สาป สืบ สยอง

   "เฮ้อ....จะให้คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยนะ...."ฉันพูดขึ้นมาอย่างเงียบๆท่ามกลางห้องเรียนที่ทุกคนกำลังกินข้าวและคุยกันตามประสาเพื่อน 

"ฉันควรจะไปปรึกษา เจ้าบ้านั้นดีไหมนะ"ฉันคิดขึ้นมา แต่ไม่เอาดีกว่า กะอีแค่เรื่องวงเวทแค่เนี้ยเดี่ยวฉันก็หาคำตอบได้เองล่ะ แต่เอะหรือว่า...หรือว่า จะเป็นฝีมีเวยเว้ยจริงๆ ไม่จริงหรอกมั้ง แต่เวยเว้ยเองก็ไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น เท่าที่จำได้ที่เจอกันครั้งล่าสุดเธอเองก็ดูต่างไปจากเดิมมากทั้งเกรี้ยดกราด หน้ากลัว แต่เรื่องแบบนี้มันจะเป็นไปได้ไง มันต้องไม่ใช่แน่ๆ แต่ว่าถ้าพูดถึงข้อความนั้นแล้ว ยังมีผู้ต้องสงสัยอีกคนนี่นา คนที่สงข้อความมานั้นไง ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพขึ้นมาเปิดดูข้อความของคนที่ส่งข้อความมาให้ คนที่ใช้ชื่อว่า"ใครสักคนในห้องเรียนเธอ"แล้วค่อยๆอ่านมันอย่างสะเอียดอีกครั้ง 

"ใครกันล่ะเนียที่ส่งมา..."ฉันพยายามนั้งคิด หลังจากนั้นไม่นานก็มีมือของใครบางคนหยิบโทรศัพของฉันไปจากมือต่อหน้าต่อตา ฉันรีบให้หน้าไปเพื่อจะไปด่า แต่ก็ชะงักไป คนที่หยิบมือถือฉันไปคือนายโรโระคนเดิมที่ถือโทรศัพของฉันไว้ในมือ

"รบกวนมาที่โรงเรียนตอนนี้ เดี่ยวนี้ที เอ้....ใครเป็นคนส่งมาเนีย.."

"ใครจะส่งมาก็ช่าง เอาคืนมาเดี่ยวนี้นะ ไอ้..."ทันทีที่ฉันเอื้อมมือไป มันก็ชูแขนสูงขึ้นอีกคนชั้นเอื้อมไม่ถึง 

"อยากได้คืนไหมล่ะ ตามผมมาสิ"

"แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไง ว่าถ้าตามไปแล้วจะได้คืนน่ะ"ฉันหยุดชะงักลงพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของนายนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ก็แล้วแต่ แต่ถ้าเธอไม่ตามไปล่ะก็....."

ครืด..... เสียงเปิดหน้าต่าง นายนั้นเปิดหน้าต่างแล้วยื่นโทรศัพมือถือของฉันออกไปนอกหน้าต่าง

"อีเหี้ย มรึงหยุดเลยนะ กูไปก็ได้!"ฉันรีบตะโกนห้ามก่อนที่นายนั้นจะปล่อยโทรศัพฉันลงสู่พื้น ลำพังโทรศัพเครื่องนึงกูก็พอซื้อได้ แต่เกมในเครื่องกู ใครรับผิดชอบ? ห้าดาวและแรไอเท็มไม่ได้หากันง่ายๆนะ(กูต้องเสียเงินเติมไปเท่าไรเคยรู้กันบ้างไหม!?

"เธอพูดแล้วนะ~~ อย่ามาโวยวายทีหลังละ~~"แล้วนายนั้นก็คว้าข้อมือฉันแล้วลากออกจากห้องไป

"นี่นายจะพาฉันไปไหนน่ะ"

"ไม่ต้องถามมากหรอก คงไม่พาออกไปนอกโรงเรียนหรอกน่า"นายนั้นยังคงลากมือฉันไปเรือยๆ จนไปถึงทางไปบันไดหนีไฟ

"เดี่ยวนะ บันไดหนีไฟงั้นเหรอ?! เดี่ยวสินี่!"เท่าที่รู้มาบันไดหนีไฟเป็นที่ที่ไร้ความปลอดภัยที่สุดในโรงเรียน และเป็นที่ๆพวกนักเลงรุ่นพี่มาสูบบุรี่กันมากที่สุดเพราะที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่มีอาจารมาเดินตรวจ เอาง่ายๆถ้าไม่เกิดไฟไหม้ อย่ามาแถวนี้เลยจะดีที่สุด 

"ปล่อยมือฉันเดี่ยวนี่นะ!!"ฉันพยายามดึงมืออก นายนั้นหันมาพร้อมกับยิ้มออกมาราวกับจะเยาะเย้ย

"ก็ได้ งั้นโทรศัพเธอผมจะโยนลงพื้นแล้วกระทืบให้เละเลย!"คำพูดนั้นทำให้ฉันนิ่งไปก่อนที่นายนั้นจะออกแรงลากฉันให้เดินไปจนถึงประตูทางหนีไฟได้สำเร็จ 

"นี่ หยุดเดี่ยวนี้นะ นายอยากได้มือถือก็เอาไป แต่ขอเมมโมรี่กาดกับหรัสเกมไว้หน่อยได้ไหม...."

"แล้วใครบอกว่าฉันอยากได้ของพวกนั้นกันละ"

"แล้วนายทำแบบนี้ทำไมจะเอาอะไรจากฉัน นี่นายต้องการอะไรจากสังคมกันแน่บอกมาดิ!"

"เธอไง"

"เอะ...." ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรมากกว่านี้นายนั้นก็เปิดประตูทางหนีไฟ ออกมาสะแล้ว ทันทีที่นายนั้นลากฉันเข้าไป ฉันก็เห็นเหล่ารุ่นพี่ที่สูบบุรี่อยู่ต่างหยุดชะงักลงพร้อมกับจ้องมาที่นายนั้น 

"มรึงๆกูว่าเราออกไปกันก่อนเถอะ"

"ทำไมวะ แค่เด็กสองคนคิดว่ามันจะทำอะไรเราได้ละ"

"ไอ้โง นั้นมันเด็กต้องสาปเชียวนะ มรึงอยากตายก่อนวัยอันควรหรือไง"

"แล้วเด็กอีกคนที่มากันมันอะ น่ารักอยู่นะไม่แย้งมาหน่อยเหรอ"

เปะ! (นักเลงตบหัวนักเลงคนข้างๆ)

"ไอ้ง่าวกลับ!!"และแล้วนักเลงรุ่นพี่พวกนั้นก็พากันออกจากห้องบันไดหนีไฟนี้ไปพร้อมๆกัน หึ ขนาดนักเลงพวกนั้นยังไม่อยากเขาใกล้นายเลยนะ... แต่เดี่ยวเดะไม่ใช่เวลาจะมาคิดอะไรแบบนี้นะ กูต้องเอาตัวเองออกไปจากที่นี้ก่อน!

"เออ เดี่ยวก่อนคะ ช่วย!"ยังไม่พูดจบนายนั้นใช้มือปิดปากฉันไว้ พร้อมกับใช้แขนอีกข้างกนึงช้อนที่ใต้ขา และแล้วฉันก็ถูกหมอนั้นอุ้มขึ้นมาอีกแล้ว!

"อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ~~"แล้วนายนั้นก็อุ้มร่างฉันลงบันไดหนีไฟไป จนถึงชานที่พักขั้นกลางบันได