SOMEONE ฉันรักเธอ

ตอนที่ 13

“บ้ายบาย” ตอนนี้พวกฉันได้กลับมาถึงหอพักอย่างปลอดภัย และส่งพี่เม่นกลับไปแล้วเมื่อกี้ พี่แกก็ยกมือบ้ายบายฉันอย่างกับเด็ก

“แหมม กว่าจะขอโทษกันเสร็จนะ” ฉันหันไปแขวะยัยเพื่อนตัวดีที่นั่งคุยกับผู้ชายที่พึ่งเจอกันไม่ถึง 10 นาที ตั้งนานสองนานจนฉันเนี้ยเริ่มหิวข้าวขึ้นมาอีกรอบ

“ก็นิดนึงง” อิมเดินไปก็บิดไป อะไรจะขนาดน้านน

“พี่ทอยก็บอกอยู่ว่าอย่าไปยุ้ง” ฉันพูดถึงคำที่พี่ทอยเตือนอิม แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ฟังเลย

“แค่ชอบห่างๆเอง อย่าคิดมากเลยมึงยังไงกูกับพี่เค้าก็คงเป็นไปไม่ได้” มันพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ เฮ้ออออ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หนิเนาะ

“พอๆ เข้าไปได้แล้ว” ฉันเปิดห้องแล้วดันอิมเข้าไปแล้วฉันก็เดินตามนางเข้าไปติดๆ

“อ้าว มากันแล้วเหรอ” นิลถามฉันขณะยืนล้างจานอยู่ที่เค้าเตอร์

“อืม เกลละเป็นไงบ้าง” อิมตอบแล้วก็ถามถึงเพื่อนรักที่กำลังเฮิร์ดหนักอยู่

“หลับไปแล้ว เกรซให้กินยานอนหลับอะ ไม่งั้นไม่หลับแน่ๆ” อิมพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้าห้องนอนไป ส่วนฉันนั่งที่หน้าเค้าเตอร์เพื่อนคิดเรื่องที่จะทำพรุ่งนี้

“แกกำลังคิดจะทำอะไรวะดรีม” นิลถามฉันโดยที่ไม่ได้มองหน้าฉันแต่อย่างใด แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะยังไม่อยากให้พวกนี้รู้เรื่องอะไรที่ฉันกับอิมจะทำทั้งนั้น

“เปล่าหนิ ไปนอนก่อนนะ” ฉันพูดแล้วลุกเดินเข้าห้องไป เฮ้อออ ขอให้งานนี้สำเร็จด้วยเถอะเพราะฉันคงทนเห็นเพื่อนฉันโดนปั่นหัวอยู่แบบนี้ไม่ได้ มันไม่แฟร์เลยสำหรับผู้หญิงคนนึง คนพวกนั้นต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำกับเพื่อนฉัน โดยเฉพาะผู้หญิงใจร้ายคนนั้น!!

“เดี๋ยวก็รู้ว่างานนี้ใครจะแพ้” ฉันพูดพลางมองรู้คู่ในเฟสบุคของผู้หญิงคนนั้นที่พึ่งโพสรู้คู่กับผู้ชายที่คุ้นหน้า ตักตวงความสุขกันซะให้พอหล่ะ ก่อนที่ทุกอย่างของพวกแกจะพังหมดไม่เหลือซาก!!!

ณ วิทยาลัยฯ

วันนี้เป็นเช้าที่แย่ที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับเกล เพื่อนฉันวันนี้ไม่มาเรียนเนื่องจากไม่สบายหนักมากเพราะมันตกอยู่ในสภาวะที่น่าอึดอัดสุดๆ

“สาบานได้นะ ถ้ามีโอกาศฉันจะฆ่าสามคนนั้น” นิลพูดออกมาอย่างมีน้ำโห ในบรรณดาเพื่อนๆที่คบกันเนี้ย นิลกับเกลสนิทกันมากที่สุดเพราะว่าเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม

“เอ่อ! ฉันก็เหมือนกันอย่าให้เจอนะ” อิมพูดขึ้นบ้าง แต่ฉันไม่ได้ออกความคิดเห็นใดๆตอนนี้ฉันกำลังมองหาคุณพี่เม่นที่จะให้มันทำงานวันนี้มันก็หายหัวไปไหนไม่รู้ ทีตอนไม่อยากเห็นหน้าเนี้ยมาให้เห็นบ่อยจิงจี้งง ไอ่ตอนที่มีเรื่องให้ช่วยเนี้ย ดันหายหัวไปไหนไม่รู้อีก รู้งานดีจิงๆเชียว

“อ้ะ แกขึ้นไปบนตึกก่อนเลยนะเดียวตามขึ้นไป” ฉันบอกนิลกับอิมเพราะฉันมองเห็นไอ่พี่เม่นแล้ว มันกำลังโบกไม้โบกมือให้ฉันเห็นพอดี

“อ้ออ เครแล้วมาเร็วๆหล่ะ” อิมที่หันไปเห็นพี่เม่นพอดีเลยพร้อมใจพานิลขึ้นตึกไป

“ว่าไง พร้อมเริ่มงานมั้ย” ฉันถามพี่มันไปเพื่อเช็คหน่อยว่าพร้อมรึเปล่า

“พร้อมๆ แต่ตื่นเต้นนิดหน่อยอะ” แหมมม ทำมาเป็นตื่นเต้นผ่านมากี่รายแล้วละยะ!

“เหอะ! พี่อาจจะมีปัญหากับพี่โจนะ รับไหวใช่ป้ะ” ฉันถามพี่แกอีกรอบเพื่อความชัวเพราะฉันเองก็กลัวว่าถ้ามีเรื่องกันขึ้นมาแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องเลยเถิดอะ

“ระดับแพท ถ้าจะคุยซะอย่างไอ่โจไม่รู้หรอกเชื่อสิ สกิลการเนียนของแพทคือที่สุดแล้ว” พี่แกพูดซะพี่แพทกลายเป็นนางชนีไปเลยหว่ะ

“เอ่อๆ เอาให้เนียนๆหล่ะอย่าหลุดนะ” พี่มันยิ้มให้เป็นคำตอบแล้วเดินจากไป ก่อนไปพี่แกให้อีเมล แล้วก็รหัสเฟสบุคไว้ให้เพื่อนให้ฉันได้ดูการสนทนาของพี่เม่นแล้วก็พี่แพทแล้วก็เผื่อฉุกเฉินแบบพี่เม่นไม่ว่างตอบอะไรประมาณนั้น

“ไหนดูหน่อยซิว่าคุยกับใครบ้างง” ระหว่างที่เดินขึ้นตึกฉันก็เปิดดูแชทคุณพี่เม่นดูไปเรื่อยๆ แต่แปลก แปลกแบบที่ว่ามันไม่น่าเชื่อก็คือ แชทของพี่แกมีแต่แชทกลุ่ม อ้อ มีแชทของพี่แพทอยู่แล้วด้วยซึ่งคนที่ทักก่อนตลอดคือพี่แพททักมาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ เมื่อวานก็ทักมานะ สรุปก็ทักมาทุกวันอะ

“แบบนี้ก็เข้าทางพี่เม่นเลยอะดิ คิคิ” ฉันเดินไปหัวเราะไปอย่างกับคนบ้า ยังไงตอนนี้ก็ไปเรียนก่อนดีกว่า

ณ ห้องเรียน

ก่อนจะนอกอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย~~~

จู่ๆเสียงโทรสับฉันก็ดังขึ้นทำเอาฉันตกอกตกใจหมด ดีนะอาจารย์พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้น้องเกรซโทรมา

“ฮโหล มีไรรึเปล่.....เฮ้ย! เกรซร้องไห้ทำใมอะ เกิดอะไรขึ้น” ฉันกำลังจะถามน้องว่าโทรมาอะไรรึเปล่า ตาว่ากลับได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาจากปลายสาย แถมยังมีเสียงของหล่นด้วย เกิดอะไรขึ้น!

(ฮื้ออ พี่ดรีมช่วยกลับมาดูเกลที มันเป็นอะไรไม่รู้นั่งร้องไห้ไม่หยุดเลย แถมยังปาของไล่เกรซออกมาจากห้องด้วย ฮื้ออ รีบมานะพี่ดรีม) เกลบ้าไปแล้วเหรอเนี้ย! ฉันรีบโกยของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ววิ่งไปที่รถแท๊กซี่ทันทีไม่สนใจเสียงตะโกนของอิมซักนิด

ณ หอพัก

“เกรซ!” ฉันวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เจอเกรซกำลังกอดเข่าตัวเองอยู่ข้างโซฟา

“ไปดูเกลที” เกรซบอกฉันพลางปาดน้ำตาตัวเองไปด้วย

                                                                                      แกร็ก!!

ฉันไขประตูเข้าไปในห้องเกลกับนิล ฉันถึงกับยืนสตั้นเพราะห้องเละมาก

“เกล แกอยู่ไหนอะ” ฉันเรียกเกลแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจนกระทั่งเดินไปใกล้ห้องน้ำ ฉันได้ยินเสียงน้ำเลยเปิดประตูเข้าไปดูก็เจอเกลกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่อ่างอาบน้ำตัวเปียกโชกไปหมด ฉันถะหลาเข้าไปกอดเพื่อนฉันเอาไว้อย่างอ่อนโยนซักพักก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเกลดังเล็ดลอดออกมาเกลพยายามจะไม่ส่งเสียงออกมา

“ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แกไม่จำเป็นต้องกลั้นมันเอาไว้นะ ปล่อยมันออกมาเถอะฉันอยู่ตรงนี้จะกอดแกแบบนี้จนแกอยากจะหยุดร้องเลย” ฉันพูดปลอบมันพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น คราวนี้มันร้องไห้ออกมาอย่างไม่ปิดกั้นอีกต่อไป

“ฮื้อออ ฉันเสียใจ แต่ไม่ได้เสียใจเรื่องพี่โจเลยซักนิด อึกฮื้ก ฉัน อึก เสียใจที่คนที่ฉันเคารพและนับถือมาตลอดกลายเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจฉัน ฮื้ออออ ทำใมหล่ะ!! ทำใมกัน!!” เกลพูดไปร้องไห้ไปราวกับเสียสติไป ฉันได้แต่คิดในใจว่านังคนใจร้ายนั่นต้องเจอบทเรียนซะบ้าง ไม่งั้นคงจะทำชั่วแบบนี้กับคนอื่นอีกแน่ๆ ฉันไม่ยอมให้มันได้มีความสุขบนความทุกข์ของเพื่อนฉันหรอก!!

“อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย แกเป็นคนเก่งนะเรื่องแค่นี้สบายมาก” ฉันพละออกแล้วเช็ดน้ำตาให้เกลอย่างอ่อนโยน

“ฉันจะเข้มแข็งมากกว่านี้ ฉันเก่ง เรื่องแค่นี้ฉันทนได้” เกลพูดพร้อมรอยยิ้มถึงจะเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนไปหน่อย แต่อย่างน้อง เพื่อนฉันก็ยิ้มแล้ว