หอมดิน กลิ่นดาว

     ค่ำคืนของงานเลี้ยงต้อนรับปลัดคนใหม่ของอำเภอก็ได้เริ่มต้นขึ้น  ผู้คนมากหน้าหลายตามาร่วมงานกันอย่างคับคั่งเลยทีเดียว  อาจจะเป็นเพราะนานๆทีทางอำเภอจะได้จัดงานเลี้ยงแบบนี้หรืออาจจะด้วยบารมีของนายอำเภอคนเก่าที่ได้เลี้ยงฉลองต้อนรับลูกชายคนเดียวกลับมาพัฒนาบ้านเกิดนั้นเอง  งานเลี้ยงจัดแบบโต๊ะจีนซึ่งมีผู้หลักผู้ใหญ่ทางอำเภอเริ่มทยอยกันเข้ามาภายในงานกันแล้ว  ดาวฤกษ์เดินเข้ามาในงานเพียงลำพังเนื่องด้วยมารดาของเขาได้เดินทางมาก่อนหน้านี้แล้ว  เป็นเหตุให้เขาต้องเพ่งมองหาที่นั่งว่าโต๊ะของเขาที่ได้จองไว้ล่วงหน้านั้นอยู่ตรงไหน

“อ้าวฤกษ์  เพิ่งมาหรือจ๊ะ?”

เสียงของป้าเกษผู้ที่เป็นมารดาของปลัดคนใหม่ร้องทักออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“สวัสดีครับคุณป้า  พอดีที่ร้านยุ่งๆนะครับ  ฤกษ์เลยมาช้าไปหน่อย  ขอโทษด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ  แค่ฤกษ์มาป้าก็ดีใจมากแล้ว”

มารดาขอภูดินรับไหว้จากดาวฤกษ์พร้อมบอกถึงความรู้สึกที่อีกฝ่ายยอมมางานเลี้ยงต้อนรับลูกชายของตัวเอง

“แล้วนี้คุณลุงอยู่ไหนครับคุณป้า  ฤกษ์ยังไม่เจอเลยตั้งแต่มา”

“อ่อ  ลุงเหรอจ๊ะ  โน้น  ไปต้อนรับแขกที่โต๊ะด้านในโน้นจ๊ะ   แล้วนี้ฤกษ์เจอกับพี่ดินหรือยังจ๊ะ”

มารดาของภูดินตอบพร้อมชี้มือไปทางโต๊ะด้านในของบริเวณจัดงาน  หลังจากนั้นคุณเกษแก้วก็หันกลับมาถามดาวฤกษ์ต่อทันที 

“ยังไม่เจอเลยครับคุณป้า”

“เอ๋...ตาดินไปไหนเนี้ย  เมื่อกี้ก็ยังยืนอยู่ตรงนี้น่ะ  เดี๋ยวป้าใช้เด็กไปเรียกมาให้นะ  จะได้เจอกันสักทีไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะฤกษ์  เรากับพี่ดินน่ะ”

“คุณป้าครับ  ไม่เป็นไรหรอกครับ  ฤกษ์กับพี่ดินเอาไว้เจอกันวันไหนก็ได้ครับ  บ้านอยู่ติดกันแค่นี้เอง”

ชายหนุ่มรีบบอกปัดมารดาของอีกฝ่ายออกไปทันที  เพราะเกรงใจผู้ใหญ่นั้นเอง

“นั้นนะสิ  รั้วบ้านติดกันแท้ๆ  ตาดินก็ไม่ยอมกลับมาพักที่บ้าน  บอกจะพักที่บ้านพักอย่างเดียว  เลยทำให้เราสองคนไม่ได้เจอกันเลย”

“ครับ  พี่ดินเขาคงอยากจะมีเวลาให้การทำงานมากๆนะครับคุณป้า”

“ไม่ได้หรอกฤกษ์  ป้าต้องจัดการเสียงบ้างแล้ว  ยิ่งปล่อยยิ่งเอาแต่ใจ  พี่ชายเรานี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”

คุณเกษแก้วพูดพร้อมตำหนิลูกชายของตัวเองกรายๆที่ไม่ยอมมาดูแลตนเอง  ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของดาวฤกษ์ทำแทนตั้งนาน

“เอ่อคุณป้าครับ  เดี๋ยวฤกษ์ขอตัวเข้าไปในงานก่อนนะครับ”

“จ๊ะๆ  ป้าก็มัวแต่ชวนคุย  เลยไม่ได้ให้ฤกษ์ไปหาอะไรทานร้องท้อง  นี้คงจะหิวแย่ละสิ  เอ้ารีบเข้าไปเถอะจ๊ะ  ปานนี้คุณแม่คงรอนานแล้ว”

“ขอบคุณครับคุณป้า  เดี๋ยวฤกษ์ขอตัวก่อนนะครับ”

จากนั้นชายหนุ่มก็ขอตัวจากมารดาของภูดินเข้าไปในงานเลี้ยงต้อนรับปลัดคนใหม่ของอำเภอ  ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นหน้าปลัดคนใหม่เลย  ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามานั่งโต๊ะข้างๆกับมารดาทันทีหลังจากที่รู้พิกัดแล้ว

“อ้าวฤกษ์  เพิ่งมาเหรอจ๊ะ”

“ครับแม่  พอดีที่ร้านคนเยอะนิดหน่อยเลยมาช้าไปหน่อยครับ”

“จ๊ะ  แม่ก็นึกว่าเราจะไม่มางานเสียแล้วนะสิ”

“โธ่แม่  พูดเหมือนฤกษ์เป็นเด็กไปได้  ฤกษ์แยกแยะออกได้อยู่หรอกครับระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน  แถมเป็นงานเพื่อส่วนรวม”

“จะไปรู้เหรอจ๊ะ  ก็เมื่อเช้านี้แม่ยังเห็นใครไม่รู้  ทำหน้างอเป็นจวักตักแกงอยู่เลย”

“โอ้ยย  ไม่คุยกับแม่แล้ว  กินข้าวดีกว่า  มีอะไรบ้างเนี้ย”

จากนั้นชายหนุ่มก็ตั้งอกตั้งใจทานอาหารเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะจีนตรงหน้าอย่างอร่อย

“สวัสดีครับ  แขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่เคารพ   วันนี้ทุกท่านคงจะทราบดีแล้วนะครับว่า  วันนี้ทางอำเภอของเราได้จัดงานตอนรับท่านปลัดหนุ่มไฟแรง  อย่างเป็นทางการ   และในโอกาสนี้กระผมขอเชิญท่านปลัดคนใหม่ของเราบนเวทีด้วยครับ”

เสียงพิธีกรในงานเลี้ยงต้อนรับปลัดคนใหม่ดังขึ้น  หลังจากที่ได้เวลาในการดำเนินงานในค่ำคืนนี้นั้นเอง   ดาวฤกษ์กำลังนั่งกินข้าวอย่างอร่อยก็ต้องหยุดชะงัด  รีบเงยหน้ามองไปยังเวทีทันที  เขาต้องตกตลึงอย่างมากเมื่อคนที่กำลังเดินไปยังเวทีตามคำเชิญของพิธีกรนั้น  ไม่ใช่ใครที่ไหน  แต่กลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่มาซื้อยากับเขาเมื่อตอนเช้านั้นเอง

“ขอเสียงปรบมือดังๆ ต้อนรับท่านปลัดอำเภอคนใหม่ของเราด้วยครับ   ท่านปลัด ภูดิน  ก้องเกียรติธรณี”

ดาวฤกษ์จ้องมองปลัดคนใหม่บนเวที  ทันใดนั้นเขากลับรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง  ความน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร  ทำให้เขาจุกเกิดอาการกินอาหารไม่ลงเสียดื้อๆ  ชายหนุ่มต้องทนฝืนนั่งดูพิธีการในงานเลี้ยงต้อนรับปลัดคนใหม่ดำเนินการไปตามกำหนดการ  จนเกือบจะมาถึงตอนท้ายๆของงาน ชายหนุ่มจึงไม่สามารถที่จะทนอยู่ต่อไปได้เขาจึงขอตัวออกมาเดินสูดอากาศภายนอกงาน  สนามหญ้าบริเวณจัดงานเลี้ยงค่อนข้างเงียบเพราะตอนนี้แขกทุกคนกำลังสนุกสนานอยู่ในงาน  คงมีเพียงชายหนุ่มที่เดินออกมารับลมเย็นๆเพื่อให้อารมณ์ที่มันร้อนได้เบาบางลงบ้างแต่เปล่าเลย  เรื่องราวในอดีตของเขาและภูดินก็กลับมาย้ำชัดเจนอีกครั้ง

**ฟังเสียงฟ้าฮ้องดังก้องสนั่นเวหา  สะกิดหัวใจเรื่อยมาเกือบปีแล้วหนาที่บ่มีข่าว

สาวนาคนนี้ซำซิหลีคิดนำผู้บ่าว  ความผูกพันเป็นบ่าวสาว ตั้งแต่คราวเฮียนอยู่มอปลาย

อ้ายได๋เฮียนต่อมหาลัยอยู่ในเมืองหลวง  จึงจำจากไกลน้องทั้งที่เฮาสองผูกสัมพันใจ

คำมั่นสัญญาอ้ายให้ไว้ว่าสิบ่ลืมบ่ไล  อยู่อยู่อ้ายกะเงียบไปจักเป็นจั่งใด๋อ้ายบ่ติดต่อ

เป็นจั่งใด๋น้อ   อ้ายคือบ่ติดต่อมาน้อ เป็นห่วงหลายเด้

อ้ายเอ่ย  ฮู้หว่า  น้องเอิ้นหาได้ยินเสียงน้องบ่  ฮะโหล ได้ยินบ่  ได้ยินเสียงน้องบ่

โทรหากะแล้ว  แมดเซดกะแล้วหรือสัญญาณบ่พอผ่านเฟซบุกที่เคยติดต่อ บ่มีแววอ้ายสิตอบมา

เบิดปัญญาแล้ว บ่มีแนวมาเป็นที่เผิ่ง จังเอิ้นอ้ายใส่หม้อนึ่ง ถอดความคิดเถิงจากใจไปหา

หนุ่มมหาลัยหรือว่าอ้ายไปมีภรรยา  เว้าให้ฟังกะได๋ดอกหนา หากตัดใจลาสิกันใจลืม**

*เพลงเอิ้นอ้ายใส่หม้อนึ่ง  มุกดาวัน  สันติพอน*

“ทำไมมายืนอยู่คนเดียวแบบนี้”

เสียงทุ่มๆของใครบ้างคนดังขึ้นข้างหลังของดาวฤกษ์  จึงทำให้เจ้าตัวต้องรีบหันหน้ากลับไปมองยังต้นเสียงนั้น  ดาวฤกษ์ต้องตกใจเมื่อเจอเข้าอย่างจังกับเจ้าของเสียงทุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง พร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาดาวฤกษ์อย่างช้าๆ ดาวฤกษ์จ้องมองอยู่นานถึงได้เห็นโครงหน้านั้นชัดเจน  เป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากปลัดคนใหม่นั้นเอง  ดาวฤกษ์ไม่รอช้ารีบหันหลังให้แล้วสาวเท้าก้าวยาวๆเพื่อพาร่างของตัวเองออกจากบริเวณตรงนั้นทันที

“จะรีบไปไหนฤกษ์  คุยกับพี่ก่อน  หรือ ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ?”

ดาวฤกษ์ไม่ยอมไม่ฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น  เขายังคงก้าวเท้ายาวๆเดินหน้าต่อไป  แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัดเมื่ออีกฝ่ายรีบคว้าตัวของเขาเข้ามาในอ้อมกอดทางด้านหลัง  พร้อมกับมือที่แข็งแรงของอีกฝ่ายก็ทำหน้าที่เป็นกุญแจล๊อคตัวดาวฤกษ์ให้หยุดนิ่งโดยง่ายดาย

“ปล่อยฤกษ์เดี๋ยวนี้นะพี่ดิน”

“ไม่ปล่อย  เรื่องเมื่อเช้าพี่ขอโทษ  จริงๆแล้วอยากเข้าไปบอกว่าพี่กลับมาแล้ว  แต่ฤกษ์จำพี่ไม่ได้  พี่เลยไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี”

“อ่อ  เลยปล่อยให้ฤกษ์เป็นไอ้โง่ซ้ำแล้วซ้ำอีกใช่ไหม?”

“เปล่าเลย  พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นน่ะฤกษ์”

“คนไม่รักษาสัญญา    ฤกษ์บอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้ไง”

“ไม่  พี่จะไม่ปล่อยจนกว่าฤกษ์จะยอมฟังพี่เสียก่อน”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ  ฤกษ์บอกให้ปล่อย  อย่ามากอดฤกษ์แบบนี้นะพี่ดิน”

ดาวฤกษ์ดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก  เนื่องด้วยภูดินนั้นสูงใหญ่กว่าตัวเขามากพร้อมทั้งไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน  ร่างกายทั้งคู่แนบชิดติดกันทำให้ดาวฤกษ์ได้กลิ่นของแอลกอฮอล์อ่อนๆลอยมา  มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆตรงกลางหัวใจ  แต่แล้วจู่ๆดาวฤกษ์ก็ต้องตัวแข็งทื่อไปอีกครั้งเมื่อภูดินโน้มจมูกเข้ามาหอมแก้มของเขาเองอย่างแรง

“นี้แหนะ  ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม  หอมแก้มเลย  จะได้เลิกพยศพี่เสียที”

“พี่ดิน  พี่ทำบ้าอะไรเนี้ย”

“กลิ่นกายหอมๆของฤกษ์  ยังเหมือนเดิมน่ะ”

“ไอ้พี่ดินบ้ากาม  ปล่อยนะเว้ย”

“อ้าวถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้   แล้วฤกษ์จะยอมฟังพี่มั้ย?”

“แต่พี่ดินไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับฤกษ์นะเว้ย  ปล่อยฤกษ์น่ะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้  แต่ก่อนเราก็นอนด้วยกัน  นอนกอดกันทุกคืน”

“ไอ้พี่ดิน  ขืนมึงพูดอีก  ฤกษ์จะต่อยปากเลย”

“ยัง  ยัง  ไม่เลิกพยศอีกใช่ไหม  ได้ เดี๋ยวพี่จะจับจูบปากเลย ถ้าฤกษ์ไม่หยุดดิ้น”

พอได้ยินแบบนั้น  ดาวฤกษ์ถึงกับทำหน้าไม่ถูก  มือไม้แข็งทื่อไปหมด  เรี่ยวแรงก็ไม่รู้หายไปไหน

“พี่ขอโทษ”

ภูดินกล่าวคำขอโทษออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไม่ยอมตอบโต้ใดๆกับเขา  ชายหนุ่มจับตัวของดาวฤกษ์หันหน้ามาประจันหน้ากับตัวของเขาเอง  ต่างฝ่ายต่างจ้องตากัน  นิ่ง นาน  เสียงลมหายใจเบาๆของภูดิน ก่อนที่เขาจะใช้สายตาสื่อให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าเขาขอโทษ  แต่อีกฝ่ายกลับส่งสายตาที่ตัดพ้อกลับมาให้แทน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านล่วงเลยมานานแค่ไหนที่ทั้งคู่ยืนสบตากันอยู่แบบนั้น

“ฤกษ์  พี่ขอโทษ  ที่ไม่ได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับฤกษ์”

“พี่ดิน  ยังจำคำพูดน้ำเน่าแบบนั้นได้อยู่หรอครับ”

“พี่จำได้สิ   ไม่เคยลืมเลย  แต่ที่ไม่ได้กลับมาตามคำสัญญา  พี่ไม่ว่าง  เรียนหนัก  พอเรียนจบก็ต้องทำงานเลย  ฤกษ์เข้าใจพี่ใช่ไหม?”

“มันก็แค่คำแก้ตัว  ของคนที่ไม่มีสัจจะ”

“โอ้ย  ทำไมน้องชายพี่ถึงได้งอนเก่งแบบนี้น่ะ     ทำไงดีน่า  ถึงจะหายงอนพี่”

ภูดินพูดเสร็จก็ใช้มือจับใบหน้ารูปไข่ของดาวฤกษ์  เขาค่อยๆประครองใบหน้านั้นอย่างเบามือ  ตาสบตา  ภูดินโน้มใบหน้าเรียวเข้มเข้ามาใกล้กับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย สายตาประสานกัน     

“ดินค่ะ  ดิน  อยู่ตรงนั้นหรือเปล่าค่ะ”

ก่อนที่ปากของทั้งสอบจะประกบกัน  อยู่ๆก็มีเสียงแหลมเล็กของสุภาพสตรีสาวสวยร้องตะโกนมาจากทางด้านจัดงาน  ทำให้ทั้งคู่ต้องรีบผละออกจากกันโดยเร็ว

“อ้าวดิน  มาอยู่ตรงนี้เอง  นึกว่าไปไหนเสียอีก”

หญิงสาวเดินเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมกับส่งคำถามมายังภูดินทันที

“จีน่า  มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ภูดินถามหญิงสาวออกไป  พร้อมกับส่งยิ้มเก้อๆให้กับดาวฤกษ์ ที่ยืนมองดูเขาและจีน่าสลับกันไปมาอย่างงงๆว่าผู้หญิงคนที่มาตามภูดินนั้นเป็นใคร

“นี้ใครหรือค่ะดิน?”

จีน่า  หรือ กนกจันทร์  โตษณากุล  แฟนสาวของภูดิน  ที่ค่ำคืนนี้เขาบินตรงมาจากเมืองกรุงเพื่อที่จะมาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับปลัดคนใหม่อย่างภูดินนั้นเอง

“เอ่อ   นี้เภสัชกรดาวฤกษ์  ศรีภักดี  ที่เคยเล่าให้จีน่าฟังไงครับ”

“อ่อคนนี้เองเหรอค่ะ  ที่ดินชอบพูดถึงบ่อยๆ  ว่าช่วยดูแลคุณพ่อคุณแม่ของคุณ  ตอนที่คุณไม่อยู่บ้าน”

“ครับ  น้องฤกษ์  เป็นน้องชายของผมเองครับ  พอดีรั้วบ้านเราอยู่ติดกันครับ”

“ค่ะ”

หญิงสาวตอบรับเพียงคำสั้นๆแต่หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้ามาควงแฟนหนุ่มทันทีด้วยท่าทางสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก

“เอ่อน้องฤกษ์ครับ  นี้พี่จีน่า   เป็น   เอ่อ ..”

ขณะที่ภูดินแนะนำจีน่าให้ดาวฤกษ์ได้รู้จัก  เขาก็พยายามจะแกะมือที่เหนียวเป็นตุ๊กแกให้ออกจากวงแขนของเขา

“พี่เป็นแฟน ปลัดดินค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ  หมอฤกษ์”

“ครับ  หวัดดีครับพี่จีน่า   ยินดีครับ”

“ดินค่ะ  เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”

จากนั้นหญิงสาวก็หันกลับไปชวนชายหนุ่มเข้าไปในบริเวณงานทันที

“เอ่อ  น้องฤกษ์ครับ  จะเข้าไปในงานพร้อมกับพี่เลยมั้ย?”

ชายหนุ่มหันไปถามดาวฤกษ์ทันที  พร้อมกับส่งสายตาที่อ้อนวอนนั้นไปถึงดาวฤกษ์

“พี่ดินไปก่อนเถอะครับ  เดี๋ยวฤกษ์ขออยู่ตรงนี้สักพักครับ”

“อ้าวทำไมละครับ  ไหนๆเราก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี  เข้าไปนั่งกับพี่เถอะนะ”

“ฤกษ์รู้สึกปวดหัวอะครับ”

“แล้วนี้เป็นอะไรมากมั้ย”

ภูดินรีบเดินมาหาดาวฤกษ์ทันที  พร้อมกับใช้ฝ่ามือของเขาไปอังหน้าผากของดาวฤกษ์ทันที

“ไม่เป็นไรมากหรอกพี่ดิน  สงสัยข้างในคนเยอะไปนะครับ  อากาศคงไม่ค่อยถ่ายเท”

“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรมาก”

“ ดินค่ะ  ไปกันเถอะค่ะดิน  แขกผู้ใหญ่เขากำลังรอเจ้าของงานอยู่นะค่ะ”

หญิงสาวรีบเดินไปดึงแขนชายหนุ่มคนรักให้ออกจากดาวฤกษ์ทันที พร้อมกับเร่งอีกฝ่าย

จากนั้นปลัดคนใหม่ก็เดินควงคู่กับสาวสวยเข้าไปยังบริเวณงานเลี้ยง  ปล่อยให้ดาวฤกษ์ยืนมองตามหลังด้วยความรู้สึกที่หลากหลายจนอยากจะอธิบายออกมาได้ในตอนนี้