หอมดิน กลิ่นดาว

     

     ตอนเที่ยงของวันแรกแห่งสัปดาห์ของการทำงาน มันก็จะดูยุ่งๆหน่อยสำหรับตำแหน่งปลัดอำเภอ  ภูดินทำงานตั้งแต่เช้าจนลืมเวลา  เขามีงานที่ต้องตามแก้ไขและแผนงานที่ต้องดำเนินต่อไปหลังจากนี้อีกมากมาย  จนกระทั้งได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเขาถึงได้หยุดสนใจงานบนโต๊ะนั้นเสียก่อน

“สวัสดีครับคุณแม่”

ภูดินกรอกเสียงทุ่มผ่านสายโทรศัพท์ไปยังมารดาทันที  เมื่อกดรับสายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ตาดิน  ทานข้าวเที่ยงยังลูก”

มารดาของภูดินกรอกเสียงหวานมาตามสาย  เมื่อกลับว่าเมื่อเช้าไม่ได้มีเรื่องขุนข้องหมองใจให้แก่ลูกชายตัวดีเลย

“ยังเลยครับคุณแม่  พอดีงานเยอะมากๆ  ผมต้องรีบสะสางงานเก่า  แล้วจะได้เริ่มงานใหม่ครับ”

ชายหนุ่มตอบมารดากลับไปพร้อมกับเอนหลังพิงเก้าอี้ในห้องทำงาน

“นี้ก็เที่ยงแล้ว  เดี๋ยวแม่จะรับไปทานกลางวันด้วยกันนะลูก”

“อ่อครับ  ได้ครับ  งั้นเจอกันนะครับแม่”

“จ๊ะ  แม่ใกล้ถึงที่ทำงานลูกแล้ว”

มารดาของภูดินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เบิกบาน  เพราะลูกชายตัวแสบไม่ได้แผลงฤทธิ์กับนางนั้นเอง

“งั้นผมลงไปรอด้านล่างเลยแล้วกันนะครับ  จะได้ไม่เสียเวลา  เพราะผมต้องรีบกลับมาทำงานที่เหลือต่อ”

“จ๊ะเจอกันด้านหน้าตึกของอำเภอเลยนะลูก”

“ครับคุณแม่”

จากนั้นชายหนุ่มก็วางสายโทรศัพท์จากมารดา แล้วก็เก็บงานที่วางอยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาออกไป  ปลัดหนุ่มไฟแรงเดินลงบันไดมา  บรรดาสาวๆในอาคารของตัวอำเภอต่างพากันมองอย่างชื้นชมในความหล่อเหลาและเอาการเอางานของปลัดคนใหม่

“ตาดิน  ตาดิน  ลูก  ทางนี้”

มารดาของภูดินร้องเรียกลูกชายทันทีที่รถหรูของนางมาจอดเทียบที่หน้าตัวอาคารของตึกอำเภอ  แต่นางไม่ได้ขับมาเอง  มีคนขับรถมาให้  นางนั่งข้างหลังคนขับสมกับตำแหน่งอดีตคุณนายอำเภอเก่าจริงๆ

ภูดินมองตามเสียงเรียกของมารดา  เขาก็รีบเดินตรงมายังรถทันที

“ดิน  นั่งข้างหน้ากับฤกษ์เลยลูก  วันนี้แม่ชวนน้องมาทานข้าวกลางวันด้วย”

ภูดินได้ยินมารดาเอ่ยชื่อของอีกคน ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย  ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งข้างฝั่งคนขับทันที

“ฤกษ์  ขับไปร้านประจำเลยลูก   สงสัยพี่ดินคงหิวข้าวจะแย่แล้ว  ดูสีหน้าคล้ำมาเชียว”

มารดาของภูดิน หันไปบอกกับดาวฤกษ์ทันที ที่ลูกชายตัวดีของนางก้าวเข้ามานั่งในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ครับคุณป้า”

ดาวฤกษ์ได้ยินเสียงคำสั่งจากมารดาของภูดินแล้ว  เขาก็ไม่รอช้าออกรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเจ้าประจำทันที  ขณะที่ภูดินขึ้นมานั่งบนรถยนต์ส่วนตัวของมารดาเขาก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ  คงมีแต่มารดาของตัวเขาเองที่ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อย  เขาได้แต่ตอบรับและพยักหน้า  ส่วนอีกคนก็เช่นกัน  ต่างฝ่ายต่างเงียบ

“อุ้ยตายแล้ว   ทำไมวันนี้คนแน่นร้านจังเลยละฤกษ์”

มารดาของภูดินเอ่ยถามดาวฤกษ์ออกมาทันทีหลังจากที่ทั้งหมดลงมาจากรถยนต์แล้ว  กำลังจะเดินเข้าไปร้านอาหารเจ้าประจำ

“เราอาจจะมาช้าไปนะครับคุณป้า  อีกอย่างนี้ก็เที่ยงแล้ว  คงเป็นธรรมดาสำหรับร้านอาหารนะครับ”

“อืม  คงจะจริงอะน่ะ  ปะๆเราเข้าไปข้างในร้านกันเถอะ  น่าจะยังพอมีที่ว่างให้ได้นั่ง”

มารดาของภูดินรีบเดินนำหน้าเข้าไปในร้านทันที  ปล่อยให้ดาวฤกษ์เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆแต่เขาก็ต้องสะดุดเพราะแรงกระชากจากด้านหลัง  ซึ้งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน  ภูดินนั้นเองที่เป็นคนคว้าแขนของเขาเอาไว้

“ฤกษ์   เราเล่นบ้าอะไรเนี้ย?”

ภูดินกดเสียงต่ำถามออกไปทันที  เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของคนโดยทั่วไป”

“ปล่อยมือของพี่ดิน ออกจากมือฤกษ์เดี๋ยวนี้นะครับ”

“ไม่....  ตอบพี่มาก่อน  ว่าฤกษ์กำลังเล่นบ้าอะไรอยู่”

ปลัดหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือตามคำบอกของอีกฝ่าย  แต่ยิ่งกลับกระชากร่างบางนั้นเอามาใกล้ตัวเขามากกว่าเดิม

“ฤกษ์ทำอะไร  ไม่ได้มีอะไรเลย  ไม่ได้เล่นบ้าอะไรด้วย”

ดาวฤกษ์จ้องมองหน้าคนถามทันทีอย่างไม่ยอมแพ้อีกฝ่ายเช่นกัน

“ไม่ได้มีอะไรงั้นเหรอ  แล้วทำไมถึงมากับคุณแม่ได้?”

“อ้าว! คุณป้าวานให้ขับรถให้  ก็แค่นั้นเอง”

“พี่ไม่เชื่อ  นี้ฤกษ์จะแกล้งพี่ใช่ไหม?”

“แกล้ง!   ทำไมฤกษ์ต้องแกล้งพี่ดินด้วย?  มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้นด้วย”

“ก็ฤกษ์ร่วมมือกับแม่พี่ไง  ร่วมมือกันที่จะกำจัดจีน่า   อย่านึกว่าพี่ไม่รู้ทันแผนการนะฤกษ์”

“โอ้ยพี่ดิน  แค่ฤกษ์มาทานข้าวเที่ยงแค่นี้  พี่ดินก็คิดได้เนาะ  สงสัยจะกลัวว่าคุณป้าจะไม่ยอมรับสะใภ้เมืองหลวงจนขึ้นสมองแล้วมั้ง?”

“ฤกษ์   อย่ามาเล่นลิ้นกับพี่นะ  พี่ไม่ชอบ”

“ฤกษ์ไม่ได้เล่นลิ้น ฤกษ์พูดความจริง”

ก่อนที่ทั้งคู่จะถกเถียงกันมากไปกว่านี้  เด็กในร้านอาหารก็มาเชิญทั้งคู่เข้าไปนั่งในร้านพอดีเพราะว่ามารดาของภูดินได้โต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“มาๆตาดิน  พาน้องมานั่งได้แล้ว  กว่าแม่จะหาโต๊ะได้ก็ตั้งนาน  นี้ดีน่ะที่คุณสุดาเจ้าของร้านเขายังพอมีโต๊ะเหลือไว้ให้เราบ้าง”

จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงคนละฝั่งโต๊ะอาหารทันที  แต่สายตายังจ้องเขม่งกันไม่ว่างเลยทีเดียว

“แม่ว่าสั่งเมนูอาหารแบบเดิมแล้วกันนะจะได้ไม่เสียเวลา  เพราะวันนี้ลูกค้าแน่นร้านจริงๆเลย  เดี๋ยวดินกับฤกษ์จะเสียเวลากลับไปทำงานมากกว่านี้”

มารดาของภูดินหันมาบอกทั้งสองว่าควรจะสั่งอาหารเมนูง่ายๆแบบเดิมจะได้ไวและไม่เสียเวลา

“ครับคุณป้า  เอาที่คุณป้าสะดวกเลยครับ  ฤกษ์ยังไงก็ได้ครับ”

ดาวฤกษ์ตอบมารดาของภูดินออกไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติพร้อมกับยิ้มเย้ยให้ภูดินอย่างคนมีชั้นเชิง

“ช่างเป็นหลานที่ดีจริงๆเลยนะครับ    คุณแม่นี้โชคดีนะครับ  ที่มีหลานดีๆมาคอยดูแลแบบนี้”

ภูดินพูดกับมารดาของตัวเอง  แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องใบหน้าขาวนวลของดาวฤกษ์ไม่วางสายตาเลยทีเดียว

“ก็แน่นอนสิตาดิน  ใครเขาจะไปเหมือนแกละ  หัวรั้นหัวดื้อไม่มีใครเกิน”

“ก็ใช่นี้ครับ  ผมมันจะไปสู้หลานคนดีคนเก่งของคุณแม่ได้ยังไง  ทำอะไรก็ถูกใจไปเสียหมด”

“ถ้าพี่ดินอยากทำให้คุณป้าถูกใจ  ง่ายๆแค่พี่ดินไม่ขัดใจคุณป้าแค่นี้  พี่ดินก็จะกลายเป็นลูกรักแน่นอน  ใช่ไหมครับคุณป้า”

ดาวฤกษ์รีบหันหน้าไปหามารดาของภูดินทันที  พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน

“นั้นนะสิ  นี้ถ้าตาดินรู้จักเอาใจผู้หลักผู้ใหญ่ให้ได้สักครึ่งของฤกษ์  ป้าคงนอนตายตาหลับแล้วละจ๊ะ”

“โธ่   คุณแม่ครับ  ผมไม่ใช่พวกปากอย่างใจอย่างนะครับ”

“นี้ตาดิน  ผู้อย่างนี้ออกมาได้ยังไงกัน  แม่ไม่เห็นจะมีใครเป็นอย่างที่แกพูดเลยนะ  ทีหลังถ้าพูดแล้วมันไม่สร้างสรรค์ก็ไม่ต้องพูด”

มารดาของภูดินเอ็ดลูกชายทันที  ที่เขาแว้งกัดดาวฤกษ์  มันทำให้ปลัดหนุ่มลมออกหูขึ้นมาทันทีที่ไม่สามารถทำอะไรดาวฤกษ์ได้เลย  หลังจากนั้นพนักงานร้านอาหารก็นำอาหารมาเสิร์ฟทันที  เมื่ออาหารอยู่บนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้วทุกคนจึงได้ลงมือทานอาหารกลางวัน  แต่แล้วจู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคุณนายเกษแก้วก็ดังขึ้นในระหว่างที่นางกำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่นั้น  เป็นเหตุให้คุณนายเกษแก้วต้องรับสายทันที

“สวัสดีค่ะ  อ่อ   ได้ค่ะ   ...งั้นก็มารับดิฉันได้เลยที่ร้านอาหารดาวคู่ดินได้เลยนะค่ะ  เดี๋ยวจะรออยู่ที่นี้ค่ะ”

จากนั้นมารดาของภูดินก็วางสายไปพร้อมกับหันหน้ามาทางลูกชายตัวดีและดาวฤกษ์ทันที

“เอ่อตาดิน  ตาฤกษ์  พอดีว่าแม่มีธุระด่วน  ที่สมาคมสตรีแม่บ้าน  เดี๋ยวยังไงแม่ขอตัวก่อนนะ  ส่วนลูกกับฤกษ์ก็ทานกันให้อิ่มเลยแล้วกัน”

มารดาของภูดินพูดเสร็จก็เตรียมจะลุกจากโต๊ะอาหารทันที

“อ้าวแล้วนี้คุณป้าจะให้ฤกษ์ไปส่งไหมครับ”

ดาวฤกษ์รีบถามมารดาของภูดินทันที  เมื่อรู้ว่านางจะต้องรีบไปทำธุระด่วน

“อ่อไม่หรอกจ๊ะ  พอดีว่าป้าให้เขาเอารถมารับถึงที่นี้เลย  เราก็ทานกันไปให้อิ่มเลยนะ  ส่วนเรื่องรถของป้า  ฤกษ์จะให้พี่ดินเขาไปส่งที่ร้านขายยา  หรือว่าฤกษ์จะไปส่งพี่เขาที่อำเภอก็ตกลงกันเอาเอง  ป้าต้องไปแล้ว  สงสัยรถตู้จะมาถึงแล้ว”

นางเกษแก้วมารดาของภูดินพูดเสร็จก็รีบลุกออกจากโต๊ะอาหารตรงไปยังรถตู้ของทางกลุ่มสตรีแม่บ้านที่มาถึงร้านอาหารพอดี

“สรุปจะเอายังไง?”

อยู่ๆปลัดหนุ่มก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงทุ่ม  เป็นเหตุให้ดาวฤกษ์ต้องเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นไปมองหน้าเรียวๆเข้มๆของอีกฝ่ายทันที

“อะไร  ?  ยังไง?”

ดาวฤกษ์ถามออกไปด้วยอาการงง  เพราะอยู่ๆชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้าก็ถามขึ้นมา

“ก็พี่หมายถึงว่า  จะให้พี่ไปส่งฤกษ์ที่ร้าน  หรือฤกษ์จะไปส่งพี่ที่อำเภอ?”

“พี่ดินขับรถมาทำงานไม่ใช่เหรอ  แล้วฤกษ์ก็ขับรถไปรับพี่ดินมาทานอาหาร  งั้นฤกษ์จะไปส่งพี่เอง”

“ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวพี่จะไปส่งฤกษ์เอง  แล้วตอนเย็นจะไปรับกลับบ้านพร้อมกันเลย”

“อ้าว?  นี้พี่ดินจะกลับไปค้างบ้านคุณป้าเหรอ”

“อืม”

“ไหนบอกว่ามันลำบากในการมาทำงานไม่ใช่เหรอ?”

“แค่วันนี้วันเดี๋ยว  ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่ต้องหรอกพี่ดิน   อีกอย่างฤกษ์ปิดร้านค่ำ   กว่าจะปิดก็โน้น  หกโมงเย็น”

“ไม่เป็นไร  พี่รอได้  เดี๋ยวน้ามล ว่าพี่ได้  รับลูกเขามาแล้วไม่เอาไปส่งคืน”

“ไม่ต้อง   เดี๋ยวฤกษ์บอกให้แม่มารับเองได้”

“บอกว่าจะไปรับก็ไปรับสิ   อย่างเรื่องมาก  รีบๆกินเถอะจะได้ไม่เสียเวลา”

“เอ่อๆ  ตามใจเถอะ  อยากจะไปนั่งรอก็ตามใจ”

“ก็แค่นั่งรอ”

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่เพียงลำพังนั้น  ก็มีเด็กมาขายดอกกุหลาบที่โต๊ะอาหารที่พวกเขากำลังนั่งทานกันอยู่

“พี่ค่ะ  ช่วยซื้อกุหลาบสวยๆของหนูสักดอกได้ไหมค่ะ?”

เสียงหนูน้อยหน้าตาน่ารัก  พูดพร้อมกันยื่นดอกกุหลาบสีแดงส่งให้ดาวฤกษ์ทันที

“อืม   ดอกกุหลาบของน้องก็สวยดีนะครับ  แต่ว่า  พี่ไม่รู้จะซื้อไปให้ใครนะสิ”

“แต่ดอกไม้หนูห๊อมหอมนะค่ะ  นะพี่รูปหล่อแถมยังน่ารักอีก  ช่วยซื้อให้หนูสักดอกหน่อยนะค่ะพี่”

หนูน้อยขายกุหลาบยังไม่ยอมแพ้ในการขายของ  พยายามพูดรบเร้าให้ดาวฤกษ์ช่วยซื้อ

“เอายังงี้  หนูลองไปเสนอขายให้พี่คนนั้นสิ พี่คนที่หน้าดุๆเข้มๆนะ เผื่อว่าพี่เขาจะซื้อไปฝากแฟนก็ได้”

ดาวฤกษ์ออกความคิดเห็นให้กับหนูน้อยขายกุหลาบทันทีพร้อมกับหันหน้าไปทางภูดินที่กำลังนั่งมองเขาอยู่อย่างตกใจที่ไม่รู้ว่าดาวฤกษ์จะกล้าเล่นไม้นี้กับตัวเอง  หนูน้อยได้ฟังแล้วก็รีบเดินไปหาภูดินทันที

“พี่ค่ะ  พี่รูปหล่อ ช่วยซื้อดอกกุหลายช่วยหนูสักดอกได้ไหมค่ะ”

ภูดินต้องยิ้มให้กับความน่ารักสดใสของแม่ค้าตัวน้อยทันที ที่มีลีลาการขายแบบไม่ธรรดาจริงๆ

“อืม  ดอกละเท่าไรละจ๊ะหนู”

“ดอกละยี่สิบบาทเองค่ะพี่สุดหล่อ  มีแต่กุหลาบสวยๆทั้งนั้นเลย  พ่อหนูปลุกเองค่ะ”

“อืม  กุหลาบแดง  สวยจริงๆด้วย  ดอกก็ใหญ่  งั้นพี่เอาห้าดอกก็แล้วกันครับ”

ภูดินพูดกับหนูน้อยพร้อมกับล้วงเอาเงินในกระเป๋าออกมาพร้อมกับยื่นให้หนูน้อยขายกุหลาบทันที

“ขอบคุณค่ะ  สำหรับค่าดอกกุหลาบ”

หนูน้อยรับเงินจากปลัดหนุ่มทันที  แล้วก็เดินกลับหลังหันมาหาดาวฤกษ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม  แต่ยังไม่ทันไร  ภูดินก็ร้องทักขึ้นมาเสียก่อน

“อ้าวหนู  พี่ให้ตังค์ค่าดอกไม้ไปแล้ว  ทำไมหนูถึงไม่ให้กุหลาบกับพี่ละครับ?”

ภูดินถามหนูน้อยขายกุหลาบทันทีที่เขายังไม่ได้รับดอกไม้จากหนูน้อยด้วยน้ำเสียงที่เอ็ดดู

“ก็หนูจะเอาดอกกุหลาบมาให้แฟนพี่ไงค่ะ  หนูรู้ว่าพี่คงไม่กล้าจะซื้อกุหลาบให้แฟนพี่แน่ๆเลย จริงมั้ยค่ะ?”

หนูน้อยขายกุหลาบพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับภูดินทันที  ด้วยดวงตาที่เบิกบาน

“แล้วหนูรู้เหรอจ๊ะว่าแฟนพี่คนไหน”

ปลัดหนุ่มถามกลับไปด้วยความเอ็นดูปนความอยากรู้ทันที

“ก็พี่คนน่ารัก  คนนี้ไงค่ะ”

หนูน้อยขายกุหลาบพูดพร้อมกับชี้มือมาทางดาวฤกษ์ทันที  ทำให้ดาวฤกษ์ที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วถึงกับทำตัวไม่ถูกเอาเลยทีเดียว  หน้าของเขาแดงขึ้นมาทันทีจนถึงใบหูเลย

“เอ่อน้อง  คะคือ...ว่ามะมันไม่..ใช่อย่างที่หนูขะเข้า..”

ยังไม่ทันที่ดาวฤกษ์จะปฏิเสธ เขาต้องหยุดพูดทันทีเพราะกุหลาบแดงดอกใหญ่ทั้งห้าดอกก็มาอยู่ในมือเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  โดยการจับยัดใส่มือของหนูน้อยนั้นเอง

“พี่น่ารักมากๆเลยค่ะ  เหมาะกับดอกกุหลาบสวยๆจริงๆนะค่ะ   แฟนพี่เขาซื้อให้พี่ค่ะ”

“เอ่อ  คือว่าพี่กับพี่หน้าเข้ม   เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกจ๊ะหนู”

“ไม่ต้องอายหนูหรอกค่ะ   หนูดูก็รู้ว่าพี่ทั้งสองคนเป็นแฟนกัน  จริงไหมค่ะพี่รูปหล่อ”

หนูน้อยขายกุหลาบหันไปถามภูดินทันที  ภูดินได้ยินคำพูดของแม่ค้าตัวน้อยแบบนี้แล้วเขาได้แต่ยิ้มให้หนูน้อย

“เห็นมั้ยค่ะพี่น่ารัก  แฟนพี่เขายิ้มอย่างมีความสุข  แล้วแบบนี้จะไม่ให้เรียกว่าแฟนได้ยังไงค่ะ”