พ่ายรักกลลวงใจ (นสพ.ไลต์ ออฟ เลิฟ)

 
“มีอะไรให้ผมช่วยบ้าง?”
แค่คาเลโอแปลงร่างจากหนุ่มหล่อเจ้าพ่อกาสิโนมาเป็นคนเข็นรถตามเธอซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตแถมยังช่วยเธอถือของพะรุงพะรังก็นับว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากแล้ว แต่นี่พ่อคุณกลับทำให้เธอแทบช็อคตาตั้งไปอีกรอบด้วยการสวมผ้ากันเปื้อนสีเข้มเตรียมพร้อมสำหรับการเป็นผู้ช่วยในการทำอาหารครั้งนี้ ทำเอาปอถักทอหยุดอมยิ้มกับภาพที่เธอคิดว่าเป็นภาพที่น่ารักที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมาไม่ได้เลย
“คุณเลโอทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ?”
ปอถักทอเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย เพราะดูจากบุคลิกของเขาแล้ว ชายหนุ่มเหมาะกับการนั่งอยู่หัวโต๊ะสำหรับเข้าประชุมหรือไม่ก็นั่งหล่อๆเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงานหรูมากกว่า
“ไม่เป็นหรอกครับ แต่ผมอยากช่วย ผมเป็นห่วงกลัวปอจะเหนื่อย”
คำตอบง่ายๆธรรมดาๆที่คาเลโออาจไม่ได้คิดอะไร แต่กลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆของปอถักทอเต้นโครมครามถี่รัวอย่างห้ามไม่อยู่ พอๆกับแก้มใสทั้งสองข้างที่ไม่สามารถระงับอาการแดงซ่านของเลือดที่สูบฉีดขึ้นมาฉับพลันได้เลย จนปอถักทอต้องเสไปมองข้าวของมากมายที่วางอยู่ตรงหน้าแก้เขินแล้วเลือกผักออกมาสองสามชนิดเพื่อให้ผู้ช่วยตัวโตนำไปล้างทำความสะอาดก่อนนำมาปรุงอาหาร
“งั้นคุณเลโอช่วยปอล้างผักแล้วกันนะคะ”
“อืม ล้างผักเหรอ ได้สิ” ดูแล้วไม่น่าจะยากเกินความสามารถของเขาหรอก
แต่เรื่องที่ดูเหมือนว่าง่ายกลับยากเย็นมากกว่าที่คิดเอาไว้ คล้อยหลังที่แม่ครัวหน้าใสหันไปจัดการกับวัตถุดิบจำพวกเนื้อสัตว์ได้ไม่นาน ปอถักทอจึงหันกลับมาเพื่อขอผักที่คาดว่าคาเลโอน่าจะทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วไปจัดการ แต่แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้หญิงสาวแทบกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อในตอนนี้สภาพของผู้ช่วยตัวโตเปียกปอนเลอะเทอะไปเกือบทั้งตัว ไหนจะบรรดาผักที่ทั้งเละทั้งช้ำจนปอถักทอไม่กล้านำมาประกอบอาหารนั่นอีก แต่ก็นะ!ไม่ว่าสภาพของชายหนุ่มตอนนี้จะเละเทะขนาดไหน แต่เขากลับยังหล่อแถมยังดูเซ็กซี่มากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
“เอ่อ...ปอว่าคุณเลโอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมคะ?”
“ไม่เป็นไร ผมทำได้ ผมคิดว่าผมแค่…ยังไม่คุ้นเคยกับมันเท่านั้น ”
 ก็แน่ล่ะ! ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาจนอายุปาเข้าไปสามสิบกว่าปีเขายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย มือหนาคู่นี้นอกจากจับปากกา ถือปืน แล้วก็สำรวจบีบคลำขยี้ขยำสรีระของอิสตรี เขาก็ยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง แล้วจะให้เขาทำได้ดีภายในระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ ผลงานมันเลยออกมาเป็นแบบนี้ไง แต่จะให้เขาล้มเลิกกลางคันมันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด อะไรก็ตามที่เขาคิดจะทำ เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ไม่เว้นแม้แต่การ...ล้างผัก!
“งั้นปอช่วยนะคะ”
ไม่รู้เป็นเพราะปอถักทออยากช่วยหรือสงสารชะตาชีวิตของผักพวกนั้นกันแน่ หญิงสาวจึงละมือจากการหั่นเตรียมเนื้อสัตว์ มาช่วยคาเลโอล้างผัก หญิงสาวขยับเข้าไปยืนอยู่ที่อ่างล้างเคียงข้างคาเลโอ ก่อนหยิบมะเขือเทศที่ยังปลอดภัยจากมือของชายหนุ่มขึ้นมาแล้วถูมือไปที่ลูกมะเขือเทศลูกโตเบาๆไม่ให้ช้ำ คาเลโอเห็นหญิงสาวทำแบบนั้นจึงลองทำตามดูบ้าง ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเมื่อมีปอถักทอเข้ามาช่วย จนกระทั่งผักทุกอย่างถูกล้างทำความสะอาดเรียบร้อย ปอถักทอจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อบอกให้ผู้ช่วยตัวโตของเธอออกไปรอด้านนอกก่อน เพราะเธอกำลังจะปรุงอาหารและกลัวว่ากลิ่นอาหารจะติดตัวเขาไปด้วย
“อุ๊ย!”
อาจเป็นเพราะในจังหวะที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพื่อพูดกับคาเลโอ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงมามองเธอ ด้วยระยะห่างของความสูงที่พอเหมาะ ริมฝีปากได้รูปของเขาจึงสัมผัสกับหน้าผากเนียนเกลี้ยงของปอถักทอพอดิบพอดี แต่แทนที่เขาจะถอยห่าง คาเลโอกลับกดริมฝีปากของเขาค้างไว้อยู่แบบนั้น จนเมื่อปอถักทอหายตกตะลึงกับเหตุการณ์เขย่าหัวใจได้แล้วนั่นแหละ หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายก้าวถอยหลังขยับออกห่างจากร่างสูงใหญ่เสียเอง
 “มีอะไรให้ผมช่วยอีกบ้าง?”
“เอ่อ...”
คาเลโอยังคงแสดงความมีน้ำใจด้วยการถามหางานอื่นๆที่นอกเหนือจากการล้างผัก ชายหนุ่มยังคงทำตัวเหมือนปกติทั้งน้ำเสียงการพูดที่ยังทุ้มนุ่มน่าฟังและท่าทางที่ไม่ได้ตกใจหรือรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆนั่นเลย ผิดกับปอถักทอที่แค่จะเหลือบตามองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขาก็ยังไม่กล้า ใบหน้านวลใสก้มต่ำเห่อร้อนจนหญิงสาวคิดว่าถ้านำไข่ไก่มาอังกับหน้าของเธอในตอนนี้ ไข่คงสุกเป็นแน่
“ปอว่าคุณเลโอออกไปก่อนดีกว่าไหมคะ ปอกำลังจะทอดปลา เดี๋ยวกลิ่นจะติดเสื้อค่ะ”
ในตอนนี้นอกจากหญิงสาวจะกลัวว่ากลิ่นอาหารที่เธอกำลังจะทำให้เขาทานจะติดเนื้อตัวของเขาแล้ว ปอถักทอยังต้องการให้ผู้ชายที่ชอบทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวแรงไม่เป็นจังหวะอยู่เรื่อยออกไปด้านนอกก่อน เพื่อที่เธอจะได้รวบรวมสติสตังของตัวเองกลับคืนมา เพราะขืนถ้าเขายังอยู่ในครัวกับเธอด้วย เธออาจจะมัวแต่เขินอายจนทำอะไรไม่ถูกหยิบจับอะไรก็กลายเป็นน้ำตาลก็เป็นได้
“ไม่เอา ผมอยากอยู่ช่วย นะครับ ปออย่าไล่ผมออกไปเลยนะ”
‘อยู่ช่วย? ช่วยทำให้จิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวน่ะสิไม่ว่า แต่ก็นะ! อ้อนมาขนาดนี้จะให้เธอใจร้ายไล่เขาออกไปอีกก็คงไม่กล้า ว่าแต่เธอจะให้เขาช่วยทำอะไรดีล่ะ แค่ล้างผักยังเล่นเอาเละ ถ้าให้ช่วยทำกับข้าวมีหวังวันนี้คงไม่ได้กินแน่’
“ก็ได้ค่ะ อ๋อ!ปอรู้แล้วค่ะว่าจะให้คุณเลโอทำอะไร”
แม่ครัวใหญ่แย้มยิ้มออกมาด้วยความยินดี แววตาเป็นประกายแจ่มใส เมื่อสามารถหางานให้ผู้ช่วยตัวโตช่วยทำได้แล้ว โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มสดใสของเธอกำลังบั่นทอนความตั้งใจของคาเลโอให้สั่นคลอน
“เจ้านี่มันคืออะไรเหรอครับ?”
คาเลโอเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อได้เห็น ’งาน’ ที่แม่ครัวหน้าหวานยกมาให้เขารับผิดชอบ
“อันนี้คือถั่วนึ่งผสมน้ำตาลกับกะทิค่ะ ปอจะทำขนมลูกชุบให้ลองทาน”
“กะทิ? ที่กลิ่นฉุนๆนั่นน่ะเหรอ? ทำไมอันนี้ไม่เห็นมีกลิ่นเลย”
“ไม่ใช่ค่ะ ที่คุณเลโอหยิบมันคือกะปิค่ะ ส่วนอันนี้คือน้ำกะทิ คั้นจากมะพร้าวขูดค่ะ”
“อ้าว!เหรอ ชื่อคล้ายกันเลยแฮะ แล้วผมต้องทำอะไรกับเจ้าถั่วนี่บ้างล่ะครับ?”
“ก่อนอื่นคุณเลโอต้องล้างมือให้สะอาดแล้วเช็ดมือให้แห้งก่อนนะคะ เพราะเราต้องใช้มือปั้นถั่วให้เป็นรูปต่างๆ ส่วนใหญ่จะปั้นเป็นผลไม้ ผักหรือไม่ก็สัตว์น่ารักๆค่ะ เสร็จแล้วก็ลงสีให้เหมือนของจริง แล้วค่อยนำไปชุบกับวุ้นค่ะ เดี๋ยวปอทำตัวอย่างให้ดูนะคะ”
ในขณะที่อธิบายปอถักทอก็ใช้มือหยิบถั่วที่เตรียมไว้นำมาปั้นเป็นลูกกลมๆขนาดประมาณลูกปิงปอง จากนั้นจึงใช้มีดผ่าถั่วที่ปั้นไว้ออกเป็นสี่ส่วน คาเลโอมองด้วยความสงสัยว่าเจ้าถั่วที่อยู่ในมือบางของปอถักทอจะออกมาเป็นรูปอะไร แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อหญิงสาวใช้พู่กันจุ่มสีผสมอาหารระบายลงไปบนถั่วที่ปั้นไว้ ใช้เวลานิดเดียวปอถักทอก็สามารถเนรมิตแตงโมให้เขาได้ถึงสี่ชิ้น เสร็จจากแตงโมปอถักทอจึงหยิบถั่วขึ้นมาปั้นเป็นก้อนกลมอีกครั้งแล้วค่อยๆคลึงถั่วยืดออกให้ส่วนปลายแหลมเล็กน้อย ใช้ไม้จิ้มฟันกดลงไปบนถั่วที่ปั้นไว้จนทั่วทั้งลูก จากนั้นหญิงสาวจึงใช้สีแดงสดระบายลงไปบนถั่วจนทั่ว อ้า! แล้วเขาก็ได้สตรอเบอร์รี่เพิ่มมาอีกหนึ่ง
 ดูจากที่แม่ครัวหน้าใสทำให้ดูเป็นตัวอย่าง คาเลโอคิดว่ามันคงไม่น่ายาก เพราะปอถักทอใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็ปั้นผลไม้มาได้ตั้งหลายชิ้นแถมยังสวยงามเหมือนของจริงย่อส่วนมาอีกต่างหาก
“อืม...ผมคิดว่าน่าจะพอทำได้นะ ปอทำอาหารเถอะ ส่วนตรงนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ได้ค่ะ ปอฝากด้วยนะคะ”
ฝากฝังเสร็จเรียบร้อยแม่ครัวหัวป่าก์จึงหันกลับไปจัดการกับเมนูอาหารคาวที่ตระเตรียมไว้ด้วยความชำนาญ จนคาเลโอยังเผลอแอบมองปอถักทอจากด้านหลังอยู่บ่อยครั้ง มือบางหยิบนั่นหั่นนี่ด้วยความคล่องแคล่วทำให้คาเลโอลอบมองหญิงสาวด้วยความเพลิดเพลินแกมแปลกใจ ไม่น่าเชื่อว่าลูกคุณหนูที่ถูกพี่ชายเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจอย่างเธอจะทำงานในครัวพวกนี้เป็นด้วย เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เขารู้จักมักชอบแต่งตัวสวยๆด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ฉีดน้ำหอมประพรมจนเรือนกายหอมฟุ้งเพื่อสร้างเสน่ห์เย้ายวนให้ผู้ชายหลงใหล นอกจากน้องสาวของเขาอย่างคาลิสาก็มีปอถักทอนี่แหละที่ชอบเข้าครัวทำกับข้าว มีความสุขกับการทำอาหารโดยไม่กลัวเลยว่าเนื้อตัวของเธอจะมีกลิ่นอาหารติดอยู่
และเมื่อนึกถึงคาสิสา อารมณ์ขุ่นเคืองของคาเลโอก็กลับมาอีกครั้ง ใบหน้าเศร้าสร้อยของน้องสาวคนเดียวของเขาช่วยย้ำเตือนให้ชายหนุ่มไม่ลืมเลือนว่าเขามาทำอะไรที่เมืองไทย ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสจากใบหน้าหวานๆของปอถักทอเพียงไม่กี่ครั้งจะทำให้ชายหนุ่มลืมเลือนความตั้งใจของตัวเองไปได้ชั่วขณะ คาเลโอจึงต้องเตือนตัวเองว่าอย่าได้ลุ่มหลงไปกับรอยยิ้มแสนหวานนั่นอีกเด็ดขาด
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เอ่อ...”
ปอถักทอถึงกับพูดไม่ออกรู้สึกลำคอตีบตันขึ้นมาดื้อๆ หลังจากที่เธอทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว และหันมาดูผลงานของนักปั้นตัวโตว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“ผมปั้นอย่างอื่นไม่เป็น เลยปั้นได้แต่เจ้านี่ ปอชอบไหม?”
“เอ่อ..ค่ะ สะ..สวยดีค่ะ”
นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมลูกชุบของเขาถึงได้ปั้นเป็นรูปหัวใจแบบเดียวเลย แม้มันจะเบี้ยวไปบ้าง ไม่เท่ากันบ้าง แต่มันก็คือรูปหัวใจแน่ๆ นักปั้นหนุ่มหล่อจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เสียการควบคุมไปหมดแล้ว
“ผมไม่ได้ถามว่าสวยไหม ผมถามว่าปอ ’ชอบ’ หรือเปล่า”
คาเลโอยังคาดคั้นขอคำตอบจากปอถักทอด้วยแววตาจริงจังแต่แฝงประกายแวววาวกรุ้มกริ่ม คำถามสองแง่สองง่ามมีนัยจากปากได้รูปของเขาทำเอาคนถูกถามขัดเขินจนตัวแทบบิดเป็นเกลียวรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็นับไม่ได้ รู้แต่ว่าดวงตาสื่อความหมายคู่นั้นช่างขยันส่งมาให้เธอทำอะไรไม่ถูกอยู่เรื่อย
ก่อนหน้านี้ปอถักทอยังเคยคิดว่าเธอมีภูมิคุ้มกันกับเพศตรงข้ามค่อนข้างแข็งแรง เพราะไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งรุ่นน้องก็ยังมี ที่เข้ามาจีบเธอกี่คนต่อกี่คน เธอก็ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวเลยสักนิด จนกระทั่งที่เธอได้อยู่ใกล้ชิดผู้ชายที่ชื่อคาเลโอ ไคลน์ นี่แหละ เธอถึงรู้ว่าความจริงแล้วภูมิต้านทานของเธอมันมีน้อยมาก น้อยจนเธอแทบจะต้านทานเสน่ห์จากเขาไม่ไหว ยิ่งเขาเข้าใกล้เธอทำดีกับเธอมากเท่าไหร่ หัวใจดวงน้อยๆที่แอบมีใจให้เขามาแสนนานของเธอก็ยิ่งตกลงไปในหลุมเสน่ห์ของเขามากขึ้นทุกทีๆ
“ว่าไงครับ ปอชอบหรือเปล่า?”
“ชอ..ชอบค่ะ”
ยังมีหน้ามาถามอีก ไม่ใช่แค่ ’ชอบ’ นะ แต่ถ้าเขายังขยันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงแบบนี้บ่อยๆ อีกไม่นานเธอคงหลง ’รัก’ เขาอย่างไม่ต้องสงสัย เอ๊ะ! หรือรักไปแล้วนะ
“ถ้าชอบงั้นผมให้ ‘หัวใจของผม’ ปอต้องเก็บรักษาไว้ให้ดีนะ”
ไม่เพียงแค่พูด แต่คาเลโอยังยื่นเจ้าลูกชุบสีแดงสดที่เขาปั้นเป็นรูปหัวใจดวงโตส่งให้สาวน้อยหน้าหวานที่ยืนเบิกตากว้าง อ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึงตรงหน้าอีกด้วย ทำไมสิงห์นักล่าอย่างเขาจะดูไม่ออกว่าปอถักทอหวั่นไหวกับเขามากแค่ไหน ยามที่หญิงสาวมองมาที่เขาแววตาของเธอเปล่งประกายชื่นชมหวั่นไหวออกมาอย่างเปิดเผย ซึ่งมันทำให้คาเลโอรู้ดีว่าสิ่งที่เขาต้องการกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า
“คะ..คะ..คุณเลโอ”
“รับไปสิครับ หัวใจของผม”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ปอจะดูแลหัวใจของคุณเลโอให้ดีที่สุดค่ะ”
‘โอย...นี่เรากำลังถูกจีบอยู่หรือเปล่าเนี่ย?’
ปอถักทอยื่นมือขาวนวลรับเจ้าลูกชุบรูปหัวใจดวงโตจากมือของคาเลโอด้วยความปลื้มปรีติ ไหนๆเธอก็แอบชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถ้าจะแอบมโนไปเองอีกนิดว่าเขาก็ชอบเธอด้วยเหมือนกันคงจะไม่ผิดอะไรมากหรอกมั้ง
......................................................................................................................................................
“อร่อยมาก”
เสียงนุ่มทุ้มของคาเลโอเอ่ยชมเมื่อได้ลองชิมอาหารฝีมือของปอถักทอ ในขณะที่มือเรียวยาวสวยจนผู้หญิงยังอายของเขาก็ตักไข่เจียวฟูปู ไข่เจียวก้อนกลมฟู่ฟ่องที่อัดแน่นไปด้วยเนื้อปูเป็นก้อนน่าทานใส่จานของปอถักทอไปด้วย
“ขอบคุณค่ะ คุณเลโอลองทานแกงเขียวหวานนี่ดูสิคะ ปกติปอแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย แต่วันนี้ปอทำเขียวหวานเนื้อ รสชาติกลางๆไม่เผ็ดมาก คุณเลโอน่าจะทานได้”
ปอถักทอยิ้มหวานกับคำชมของคาเลโอ ก่อนเอ่ยขอบคุณความมีน้ำใจที่เขาอุตส่าห์ตักอาหารให้ หญิงสาวจึงตักแกงเขียวหวานเนื้อที่เธอตั้งใจทำเป็นพิเศษลงไปในจานข้าวของเขาบ้าง เพราะเธอสังเกตว่าเขาสั่งอาหารที่เป็นเมนูเนื้อทั้งสองจานในวันที่เขาพาเธอไปทานอาหารอิตาเลี่ยน ปอถักทอจึงเปลี่ยนจากปลากรายที่เธอทำเป็นประจำมาเป็นเนื้อเพื่อเขาโดยเฉพาะ
“อืม...อร่อยมาก แล้วปอไม่ทานเหรอ?”
“ปอไม่ทานเนื้อค่ะ”
“อ้าว!”
“ปอตั้งใจทำให้คุณเลโอทานค่ะ เห็นวันก่อนคุณเลโอสั่งสปาเก็ตตี้ซอสเนื้อกับฟิเลมิยอง ปอเลยเดาว่าคุณเลโอน่าจะชอบ”
“ขอบคุณนะครับ ปอน่ารักจัง ปอทำอาหารอร่อยแบบนี้ สนใจมาเป็นแม่ครัวส่วนตัวของผมไหม?”
 “แต่คุณเลโอให้ปอเป็นผู้ช่วยเลขาไม่ใช่เหรอคะ?”
คนถูกชวนถามออกมา คิ้วเรียวสวยขมวดอย่างสงสัย เมื่อวานเขายังชวนให้เธอไปเป็นผู้ช่วยเลขาอยู่เลย มาวันนี้กลับชวนเธอไปเป็นแม่ครัวส่วนตัวซะนี่  ‘เอ๋!?แม่ครัวส่วนตัวเหรอ? หมายถึงแม่ครัวที่คอยทำอาหารให้เขาคนเดียวเท่านั้น หรือว่า.... ไม่ใช่หรอกมั้ง เขาคงไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นหรอก’
“ก็ใช่ ตอนเช้าปอก็ทำอาหารเช้าให้ผมทานแล้วเราก็ไปทำงานพร้อมกัน พอตอนเย็นเลิกงาน ปอก็ทำอาหารเย็นให้ผมไง”
“เอ่อ...ถ้าเป็นตอนเย็นไม่น่าจะมีปัญหา แต่ตอนเช้าปอเกรงว่าปอจะไม่สะดวก เพราะจากคอนโดของปอมาที่นี่รถน่าจะค่อนข้างติด ไหนจะต้องรีบไปที่ทำงานอีกน่ะค่ะ”
 “ปอก็ย้ายมาอยู่กับผมที่นี่เลยสิ”
“คะ?”
“ก็ถ้าปอย้ายมาอยู่กับผม ปอจะได้ไม่เสียเวลาเดินทางจากคอนโดมาที่นี่ แค่นี้ก็ไม่ต้องไปทำงานสายแล้ว”
คาเลโออธิบายวิธีแก้ปัญหาที่เขาคิดเอาไว้ออกมาอย่างไม่เดือดร้อน แต่คนฟังนี่สิกลับคิดตามที่เขาพูด แล้วจินตนาการไปไกลจนหน้าแดงแก้มแดง หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ก็จะไม่ให้ปอถักทอมีอาการแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่เขาพูดมามันเหมือนกับว่าเธอกับเขาเป็นสามีภรรยาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไม่มีผิด
“เอ่อ...ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าพี่ปัทม์รู้เข้าปอโดนดุแน่ๆ จริงสิ! คุณเลโอยังไม่ได้เจอพี่ปัทม์ใช่ไหมคะ เพราะพี่ปัทม์อารมณ์ศิลปิน อยู่ๆก็ออกไปล่องเรือชมธรรมชาติ เพิ่งจะโทรมาบอกปอเมื่อวานนี้เองค่ะ”
ปอถักทอได้โอกาสเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย เพราะหญิงสาวไม่รู้จะตอบข้อเสนอของคาเลโออย่างไรจึงจะไม่น่าเกลียด ถึงแม้ว่าเธอจะแอบชอบเขา แต่เธอก็เป็นผู้หญิง อยู่ๆจะให้ย้ายเข้ามาอยู่กับผู้ชายหน้าตาเฉยทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ วันดีคืนดีถ้าหากเธอเผลอตัวปลุกปล้ำเขาเพราะความหล่อมันแยงตาแล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ อุตส่าห์ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีเป็นกุลสตรีตัวอย่างมาได้ตั้งนาน จะให้มาเสียประวัติเพราะผู้ชายสุดหล่อในดวงใจง่ายๆแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่อง
“หยุดพูดถึงมันได้แล้ว!”
 คาเลโอเผลอตะคอกออกมาตามอารมณ์ด้วยความลืมตัวเมื่อหญิงสาวเอ่ยชื่อนิลปัทม์ เพราะเมื่อเขานึกถึงหน้าของมันทีไร ใบหน้าซึมเศร้าเหงาหงอยของคาลิสาก็จะยิ่งแจ่มชัดในความรู้สึกของเขามากขึ้นไปด้วย  จนเมื่อเห็นท่าทางตกใจกับดวงตาฉายแววหวาดหวั่นของสาวน้อยตรงหน้านั่นแหละ คาเลโอจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาได้เผลอทำอะไรลงไป ดีว่าเขาไม่ได้เผลอทุบโต๊ะด้วยความเดือดดาลหรือทำอะไรให้เธอต้องตกใจไปมากกว่านี้
“คือ...ผมหมายถึงว่าเราอย่าไปพูดถึงมันเลยเพราะยังไงไอ้ปัทม์มันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่  มันหนีไปเที่ยวสบายใจไปแล้ว และที่สำคัญตอนนี้ผมมีปออยู่ด้วยแล้วทั้งคน ต่อให้มีสิบไอ้ปัทม์ผมก็ไม่สนใจหรอก”
แน่นอนอยู่แล้ว เขาจะต้องไปสนใจนิลปัทม์ทำไมว่ามันจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร ปล่อยให้มันเบิกบานใจให้เต็มที่ไปก่อน เพราะหลังจากนี้ไปมันคงไม่มีโอกาสสะกดคำว่า ’ความสุข’ อีก ในเมื่อตอนนี้เขากำลังจะได้ดวงใจของมันมาอยู่ในมือ ต่อให้เขาทำร้ายร่างกายของมัน นิลปัทม์ก็แค่รู้สึกเจ็บหรือถ้ามันเจ็บมากๆเข้าจนทนไม่ไหวก็แค่ตาย แต่ถ้าเขาลงมือทำร้ายน้องสาวผู้เป็นดั่งดวงใจของมันนี่สิ นิลปัทม์คงจะเจ็บปวดยิ่งกว่าและคงรู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจให้ตายทั้งเป็น เพราะน้องสาวของมันต้องมารับกรรมจากสิ่งที่มันได้ก่อเอาไว้ และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ มันจะได้เข้าใจความรู้สึกของเขาบ้าง ว่าการที่ต้องทนดูน้องสาวของตัวเองเสียใจมันรู้สึกอย่างไร
“เอ่อ...ค่ะ คุณเลโอทานเยอะๆนะคะ นี่ค่ะ”
ด้วยความใสซื่อปอถักทอจึงไม่ได้ติดใจอะไรกับท่าทางของคาเลโอ เพราะรู้ดีว่าเจ้าพ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายตัวเอง แถมน้องสาวของเขายังเป็นคนรักของพี่ชายของเธออีกด้วย หญิงสาวจึงเลี่ยงตักอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะทั้งปลากะพงตัวโตทอดน้ำปลา ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ใส่จานให้คาเลโอได้ลองชิม ก่อนก้มหน้าก้มตาหลบสายหวานฉ่ำที่ชายหนุ่มขยันส่งมาให้ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาอ่อนโยนที่คาเลโอส่งมานั้นมีจุดประสงค์เลวร้ายแอบแฝงอยู่
**********************************************