หอมดิน กลิ่นดาว

“ฤกษ์  ฤกษ์   ตื่นนอนหรือยังลูก”

เสียงมารดาของเภสัชกรหนุ่มร้องเรียกลูกชายตัวเองจากห้องโถงชั้นล่างของบ้านดังขึ้นไปยังห้องนอนลูกชายคนเดียวของนาง  แต่ก็ไร้วี่แววเสียงตอบกลับจากลูกชายเจ้าขี้เซา

“ฤกษ์   ตื่นหรือยังลูก   ได้ยินเสียงแม่ไหม   พี่ดินเขามารอเราตั้งนานแล้ว”

มารดาของดาวฤกษ์  ร้องเรียกชื่อลูกชายคนเดียวของตัวเองอีกครั้ง  แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมาเช่นเคย

“นิสัยไม่เคยเปลี่ยนตามเคย”

นางบ่นออกมาเบาพร้อมกับปิดเตาแก๊สที่กำลังเดือดได้ทีอยู่ในห้องครัวของบ้าน

“ดิน  น้าว่าน้องคงยังไม่ตื่นหรอก   น้าว่าดินคงต้องขึ้นไปปลุกเองเถอะ  ถ้ารอรายนั้นตื่น  มีหวังได้ไปแปลงสาธิตสายแน่ๆ  เราก็รู้อยู่ว่าฤกษ์นะขี้เซาขนาดไหน”

มารดาของดาวฤกษ์หันมาพูดกับปลัดหนุ่มที่มายืนรอตั้งแต่เช้า  เพราะเขาและดาวฤกษ์มีนัดกับตัวแทนชาวบ้านในการไปสาธิตการปลูกพืชสมุนไพรในเช้านี้ให้กับชุมชน

“ได้ครับน้ามล   งั้นผมขึ้นไปปลุกน้องเลยนะครับ”

“จ๊ะ  ตามสบาย  เดี๋ยวลงมาจะได้ทานข้าวเช้าเลย  อาหารสุกพอดีเลย”

“ครับ  น้ามล”

ปลัดหนุ่มตอบมารดาของดาวฤกษ์แล้วก็หมุนตัวเดินตรงไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของตัวบ้านทันที พอมาถึงหน้าห้องนอนของดาวฤกษ์  เขาค่อยๆใช้มือเปิดประตูห้องนอนของอีกฝ่ายอย่างเบามือที่สุด

“แกระ”

ชายหนุ่มค่อยๆเดินไปยังเตียงนุ่มๆของอีกฝ่ายทันที   สายตาเพ่งพิศไปยังร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงทันที  ปลัดหนุ่มนั่งลงข้างๆร่างบางพร้อมกับค่อยๆโน้มใบหน้าเข้มๆหนวดขึ้นรำไรพองามเข้าไปประกบกับแก้มขาวนวลทันที  ทำให้เจ้าของแก้มนั้นรู้สึกตัวพร้อมกับลืมตาอย่างเร็ว

“พี่ดิน    .......  ทำบ้าไรเนี้ย?”

ดาวฤกษ์ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆแก้มของตัวเองถูกกระทำอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“เปล่า     พี่แค่มาปลุกฤกษ์เฉยๆ”

“ปลุกบ้าไรของพี่....   ทำไมต้องมาแอบหอมแก้มกันฤกษ์ด้วย”

ดาวฤกษ์พูดไปพร้อมกับอาการเขินอายอย่างเห็นได้ชัด    ตอนนี้เจ้าตัวไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมใบหน้าตัวเองแทน  แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้  มือใหญ่ๆของอีกฝ่ายก็รีบมาดึงผ้าห่มผืนบางออกไปจากหน้านวลเรียวทันที

“ถ้าฤกษ์    ไม่ให้พี่แอบหอมแก้ม   แสดงว่าถ้าพี่ขอฤกษ์ตรงๆ   ฤกษ์จะไม่ว่าใช่ไหมครับ”

ปลัดหนุ่มพูดพร้อมกับใช้สายตาพุ่งเป้าไปยังดวงตาอีกฝ่ายทันที

“โอ้ยพี่ดิน    บ้าไรเนี้ย”

“พี่ไม่ได้บ้า”

“ถ้าไม่บ้า  ก็กินยาผิดซองมาแน่ๆ”

“ยาเยออะไรกัน  พี่ไม่ได้กินทั้งนั้นละ”

“คนบ้า    ละ ฤกษ์  ไม่คุยด้วยแล้ว”

ดาวฤกษ์พยายามจะลุกหนีอีกฝ่ายทันที  เมื่อถูกต้อนให้จนมุม

“เดี๋ยวสิฤกษ์   เรายังไม่ได้ตอบพี่เลยน่ะว่า  ถ้าพี่ขอเราตรงๆ  ฤกษ์จะยอมไหม?”

“บ้าแล้วพี่ดิน   หลีกไป  ฤกษ์จะไปอาบน้ำแล้ว  เช้านี้ต้องรีบไปนะ  มีนัดกับตัวแทนชุมชนนะ”

“ไม่   ฤกษ์ต้องตอบพี่มาก่อน”

“ฤกษ์รีบนะพี่ดิน  อย่ามาเล่นเป็นเด็ก”

“ไม่ได้เล่นเป็นเด็ก  แต่พี่เอาจริง  ตอบพี่มาก่อนสิครับ”

“ตอบอะไร     ฤกษ์ไม่ตอบอะไรทั้งนั้นแหละ”

สิ้นเสียงของดาวฤกษ์  ปลัดหนุ่มก็คว้าร่างบางๆของดาวฤกษ์เข้ามากอดไว้ทันที

“อุ้ยพี่ดิน   ปล่อยฤกษ์นะ”

“ ไม่  ถ้าฤกษ์ไม่ตอบพี่ก็จะไม่ปล่อย  จะกอดไว้แบบนี้แหละ”

“ปล่อยฤกษ์นะ   แล้วฤกษ์ก็จะไม่ตอบอะไรพี่ดินทั้งสิ้น”

ดาวฤกษ์ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของภูดินพร้อมกับแกะมือกาวของปลัดหนุ่มออกจากตัวทันที  พอร่างของเขาพ้นพันธนาการจากอีกฝ่าย  ดาวฤกษ์ก็รีบลุกไปทันที  แต่ขายาวๆของดาวฤกษ์ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นเตียงนอนอันแสนนุ่นนั้น  ร่างบางก็ถูกวงแขนของอีกฝ่ายกระชากกลับมาเหมือนเดิมทำให้ ร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัวเป็นเหตุให้ร่างของดาวฤกษ์ล้มทับร่างใหญ่ของปลัดดินบนเตียงนอนทันที  สายตาทั้งสองต่างจ้องมองซึ้งกันและกัน อย่างใกล้ชิด

**เธอ เคยรู้ ไหมว่า ใคร     เฝ้า มองตาม แต่เธอ     ไป ทุกแห่ง     เก็บเธอ เป็นแรง

ให้ใจ ทุกวัน     เก็บไว้ มานาน     หาก ได้อยู่     ใกล้ใกล้ เธอ     ฉัน จะบอก

กับเธอ ให้รู้ใจ     สบตา กับฉัน     ลึกลง ข้างใน     ก็จะ เข้าใจ ความหมาย

เห็นเงา ในตา ฉันไหม     เห็นเธอ อยู่ใน นั้นไหม     รู้ใจ กัน บ้างไหม

ว่าฉัน นั้นคิด อะไร     เห็นเธอ มานาน รู้ไหม     ไม่เคย มองใคร ที่ไหน

ขอเพียง สักครั้ง แค่หันมา     สบตา ครั้งเดียว ก็พอ     เพียง บอกฉัน

ด้วย สายตา     คิด ยังไง     บอกมา ให้รู้บ้าง     ไม่หวัง ให้เธอ     ต้องเดินร่วม ทาง

แค่เธอ เข้าใจ     อยาก ให้เธอ รู้ใจ     อยาก ให้อยู่     เป็นแรง ของใจ

เก็บความ รู้สึก     ที่ดี มากมาย     เก็บไว้ ให้เธอ     คนเดียว เรื่อยไป

อยาก ให้เธอ รู้ใจ     อยาก ให้อยู่     เป็นแรง ของใจ    เก็บความ รู้สึก    ที่ดี มากมาย

เก็บไว้ ให้เธอ     คนเดียว เรื่อยไป     หาก ได้อยู่     ใกล้ใกล้ เธอ     ฉัน จะบอก

กับเธอ ให้รู้ใจ     สบตา กับฉัน     ลึกลง ข้างใน     ก็จะ เข้าใจ ความหมาย

เห็นเงา ในตา ฉันไหม      เห็นเธอ…**

**เพลงเห็นเงาในตาฉันไหม  แอนเดรีย  สวอเรซ**

“ฤกษ์  ฤกษ์  ได้ยินแม่มั้ย”

ขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องตากันอยู่นั้น  เสียงของมารดาดาวฤกษ์ก็ดังขึ้นมาจากด้านล่างตัวบ้าน

“ครับแม่”

“ตื่นหรือยังลูก   แม่เห็นพี่ดินขึ้นไปปลุกตั้งนานแล้ว  มัวทำอะไรกันอยู่  นี้แม่จัดโต๊ะอาหารเช้าเสร็จแล้วนะ”

“ตะ ตะ  ตือ ตื่นแล้วแม่   กะกำลังจะลงไปครับ”

“ให้ไวเลยนะเดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อน   แม่ไม่ได้อยู่ทานข้าวเช้าด้วยนะ  จะรีบไปวัด  เดี๋ยวไม่ทันหลวงพ่อท่านฉันกันพอดี”

“ครับแม่   เดี๋ยวฤกษ์กับพี่ดินลงไปทาน  ขอบคุณแม่มากๆครับ”

“จร้า  งั้นแม่ไปก่อนนะ”

“ครับแม่”

“เอ่อดิน  น้าทำไข่เจียวสูตรโบราณไว้ให้เราด้วยนะ  เห็นบ่นมาหลายวันแล้วว่าอยากทาน”

“ครับน้ามล  ขอบคุณมากครับ  รบกวนน้ามลตลอดเลย”

ปลัดหนุ่มรีบตอบมารดาของดาวฤกษ์ทันที  เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายได้ทำอาหารโปรดของตัวเองไว้ให้ทาน

“จร้า  ไม่เป็นไรหรอก  พอดีได้ไข่ไก่สดๆจากร้านค้าในชุมชน  เลยเอามาทำให้เราทาน”

“ขอบคุณครับน้ามล”

“งั้นน้าไปวัดก่อนนะ  น้าฝากฤกษ์ด้วยนะ  ไปแปลงสาธิตก็อย่าปล่อยให้น้องไปดื้อไปซนนะดิน  วันนี้น้ายกให้ดินเป็นผู้ปกครองเลย”

“ครับน้ามล  เดี๋ยวดินจะดูแลน้องเป็นอย่างดีครับ”

จากนั้นบ้านทั้งหลังก็กลับเข้าสู่สภาวะเงียบงันอีกครั้งหนึ่ง

“พี่ดิน  ปล่อยฤกษ์ได้แล้ว”

“ปล่อยอะไร   ฤกษ์ต่างหากละที่นอนทับตัวพี่อยู่นะ”

“อุ้ย  .....”

ดาวฤกษ์ได้แต่หน้าแดงเพิ่งมารู้ว่าตัวเองกำลังนอนทับร่างใหญ่ของปลัดหนุ่มอยู่นั้นเอง  เขารีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไว  ปล่อยให้อีกฝ่ายได้แต่มองตามด้วยรอยยิ้มที่เอ็นดู

“ฤกษ์  งั้นพี่ ไปรอที่โต๊ะทานข้าวข้างล่างนะ”

“ครับพี่ดิน”

เสียงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เบาออกจากห้องน้ำของดาวฤกษ์

“ฤกษ์   ให้พี่ไปช่วยถูหลังให้มั้ย”

“ไอ้พี่ดินบ้า  ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ  จะไปไหนก็ไปเลย”

“555555555”

 

หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ตรงไปยังแปลงสาธิตที่ฝ่ายเก็บน้ำของอำเภอทันที  ซึ่งตอนนี้ ตัวแทนชาวบ้านบางส่วนได้มารออยู่ที่แปลงสาธิตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  หนึ่งในนั้นก็มีสาวสวยลูกสาวกำนันคง  ผู้กว้างขวางด้วยอีกคน

“ว้าย    ตายแล้ว  คุณปลัดสุดหล่อ  ของฟ้างาม  มาแล้วคะทุกคน”

เสียงแหลมปรี๊ดร้องดังลั่นมาจากแปลงสาธิตท้ายฝ่ายเก็บน้ำ  เป็นเหตุให้ตัวแทนชุมชนต่างพากันหันมองมายังปลัดหนุ่มกับดาวฤกษ์ทันที

“สวัสดีครับทุกๆคน”

เสียงของปลัดหนุ่มกล่าวทักทายตัวแทนชุมชนด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเองพร้อมทั้งยกมือไหว้อย่างไม่ถือตัว  ทำให้ปลัดหนุ่มได้รับความเมตตาจากชาวบ้านที่นี้เป็นอย่างมากทั้งๆที่เขาเพิ่งมารับตำแหน่งปลัดอำเภอได้ไม่นาน

“สวัสดีครับคุณปลัดดิน  สวัสดีครับคุณหมอฤกษ์”

เสียงของลุงศักดิ์หนึ่งในตัวแทนชุมชนกล่าวทักทายทั้งสอง  แต่หลังจากสิ้นเสียงของลุงศักดิ์  ร่างบางๆสูงโปร่งของฟ้างามก็ตรงปรี่เขามาหาปลัดหนุ่มทันที 

“คุณปลัดขา   ทานข้าวเช้ามาหรือยังค่ะ   วันนี้ฟ้างามเตรียมอาหารเช้าอร่อยๆมาจากบ้าน  แถมคุณแม่ก็เอามาฝากให้คุณปลัดอีกเพรียบเลยค่ะ”

“ขอบคุณครับฟ้างาม   แต่ผมทานมาจากบ้านเรียบร้อยแล้วครับ  เชิญคุณฟ้างามเถอะครับ”

ปลัดหนุ่มตอบพร้อมกับหันหน้าเข้มๆมามองยังคนที่ยื่นอยู่ข้างๆที่เดินมาด้วยกัน

“อุ้ยตายแล้ว  คุณปลัดจะตอบฟ้างามแบบนี้ไม่ได้นะคะ  มันทำให้คนฟังเสียงกำลังใจในการทำอาหารค่ะ”

“ผมต้องขอโทษคุณฟ้างามจริงๆด้วยครับ  พอดีผมทานมาจากบ้านเรียบร้อยแล้วครับ  เอาไว้วันหลังจะมาทานด้วยนะครับ”

“ไม่ได้นะค่ะ  วันหลังก็ส่วนวังหลังค่ะ  แต่วันนี้คุณปลัดต้องทานข้าวเช้ากับฟ้างามเท่านั้นค่ะ”

“มันจะดีเหรอครับฟ้างาม ผมทานอิ่มมาแล้วครับ  เอาอย่างนี้ดีไหมครับ  ผมว่าลุงป้าน้าอาที่มาตั้งแต่เช้าเขาคงยังไม่ได้ทานข้าวเช้ามาแน่ๆ  เดี๋ยวฟ้างามเอาไปแบ่งให้ลุงๆป้าทานก็ดีนะครับ”

ปลัดหนุ่มรีบหันหน้าไปทางลุงศักดิ์ทันที

“ลุงศักดิ์ ทานข้าวเช้ามาหรือยังครับ?”

“ว้าย  ตายแล้ว   ไม่ได้ค่ะ   ฟ้างามตั้งใจ  ทำมาให้คุณปลัดคนเดียว  คนอื่นไม่เกี่ยวค่ะ”

ยังไม่ทันที่ลุงศักดิ์จะตอบปลัดหนุ่มกลับมา  เสียงแหลมคมของฟ้างามก็ดังมาขัดจังหวะเสียก่อน

“ลุงศักดิ์ยังไม่ได้ทานใช่ไหมครับ”

“คุณปลัดคงปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ”

“เอ่อ  คือว่า”

“ไม่เอ่อ  อะไรทั้งนั้นค่ะคุณปลัดขา   ไปค่ะ  ไปทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนฟ้างามดีกว่าค่ะ  จะได้ไม่สายไปกว่านี้  เดี๋ยวลุงๆป้าๆเขาจะรอนาน  ฟ้างามไม่รู้ด้วยนะค่ะ  จริงไหมจ๊ะลุงศักดิ์”

“เอ่อครับคุณฟ้างาม”

“เห็นไหมค่ะ  ใครๆก็เห็นด้วยกับฟ้างาม”

“เอ่อ  งั้นผมไปนั่งเป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ  ส่วนฟ้างามก็ทานไปแล้วกัน”

“ได้หมดค่ะ  ขอแค่มีคุณปลัดนั่งอยู่ข้างๆฟ้างามก็เป็นพอ”

พูดจบฟ้างามก็รีบคว้าแขนของปลัดหนุ่มไปคล้องทันที  พร้อมกับเดินไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีม้านั่งตั้งไว้อยู่ก่อนหน้าแล้ว  แต่ทันใดนั้น  ปลัดหนุ่มก็รีบหันหน้ามาทางดาวฤกษ์

“ฤกษ์   เดี๋ยวพี่ไปนั่งเป็นเพื่อนฟ้างามสักครู่นะ  เดี๋ยวกลับมาช่วยงาน”

“ครับพี่ดิน  ไปทานข้าวเป็นเพื่อนฟ้างามเถอะครับ”

“ไปค่ะคุณปลัด  ไม่ต้องห่วงหมอฤกษ์เขาหรอกค่ะ   เขารู้จักคนที่ดีอยู่แล้ว” 

 

 

***คุยกันท้ายตอน***

ขอโทษที่หายไปนาน  แต่จะพยายามเขียนให้ต่อเนื่องนะครับ  ขอบคุณทุกการติดตามด้วยดีมาตลอด

เพียงแสงจันทร์