สาป สืบ สยอง
เขียนโดย 
yamiji
วันที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561 เวลา 19.34 น.
แก้ไขเมื่อ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 16.11 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) อย่ากลับทางเดิม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อย่าถเลถไล อย่ากลับบ้านทางเดิม......" คำพูดนี้ยังคงติดอยู่ในความคิดของฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเชื่อหรอกนะ
"อย่ากลับบ้านทางเดิม......ทำไมนะ....... "แต่ถึงอยากจะทำ ก็คงทำให้ไม่ได้หรอก เพราะ ทางกลับบ้านทางเดิมมันผ่านเซเว้น และถ้าไม่ได้แวะเซเว้นล่ะก็..... เย็นนี้จะเอาอะไรแดกละ? พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ด้วย
"คงไม่ถึงชีวิตหรอกมั้ง?"ฉันคิดในใจพรางเดินกลับบ้านไปทางเดิมที่เคยไปทุกวัน และไม่ลืมที่จะเวะซื้อของในเซเว้น พอออกมาอีกทีท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
"อืม.....จริงด้วยสินะ.....วันนี้กว่าจะได้ออกมาก็เกือบ5โมงแล้วนี่ เพราะไอ้พวกหมานรกนั้นตัวเดียวเลย"ฉันก้าวขาออกไปจากหน้าเซเว้น และกลับไปสู่ทางเดิน ทุกอย่างดูปกติ
"หึ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คิดมากไปได้!" ฉันเดินไปเรื่อย อย่างน้อยดูจากสภาพตอนนี้มันคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง
ตึ้ง! ฉันชนกับอะไรสักอย่างจนล้มลงกับพื้นทันทีที่ลุกขึ้นได้ ก็เห็นว่าสิ่งที่ฉันชนนั้นไม่ใช่สิ่งของไม่ใช่เสาไฟ แต่มันคือ ชายชกันที่ยืนกันอยู่ถึง5คน มองยังไงก็รู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องไม่ใช้คนดีแน่ๆ
"ขอโทษคะ ฉันไม่ทันได้มองนะค่ะ"ฉันรีบขอโทษออกไป ก่อนจะหาทางเดินหนี
"ขอโทษแล้วมันได้อะไรฟะ"ชายคนที่ยืนอยู่ตรงกลางพูดขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างเคืองๆ เอาไงดี ถึงฉันจะเรียนมวยมา แต่ถ้ามันจะขนาดนี้........ คงไม่ต้องเดาเลยว่าสู้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
"เออ.....คือ....."ฉันค่อยๆก้าวถอยหลังให้ห่างออกไป แต่หนึ่งในนั้นก็รีบดึงมือฉันเอาไว้
"ปล่อยนะคะ"ฉันพยายามสบัดมือออกแต่ดูเหมือนมันจะบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
"อย่างน้อยๆเธอก็ต้องชดใช้ให้พวกเราล่ะนะ"
"อะไร..."
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ทุกอย่างหยุดนิ่ง และหันไปทางเดียวกัน คนที่ยิงคือ โรโระ นายคนที่ฉันช่วยไว้เมื่อตอนเที่ยง นายคนที่บอกว่าห้ามกลับทางเดิม
"ใครวะ!"หนึ่งในนักเลงพวกนั้นกว่าขึ้นมา
"ปล่อยมือเธอสะ"โรโระเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตัวของชายที่จับแขนฉันไว้
"ปล่อยสะไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน"โรโระจ่อปากกระบอกปืนไปที่แขนข้านที่กำลังจับฉันอยู่ แล้วมันก็ยอมปล่อยมือจากฉันแต่โดยดี
"ไอ้ห่าเอ่ย!!!"ชายคนที่มีรอยสัก(หนึ่งในนักเลงฉวิ่งมาทางที่พวกเรายืนอยู่
ปั้ง! ปืนที่ถืออยู่ในมือลั้นไกไปที่ขาข้างขวาของชายคนนั้นจนล้มลง
"หึ! คราวนี้แค่ขา แต่ถ้ามายุ่งกับเธออีกพวกแกทุกตัวหัวขาดแต่รีบไปสะ!"
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกนัดก่อนที่พวกนั้นจะหนีกันไปคนล่ะทิศล่ะทาง
"ไม่เป็นไรใช่ไหม"
"อืม ขอบใจนะ"ฉันก้มหัวขอบคุณเขาก่อนจะหันหลังไป
"เดี่ยวก่อน!"โรโระจับมือของฉันเอาไว้ข้างหนึ่ง
"อะไร.....?"ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ
"ยัยดื้อ! ทำไมถึงไม่ฟังที่บอกล่ะ!"เขาเริ่มลากแขนของฉันเข้ามาใกล้ๆ
"ขะ.....ขอโทษ"
"ไม่จำเป็น..."เขาปล่อยมือออกจากฉัน
"เธอคงไม่คิดว่าฉัน.....สาปแช่งเธอหรอก....ใช่ไหม"เขาก้มหน้านิ่งเหมือนจะร้องไห้
"ไม่หรอก.....จะเป็นไปได้ยังไงกัน....ไม่งั้นนายคงไม่มาช่วยฉันหรอกจริงไหมล่ะ?"
"จริงเหรอ?"
"อืม! บางที่นายอาจจะเป็นคนที่มีลางสังหรดีกว่าคนปกติก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ?"ฉันยิ้มออกไป
"ถ้าไม่มีอะไรหงั้นกลับก่อนนะ"
"เดี่ยวสิ! ให้ผมไปส่งนะ"
"แต่....."
"ไม่มีแต่ รีบๆไปสะเดี่ยวก็มืดหรอก อยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอ?"
"ทำไมถึงรู้ล่ะ!"
"ก็ที่เธอถืออยู่นะ มันอาหารสำเร็จรูปกับมาม่าไม่ใช่เหรอ เท่าที่รู้มาเธอเองก็ทำอาหารไม่เป็นด้วย"เขาชี้ไปที่ถุงเซเว้นที่ฉันถืออยู่
"ทำไมถึงรู้เรื่องฉันจัง"
"ก็...ฟังจากคนอื่นมาน่ะ...แล้วก็เธอยิ่งบ่นๆในห้องปกครองอยู่ไม่ใช้เหรอ ว่าปล่อยช้าจน ไม่มีเวลาไปซื้อของน่ะ"
"จริงด้วยสินะ......."
"งั้นก็....ไม่ต้องพูดอะไรมาก ฉันจะไปส่งเธอเอง ตอนมืดๆแบบนี้อันตรายนะ"
"ก็ได้....."ฉันยอมตกลงแล้วเราสองคนก็เดินกลับบ้านด้วยกัน.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
