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัวมากกว่านะ" จริงด้วย! ฉันต้องไปโรงเรียนนิ

  "งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" ทันที่ที่พูดจบฉันก็รีบวิ่งออกจากห้อง ละแม่ง! เขาอยู่ชั้น9 ฉันอยู่ชั้น5 โอ้ยย ฆ่าฉันเถอะ จะร้องไห้TT จะลงลิฟท์ก็กลัวค้างอีก วิ่งลงบันไดก็ได้เว้ย ออกกำลังกายยามเช้า ฉันรีบทำกิจวัตรประจำให้เสร็จอย่างรวดเร็ว ขนาดเร็วสุดยังปาไปตั้งครึ่งชั่วโมง นี้ก็7โมงครึ่งแล้วด้วย ฉันเลยรีบวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว และก็เจอกับเขา....อีกแล้ว- - ฉันเลยเดินเข้าไปหา

  "ทำไมนายยังไม่ไปอีกละ น่าจะเสร็จตั้งนานแล้วไม่ใช่?"

  "กลัวว่าจะมีคนไปถึงสายก็เลยรอ" เขาพูดพร้อมมองหน้าฉัน เขารอฉันหรอ ก็คงเป็นฉันแหละไม่น่าจะเป็นหมาที่ไหน

  "อ่า แล้ว..."

  "ขึ้นมาเร็ว จะสายแล้ว" 

  ":)" ฉันยิ้มให้เขาพร้อมกระโดดซ้อนท้ายทันที แต่รอบนี้เขาพามาเข้าทางประตูหลัง ก็แน่ละถ้าเข้าทางประตูหน้าฉันจะโกรธมากเลย คนตั้งเยอะตั้งแยะ ดีนะที่มาช้ากว่าปกติคนเลยไม่ค่อยมีคนแล้ว 

  "งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันในห้องเรียน"

  "อืม" ฉันรีบวิ่งไปหายัยสามตัวที่น่าจะกำลังรอบ่นฉันอยู่อย่างแน่นอน

  "กว่าจะโพล่หัวมานะยัยมาย" ยัยเมเป็นคนพูดขึ้นมาหลังจากที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะ

  "นึกว่าจะไม่มาแล้วนะเนี้ย กลัวอะไรหรอจ้ะ มายเดียร์^^" เป็นยิ้มที่โคตรไม่ปลอดภัยอะบอกเลย เมื่อไร ยัยเวย์จะมาวะ รีบๆมาก่อนฉันจะโดนยัยสองตัวนี้ฆ่าด้วยละกันT^T

  "รอพักสิบก่อนเถอะ โดนแน่ ปะไปเรียนกัน" ยัยเมพูดพร้อมชี้หน้ามาที่ฉัน ฮืออ ไม่อยากจะพักเลยค่ะตอนนี้

     หลังจากที่เรียนคาบแรกและคาบสองเสร็จ ฉันกับยัยเวย์ก็โดนครูเรียกมาส่งงาน นับว่าฉันยังโชคดีอยู่รอดตัวไป 

  "เวย์มึง ไปส่งกูซื้อขนมก่อนดิ"

  "ไปซื้อขนมนี้มีเหตุผลอื่นแฝงอยู่ปะจ้ะ" ยัยเพื่อนเลวรู้ทั้งรู้ละยังจะมาพูดอีก

  "เออมึงก็รู้นิ เพราะงั้นเราลงไปกันเถอะ"

  "เออๆ กูก็ขี้เกียจกลับห้องเหมือนกัน" พวกเราเลยลงมาโรงอาหาร ขอกินขนมก่อนถึงเวลาตายละกัน 

  "มาย กูอยากไปเข้าห้องน้ำอะ มึงซื้อเสร็จก็ไปตามกูละกัน"

  "เออๆ" ฉันโบกมือให้มันไปได้เลย มีแต่ขนมน่ากินทั้งนั้นเลย ฉันเดินเลือกขนมเพลินๆจน...

 เฮือก!

  "ตอนเย็นฉันรอเธอที่หลังโรงเรียนนะ" เขามากระซิบข้างหูฉันนี้แหละ ตกใจหมดเลย เมื่อกี้เขาว่าไงนะ? รอฉันงั้นหรอ ไม่ต้องหันไปก็รู้เลยว่าเป็นใคร ฉันจำกลิ่นเขาได้กลิ่นที่ออกเย็นๆเหมือนอยู่ท่ามกลางหิมะแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจาก...วินเทอร์!

จบไปอีกตอนแล้วนะคะ

ใครชอบไม่ชอบยังไงเมนต์บอกเค้าได้เลยนะ