สาป สืบ สยอง

"ทำบ้าอะไรของแกยะ ปล่อยนะเว้ย!"ฉันตะโกนใส่หน้านายนั้นในสภาพที่มือข้างนึงถูกยึดไว้กับกำแพงและมีนายนั้นนั้งอยู่ข้างหน้าฉัน

"เมื่อคืนเธอมาทำอะไรที่นี่...."

"ไอ้บ้า! ฉันจะมาที่นี่ทำไม เอาเวลาไปนอนเล่นเกมไม่ดีกว่าเหรอ?"

"หึ พอดีเมื่อคืนผมออกมาเซเว้นแล้วก็เห็นเธอเดินไปที่โรงเรียน"

"นายตาฝาดแล้ว นั้นคงไม่ใช่ฉันหรอก"ฉันรีบหันหน้าหนี

"เหรอ คนอย่างเธอน่ะเห็นแวบเดียวก็จำได้ล่ะ คืนนั้นเธอใส่เสื้อฮูดสีดำกับกางเกงนอนสีฟ้าใช่ไหมล่ะ"

"มะ....ไม่ใช่นะ"ฉันเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย

"เอาล่ะเลิกโกหกแล้วเล่ามาสะดีๆ ไม่งั้น....ผมจะ...."

"เออ! กูไปก็ได้! ก็เห็นแล้วนี่เมื่อคืนมีคนส่งข้อความมาฉันก็เลยมาที่นี่ พอเห็นว่าไม่มีอะไรฉันก็กลับไง แค่เนี้ยพอใจยัง ปล่อยฉันไปได้แล้ว!"ฉันตะโกนใส่หน้านายนั้นไป

"ถ้าทางจะไม่ยอมพูดง่ายๆนะ ถ้างั้น...."และแล้วนายนั้นก็ยอมปล่อนมือจากฉัน

"เห็นไอ้นี้ไหม?"นายนั้นหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันคือเชือกสีขาว...

"นะ...นี่...นาย"ฉันเริ่มถอยหลังหนี

"ถ้าไม่พูดผมจะทำอะไรเธอคงรู้นะ...."ฉันลุกขึ้นเพื่อวิ่งหนีนะก็ถูกดึงมือไว้ แล้วนายนั้นก็ดึงมือฉันเข้าหาตัวเอง

"ปล่อยนะ!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!"

"เงียบนะ บอกให้เงียบไง!"

"ไม่ ถ้าแกไม่ปล่อยฉันจะร้องให้ลั่นโรงเรียนเลย ปล่อยนะ!!"ฉันตะโกนลั่น

"จะเล่นอย่างงี้ใช้ไหมได้เลย"นายนั้นจัดการรวบมือฉันไปไว้ด้วยหลังทั้งสองข้างก่อนจะเริ่มมัดด้วยเชือกเส้นนั้น

"หยุดนะ ใครก็ได้!ช่วยด้วย นายมันไอ้ปีศาจ ไอ้โรคจิตปล่อยน.."หลังจากนั้นนายนั้นก็หมัดปากฉันด้วยผ้าเช็ดหน้าก็จะกอดรัดฉันไว้อย่างแรงจนขยับไม่ได้

"อ้วยด้วยๆๆ"ฉันพยายามส่งเสียง

"หึๆ เธอเป็นคนบังคับให้ผมทำแบบนี้เองนะ ชอบนักไม่ใช้เหรอ? ถูกจับมัดแบบนี้น่ะ เอาล่ะถ้าไม่รีบตอบมาดีๆก็อย่าหวังว่าจะแก้มัดให้เลยนะ~~ หรือถ้ายังไม่พูดอีกจะหาว่าผมรังแกหรือซาดิสต่อไปไม่ได้แล้วนะ~~ "นายนั้นชะโงกหน้าลงมาใกล้กับหูของฉันพร้อมกับกระชิบเบาๆ

"ถ้าไม่ยอมตอบผมจะจับขย้ำสะให้เข็ด ถึงจะร้องขอชีวิตก็ไม่ปล่อยด้วย! รีบๆตอบล่ะหึๆๆ"นายนั้นค่อยๆเกะผ้าออกจากปากฉัน

"ถะ....ถ้าฉันบอกนายจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม นายจะปล่อยฉันไปใช้ไหม"

"แน่นอน ผมไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า"

"เมื่อคืนฉันมาที่นี แล้วก็เจอศพ แต่ศพมันออกจะแปลกๆแบบว่ามีข้อความอยู่ข้างศพ แต่ไม่มีวงเวทน่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันล่ะนะ"

"ข้อความเขียนว่าไง"

"ฉันเป็นคนทำเองล่ะ ทายสิฉันคือใคร"

"แบบนี้นี่เอง ถ้าทางพวกนั้นคงกำลังจะโยนความผิดให้คนตายสินะ.."

"นี่เป็นไปได้ไหม ว่าคนที่ส่งข้อความมาอาจเป็นฆาตกรก็ได้น่ะ"ฉันถามออกไป

"ก็มีความเป็นไปได้ ไม่แน่บางทีเธออาจได้เป็นเป้าหมายต่อไปของมันก็ได้"

"เอะ!"

"หึ ถ้าทางจะปล่อยให้คลาดสายตาไปไม่ได้แล้วสินะ จากนี้อย่าไปไหนโดยไม่มีผมล่ะกันนะ"นายนั้นยิ้มให้ฉัน

"แล้วทำไมฉันจะต้องไปไหนมาไหนกับนายด้วยยะ คิดว่าฉันจะไว้ใจให้นายมาอยู่ด้วยเหรอ?!"

"ไม่รู้สิ แต่ก็ไม่เป็นไรแล้วเธอคิดเหรอว่า....เธอจะรอดจากฆาตกรไปได้น่ะ"

"ก็แค่รวมกลุ่มกลับเพื่อนแล้วกลับบ้านแค่เนี้ย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็แค่ร้องดังๆไม่ก็เอาคัดเตอร์จ้วงแม่มไปก่อนแล้ววอ่งหนีก็ได้นี่"

"แล้วเธอคิดว่าฆาตกรจะโงขนาดนั้นเหรอ...?"นายนั้นหยิบผ้าผืนเดิมขึ้นมามัดปากฉันไว้

"สมมุตินะว่า ถ้าเธอเผลอ แล้วพวกนั้นก็อาจจะมาเป็นแก๊ง เหมือนแก๊งลักพาตัวเด็กไปขายหรืออะไรแบบนั้นละ แล้วถ้ามันอุ้มเธอขึ้นรถตู้ไปแล้วไม่มีคนเห็นละ เธอยิ่งเป็นพวกสื่อๆที่โดนหลอกง่ายๆด้วยสิ~~"นายนั้นจับฉันนอนลงแล้วขึ้นครอม

"เธออาจจะถูกฆ่าหั่นศพก็ได้ถ้าโชคดีหน่อยอะนะ"นายนั้นแสยะยิ้มออกมา

"หรืออาจจะถูกฆ่าข่มขืน หรืออาจจะถูกจัดมัดไว้แบบนี้แบบที่กำลังโดนอยู่นี่ไง แล้วหลังจากนั้นก็คงถูกทรมานต่างๆนาๆ จนตายแน่นอนอยากให้เป็นแบบนั้นไมล่ะ"นายนั้นลูบหน้าฉันเบาๆ

"แล้วทีนี่ยังคิดว่าจะรอดอีกเหรอ ดูสิแค่นี้เธอก็ดิ้นไม่ลุดแล้วนี่จริงไหมล่ะ"นายนั้นค่อยๆเกะผ้าที่มัดปากฉันออก

"กะ...ก็ได้..."

"ก็ได้อะไรล่ะ"นายนั้นหยิกแก้มฉันเบาๆ

"ฉันจะทำตามที่นายบอก....ตะ....แต่ช่วยอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม....มันน่ากลัวนะ...."ฉันหันหน้าหนี

"ก็ได้แต่เธอต้องสัญญาก่อนนะ ว่าจะทำตามที่ผมบอกทุกอย่างน่ะ"

"ก็ได้....สัญญา ปล่อยฉันไปได้หรือยังล่ะ"ทันทีพูดจบนายนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะนั้นลงข้างๆ

"ลุกขึ้นสิ เดี่ยวผมจะเชือกให้นะ"ฉันลุกขึ้นนั้ง แล้วนายนั้นก็ค่อยๆเกะผ้าที่แขนออก