สาป สืบ สยอง

ณ เวลา12 นาฟิกาตรง เวลาพักเที่ยงที่ใครหลายๆคนต่างรอคอย

  ฉันนั้งกินข้าวอยู่ที่โต็ะ

"นี่ กินขนมปังอย่างเดียวนะอิ่มเหรอ" เวยเว้ยหยิบเก้าอี้ของตนเองมานั้งฝั่งตรงข้าม

"ก็ไม่หรอก แต่...."

"ให้เดานะ ตอนนี้ ไม่พ่อกับแม่เธอคงไม่อยู่บ้านสินะ...."

"อืม!"

"ว่าแล้วเชียวน่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้นะ จะได้ทำอะไรมาเผื่อ"เวยเว้ยถอนหายใจก่อนจะตักไก่ทอดที่หันเป็นชิ้นอย่างพอดีคำขึ้นมา ก่อนจะส่งมาให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วกินเข้าไป

"เป็นไงบ้าง!"เวยเว้ยจ้องหน้าฉันก็พอเดาได้อะนะ ว่าเธอหวังอะไร

"ก็ดีอะนะ!"เวยเว้ยทำสีหน้าไม่พอใจกับคำตอบของฉันนิดหน่อย ก่อนจะตักข้าวใส่ปากตัวเอง

"อุ้ย เค็ม!"เธออุทานขึ้นมา

"555พยายามต่อไปเดี่ยวก็ดีขึ้นเองละนะ"ฉันหัวเราะออกมา เวยเว้ยเองก็หัวเราะออกมาแบบนั้นเหมือนกัน

"เออ.......ขอโทษนะครับ" เสียงคนเปิดประตู พร้อมกับร่างผู้ชายคนหนึ่ง ในมือถือสมุดกองพเนิดที่กองรวมกันเกือบถึงคอ

"อาจาร บอกว่าให้เอางานมาส่งน่ะครับ"

"อ่อ วางบนโต็ะเลยค่ะ!"ฉันหันไปตอบ แล้วเขาก็ค่อยเดินไปจนเกือบจะถึงโต็ะแล้ว ตึ้งชายคนนั้นสะดุดขาใครคนหนึ่งล้มเข้า (ก้มหน้าอยู่เลยไม่เห็นว่าใครทำ)

"ไม่เป็นไรใช่ไหม..."ฉันก้มลงไปหาเขา แล้วก็ช่วยกันเก็บสมุดพวกนั้นไม่ว่างบนโต็ะจนสำเร็จ

"ไอ้เวร!!"เสียงไอ้เซยดังขึ้น ก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาในห้อง แล้วต่อยชายคนนั้นจนล้มลงไปอีกครั้ง 

"ใครใช้ให้มึงเอางานไปส่ง มึงก็รู้ว่ากูยังทำงานไม่เสร็จ" เซย์ล้มลงไปก่อนจะต่อยซ้ำลงไปอีกที่ใบหน้า

"แต่ถ้า เราส่งไม่ทันเวลา พวกเราทุกคนจะถูกหักคะแนนนะ นายก็รู้ว่าอาจารห้องนี้นะ เคี่ยวขนาด ขนาดแค่เด็กเข้าสายแค่นาทีเดียวยังให้ไปวิ่งรอบสนามจนเป็นลมมาแล้วนะ"เขาพยายามลุกขึ้นพร้อมกับอธิบาย แต่ดูเหมือนทางเซย์เองจะโมโหยิ่งกว่าเดิมอีก

"ไอ้เวร!!!"เซย์คว้าคอเสื้อชายคนนั้นไว้พร้อมกับเงื้อหมัด

"พอได้แล้วโว้ย!"ฉันสลัดแขนเวยเว้ยที่ยื้อฉันไว้พร้อมกับวิ่งเข้าไปแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน

"อย่าเสือกโว้ย เรื่องของห้องกูมึงไม่เกี่ยว!"เซย์ตะโกนลั่น

"เออ ห้องอะห้องมึง แต่นี่มันห้องกูคะ หัดดูด้วย!"

"งั้นก็ได้! เดี่ยวกูจะลากมันไปกระทืบที่อื่น"

"หยุดเลยนะ ไม่งั้นฉันจะ.....!"

"เฮ้ย พวกเธอทำอะไรกัน"เสียงเปิดประตูอย่างแรงดังขึ้น คนที่เข้ามาคือครูฝ่ายปกครองที่คงบังเอิญเดินมาตรวจตึกแล้วได้ยินเสียงพวกเราทะเลาะกันเลยขึ้นมาก็เลย.....

"เออ....คือ......"

"ไม่ต้องพูดล่ะ หลังเลิกเรียนพวกเธอทั้งสามคน ไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย"แล้วครูคนนั้นก็เดินจากไป

"แม่งเอ่ย!"เซย์เดินออกจากห้องไป ก่อนจะกระแทกประตู ดัง ปั้ง! ส่วนชายคนที่ล้มลงอยู่ที่พื้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมา

"นี่เธอน่ะ!"เขาหันมามองฉันแล้วจ้องเขม็ง

"อะไร..."ฉันจ้องกลับอย่างงงๆ

"วันนี้อย่าไปทะเหลทะไหลที่ไหนล่ะ แล้วก็ทางที่ดีห้ามกลับบ้านทางเดิมที่เธอเดินกลับดัวยล่ะ ถ้าอยากจะปลอดภัยจนถึงบ้านละนะ"แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับความงงที่เข้ามาแทนที่

"อะไรของเขาละ?"ฉันสบดขึ้นมา

"มิดจี้ไม่น่าไปคุยกับคนแบบนั้นเลยนะ"เวยเว้ยก้มหน้านิ่งก่อนจะพูดออกมา

"เวยเว้ยรู้จักเขาเหรอ?"

"อืม พวกห้อง1เขาเล่ามาอีกทีน่ะ หมอนั้นน่ะชื่อโรโระ นั้งอยู่ตรงมุมหลังห้องวันๆเอาแต่อ่านตำราเวทโบราณอะไรสักอย่างแล้วก็ศึกษาพวกตำราปีศาจอะไรปบบนี้นะ แถมยังลือกันด้วยว่าถ้าหมอนะนได้ไปทันใครเข้าละก็.....คนๆนั้นก็จะตาย"เวยเว้ยเล่าไปตัวสั่นไป

"ไม่เอาน่า คำสาปอะไรแบบนั้นมันมีที่ไหนล่ะ คงเป็นความอังเอิญกับอัคติที่เอามารวมๆกันเพื่อสร้างเรื่องมาแกล้งคนอื่นล่ะมั้ง"ฉันหัวเราะกลบเกลื้อน ก่อนจะได้ยินเสียงคนทั้งห้องคุยกันถึงเรื่องนี้

"เอ้าแล้วๆ เกิดเรื่องจนได้"

"ทำไมคุณหัวหน้าต้องไปช่วยมันด้วยนะ"

"รายต่อไปคงเป็นหัวหน้าแน่ๆ แน่นอนเลย"

"ไม่นะถ้าหัวหน้าตายไป ใครจะอยู่ให้เราใช้งานล่ะ?"

"นั้นสิ!"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า หัวหน้าน่ะเก่งจะตายไม่ตายง่ายๆหรอก"

"แต่ไอ้บ้านั้นมันคนต้องสาปเชียวนะ ถึงไม่ตายก็คงพิการแน่ๆ"

"คนต้องสาป..... คนต้องสาป......คนต้องสาป"

"รำคาญโว้ย!!!!!! สัส!!!!!!!"ฉันตะโกนขึ้น

"หัวหน้าคะ พวกเราเป็นห่วงนะคะ ทำไมถึงต้อง..."

"เป็นห่วงบ้าบออะไร กลัวว่าจะไม่มีใครให้ใช้งานมากกว่าล่ะสิ! กลัวว่าครูจะหันไปโคลกสับพวกแกแทนฉันใช้ไหมล่ะ!?"

"มิดจี้ใจเย็นๆ"เวยเว้ย

"คนต้องสาปบ้าบออะไรไร้สาระ เก็บปากไว้กินข้าวสะไป!"ฉันเดินออกจากห้องไป 

คำสาป......ไร้สาระสิ้นดี!