หอมดิน กลิ่นดาว

ห้องครัวของบ้านเกียรติก้องธรณี  มารดาของภูดินกำลังเขมักเมข้นในการทำอาหารเช้าให้ลูกชายคนเดียวอย่างตั้งอกตั้งใจ ซึ่งวันนี้เป็นวันอาทิตย์ถือได้ว่าเป็นวันครอบครัว นางเกษแก้วเลยตื่นแต่เช้ามาตั้งใจทำอาหารโปรดให้ลูกชายตั้งแต่เช้ามืด

“หอมจังครับแม่”

ภูดินเดินลงมาจากห้องนอนชั้นบนของบ้าน  ก็ตรงดิ่งมายังห้องครัวทันที  เพราะทนกลิ่นหอมๆอาหารที่มารดาทำไม่ไหว  เขาเดินเข้ามาสวมกอดมารดาด้านหลังพร้อมกับหอมที่แก้มเบาๆ

“ที่ว่าหอมนี้  หมายถึง  แก้มแม่  หรือว่ากลิ่นอาหารจ๊ะพ่อตัวดี”

มารดาของเขาพูดแย่ลูกชายกลับมา  พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารต่ออย่างตั้งใจ

“หอมทั้งสองอย่างครับแม่  แก้มแม่ของดินก็หอม  อาหารที่แม่ทำก็หอมน่าทานมากๆครับ”

“ปากหวานนะเรา  อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว   เดี๋ยวลูกไปบ้านน้ามล  ไปชวนน้องฤกษ์กับน้ามลมาทานข้าวเช้าด้วยกันหน่อยน่ะ แม่ทำไว้เยอะเลย ”

“อ่อ  ได้ครับ  เดี๋ยวผมจะไปชวนเดี๋ยวนี้เลย”

“จ๊ะ  เดี๋ยวแม่จะจัดโต๊ะไว้รอ”

ชายหนุ่มเดินออกจากห้องครัวของบ้าน  ตรงไปรั้วด้านหลังของบ้านเพื่อจะไปตรงประตูที่ทำพิเศษไว้ให้เปิดไปหาอีกบ้านได้สบาย  เขาเดินเข้าไปอีกบ้านด้วยความเคยชิน ตรงไปยังห้องรับแขกของบ้านดาวฤกษ์ทันที

“น้ามลครับ  อยู่ไหมครับ”

“อ้าวปลัดดิน  ตื่นเช้าจังเลย  วันนี้วันอาทิตย์นะค่ะ ป้านึกว่าจะพักผ่อนเสียอีก”

“ครับ  พอดีว่าแม่ให้มาชวนน้ามลกับน้องไปทานข้าวเช้าด้วยกันที่บ้านครับ”

“อ้าวเหรอ  สงสัยน้าคงจะไปทานด้วยไม่ได้นะสิ  น้าจะรีบไปวัด  ฝากขอบคุณ ลุงกับป้าด้วยนะจ๊ะปลัดดิน”

“ครับ  เอ่อน้ามลไม่ต้องเรียกดินเต็มยศหรอกครับ  เคยเรียกแบบไหนก็เรียกแบบนั้นเถอะครับ น้ามลเรียกดินแบบนี้มันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ครับ”

“อ่อ   จ๊ะ  ได้  เรียกดินแบบเดิมก็ได้  น้าก็ลืมไป เห็นดินโตเป็นผู้ใหญ่มีหน้าที่การงานดี เลยเรียกให้สมกับตำแหน่งทางสังคมนะจ๊ะ”

“ขอบคุณครับ  ...  แล้วนี้  ฤกษ์ละครับ  หรือว่าฤกษ์ก็จะไปวัดกับน้ามลด้วย?”

“โอ้ยรายนั้นนะเหรอ  นอนยังไม่ตื่นหรอกจ๊ะ  วันอาทิตย์ร้านปิด  จะตื่นก็โน้น  เกือบๆเที่ยง  ดินขึ้นไปปลุกเอาเองน่ะ  น้าขอตัวไปวัดก่อน  เดี๋ยวไม่ทันพระท่านฉันอาหารพอดี  น้าไปนะจ๊ะ”

“เอ่อครับ  น้ามล  ให้ดินช่วยถือของไปส่งไหมครับ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ  ของใส่บาตรแค่นี้เอง  น้าถือได้  ปลัดดินขึ้นไปปลุกน้องเถอะ  เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่จะรอนาน”

“ครับ”

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ตรงขึ้นไปบนชั้นบนของบ้านดาวฤกษ์ทันที  เขาตรงไปยังห้องนอนนั้นด้วยความคุ้นเคยเป็นอย่างดี  ทุกอย่างที่นี้ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากแต่เดิม  ชายหนุ่มมาหยุดตรงหน้าห้องของดาวฤกษ์  จากนั้นเขาก็เคาะประตูเบาๆ  แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของห้อง  ภูดินจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปทันที  เขาค่อยๆเดินตรงไปที่เตียงนอนของอีกฝ่ายก็เห็นว่าเจ้าของห้องยังคงนอนหลับอย่างสบายเลยทีเดียว  เขาเดินสำรวจห้องนอนของดาวฤกษ์ก็เห็นว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม  เหมือนที่ตอนเขายังเป็นหนุ่มน้อยวัยมัธยมปลาย  ตอนนั้นครอบครัวเขามาซื้อบ้านที่หมู่บ้านนี้ก่อนอยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็มีเพื่อนบ้านย้ายมาอยู่ข้างๆนั้นก็คือครอบครัวของดาวฤกษ์  พ่อของดาวฤกษ์เป็นเกษตรอำเภอ ส่วนคุณพ่อของเขาเป็นนายอำเภอเลยทำให้ทั้งสองบ้านสนิทสนมกันเร็วขึ้น  แต่จากนั้นไม่นานพ่อของดาวฤกษ์ก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เสียชีวิต  ปล่อยให้ดาวฤกษ์กับแม่ต้องอยู่กันตามลำพัง  ก็ได้ครอบครัวของเขานี้แหละค่อยเป็นกำลังใจและช่วยเหลือ  ซึ่งพ่อกับแม่เขาก็รักเอ็นดูดาวฤกษ์เหมือนเป็นลูกอีกคนหนึ่งเลยทีเดียว  ตอนนี้เขาเข้าไปนั่งบนขอบเตียงอีกฝั่ง  นั่งมองเจ้าของเตียงอย่างสนใจ  หน้าตาของอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดินเลย  หน้าเคยหวานอย่างไงก็ยังคงความหวานไว้เหมือนเดิม  ยิ่งตอนหลับขนตางอนนั้นช่างดูดึงดูดเขาเสียจริงๆ  อยู่ๆภูดินก็อดใจไม่ไหวโน้มตัวลงไปกดจูบที่แก้มขาวนวลนั้นอย่างแผ่วเบา  ทำให้ดาวฤกษ์รู้สึกตัว  รีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

“พี่ดิน!   เข้ามาได้ไง?”

ดาวฤกษ์พูดพร้อมพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วรีบขยับหนีอีกฝ่ายทันที  แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะภูดินใช้สองมือใหญ่ของเขาขวางไว้ไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นไปไหนได้ไกล

“พี่ก็เดินเข้ามาสิ  ถามอะไรแปลกๆ”

“แล้วเมื่อกี้พี่ดินทำอะไรฤกษ์หรือเปล่า”

ดาวฤกษ์ถามพร้อมกับเอามือมาจับแก้มตัวเองเบาๆ  ก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“เปล่า  พี่แค่ขึ้นมาปลุกเราไปทานข้าวเช้าด้วยกันเฉยๆ”

“แล้วแม่ล่ะ   แม่ฤกษ์ไม่อยู่บ้านเหรอ  ถึงได้ปล่อยให้คนภายนอกเข้ามาในบ้านแบบนี้”

“คนภายนอก?    ฤกษ์หมายถึงพี่เหรอ  พี่ไม่ใช่คนนอก  เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน  เพราะฉะนั้นพี่มีสิทธิเข้าออกบ้านหลังนี้ได้ทุกเมื่อที่ต้องการ  โดยเฉพาะห้องนี้พี่จะมาตอนไหนก็ได้”

ภูดินพูดเสร็จก็โน้มหน้าเรียวเข้มเข้าไปใกล้ๆแก้วนวลขาวอีกครั้ง อย่างจงใจให้จมูกแตะข้างแก้มของดาวฤกษ์

“ยี้  ไอ้บ้า  ไปไกลๆเลย  พูดออกมาได้หน้าไม่อาย  ถอยไปเดี๋ยวนี้นะพี่ดิน”

ดาวฤกษ์ใช้แขนเล็กๆของตัวเองผลักอกคนตัวโตให้ถ่อยห่างออกจากตัวเขาทันที  แต่ก็สู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหวจริงๆ

“อายทำไม  ทำไมพี่ต้องอาย  ก็เรื่องจริง  แต่ก่อนเรายังเคยนอนแก้ผ้าด้วยกันเลย”

“บ้า! คนหื่นกาม  อย่ามาพูดแบบนี้น่ะ  หลีกไปฤกษ์จะไปอาบน้ำ”

ภูดินได้ยินอย่างนั้นเขาก็ยอมลุกออกจากการค้อมร่างอีกฝ่าย  แต่กลับไปนอนหงายอยู่บนเตียงของอีกฝ่ายทันที  อย่างสบายอารมณ์   ดาวฤกษ์ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วยอีกจึงรีบหยิบผ้าเช็ดตัว เขากำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็ต้องหยุด  เพราะภูดินร้องทักเสียก่อน

“ฤกษ์   ฤกษ์  ให้พี่ช่วยถูหลังให้ป่าว?”

“ปัง!”

ณ บ้านเกียรติก้องธรณี  ทุกคนในบ้านนั่งทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี  หลังจากที่ลูกชายคนเดียวของครอบครัวไปเรียนต่อที่เมืองหลวง ก็ดูเหมือนว่าคำว่าครอบครัวที่ประกอบไปด้วยพ่อแม่ลูก จะจากหายไปจากครอบครัวเกียรติก้องธรณี  จนวันนี้วันที่ลูกชายคนเดียวกลับมารับราชการเป็นปลัดอำเภอที่บ้านเกิด  ความภูมิใจและสุขใจคงไม่มีใครเกินหน้าบิดามารดาของภูดิน  ไม่มีอีกแล้ว  ซึ่งอาหารเช้ามื้อแรกนี้ก็มีดาวฤกษ์มาร่วมวงด้วยแต่ก็ไม่ได้สร้างความเขินอายแต่อย่างใดเพราะว่าดาวฤกษ์นั้นถือได้ว่าดูแลพ่อกับแม่ของภูดินมาตลอดในตอนที่ภูดินไปเรียนต่อที่เมืองกรุง

“ทานเยอะๆนะดิน  นี้ของโปรดลูกเลย   แม่ตั้งใจตื่นแต่เช้ามาทำให้เลยนะ ฤกษ์ด้วยนะวันนี้ลองชิมฝีมือป้าดูว่าจะอร่อยสู้ฝีมือแม่เราได้หรือเปล่า”

มารดาพูดพร้อมกับตักอาหารจานโปรดให้ลูกชายทันที  และหันมาพูดกับดาวฤกษ์ต่อ

“ขอบคุณครับแม่  แต่เดี๋ยวผมตักเองได้ครับ  คือผมกลัวแม่เหนื่อย  แม่อุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาเข้าครัวทำกับข้าวอร่อยๆให้ทานแล้วยังต้องมาดูแลผมอีกครับ”

“จ๊ะ  งั้นดินก็ตักให้น้องด้วย  จะได้ชิมฝีมือแม่เสียที”

“ขอบคุณครับคุณป้า  แต่ฤกษ์ตักเองได้  ไม่รบกวนพี่ดินหรอกครับ”

“รบกวนอะไร  แค่ตักอาหารให้แค่นี้  พี่ทำให้ฤกษ์ได้เสมอ  หรือจะให้ทำมากกว่านี้พี่ก็ยินดีครับ”

ภูดินพูดพร้อมกับยืนแขนไปตักอาหารจานโปรดของตัวเองให้กับดาวฤกษ์ได้ชิมทันที

“เอ่อฤกษ์  แล้วนี้คุณแม่  ไม่มาทานข้าวเช้ากับเราด้วยเหรอ?”

เสียงประมุขของบ้านถามขึ้นมาหลังจากที่นั่งทานข้าวไปได้สักพัก

“อ่อคุณแม่ไปวัดตั้งแต่เช้าแล้วครับ คุณลุง”

“อืม  เอ่อแม่เราเขาคงไปทำบุญให้พ่อนะ  งั้นเราก็ทานกันต่อเถอะ  เอาไว้วันหลังค่อยมาทานด้วยกันก็ได้”

หลังจากนั้นทุกคนก็ทานข้าวเช้ากันต่อ  แต่แล้วก็ต้องหยุดทานพร้อมกันแล้วหันไปตามเสียงแหลมเล็กที่ดังมาจากทางประตูเข้ามายังห้องอาหารของบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ  คุณแม่   หวัดดีค่ะดิน  วันนี้จีน่า  มาขอทานข้าวด้วยคนนะค่ะ”

หญิงสาวพูดเสร็จก็ลงข้างๆหนุ่มคนรักทันที  โดยยังไม่ให้ใครต้องได้เชิญให้เสียเวลา

“เอ่อนี้น้องฤกษ์ค่ะ  พี่จีน่า  ขอจานสักใบหน่อยสิ”

จีน่าหันไปทางดาวฤกษ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าวกับตัวเธอเองพร้อมกับสั่งให้อีกฝ่ายจัดหาจานทานอาหารให้ทันที

“อ่อได้ครับ”

ดาวฤกษ์กำลังจะลุกไปหยิบจานใส่อาหารมาให้หญิงสาว แต่ก็ต้องหยุดเสียก่อนเพราะเสียงของมารดาภูดินร้องทักขึ้นมานั้นเอง

“ฤกษ์  ไม่ต้องหรอกจ๊ะ  แขกของใคร  ก็ให้คนนั้นไปบริการเองเถอะ  ฤกษ์ทานต่อดีกว่าลูก ไม่ได้ไม่ขาดตอน  กินตอนร้อนๆจะได้อร่อยๆ”

มารดาของภูดินหันไปสั่งดาวฤกษ์ทันที พร้อมกับส่งสายตาไปยังลูกชายตัวดีที่นั่งไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น  แต่เขาก็ทนสายตาของมารดาไม่ไหวจึงได้แต่ลุกขึ้นไปหยิบจานใส่อาหารมาให้หญิงคนรัก

“ขอบคุณนะค่ะดิน  ดินของจีน่านี้น่ารักเสมอเลยค่ะ”

หญิงสาวรับจานอาหารจากชายคนรักพร้อมพูดขอบคุณที่เล่นเอาคุณเกษแก้วมารดาของผู้ดินไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“เอ่อดินค่ะ  วันนี้จีน่าว่าจะมาชวนดินไปเดินห้างในตัวจังหวัดนะค่ะ  พอดีจีน่าอยากได้เสื้อผ้าสักสามสี่ชุด”

“อ้าวนี้จีน่า  ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเยอะหรือครับ”

“ตอนแรกจีน่าว่าจะไม่อยู่นาน  แต่ตอนนี้จีน่าเปลี่ยนใจแล้วค่ะ  จีน่าว่าจะอยู่ต่อกับดินที่นี้อีกสักพักนะค่ะ”

“อ่อครับ  ได้ครับ  งั้นเรารีบทานข้าวกันเถอะ  จะได้รีบไปครับ”

“อ้าวตาดิน  วันนี้ มันวันอาทิตย์นะลูก  มันเป็นวันครอบครัว  ลูกควรจะอยู่กับพ่อแม่นะถึงจะถูก”

นางเกษแก้วมารดาของภูดิน รีบขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน 

“เอ่อ  คือว่า  จีน่าเขา  อยากได้เสื้อผ้านะครับคุณแม่”

“แม่จีน่า  อยากได้  ก็ให้เจ้าตัวเขาไปหาเลือกซื้อเองได้นี้”

“คุณแม่ครับ  จีน่า  เขาไม่ใช่คนบ้านเรานะครับ  แล้วอีกอย่างจีน่าเขาเป็นแฟนผม  ผมต้องดูแลเขานะครับ”

“อ่อเหรอ  แสดงว่าลูกเห็นคนอื่นสำคัญกว่าพ่อกับแม่สิน่ะ”

“ไปกันใหญ่แล้วครับคุณแม่  ผมก็รักทั้งหมด  ให้ความสำคัญเหมือนกันนะครับ”

ชายหนุ่มรีบพูดกับมารดาทันที  เพราะกลัวว่าเรื่องเล็กๆจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้

“เอ่อดินค่ะ  ก็จริงอย่างที่คุณแม่พูดนั้นละค่ะ  วันนี้เป็นวันครอบครัว  เอาไว้เราค่อยไปวันหลังก็ได้  จีน่าเข้าใจเหตุผลของคุณแม่ดีค่ะ”

หญิงสาวรีบจีบปากจีบคอพูดขึ้นมาพร้อมกับตีหน้าเศร้าส่งไปให้ชายคนรักทันที  มารดาของภูดินเห็นมารยาแบบนี้ยิ่งทำให้นางไม่พอใจเป็นอย่างมาที่ลูกชายเชื่อคำพูดของสาวคนรักมากกว่าตนเอง

“นั้นนะสิ  แม่จีน่าก็รู้จักนี้นะ  คำว่าครอบครัว   เพราะฉะนั้นแม่ว่าเราควรจะอยู่บ้านดีกว่านะลูก”

“โถ่แม่ครับ  จะวันนี้หรือวันไหน  ผมก็ต้องพาจีน่าเขาไปอยู่ดีนะครับ  อีกอย่างถ้าเป็นวันอื่นผมก็อาจจะไม่ว่าง  นะครับคุณแม่  ดินขอวันนี้วันเดียวนะครับ”

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จภูดินก็พาสาวคนรักไปช๊อปปิ้งที่ห้างในตัวจังหวัดทันที  ปล่อยให้นางเกษแก้วมองค้อนลูกชายอย่างไม่พอใจ  ตอนนี้ทางครอบครัวของภูดินไม่ต้องการให้ลูกชายมีแฟน  พวกเขาอยากให้ลูกชายคนเดียวได้ทำงานรับใช้บ้านเมืองให้เต็มที่เสียก่อน  อีกอย่างนางเกษแก้วผู้เป็นมารดาก็ไม่ชอบหญิงสาวคนรักของลูกชาย  ด้วยกริยาท่าทางที่เต็มไปด้วยมารยาและบวกการที่เป็นสาวมั่นจนเกินงานของหญิงไทย  จึงเป็นเหตุหลักที่นางค่อนข้างจะกีดกันแฟนของลูกชาย

“อ้าวฤกษ์  ล้างจานอยู่เหรอลูก  มาๆป้าช่วยล้าง”

นางเกษแก้วเอ่ยถามชายหนุ่มทันที  แล้วจากนั้นก็เดินมาล้างจานช่วยอีกฝ่าย

“คุณป้าไม่ต้องล้างหรอกครับ  จานแค่ไม่กี่ใบ  เดี๋ยวฤกษ์จัดการเอง”

“ไม่เป็นไร  ป้าจะได้ออกกำลังกายบ้าง”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับคุณป้า  แค่นี้เอง  ฤกษ์จัดการได้”

“เอ่อ  ฤกษ์  วันนี้เราจะไปไหนหรือเปล่าจ๊ะ?”

“วันนี้เหรอครับคุณป้า  ฤกษ์คงไม่ไปไหนหรอก  ขอพักอยู่บ้านเต็มๆทั้งวันสักหน่อยครับ”

“ดีนะ  ป้าว่าฤกษ์ควรจะพักบ้างก็ดี  ตั้งแต่จบมานี้ป้าเห็นเราตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานจนไม่มีเวลาพักเลย”

“ครับ  พอดีมันเป็นช่วงเริ่มต้นครับ  แต่ตอนนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วครับคุณป้า”

“ป้าเห็นฤกษ์ประสบความสำเร็จแบบนี้น้ำตาก็จะไหล  ดีใจกับคุณแม่ของเราจริงๆที่เลี้ยงลูกมาดี  ต่างกับป้าจริงๆ  มีลูกชายคนเดียวก็ไม่ได้ดั่งใจ”

“?   ทำไมคุณป้าพูดแบบนั้นละครับ  ฤกษ์ก็ไม่เห็นว่าพี่ดินเขาจะทำอะไรไม่ดีนี้ครับ”

“โอ้ย  ฤกษ์จะไปรู้อะไรล่ะ   นี้ฤกษ์รู้มั้ยว่ากว่าป้าจะบังคับให้พี่ชายตัวดีของเรากลับมาบ้านได้มันยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหน”

“อ้าว!  นี้พี่ดินไม่ได้เต็มใจที่จะกลับมาพัฒนาบ้านเราเหรอครับป้า”

“เต็มใจอะไรล่ะ  ป้านี้ทั้งบังคับทั้งขู่  ไม่ยอมท่าเดียว  จนป้ายื่นคำขาดจะตัดแม่ตัดลูก  ถึงได้ยอมกลับ  แต่ก็ยังมีหน้ามายื่นข้อเสนอบ้าๆกับป้าอีก  พูดมาแล้ว ป้าเจ็บใจมากๆเลยฤกษ์”

“ข้อเสนอ?”

“ก็ใช่นะสิ  ตาดินบอกว่าถ้าจะให้กลับบ้าน  ก็ขอเอาแฟนมาด้วย  ป้าได้ยินนี้แถบเป็นลม”

ชายหนุ่มได้ยินมาแบบนั้น  อยู่ๆหัวใจของเขาก็เหมือนหมดแรงขึ้นมาเฉยๆ

“พี่ดิน  เขาคงรักแฟนมากนะครับป้า”

“โอ้ยรัก อะไรกัน  ป้าว่าความหลงในวัยเรียนมันก็งั้นๆแหละ  หาความจริงใจไม่มีหรอก”

“แต่ฤกษ์ว่าดูแล้วคู่นี้เขาก็เหมาะสมกันดีนะครับ”

“โอ้ยย  ฤกษ์   หนูอย่าพูดแบบนั้นลูก  เหมาะสมอะไรกัน  แม่จีนงจีน่าอะไรนั้นดูปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเจนจัดขนาดไหน มารยาสาไถมาเต็ม  ตาดินพี่ชายเราจะไปทันอะไรกับคนเมืองกรุง  นี้ป้าว่ายิ่งพ่อดินเขาเป็นคนจิตใจดี มองโลกในแง่ดี  พอมาเจอมารยาสาวเข้าหน่อยจึงทำให้หลงหัวปรักหัวปรำแบบนี้  ดูอย่างวันนี้สิฟังป้าเสียทีไหน  ฤกษ์ต้องช่วยป้านะลูก   ฤกษ์ต้องช่วยกันสองคนนั้นให้ออกจากกันนะ  ป้าขอร้องละ ช่วยป้าที  ป้าไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร”

นางเกษแก้วตีหน้าเศร้าแล้วเดินมาหาดาวฤกษ์ทันที  พร้อมกับยื่นมือไปจับมือของดาวฤกษ์มากุมไว้  แล้วส่งสายตาเศร้าๆเพื่อให้อีกฝ่ายยอมช่วยเหลือตัวเองทันที

“เอ่อป้าครับ   มันจะดีเหรอครับ  เราทำแบบนี้มันจะเป็นบาปนะครับคุณป้า”

“แล้วฤกษ์ไม่สงสารลุงกับป้าเหรอจ๊ะ  ไม่สงสารตายายแก่ๆที่ต้องมานั่งเสียใจ  ที่เห็นลูกได้คนไม่ดีแบบนั้นมาเป็นศรีสะใภ้  ขืนเป็นแบบนี้ป้าได้หัวใจวายตายแน่ๆ”

นางเกษแก้วพูดไปพร้อมร้องไห้ไป  ยิ่งทำให้ดาวฤกษ์เกิดความสงสารจับใจขึ้นมาทันที

“คุณป้าหยุดร้องไห้ก่อนเถอะครับ   ฤกษ์ว่าเราใจเย็นๆก่อนดีไหมครับ”

“จะให้ป้าใจเย็นได้ยังไงกันลูก  วันนี้ฤกษ์ก็เห็นแล้วใช่ไหม  ว่าพี่ชายเราหลงผู้หญิงคนนั้นมากมายขนาดไหน”

นางเกษแก้วได้ทีรีบสรรหาคำพูดมาโน้มน้าวให้ดาวฤกษ์ช่วยเหลือตัวเองทันที  เป็นเหตุทำให้อีกฝ่ายต้องคิดหนักเป็นอย่างมาก  ทั้งสงสารและเห็นใจของคนเป็นป้าขึ้นมาอย่างอดกลั้นไม่ได้จริงๆ